คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 เธออยากให้ฉันโกรธไหมล่ะ?
บทที่ 2 เธออยากให้ฉันโกรธไหมล่ะ?
สุภาไม่ได้มาสินะ...
แหมะ แหมะ
อยู่ๆน้ำใสก็หยดลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว นัดดารีบปาดน้ำตา นัดดาเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าจะเสียใจขนาดนี้ กับแค่เพื่อนไม่มาตามนัด ก็นะ....ตั้งแต่เกิดมานัดดามีเพื่อนคนเดียวนี่นา เพราะนิสัยขี้อาย ไม่กล้าพูดกับใครทำให้ต้องโดดเดี่ยว เมื่อตอน ม. 1 สุภาเป็นคนคุยกับเธอคนแรก เมื่อเริ่มการทานข้าวกลางวัน...
เมื่อตอนม. 1
“สวัสดีจ้า คือว่าโต๊ะตรงนี้ว่างไหมคะ?” สุภาถามและฉีกยิ้ม(อย่างน่ากลัว)กับนัดดา
ด้วยความสะพรึงของนัดดาที่ไม่เคยมีผู้ใดทักก่อน เธอจึงตอบไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ก็...ว่างค่ะ ตอนนี้ยังไม่มีใครนั่งน่ะ” เธอพูดและยิ้มบางๆ อย่างหวาดกลัว
“ขอบคุณค่า” สุภาลากเก้าอี้มานั่ง พร้อมทานข้าวมันไก่อย่างเอร็ดอร่อย
แล้วก็.....
.
.
.
.
เงียบเชียบ~~
นัดดาทนบรรยากาศเงียบๆไม่ได้จึงชวนสุภาคุย แน่นอนว่าทั้งคู่ก็อยู่ห้องเดียวกัน แต่ไม่ยักจะเคยคุยกันสักครั้ง ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกกระมัง “เอ่อ คือว่า.....ชอบทานข้าวมันไก่ทอดหรือต้มคะ?”
อ้ากกกก นี่ถามอะไรออกไป ไม่ได้ต้องการถามแบบนี้สักหน่อย!
“อืม...ถ้าข้าวมันไก่ทอดจะชอบมากเลย เพราะว่ามันไม่มีเลือดน่ะ ฉันไม่ชอบกินเลือด” สุภาตอบและยังคงทานต่อไป ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมาว่า “ทำไมเหรอคะ?”
“อ่า เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ แต่ว่าถ้าเลือกทานตัวจะไม่สูงนะคะ” นัดดาพูดและฉีกยิ้มนิดๆ
อึก !! แทงใจดำ !
“งะ....งั้นเหรอคะ...” สุภาพยักหน้ากับตัวเอง และพยายามกินเลือดด้วยความยากลำบาก “ตัวจะไม่สูงอย่างนั้นสินะคะ...” น่ะ...น่ากลัวค่อดๆ !
‘แย่แล้ว แย่แล้ว ฉันคงพูดอะไรไม่ดีสินะเนี่ย’ นัดดาคิดในใจ ‘ทำไงดี หนูไม่ได้ตั้งใจค่า !’
“อ่า ไม่ต้องฝืนขนาดนั้นหรอกนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ แต่ว่าถ้าลองหัดกิน ก็จะต้องกินได้แน่ๆค่ะ!”
“คะ? จะว่าไปแล้วหน้าเธอคุ้นๆนะ เหมือนเคยเจอแฮะ”
อึก !! แทงใจดำ ! เหมือนจะเป็นการแก้แค้นสินะ อยู่ห้องเรียนเดียวกันแท้ๆ ! # กรีดร้อง
แต่คิดดูดีๆ ตัวเราก็ไม่ได้เด่นในห้องอยู่แล้วนี่นะ คงจะไม่มีสีสันพอที่ใครจะจดจำคนอย่างเราได้สินะ “เอ่อ ชื่อนัดดาค่ะ ก็อยู่ห้องเดียวกันนี่คะสุภา” นัดดาพยายามยิ้ม ทั้งที่ข้างในเธอแทบจะคลั่ง ข้าไม่มีสีสันขนาดนั้นเลยเรอะ !!!
“อ่อว่าแล้วเชียว หน้าคุ้นๆน่ะ ฮ่าๆ ขอบใจนะที่จำชื่อของเราได้น่ะ” สุภายิ้มอย่างสดใส
แม้ว่าจะเริ่มต้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ว่า....ฉันก็ยังคงจดจำรอยยิ้มของเธอในวันนั้นหรอกนะสุภา
เหมือนว่าน้ำตาจะเหือดแห้งไป หากย้อนกลับมาคิดดูดีๆเพื่อนคนแรกของฉันก็คือ ‘เธอ’ นี่นา
“ฉันช่วยอะไรไม่ได้เหรอ....” เด็กสาวผู้มีผมสีเทายาวสลวยเอ่ยอย่างเบาๆ ในขณะที่นัดดากำลังยิ้มทั้งที่ร้องไห้อยู่ลำพัง “สุภา.....เป็นใครกันนะ...”
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน
ถึงสุภาจะเห็นว่าลิซตัวนิดเดียว แต่ยัยนั่นสามารถฟัดข้าวไปตั้งสามจาน ขนมหวานอีก 2 ถ้วย ไอติมอีก 1 ทำให้สุภาแอบคิดนิดๆว่า ลิซมีสองกระเพาะรึเปล่า ?
โอเคๆ เข้าเรื่อง ตอนนี้สุภายังคงคิดเล็กคิดน้อยเรื่องของนัดดาอยู่ ว่าที่เธอไม่ไปเจอนัดดา นัดจะเสียใจรึเปล่า ? จะโกรธเธอหรือไม่ ? เมื่อลองมาคิดทบทวนอีกที สุภาเริ่มคิดว่าทำไมเธอถึงไม่ไปทานข้าวกับลิซและนัดดาเลยล่ะ แบบนั้นจะได้ผลประโยชน์ทั้งสามฝ่ายเลยไม่ใช่หรือ ?
“.....พรุ่งนี้....ได้รึเปล่า....” สุภาเอ่ยเบาๆ ก่อนที่จะกระเด้งออกจากเตียง และนั่งที่โต๊ะทำการบ้าน เธอเขียนข้อความขอโทษไว้ในจดหมายใบน้อย เธอหวังน้อยๆว่าข้อความนี้จะส่งไปถึงนัดดารึเปล่านะ ?
เช้าวันรุ่งขึ้น
“โย่ว หวัดดีสุภา วันนี้หน้าตาโทรมจัง ดูหนังผีมาเหรอ ?” เสียงเจื้อแจ้วของเด็กสาวลิซได้เอ่ยทักทายสุภาที่กำลังจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ในชั่วโมงแรก
“ลิซ....ฉันจะทำไงดี !!” สุภารีบตื่นมาโดยไว (ก็ไม่ได้หลับอยู่แล้วไม่ใช่รึ)
“อะไรๆ เรื่องอะไรเหรอ อย่าบอกนะว่าวันนี้เธอลืมเอาตังค์มาหม่ำข้าวเที่ยง?”
“ไม่ใช่ คือว่านะ ......”
และสุภาก็เล่าเรื่องของเมื่อวานให้ลิซฟัง ส่วนลิซก็ฟังอย่างสุภาตั้งใจเช่นกัน
“สรุปว่าเพราะเมื่อวานเธอกลัวว่าคนที่ชื่อนัดดาอะไรนั่นจะงอนใช่ไหม?” ลิซพยักหน้ากับตัวเอง
“ก็ประมาณนั้นแต่ก็ไม่ขนาดนั้นน่ะนะ.... แต่ว่าแค่เธอฟังฉันก็เริ่มรู้สึกสบายใจนิดๆแล้วล่ะ”
“ถ้าหล่อนงอนเธอก็ง้อสิ!” ลิซพูดและทุบโต๊ะ(?)อย่างบ้าคลั่ง อะไรนะ! เกิดมาสุภาไม่เคยง้อคนเล้ยยย แล้วจะให้มาง้อครั้งแรกเนี่ยนะ เธอรู้สึกเขินนิดๆนะเนี่ย “ฉันเข้าใจนัดดานะ ว่าทำไมถึงไม่มา บ้านแตกแยกรึเปล่า” เอ่อ ไม่ขนาดนั้นจ้ะ “เพราะฉะนั้นไปพูดด้วยกันดีๆสิ เป็นถึง ‘เพื่อน’ กันเลยไม่ใช่เหรอ?”
จริงสินะ ก็สุภาเป็นเพื่อนนัดดานี่นา
“ขอบคุณมากนะลิซ”
“ไม่เป็นไรๆ ก็พวกเราสามคนเป็นเพื่อนกันนี่นา!!!”
ห้องเรียนของนัดดา
“เอ๋ นัดดาเหรอ? ตอนนี้ไม่อยู่หรอกนะ เป็นหัวหน้าห้องก็เลยไปส่งงานครูอยู่น่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะ!” ลิซกับสุภาพูดพร้อมกัน
ห้องพักครู
“จ๊ะ? สุภาเมื่อกี้ไปส่งงานครูวันเพ็ญ แต่เหมือนว่าเธอจะไปช่วยคุณครูที่โรงยิมอีกน่ะจ้ะ”
“ขอบคุณมากค่ะ!!” ลิซกับสุภาพูดพร้อมกัน
โรงยิม
“หา! นัดดารู้สึกจะไปห้องสมุดน่ะ” คุณครูพละพูดในขณะที่กำลังเช็ดลูกบาสอยู่
“ขอบคุณมากค่ะ!!!” ลิซกับสุภาพูดพร้อมกัน
“โธ่เอ้ยนัดดาไม่เคยจะอยู่กับที่เลย!” ลิซพูดอย่างหงุดหงิดและวิ่งไปยังห้องสมุด
“นั่นสิ! แต่ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ!” สุภาพูดและยิ้มเล็กๆ
เมื่อทั้งคู่มาถึงหน้าห้องสมุด ลิซได้ชนกับใครคนหนึ่ง ทั้งคู่ล้มไปยังคนละทิศละทางเลย
“โอ๊ย โทษทีจ้า เจ็บๆๆ” ลิซพูดขอโทษและพยายามลุก
“ไม่เป็นไร” เธออีกคนนั้นลุกขึ้น
เธอคนนั้นหน้าตาน่ารักมาก เหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศสเลย เส้นผมสีเทาที่ยาวนั่น แถมยังตัวเล็กด้วย
เหนือฟ้ายังมีฟ้า! ยังมีคนตัวเตี้ยกว่าลิซเหรอเนี่ย!
“นี่ๆ ว่าแต่เธอรู้จักนัดดารึเปล่า?” ลิซถาม
“นัดดา? อ๋อ ผู้หญิงตัวสูงๆใส่แว่นรึเปล่า?”
“ใช่ นัดดาอยู่ที่นี่ไหม?” สุภาถามด้วยความดีใจ
“อยู่สิ”
“นัดดา!!!!... อุ๊บ!” ลิซรีบปิดปากสุภา
“นี่มันห้องสมุดย่ะ!” ลิซพูดกระซิบ
อ่านั่นสินะ มัวแต่ดีใจจนลืมไปเลยแฮะ
“พวกเธอน่ะ....ถ้าเป็นเพื่อนของนัดดาจริง ทำไมปล่อยให้ร้องไห้คนเดียวล่ะ”
“ร้องไห้คนเดียวเหรอ?” สุภาถาม
“อ้อรู้แล้ว ! นัดดากำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดอยู่สินะ !” ลิซพูดขึ้นมาด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวาย จนลืมว่าตนเองอยู่ที่ห้องสมุด ฉันทำให้นัดดาเสียใจงั้นเหรอ....สุภาคิด “แน่นอนว่าตอนนี้ยัยนั่นกำลังอยู่ในโลกอิมเมจิ้นสิท่า ! ต่อสู้โดยมีอาวุธที่เรียกว่า ความสุข และมีศัตรูที่เรียกว่า ความเจ็บปวด ยัยนัดดาอะไรนั่นต้องแข็งแกร่งพอที่จะทำลายความเจ็บปวด และในขณะนั้นก็มีเพื่อนร่วมทางคือ สุภา ใช่ไหมล่ะ !? “
เอ่อ คุณลิซเจ้าขา เกือบซึ้งแล้วค่ะ เกือบซึ้ง เกม RPG แนวไหนกันคะนั่น?
“เลิกบ้าได้แล้วน่า!” เด็กสาวผมเทาตวาด เอ่อ นี่ห้องสมุดนะคะ ห้องสมุด! “ฉันเห็นนะว่านัดดาน่ะร้องไห้คนเดียว! ทั้งๆที่พวกเธอก็เป็นเพื่อนกันแท้ๆ แต่ทำให้เพื่อนเสียใจน่ะ ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย!”
“โหย อะไรกัน ไม่ต้องว่าเค้าขนาดนั้นก็ได้นี่ =3=” ลิซพูดขึ้น
“อ้ะ ขอโทษ” เด็กสาวขอโทษลิซและสุภา “ฉันชื่อ พิมเพียร อยู่ห้องเดียวกันกับนัดดานะ ฉันแค่ไม่ชอบใจเฉยๆเลยได้พูดออกไปน่ะ.....” เธอขอโทษพร้อมสีหน้าเศร้าๆ
“ไม่เป็นไร ที่เธอพูดมันก็ถูกนะ จริงอยู่ที่ฉันทำให้นัดดาร้องไห้ก็จริง แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันก็เลยจะมาขอโทษยังไงล่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะที่ช่วยบอกฉันน่ะ” สุภาพูดและแย้มยิ้มอย่างสดใส
“อืม.....”
เด็กสาวผมแกละได้เดินผ่านมาและถือหนังสือด้วย “อ้าว สุภา?” เธอส่งเสียงแปลกใจเล็กน้อย ทั้งสามคนหันไปยังเธอ เธอคนนั้นคือ นัดดา นั่นเอง “สวัสดีจ้ะ ไปทำอะไรมาเหรอ?”
“นัดดาขอโทษนะที่เมื่อวานฉันไม่ไปกินข้าวด้วยน่ะ”
“อ้ะ ไม่ต้องขอโทษก็ได้นะ เธอเองน่าจะมีธุระอะไรอยู่แล้วนี่ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”
“เธอไม่ได้โกรธฉันงั้นเหรอ?”
.
.
.
.
.
“เธออยากให้ฉันโกรธไหมล่ะ?”
อร๊างงงงง จบไปแล้วตอนที่สอง ดองมาสิบปีแล้ว เย้ # เวอร์~~~
สนุกรึเปล่าเอ่ย? //คนอ่าน – ไม่~~ มีอะไรติชมได้จ้า
ที่ทิพย์เขียนข้างบนเดาเอาเองนะว่า นัดดา รู้สึกยังไง 555. รู้สึกไม่ค่อยยุติธรรมเนอะ?
ปล. ตอนแรกตั้งชื่อตอนว่า ' ยังคงจดจำรอยยิ้มของเธอในวันนั้น ' แต่รู้สึกว่ามันจะซึ้งแปลกๆมั้ง?
จะกลับมาอัพต่อตอนที่สาม เมื่อยาวขี้เกียจดองเน้ออออออ // หลบทีนท่านผู้อ่าน
ความคิดเห็น