ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - ซี
คุณเคยเชื่อว่ามีคนหน้าตาคล้ายคุณไหมคะ ?
ฟังดูอาจจะเป็นเรื่องไร้แก่นสาร แต่ไม่แน่ว่าอาจจะมีอยู่จริงๆก็ได้ และเขาก็ยังคงรอ.......
รอวันที่คุณยอมรับเขาค่ะ :)
เริ่มเปิดเรียนด้วยชั่วโมงแรกแสนน่าเบื่อ ฉันชื่อ ซารี่ อายุสิบหกปี รูปร่างหน้าตาธรรมดาเหมือนคนทั่วไป แต่มีเพียงนัยน์ตาเท่านั้นที่ไม่มีใครเหมือนกันสักเท่าไหร่
นัยน์ตาสีแดงโลหิต....
บางคนอาจจะตาแดงปนน้ำตาลบ้าง แต่ฉันนัยน์ตาสีแดงราวกับไพลินสีชาด คุณพ่อคุณแม่และครอบครัวต่างมีนัยน์ตาสีน้ำตาลแสนสวย แต่มีเพียงฉันคนเดียวในครอบครัวที่แปลกแยกกว่าใครเขา
ฉันเป็นลูกของท่านรึเปล่านะ ?
"ซารี่ ! เธอเหม่ออีกแล้วนะ" คุณครูผมหางม้า หน้าตาดูสาวกว่าวัย รูปร่างสูงผอม ถ้าเป็นนางแบบนี่อาจจะรุ่งกว่าเป็นครูก็ได้นะ
"คะ ?" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงแสนซื่อบื้อ พยายามทำตัวไม่ให้เด่นกว่าใคร
แค่นัยน์ตาฉันก็แปลกอยู่แล้วล่ะ...
"ตอบข้อนี้ดูสิ" คุณครูพูดพลางชี้ไปยังสมการบนกระดานไวท์บอร์ด โธ่...คำตอบน่ะ มันคือ 2x + 3 เท่านั้นเอง แต่......
"อ่า...คือว่า..เอ่อ" ฉันตอบเสียงตะกุกตะกัก
"อะไรกัน ? อย่าบอกนะทำไม่ได้น่ะ" คุณครูพูดพลางหรี่ตาเล็กน้อย
"ขอโทษค่ะ" ฉันพูดและนั่งทีอย่างเร็วไว เพื่อนๆที่นั่งอยู่ต่างพากันหลุดขำออกมานิดๆ
ไม่ตลกเลยนะ...หยุดหัวเราะไปเลย
"ฮะๆๆ อะไรกันซารี่ โจทย์แค่นี้ยังทำไม่ได้อีกเหรอ ? คริคริ" ลาสหัวเราะอย่างสนุกสนาน ฉันทำได้นะ แต่ไม่อยากเด่นเฉยๆ...
"อืม...." ฉันพูดพลางกินข้าวกลางวัน "ก็ยากอยู่น่ะ เลยทำไม่ได้จ้ะ ^ ^"
"อ่อเหรอ เอ้อใช่ วันนี้ฉันจะกินน้ำชานะ ไปซื้อมาหน่อยสิ" ลาสไล่ส่งฉัน
"......" ฉันมองหน้าหล่อนนิดนึงก่อนที่จะตอบว่า...."จ้ะ"
และฉันก็รีบวิ่งไปซื้อทันที
"คึหึหึ ซารี่ทำตัวเอื่อยเฉื่อยแบบนั้นจะดีเหรอ ?" เด็กสาวที่นั่งอยู่บนดาดฟ้าเอ่ยคนเดียว...ไม่สิ เอ่ยกับตุ๊กตาหมีต่างหาก
วันนี้กลับบ้านไป ฉันเจอคุณยายคนหนึ่งเข้ามาในรถไฟ และไม่มีที่นั่ง ดังนั้นฉันจึงลุกให้แกนั่งแต่ว่า...
คุถยายมองฉันแว้บหนึ่ง ด้วยสายตาที่ฉันว่าต้องไม่ใชชื่นชมแน่ๆ และนั่งลงไป
....เผลอปั้นหน้าเป็นคนดีซะได้ เราน่ะทำดีไม่มีคนเห็นหรอก....
ปู๊น ปู๊น ปู๊น!~~
รถไฟเริ่มออกอย่างรวดเร็วทำให้ฉันแทบล้มลงไป...
หมับ !
อยู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มาคว้าฉันไว้ ไม่ให้ฉันล้ม ฉันรีบมองไปทางเจ้าของมือนั้นทันที
"ขอบคุณค่ะ"
ฟังดูอาจจะเป็นเรื่องไร้แก่นสาร แต่ไม่แน่ว่าอาจจะมีอยู่จริงๆก็ได้ และเขาก็ยังคงรอ.......
รอวันที่คุณยอมรับเขาค่ะ :)
เริ่มเปิดเรียนด้วยชั่วโมงแรกแสนน่าเบื่อ ฉันชื่อ ซารี่ อายุสิบหกปี รูปร่างหน้าตาธรรมดาเหมือนคนทั่วไป แต่มีเพียงนัยน์ตาเท่านั้นที่ไม่มีใครเหมือนกันสักเท่าไหร่
นัยน์ตาสีแดงโลหิต....
บางคนอาจจะตาแดงปนน้ำตาลบ้าง แต่ฉันนัยน์ตาสีแดงราวกับไพลินสีชาด คุณพ่อคุณแม่และครอบครัวต่างมีนัยน์ตาสีน้ำตาลแสนสวย แต่มีเพียงฉันคนเดียวในครอบครัวที่แปลกแยกกว่าใครเขา
ฉันเป็นลูกของท่านรึเปล่านะ ?
"ซารี่ ! เธอเหม่ออีกแล้วนะ" คุณครูผมหางม้า หน้าตาดูสาวกว่าวัย รูปร่างสูงผอม ถ้าเป็นนางแบบนี่อาจจะรุ่งกว่าเป็นครูก็ได้นะ
"คะ ?" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงแสนซื่อบื้อ พยายามทำตัวไม่ให้เด่นกว่าใคร
แค่นัยน์ตาฉันก็แปลกอยู่แล้วล่ะ...
"ตอบข้อนี้ดูสิ" คุณครูพูดพลางชี้ไปยังสมการบนกระดานไวท์บอร์ด โธ่...คำตอบน่ะ มันคือ 2x + 3 เท่านั้นเอง แต่......
"อ่า...คือว่า..เอ่อ" ฉันตอบเสียงตะกุกตะกัก
"อะไรกัน ? อย่าบอกนะทำไม่ได้น่ะ" คุณครูพูดพลางหรี่ตาเล็กน้อย
"ขอโทษค่ะ" ฉันพูดและนั่งทีอย่างเร็วไว เพื่อนๆที่นั่งอยู่ต่างพากันหลุดขำออกมานิดๆ
ไม่ตลกเลยนะ...หยุดหัวเราะไปเลย
"ฮะๆๆ อะไรกันซารี่ โจทย์แค่นี้ยังทำไม่ได้อีกเหรอ ? คริคริ" ลาสหัวเราะอย่างสนุกสนาน ฉันทำได้นะ แต่ไม่อยากเด่นเฉยๆ...
"อืม...." ฉันพูดพลางกินข้าวกลางวัน "ก็ยากอยู่น่ะ เลยทำไม่ได้จ้ะ ^ ^"
"อ่อเหรอ เอ้อใช่ วันนี้ฉันจะกินน้ำชานะ ไปซื้อมาหน่อยสิ" ลาสไล่ส่งฉัน
"......" ฉันมองหน้าหล่อนนิดนึงก่อนที่จะตอบว่า...."จ้ะ"
และฉันก็รีบวิ่งไปซื้อทันที
"คึหึหึ ซารี่ทำตัวเอื่อยเฉื่อยแบบนั้นจะดีเหรอ ?" เด็กสาวที่นั่งอยู่บนดาดฟ้าเอ่ยคนเดียว...ไม่สิ เอ่ยกับตุ๊กตาหมีต่างหาก
วันนี้กลับบ้านไป ฉันเจอคุณยายคนหนึ่งเข้ามาในรถไฟ และไม่มีที่นั่ง ดังนั้นฉันจึงลุกให้แกนั่งแต่ว่า...
คุถยายมองฉันแว้บหนึ่ง ด้วยสายตาที่ฉันว่าต้องไม่ใชชื่นชมแน่ๆ และนั่งลงไป
....เผลอปั้นหน้าเป็นคนดีซะได้ เราน่ะทำดีไม่มีคนเห็นหรอก....
ปู๊น ปู๊น ปู๊น!~~
รถไฟเริ่มออกอย่างรวดเร็วทำให้ฉันแทบล้มลงไป...
หมับ !
อยู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มาคว้าฉันไว้ ไม่ให้ฉันล้ม ฉันรีบมองไปทางเจ้าของมือนั้นทันที
"ขอบคุณค่ะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น