คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : รักที่ 4 : มังกรตาเดียวคลั่ง [100%]
Title : Taboo Love
Author : FesenyAReseT
Rating : PG-13
Author Note : นิยายเรื่องนี้คือ Au ซึ่งหมายถึงไม่อิงความเป็นจริง เพราะเช่นนั้นจะมีตัวละครใหม่และสถานที่หรือเรื่องราวที่ไม่เหมือนจริง
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นชายรักชาย ใครรับไม่ได้ปิดไปซะนะครับ ขอร้องว่าอย่าแบนหรือด่ากัน เพราะเราเตือนท่านแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือห้ามหลอกเลียนไปเป็นนิยายของตนเองครับ หากจะเผยแผ่กรุณาขออนุญาติกันก่อนและลงเครดิตด้วยนะครับ หากใครต้องการลองของก็ได้นะครับ แล้วจะได้รู้กันว่าผมจะทำยังไง หึหึ....
รักที่ 4 : มังกรตาเดียวคลั่ง
ดวงเนตรสีน้ำตาลมองประสานกับดวงเนตรสีแดงเลือดด้วยความตกตะลึง ...ดวงเนตรสีเลือดสดข้างนี้ดึงดูดเขาอย่างแปลกประหลาด ...อัญมณีสีอเมทริตส์....อักขระสีทองที่วิ่งวนอยู่รอบดวงเนตร.... ดูน่าหวาดกลัวหากแต่งดงามในเวลาเดียวกัน
หากแต่ไม่ทันได้เอ่ยใดๆ เสียงเดินกระแทกส้นเท้าก็ดังขึ้นเรียกให้เรย์นิสะดุ้งสุดตัว เขาดันร่างของยูคิมูระกลับเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู คว้าร่างไร้วิญญาณของชิโนบิคู่ต่อสู้เข้าไปในพงไม้
ดวงเนตรสีเลือดสดจ้องมองต้นเสียงหรือก็คือมังกรตาเดียวแห่งโอชู...เหตุใดกันเล่าที่ทำให้ชายผู้นั้นโกรธเช่นนี้? เรย์นิปักดาบสองเล่มลงพื้น ก่อนที่ร่างของชายหนุ่มฝาแฝดผมสีทองจะปรากฏขึ้นตรงหน้าศพของเหล่าชิโนบิ เพียงแค่พวกเขาสัมผัสร่างของคนเหล่านั้นก็สลายหายไปในอากาศ
“เจ้านาย...” ชายผมสีทองสั้นหันมองเรย์นิด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม หากแต่เรย์นิกลับยังคงจับจ้องที่ร่างของมังกรตาเดียวแห่งโอชูซึ่งดูเหมือนจะรู้สึกตัว....ว่าเขา...อยู่ตรงนี้...
“ถอยก่อน” เป็นคำสั่งสั้นๆ หากแต่ได้ใจความ พวกเขาทั้งสามจึงกระโดดหายเข้าไปในเงามืด...
~
มาซามุเนะกวาดตามองไปรอบๆ เมื่อครู่เขาสัมผัสได้ถึงการคงอยู่ของใครบางคน...ชิโนบิจากไคหรือ? ... มหาอนเมียวเริ่มลงมือแล้วรึยังไง?
“คาเงะ...”
“ขอรับ...นายเหนือหัว...” ร่างของคากะคาเงะ ไดโอ ปรากฏออกมาจากไอสีดำเช่นเคยหากแต่ครานี้มือและใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยโลหิตสีแดงสด แต่มาซามุเนะเลือกที่จะมองข้ามไป
“ไปตรวจสอบให้ข้า ...คิดว่าคงรู้ว่าข้าหมายถึงอะไร?” เท่านั้น ชิโนบิหนุ่มก็ฉีกยิ้มเย็นแฝงกายเข้าไปนำไอสีดำอีกครั้ง
“รับบัญชาขอรับท่านเหนือหัว...ข้าจะจัดการให้สิ้น”
ชายคนนั้นเป็นใคร? มหาอนเมียวรู้จักกับชายคนนั้นได้ยังไง?
คำถามทั้งหลายทั้งมวลค่อยๆ กลั่นออกมาจากสมองของตัวประกันจากไค เขารู้สึกคุ้นเคยกับคนๆ นั้น แต่ก็รู้สึกไม่คุ้นเคยในเวลาเดียวกัน
“เป็นตัวประกัน แค่ป่วยก็ยังมีคนมาเอาใจหรือ...” เสียงของผู้ที่เขาเกลียดชังที่สุดดังขึ้นจากประตู ทำให้เขารู้ว่าเขาพลาดที่ไม่รู้สึกตัวว่าชายคนนี้ได้เข้ามาใกล้ตนแล้ว
“ดาเตะ...มาซามุเนะ”
“เจ้าไม่มีสิทธิเรียกชื่อของข้า” เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นจนน่าสยอง ยูคิมูระขยับถอยหนีด้วยความหวาดระแวงหากแต่ก็ถูกเจ้าของแคว้นกดตัวลงกับพื้นอย่างแรง
เม้มริมฝีปากแน่นด้วยความหวาดกลัว...ดวงเนตรเพียงข้างเดียวนั้นวาวโรจน์ด้วยความโกรธเคือง…แต่เขาไม่คิดจะขอร้องอ้อนวอนให้เสียงเวลา…เพราะรู้ดีว่า…อ้อนวอนไปก็เสียเปล่า...
“ทำไม? …กลัวหรือไง?”
…ใช่เขากลัว…แต่ก็เป็นเพียงครั้งแรกเท่านั้น…เขาพยายามทำใจอยู่ตลอดเวลาเพราะรู้ดีว่าฐานะของเขาในตอนนี้ไม่มีทางแก้อะไรได้…และไม่มีวันหนีพ้น
บดเบียดริมฝีปากอย่างรุนแรงลุกลานความกระหาย ไล่ต้อนลิ้นบางให้จนมุม…ถอนริมฝีปากออกด้วยสีหน้าเย้ยยัน
“เช่นไรถึงไม่ขัดขืนกันเล่า?”
“ทำไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา อย่างท่านมันก็แค่คนหน้าด้านคนหนึ่งที่พูดหรืออ้อนวอนไปก็ไร้ความหมาย” ดวงเนตรคู่นั้นแข็งกร้าวเกินกว่าจะเรียกว่าหวาดกลัว หากแท้จริงแล้วภายในใจขมขื่นเกินกว่าจะรับไหว มาซามุเนะกรีดยิ้มออกมา…ดวงตาคู่นี้…งดงามกว่าดวงตาคู่ไหนที่เขาเคยมอง
…จนอยากจะทำลายให้สิ้น
“เจ้าเป็นคนที่ Stupid เสียเหลือเกินนะ ซานาดะ ยูคิมูระ…”
~
เสียงกรีดร้องซึ่งไม่รู้ว่าด้วยเพราะความเจ็บปวดหรือสุขสมของร่างบางดังระงมไปทั่วห้อง
มาซามุเนะยิ้มเยือกเย็นหากแต่เต็มไปด้วยความสะใจ กระแทกกายรุนแรงด้วยแรงแห่งอารมณ์
…ทำลาย
…เด็ดปีก
…ทรมานอย่างช้าๆ
…เพื่อให้สาสมกับสิ่งที่เขาได้รับ
‘-ข้าให้เจ้า!-’
ดวงเนตรสีน้ำเงินอมเทาเบิกกว้าง หยุดชะงักในสิ่งที่ตนกระทำอยู่แม้นจะปลดปล่อยอารมณ์จนถึงขีดสุดแล้วก็ตาม ถอนกายออกก่อน จัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อยก่อนก้าวออกจากห้องไปโดยไม่สนใจร่างบางของตัวประกันแห่งไคเลยแม้แต่น้อย...
ร่างบางกอดยูกาตะของตนแน่นก็ปลดปล่อยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดออกมามากกว่าเดิม
....เกียรติ....ศักดิ์ศรี....ยศศักดิ์....
....เขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว.... ด้วยเพราะชายคนนั้น....
หยิบถุงสีแดงออกมาจากใต้หมอนของตนเอง...ของสำคัญเท่าชีวิตเขา....ของของคนๆ นั้น .... เด็กชาย...ที่เป็นดังที่พักพิง....
‘-หากใครทำร้ายเจ้า บอกข้ามา ข้าจะไปจัดการมัน!!-’
กุมถุงสีเพลิงไว้ตำแหน่งหัวใจ เอ่ยแผ่วเบาพร้อมน้ำตาที่ยังหลั่งริน
"ช่วยข้าด้วย...บงเท็น..."
~
มาซามุเนะเดินไปตามทางเดินด้วยความครุกครุ่น...ไม่ได้โกรธ...แต่สับสน...
....ทำไมเขาต้องโกรธที่เห็นอาสึคากะมาดูแลนกน้อยของเขา.... ทำไม...ใบหน้านั้นถึงซ้อนทับกับร่างบาง....
...เขาควรพอใช่ไหม?....ไม่....เขายอมไม่ได้....เพราะเคนชินถูกพวกนั้นสังหาร!!
ดึงปิ่นสีแดงออกมาพินิต...ของที่เขาได้มาจากเด็กคนนั้น...ได้จากเปลวเพลิงแสนรัก....
‘-แม้จะอันตรายเพียงใด ...แม้จะต้องเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก...ขอแค่ได้อยู่กับเจ้าก็พอ...-’
กำปิ่นแน่นก่อนเงยหน้ามองดวงจันทรา.... หากมีเจ้าอยู่...ข้าคงไม่เลือกล้างแค้น....
หลับตาแผ่วเบา เอื่อนเอ่ยออกมาราวพึมพำ ค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ....
"เจ้าไปอยู่ไหนกัน...ชิเงะ..."
เป็นอีกวันที่ยูคิมูระลืมตาขึ้นด้วยความเจ็บปวด ... ตอนนี้คนที่เขาต้องการพบมากที่สุด กลับกลายเป็นดอกไม้งามแห่งโอชู... หากแต่...
“อย่าขยับมากดีกว่า เสือน้อย” เสียงหวานอันคุ้นเคยหากแต่วิธีเรียกกับต่างออกไป ยูคิมูระหันมองไปทางต้นเสียงอด้วยความงุนงงด้วยสมองยังประมวลผลไม่สำเร็จ
“เป็นอย่างที่อิซานะเล่าไว้เลยจริงๆ ... หืม? ทำไมเจ้าถึงจ้องข้าเช่นนั้นเล่า เสือน้อย?” เรียวคิ้วที่ม่วงเลิกขึ้นด้วยความงุนงง เมื่อเห็นว่าร่างบางตรงหน้าจับจ้องมาแบบไม่กระพริบตา...
เรือนผมสีม่วงลาเวนดอร์ยาว... ดวงเนตรสีแดงสด... ดวงหน้าที่เหมือนดอกไม้งามราวกับแกะ ...หากแต่มองยังไงร่างที่อยู่ภายใต้ชุดรัดรูปสีดำสำหรับออกรบนี้ ก็เป็นผู้ชาย!!?
“ท่านไม่ใช่ท่านอิซานากินี่นา!” ตัวประกันแห่งไคถอยห่างออกมาอย่างหวาดระแวง เรียกให้ชายคนนั้นหัวเราะรวน จ้องอยู่นานเราก็นึกว่าอะไร!
“ถูกแล้วเสือน้อย ข้ามิใช่อิซานะ ...ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าเป็นพี่ชายฝาแฝดของดอกไม้งามแห่งโอชู ไอดะ อิซานากิ” เผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมาทำให้ร่างบางรู้สึกไว้ใจอย่างบอกไม่ถูก ...ราวกับว่าคนตรงหน้าคือดอกไม้งามตัวจริง
“ข้า... ดอกไม้ต้องห้ามแห่งโอชู ไอดะ ไอซากิ”
ติดตามตอนต่อไป
มาแบบน่าตืบแล้วจากไป =__=
ความคิดเห็น