คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 ตัวตลกสีทอง
Neteiru Seven Day
Title : ความปรารถนา
Author : FesenyAReseT
Rating : PG-13
Author Note : นิยายเรื่องนี้มาจากละครสดของกลุ่ม
คำเตือน : มันมั่วที่สุด
Part 1 ตัวตลกสีทอง
… คุณเชื่อเรื่องความปรารถนารึเปล่า? …
… ความปรารถนาล้วนมีหลายรูปแบบ …
… ความปรารถนานับหมื่นนับพันของผู้คน…
… เช่นนั้นแล้ว จักมีผู้ใดเล่าที่จะได้ครอบครองความปรารถนาอันแรงกล้า…
… มันก็เหมือนนิทานของโลกนั่นแหละ …
…วนเวียน…
… ไร้จุดจบ…
… จากนี้ไปเราจะกล่าวถึงกลุ่มนักเดินทางซึ่งมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน…
…หากแต่ต่างความปรารถนา…
ยามนี้สีท้องนภาครามช่างดูตัดกับสีของผืนปฐพีสีแดงฉานเสียเหลือเกิน ดวงเนตรสีนิลขลับของหญิงสาวกวาดมองรอบบริเวณตรงหน้าอย่างไร้อารมณ์ ดวงตาคู่นั้นสะท้อนภาพของเหล่าซากศพที่กองอยู่บนพื้นที่ชโลมไปด้วยเลือดสีแดงข้น หล่อนถอนหายใจออกมา
“ที่นี่ก็ด้วยงั้นหรือ…” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา รองเท้าส้นสูงสีนิลทำจากหนังก้าวเดินผ่านกองเลือดอย่างช้าๆ และไร้ความสนใจ ดูจากสภาพของเมืองนี้คงยากที่จะมีคนรอด แต่แล้วไอเวทย์อ่อนๆ ไหลมาตามสายลมหนาวเรียกให้หญิงสาวในชุดคลุมสวมหมวกทรงสูงแหลมบงบอกว่าเธอคือ
แม่มด
หันกลับไปมองทางตอนกำเนิดของพลัง จริงอยู่ที่กระแสของพลังมันไม่รุนแรงเท่าของตัวเธอเองแต่ก็ต้องระวังตัวอยู่ดี เพราะหากเป็นพวกต่อต้านแม่มดละก็ เธอคงแย่แน่ๆ
“ท…ที่นี่ ที่ไหน…” เสียงที่ไม่ออกทุ้มมากของผู้ชายดังขึ้น ดูจากน้ำเสียงแล้วยังไงก็ไม่ทางที่คนๆ นั้นจะมีอายุมากกว่าสิบห้าแน่นอน
“เจ้าหนู… เจ้ามาทำอะไรแถวนี้” เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือเด็กชายผมปะบ่าสีฟ้าสดใส เธอจึงเอ่ยถามออกไป ทำให้เจ้าของร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว พูดอธิบายราวกับคนติดอ่าง
“ผ ผะ ผม ผมมาหาเพื่อน”
เพื่อน? มาหาเพื่อน? ทั้งๆ ที่เมื่อครู่พูดว่า ‘ที่นี่ที่ไหน’ เนี่ยนะ?
“คนที่นี่ตายหมดแล้วละ” ว่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งสภาพแบบนี้มันก็ต้องคำพูดนี้เท่านั้นแหละ จะว่าไปแล้วดูจากการแต่งกายของเด็กชายตรงหน้าแล้วก็นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย ทำไมเด็กชายตรงหน้าถึงได้ใส่ชุดคลุมยาวสีดำ ใช้สีทองเดินเส้นเป็นลวดลายดูหรูหรา ราวกับว่าเป็นพวกพ่อมดชนชั้นสูง
“ว หวา…” ใบหน้าของเด็กชายซีดเผือด
“ว่าไปแล้ว…เจ้าเป็นใคร…” หญิงสาวเอ่ยถามเด็กชายที่สั่นเป็นเจ้าเข้า ดวงเนตรสีนิลมองเด็กชายอย่างเหนื่อยใจ ให้เธอทายละก็ เด็กคนนี้กำลังคิดว่าเธอเป็นคนทำแน่
“ข้าไม่ได้ทำหรอก ปีศาจลูซิเฟอร์” เท่านั้นก็ทำให้เด็กชายหยุดสั่นได้เล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบคำถามที่หญิงสาวถามค้างเอาไว้ “เอ่อ…ผม…ผมเป็นพ่อมดฝึกหัด อาลาดิน ครับ”
พ่อมดฝึกหัด? ได้ใส่ชุดแบบนี้นี่นะ?
“เอาเป็นว่าเจ้าออกไปจากที่นี่ซะ” เดินสวนเด็กชายไปอย่างไม่สนใจใยดี แต่แล้วก็รู้สึกถึงแรงดึงไม้กวาดของตนเอง จึงหันกลับไปมองก็พบว่าเด็กชายกอดไม้กวาดตัวเองอยู่
“พ พี่สาว ผมไปด้วยนะครับ”
“…” เธอไม่ตอบอะไรเดินออกไปโดยที่ทิ้งไม้กวาดเอาไว้ในอ้อมแขนของเด็กชาย เรียกความงุนงงให้แก่อาลาดิน “พี่สาว! ไม้กวาด!”
“เจ้าช่วยถือให้ข้าหน่อย” ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่กลับเรียกให้อาลาดินแย้มยิ้มออกมาอย่างสดใสและร่าเริง
“ครับ! พี่สาว!”
“นี่ๆ พี่สาว พี่สาวชื่ออะไรเหรอ?” อาลาดินเอ่ยถามหญิงสาวที่เดินนำหน้าผ่านป่ารก หญิงสาวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “แม่มด ไล โครอส”
“พี่สาว ทำไมพี่สาวถึงออกเดินทางละครับ”
“…”
~~~
เสียงหวานของเครื่องดนตรีไหลมากับสายลมเรียกให้คนทั้งสองหันไปรอบกาย ก่อนจะพบกับสิ่งก่อสร้างทรงลานแสดงของกรีกโบราณ ดูจากสภาพของมันแล้วคงเป็นสิ่งก่อสร้างที่ถูกสร้างมากว่าหมื่นปี หญิงสาวเดินตามเสียงเครื่องดนตรีชนิดนั้นไปซึ่งเป็นทางเดียวกับลานแสดง แต่เธอกลับรู้สึกว่าเสียงเพลงนี้มันช่างแสบแก้วหูเสียเหลือเกิน
“พี่สาว…นี่เสียงขลุ่ยไม่ใช่เหรอฮะ … เพราะจัง…”
เพราะ? แสบแก้วหูอย่างนี้เนี่ยนะ?
พริบตาที่ก้าวเข้าสู่ลานแสดงรอบกายของเธอก็กลับกลายเป็นความว่างเปล่าสีขาว ดวงเนตรสีนิลกวาดมองรอบกายอย่างตื่นตระหนก ก่อนที่สายตาจะมองเห็นร่างสีขาวที่เดินออกมาจากแสงสว่าง บัดนี้ร่างของเขาปรากฏขึ้นตรงหน้าของหญิงสาว ชายผมสีทองสว่าง…ในชุดตัวตลก…
‘คราวนี้เป็นเจ้างั้นรึ?’ เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่กลับสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ หญิงสาวมองร่างของชายตรงหน้าอย่างงงงัน ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าชายคนนั้นได้หายไปจากตรงหน้าเสียแล้ว
‘เจ้ามีนามว่าอะไรเล่า แม่มดสีนิลเอ๋ย…’
“ก่อนที่จะถามนามผู้ใด จงขานนามของตนมาเสียก่อน!” ไล โครอส ตะคอกเสียงดัง เรียกให้ตัวตลกหนุ่มกระตุกรอยยิ้มขึ้น หัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา
‘คิกคิก… เจ้าต่างจากผู้อื่นเสียจริงๆ ละ เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะตอบคำถามเจ้า แม่มดสีนิล ไล โครอส ข้าคือผู้ดูแลลานแสดงอมตะแห่งนี้ เจสเตอร์ นามว่า เนีย’
“เจ้าอยู่ไหนกันแน่ เจสเตอร์!!” ความอดทนสุดท้ายของเธอขาดสะบั้นลง ด้วยท่าทีสบายๆ ของตัวตลกหนุ่มที่เคลื่อนย้ายตนเองโดยการไปปรากฏตัวตรงโน้นทีตรงนี้ที
‘ข้าก็อยู่ข้างกายเจ้าไงละ ไล โครอส’
“เจ้า!!”
‘อย่าเพิ่งหัวเสียเลย เด็กน้อย เจ้าปรารถนาสิ่งใดเล่าจึงมาที่นี่’ น้ำเสียงติดตลกของชายหนุ่มยิ่งทำให้หญิงสาวเลือดขึ้นหน้า ตัวตลกหนุ่มกรีดยิ้มออกมาอีกครั้ง ‘หากให้ข้าทาย เจ้าคงปรารถนาหัวใจใช่หรือไม่เล่า?’
“ข้าไม่ต้องการหัวใจ!!!” หญิงสาวตะคอกกร้าว รู้สึกหวาดกลัวท่าทางของตัวตลกหนุ่มเหลือเกิน ท่าทีของเขาดูสบายๆ หากแต่กลับเหมือนกำลังล้วงลึกลงไปภายในก้นบึ้งของจิตใจ
‘ไม่ต้องการหัวใจ? เช่นนั้นเจ้าจักต้องไร้ความรู้สึก…’ เนียเอียงคอน้อยๆ ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนปนเล่นๆ
“ใช่! ข้าไร้ความรู้สึก!”
‘แล้วเช่นไร เจ้าจึงโกรธาเช่นนั้นเล่า เด็กน้อย?” เป็นคำพูดที่ทำให้แม่มดสาวสะท้าน ตัวตลกหนุ่มกระตุกยิ้มเล็กน้อย ‘หากไม่ปรารถนาหัวใจแล้ว เจ้าปรารถนาสิ่งใดเล่า ไล โครอส”
“ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่า ข้าไร้ความปรารถนา ที่ข้ามาเพราะเสียงขลุ่ยของเจ้ามันแสบแก้วหู!!” หญิงสาวตะคอกเธอเริ่มเหลืออดกับคนตรงหน้าเสียแล้ว
‘ไร้ความปรารถนา? ไม่หรอก เจ้ามีความปรารถนาอันแรงกล้าต่างหาก’ ดวงเนตรสีฟ้ากระจ่างของเขาไร้ความแวววาวมนหมองแต่เหมือนมองทะลุใจของแม่มดสาวได้ ไล โครอส ก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยปฏิเสธที่จะมองใบหน้าของชายผู้แต่งกายในชุดตัวตลก
“หากปรารถนาสิ่งได้ข้าก็สามารถเสกมันออกมาได้!! ความปรารถนา มันใช่กับแม่มดอย่างข้าไม่ได้!!”
‘แล้วเจ้าเสกรักได้หรือไม่ละ?’
“ระ รัก?”
‘เจ้ากำลังเฝ้าหาความรัก ไล โครอส’ ชายหนุ่มยิ้มออกมาอีกครั้ง คราวนี้เขามาปรากฏตัวอยู่ข้างกายด้านหลังของเธอ ไล โครอส ก้มหน้าต่ำก่อนที่จะกำมือแน่น
“ข้า…ข้าเป็นแม่มด ไม่อาจมีรักได้”
‘รักมีหลายรูปแบบ ไล โครอส เอ๋ย…’ ภาพของเด็กชายผมสีฟ้าซึ่งยืนอยู่เพียงคนเดียวท่ามกลางลานแสดงอันเปล่าเปลี่ยว ไล โครอสเบิกตากว้างอย่างตะลึงงัน
“อา…อาลาดิน…”
‘เจ้ารู้สึกอย่างไรกับเขาละแม่มดเอ๋ย…รักเขารึเปล่า? รักดั่งน้องชาย…’ เนียเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางเบา ไล โครอสมองใบหน้าของอาลาดินอย่างเศร้าหมอง
“ใช่…ข้าสงสารเขาจึงให้เขาตามมาด้วย…แต่เขาก็เป็นได้แค่น้องชาย…ข้า…”
‘เจ้ารักเวทย์มนต์ รักการเป็นตนเอง…เห็นไหมเจ้าก็มีรัก…’
“ข้า…ข้า…”
‘มองเห็นใจตนเองรึยัง?’
“แต่ข้าไม่อาจหลุดพ้นจากคำสาปนี้ได้หากลูซิเฟอร์ยังมีชีวิต!!” น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ ชายผู้นี้มองเห็นจิตใจของเธออย่างชัดเจนเสียเหลือเกิน
‘เจ้า…เกี่ยวข้องกับลูซิเฟอร์งั้นหรือ?’ เสียงตอดสงสัยของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง สภาพโดยรอบกลับกลายเป็นลานแสดงที่ล้อมรอบด้วยป่ารกร้างเช่นเดิม
“พี่สาว!” อาลาดินวิ่งเข้ามากอดข้าของหญิงสาวเอาไว้ ดวงเนตรสีนิลขลับจ้องมองใบหน้าซีกซ้ายที่พ้นหน้ากากสีขาว ใจหน้าของชายหนุ่มดูสับสนเสียเหลือเกิน หากแต่หญิงสาวกลับสัมพันธ์ได้ถึงความเศร้าและหวาดกลัวจากชายผู้นี้
“เจ้ารู้จักลูซิเฟอร์…งั้นหรือ?”
“ลูซิเฟอร์…มาที่นี่บ่อยครั้ง…” เนียก้มหน้าลงมองไปบนพื้นที่ทำจากหินอ่อนงดงาม ที่แห่งนี้ถูกสร้างมานับหมื่นปีตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่นี่ต้องแต่แรก… มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
“หลายต่อหลายครั้ง เขามักจะมานั่งฟังเสียงขลุ่ยของข้า…”
“เขาทำแบบนั้นเพื่ออะไร?” ไล โครอสเอ่ยถามโดยไม่สนใจใบหน้างุนงงของอาลาดินที่มองเธอและชายหนุ่มสลับกัน ตัวตลกหนุ่มกัดริมฝีปากเล็กน้อย
“เขามา…เพื่อตามหาดวงใจของเขา”
“ดวงใจ?”
“น้องสาวข้าเอง… ลูซิเฟอร์หลงรักนาง…แต่มันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมากว่าหมื่นปีแล้วละนะ… ข้าเป็นผนึกของลูซิเฟอร์ ไม่สามารถตายได้…ทั้งๆ ที่ปรารถนาที่ตายที่สุด…” หลับตาอย่างขมขื่น เขาปรารถนาที่จะหลับใหลไปตลอดกาล แต่ก็มิอาจทำได้
“ผนึกของลูซิเฟอร์…?”
“ใช่ พลังของลูซิเฟอร์และชีวิตครึ่งหนึ่งของเขาถูกผนึกลงในร่างของข้า… หากข้าตายลูซิเฟอร์จะแข็งแกร่งขึ้น…ข้าตายไม่ได้…”
“……ความปรารถนาของเจ้าแรงกล้าเสียเหลือเกินนะเจสเตอร์…ไปกับข้า…ไปจัดการ
ลูซิเฟอร์ด้วยกันกับข้า” ไล โครอส เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ความตกตระหนกฉายชัดบนใบหน้าของชายในชุดตัวตลก
“เจ้าหมายความว่า….”
หญิงสาวมองตัวตลกหนุ่มอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะยื่นมือออกไป
“ไปกับข้า เจสเตอร์ เนีย ข้าต้องการพลังของเจ้า ไปทำความปรารถนาของเจ้าให้เป็นจริง”
-+-+-+- FIN. Part 1 And TBC to Part 2 -+-+-+-
ความคิดเห็น