คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความน่าจะเป็นที่ 1 แม่สาวแห่งนางาโนะ
ความน่าจะเป็นที่ 1 แม่สาวแห่งนางาโนะ
รองเท้าส้นสูงสีเลือดหมูกระทบพื้นไม่แรงนักด้วยเจ้าของมีท่าทีเลิ่กลั่กไม่กล้าก้าวไปไหน…วันนี้เธอมีนัดดูตัวกับคุณชายตระกูลดาเตะ…แต่ดันหลงทางเสียได้!
สรุปว่าจะต้องไปทางไหนกันแน่เนี่ย?!
หากแต่ก็เหมือนโชคช่วย…เพราะหลังจากที่เธอพยายามแทรกตัวผ่านผู้คนได้ไม่นานนั้นเอง…
“ขอโทษด้วยครับ! ใครคือคุณ
“ฉันคะ! ฉันเอง!!” พยายามยกมือให้เห็นเรียกให้เจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่แหวกผู้คนเข้ามาหาเธอ คว้าข้อมือบางดึงออกไปจากฝูงชนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ … เรือนผมสั้นสีทองสว่างที่มัดเป็นหางม้าดูเด่นชัดในสายตาของเด็กสาวที่มาจากนางาโนะเสียเหลือเกิน
“ในที่สุดก็หาเจอ…ผมว่าแล้วว่าคุณต้องมาผิดที่แน่ เรานัดกันที่อิเคะฟุคุโระแต่ที่นี่มันชิบุยะนะครับ” เด็กหนุ่มผู้มารับเธอดูยิ้มแย้มเหลือเกิน …แต่เธอกลับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีได้อยู่แล้ว … ดวงเนตรสีฟ้ากระจ่างของเขาคงจะสังเกตเห็นจึงเอ่ยออกมา “ไม่ต้องห่วงครับ ผมก็เคยหลงไปโผล่โอซาก้าเหมือนกันครับ”
“อ่า…คะ” …ถึงอย่างนั้นก็อายอยู่ดีละ… เด็กหนุ่มโค้งให้เธอเรียกให้เธอต้องมองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มนั้น “สึคิโยมิ คิเซย์นะ ครับ คุณชายดาเตะมอบหมายให้ผมดูแลคุณจนกว่าจะถึงวันเข้าพิธีครับ”
“ซ... ซานาดะ ยูคิมูระคะ จากนี้ไปฝากตัวด้วยนะคะ”
สิ้นประโยคของยูคิมูระอีกฝ่ายก็เอากระเป๋าใบใหญ่ของเธอไปถือแล้วพูดออกมาด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “เหมือนผมจะบอกกับคนสนิทของคุณผ่านทางโทรศัพท์ว่าไม่ต้องเอาสัมภาระมา เพราะผมจะเอามอเตอไซต์มารับคุณเพื่อไม่ให้นักข่าวแตกตื่นกันไม่ใช่เหรอครับ?”
“…จริงด้วย! ฉันลืมสนิทเลย!?” คำอุทานที่ทำเอาคนมารับยิ้มค้าง…เขาชักไม่แน่ใจกับชะตาชีวิตตัวเองเสียแล้ว…ใช่ว่าเขาจะเกลียดคนบ้านนอก เพราะเขาเองก็คนบ้านนอกเหมือนกันแหละ
…แต่ซื่อจนบื้อแบบนี้เพิ่งเคยเจอ…
.
.
.
.
“ให้คิเซย์นะออกไปรับตั้งแต่เช้าจนบ่ายแล้วก็ยังไม่กลับมา?” คุณชายดาเตะ มาซามุเนะเอ่ยขึ้นภายในรถแลมโบกินี่ที่คนสนิทเป็นผู้ขับ …คาตาคุระ โคจูโร่จึงต้องพยักหน้าพร้อมเอ่ยตอบ
“ครับ…และยังติดต่อไม่ได้เลยครับ…”
…ก็ไอ้เด็กเวรนั่นมันสลับเบอร์ทุกหนึ่งชั่วโมงนี่หว่า
“เอาเป็นว่ากลับไปก่อนแล้วกัน…ไอ้เด็กบ้านั่นคงแอบหนีเที่ยวอีกแหง” ว่าอย่างเซ็งจิต ใครเลือกให้เด็กกวนส้นคนนั้นมาดูแลว่าที่ภรรยาของเขากันแน่?!
“ท่านหญิงเคนชินเป็นคนเลือกครับ” ว่าอย่างรู้ทันเนื่องจากเลี้ยงมากับมือ มาซามุเนะจึงหรี่ตาลงอย่างเซ็งจิตมากกว่าเดิม …พยาธิตัวกลม…
“ทางบริษัทอาจิโกะว่าไงบ้าง”
“ท่านหญิงเปลี่ยนชื่อบริษัทเป็น ‘โอชู’ แล้วครับ” ขัดคอขึ้นมาอีกครั้งทำเอาคุณชายแทบคว้าบาสซอร์ดที่ซื้อมาเป็นของที่ระลึกกะซวกคนสนิทแต่ก็ต้องยอมกัดฟันพูดอีกครั้ง “ทางบริษัทโอชูว่ายังไงบ้าง”
“เพราะท่านซานาดะเป็นหลานสาวของท่านชินเก็นทางบริษัทไคจึงเป็นพันธมิตรกับเรา ส่งผลให้บริษัทโทโยโทมิเป็นพันธมิตรกับเราด้วย” เรียกได้ว่าการแต่งงานของคุณชายเป็นการแต่งทางธุรกิจก็ว่าได้ …แต่เจ้าตัวไม่สนหรอกถ้าแม่นางที่จะมาแต่งไม่ถูกใจเขาก็สามารถบอกยกเลิกได้โดยไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้น!
“ท่านหญิงเรียนมาว่าหากว่าคุณชายไม่ให้เกียรติแก่ว่าที่ภรรยาที่จะต้องอยู่ครองกันไปแล้วละก็เธอจะเรียก ‘ยูคิโระ’ มาอบรมท่านอีกครั้งครับ”
เฮือก! เจ้าหนุ่มตาเดียวสะดุ้งเฮือกหน้าซีดเสียวทันทีที่ชื่อของคนๆ นั้นดังออกมา…แม้ว่าคนๆ นั้นจะอายุน้อยกว่าเขา แต่เรื่องความตึงและความเข้ม ถอดแบบผู้เป็นพ่อมาแบบทุกระเบียบนิ้วไม่มีผิดเพี้ยน!
“No! I hate Kotoru!”
…พอเข้าใจว่าทำไมต้องเกลียดขนาดนั้น… พ่อหนุ่มหัวฟ้าอายุน้อยกว่าแต่เนี๊ยบกว่า มันน่าแค้นใจน่าดูชมเลยหากมีใครเอาไปเปรียบเทียบ
เด็กบ้านนอกดูดีกว่าคุณชายตระกูลผู้ดี…
‘ลุงโคจูโร่รับโทรศัพท์ด้วยครับ! ลุงโคจูโร่รับโทรศัพท์ด้วยครับ!!’
เสียงเรียกข้าวของโคจูโร่ที่ดังขึ้นขัดจังหวะการพูดคุยทำให้มาซามุเนะขมวดคิ้วอย่างขนลุกเมือได้ยิน…เขาเอ่ยออกมาอย่างสงสัยปนสยอง “รสนิยมแบบนี้เองเรอะ?”
“ไม่ครับ…โทรศัพท์เครื่องนี้สึคิโยมิให้มาครับ เขาบอกว่าเป็นเครื่องที่เมมเบอร์ของเขาทั้งหมดเอาไว้ครับ” …ส่วนเสียงเรียกเข้าแสนปัญญาอ่อนเจ้าเด็กนั้นก็เป็นคนตั้ง
“คาตาคุระพูดครับ”
‘ลุงโคจูโร่ ผมรับคุณหนูซานาดะมาแล้วครับ ไม่ทราบว่าจะให้ผมจัดการต่อเลยไหมครับ?’ เสียงที่ดังออกมาจากปลายสายเรียกให้มาซามุเนะแย่งโทรศัพท์มาคุยเสียเอง
“Hello… หนีเที่ยวอยู่นาน เพิ่งนึกได้ว่ามีงานรึไง?” หากแต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะออกมา ‘ผมคุยกับลุงโคจูโร่อยู่ครับ คุณชายอย่ามาแทรกได้ไหมครับ’
“เรื่องของคู่หมั้นไม่ให้ยุ่งรึไง?”
‘คุณเป็นพ่อบ้านรึไงครับถึงต้องมาจัดการเรื่องในส่วนนี้? ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคู่หมั้นของคุณแต่ผมรับหน้าที่ดูแลเธอจนกว่าจะถึงวันแต่งงานของพวกคุณ ผมมีหน้าที่ต้องดูแลเธออย่างดีที่สุดครับ … เพราะงั้นช่วยมีมารยาทเช่นคนชั้นสูงยศคุณชายคืนโทรศัพท์ให้ลุงโคจูโร่ด้วยครับ’
ทำเอาคนที่กำลังได้ใจสะอึก โยนโทรศัพท์คืนให้เจ้าของอย่างเซ็งจิต … เขาแพ้เด็กแสบอีกแล้ว…
“จัดการตามตารางงานที่นายได้รับได้เลยสึคิโยมิ อีกไม่กี่นาทีพวกฉันก็จะไปถึงแล้ว” โคจูโร่รับโทรศัพท์ของตัวเองที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศไว้ได้ทันท่วงทีก่อนมันจะตกลงพื้น พูดกรอกใส่ทันทีตามด้วยการตัดสายของคู่สนทนา
“Shit! Rustic boy!” สบถออกมาอย่างไม่รู้ว่าจะด่าอีกฝ่ายยังไงดีแล้วมันถึงจะรู้สึกตัวว่าเขาไม่พอใจอย่างแรง … เขาไม่เคยเถียงชนะไอ้เด็กเวรนี้เลยสักครั้ง… สองต่อหนึ่ง ขี้โกงชะมัด!
“ว่าไปแล้วตลอด 4 ปีที่คุณชายไปเรียนต่ออังกฤษอีกบุคลิก… ไม่สิ ‘เซย์นะ’ ก็แทบจะไม่ออกมาเลยนะครับ” ด้วยคำพูดของคนสนิททำให้มาซามุเนะขมวดคิ้วอย่างข้องใจ…มีหรือที่ผู้หญิงคนนั้นจะปล่อยให้เคนชินอยู่อย่างสบายมาตลอด4ปีแบบนี้…
…คิเซย์นะเป็นหมากของเธอ …ในขณะที่โคโตรุเป็นโล่ของเคนชิน
“แน่ใจนะว่าไม่ค่อยได้ออกมา?” คุณชายเอ่ยออกมาเพื่อให้แน่ใจ …หากว่าการที่ ‘เซย์นะ’ ไม่ค่อยได้ออกมาก็หมายความว่า ‘คิเซย์’ ก็อาจจะกลายเป็นพวกเดียวกับคนพวกนั้นไปแล้ว… “ครับ…เขาจะออกมาเฉพาะตอนที่คิเซย์โดนสุนัขไล่กวดเท่านั้นครับ”
…นี่เขากังวลอะไรกับไอ้เด็กบ้านั่นกันฟะ?...
“ถึงแล้วครับ” เอ่ยหลังจากจอดรถเรียบร้อย มาซามุเนะสะดุ้งเล็กน้อยด้วยไม่ได้กลับบ้านมา4ปีเต็ม … มันใกล้กว่าตอนเขานั่งรถเมล์กลับหอพักที่อังกฤษอีกนะเนี่ย…
ร่างสูงก้าวลงจากรถแลมโบกินี่สีบอร์นทองทันทีที่คนสนิทเปิดประตูให้ …งานนี้เขาจะหลงทางในบ้านตัวเองรึเปล่าหว่า?
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ คุณชายมาซามุเนะ” อยู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น … หากแต่ว่ามาซามุเนะขนลุกเกลียวในทันทีกระโดดไปเกาะหลังโคจูโร่ทันที (ดีที่ไม่ใช่ท่าโคอาล่า เสื่อมลูกตาเกินจะรับไหว)
เรือนผมสีฟ้าอันคุ้นจาทำให้คุณชายตะโกนออกมาอย่างหวาดผวา
“Why do you live here! Yukiro Kotoru!”
อีกฝ่ายกรีดยิ้มออกมาอย่างร่าเริง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนน่าขนลุก
“ผมมารับหน้าที่ดูแลคุณชายต่อจากลุงโคจูโร่ครับ … เพราะงั้นจากนี้ไปผมฝากตัวด้วยนะครับ” จากนั้นก็ผายมือไปทางประตูคฤหาสน์หลังใหญ่ โค้งน้อยๆ แก่เจ้าบ้าน
“เชิญด้านในเลยครับ คู่หมั้นของท่านกำลังรออยู่ครับ”
.
สวัสดีคร้าบ ในที่สุดไอ้บ้าตัวหนึ่งก็โผล่หัวออกมาแล้วคร้าบ ... นานไปหน่อยเพราะไม่ค่อยจะว่างเขียนอะครับ แฮะๆ (แอบมองราบชื่อนิยายในไหดอง) ไว้จะมาตอบคอมเม้นนะครับ ตอนนี้ผมต้องไปก่อนละ ชะแว้บ!!
FesenyAReseT.
ความคิดเห็น