คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ถึงจะอยู่คนละห้อง แต่เธอยังรอฉันใช่มั้ย?
บทที่ 1 ถึงจะอยู่คนละห้อง แต่เธอยังรอฉันใช่มั้ย?
แสงแดดได้สาดส่องเข้ามาเป็นระยะๆ เด็กสาวเดินเข้าโรงเรียนอย่างใจเย็น เมื่อเดินเข้ามาสองสามก้าวกว่าแล้ว เธอต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงใครบางคนเรียกหาเธอ
"สุภาจ้ะ สวัสดีจ้ะ เช้านี้อากาศแจ่มใสดีนะ" เสียงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเด็กสาวผมแกละสีน้ำตาล หน้าตาน่ารักดี เข้ามาทักทายเธออย่างเป็นมิตร เด็กสาวคนนี้มีนามว่า นัดดา เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของสุภา ตั้งแต่ตอน ม. 1 แล้ว
"อ้ะ หวัดดีนัด เมื่อวานเธอไปเที่ยวทะเลมาใช่มั้ย?" สุภาทักทายเพื่อนรักของเธอ
"สุภารู้ได้ไงน่ะ" นัดดาถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
"ก็เธอเขียนลงบล็อกตัวอย่างใหญ่เลยนี่นา"
"จริงด้วย แฮะๆ" เธอหัวเราะพลางลูบท้ายทอยนิดๆ ก่อนที่จะยิ้มบางๆ และพูดกับสุภาต่อ "นี่จ้ะ ของฝาก ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบรึเปล่า แต่เห็นมันน่ารักและน่าจะเข้ากับเธอดี" เธอพูดพร้อมยื่นกำไลสีน้ำเงินเข้มให้สุภา
"ว้าว น่ารักจังเลย ขอบใจมากเลยนะนัด" สุภารับกำไลมาด้วยความดีใจ และเธอได้สังเกตุที่ข้อมือของนัดดา "เธอก็มีกำไลเหมือนฉันเลย เหมือนเป็นคู่กันเลย" สุภาพูดและฉีกยิ้ม
นัดดารับรอยยิ้มของสุภา พร้อมพูดว่า "จ้าๆ ยังไงตอนนี้ก็ไปดูผลประกาศห้องเรียนก่อนนะจ้ะ" เธอพูดและจูงมือสุภา พร้อมเดินเข้าไปในอาคารเรียน...
เมื่อถึงบอร์ดประกาศห้องเรียนของนักเรียนชั้นม. 5 แล้ว สุภารีบวิ่งพร้อมลากนัดดาไปด้วย และความที่นัดดาเหนื่อยง่าย แรงน้อยไม่เหมือนนักวิ่งแบบสุภา ทำให้นัดดาแทบจะลมใส่ทันที
"ช้าๆ หน่อยสุภา แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว" นัดดา
"โอ๊ะ! ขอโทษที ลืมตัวน่ะ แหะๆ" เธอหัวเราะแก้เขิน
ตอนนี้ที่บอร์ดมีนักเรียนมุงไม่ต่ำกว่าห้าสิบกว่าคน นัดดาถอนหายใจนิดๆ "เอ่อ...สุภาคนมุงเยอะแบบนี้ เราไปไม่ได้แล้วล่ะอ้าว?" เมื่อเธอพูดและหันไปทางเพื่อนรักของเธอ สุภาก็ล่องหนไปไหนไม่รู้แล้ว
"ขอโทษค่า ทางหน่อยๆ" สุภาพยายามเบียดแทรกบรรดานักเรียนทั้งหลาย และด้วยความที่สุภาตัวเล็ก ทำให้เข้าไปในนั้นไม่ยากเสียเท่าไหร่ คิดว่านะ?
เมื่อเธอออกมาจากดงพยาเย็นแล้ว เธอก็ทำสีหน้าเศร้าๆ เมื่อนัดดาเห็นจึงถามด้วยความสงสัย
"เป็นอะไรไปจ้ะ?"
"ทำไงดีอ่า...เราอยู่คนละห้องกัน เธออยู่ห้อง 1 แต่เราอยู่ห้อง 11 ง่า!" สุภาพูดพร้อมทรุดลงกับพื้น
โรงเรียนเป็นโรงเรียนที่มีห้องเรียนชั้นละ 12 ห้อง ส่วนที่สุภาอยู่ห้องเกือบโหล่ และโหลแบบนี้ คงจะแสดงให้เห็นศักภาพสมองเธอแล้วสินะว่าขนาดไหน!
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ถึงจะอยู่คนละห้อง แต่เวลาพักเที่ยงเราก็คุยกันได้นี่จ้ะ" นัดดาปลอบใจสุภาด้วยความจริงใจ
"แงๆ แต่ว่านะ..." ไม่ทันที่จะพูดจบ เสียงกริ่งโรงเรียนก็ดังก้องขึ้นทันที
"อ้ะ ต้องรีบไปแล้วจ้ะ พักเที่ยงเจอกันนะจ้ะ"
.
.
.
ณ ห้อง 5/11
"สวัสดีจ้ะ อาจารย์ชื่อกัลญานะจ้ะ อยู่สาระการเรียนรู้สังคม ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ" คุณครูสูงวัย ท่าทางใจดีได้แนะนำตัวในห้องเรียน นักเรียนเมื่อเห็นหน้าคุณครูแล้วค่อยสบายใจหน่อย คิดว่าคุณครูจะเป็นคนที่ดูดุเสียอีก
"คร้าบ/ค่า"
เด็กสาวผมสีทองที่นั่งเก้าอี้ข้างๆ กับสุภาทักทายสุภาด้วยรอยยิ้มแสนใสซื่อ
"นี่ เธอน่ะชื่ออะไรเหรอ?" ดวงตาสีมรกตของหล่อนฉายแววสงสัยออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"ชื่อสุภาจ้ะ แล้วเธอล่ะชื่ออะไรอะ" สุภาถามเพื่อนใหม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"อลิซ เรียกฉันว่าลิซก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะภา" เธอเรียกชื่อสุภาด้วยความสนิทสนม ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน
"ทำไมชื่อเธอดูแปลกจังเลย" สุภาถาม
"ลูกครึ่งน่ะ อังกฤษ-ไทย" เธอยักไหล่ "เออใช่! ภารู้มั้ยว่าครูห้องนี่น่ะ..." อลิซ หรือลิซพูดกระซิบกระซาบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"ทำไมเหรอ?"
ไม่ทันไร...ชอล์กเขียนกระดานก็ได้มาทางลิซ และโดนหัวเธอเต็มๆ!
"เธอคนนั้นน่ะ อย่ามัวแต่ห่วงคุยนัก! นั่นลิซนี่นา เธอยังอยู่ห้องนี้อีกเหรอเนี่ย! สมกับเป็นเธอจริงๆ!" คุณครูทำคิ้วขมวดเป็นรถไฟชนกัน อ่า ท่าทางครูคนนี้จะไม่ใจดีแล้วมั้ง...
ลิซตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส "ค่า ขอบคุณที่ชมนะค้า~~" เธอพูดและหัวเราะแก้เขิน ทำให้เพื่อนในห้องแอบหัวเราะกันเบาๆ
ดูเหมือนว่าสุภาจะหาเพื่อนใหม่ได้เร็วจริงๆ เลย!
.
.
.
ณ ห้อง 5/1
บรรยากาศในห้องเงียบอย่างกับป่าช้าท้ายสุสาน นัดดาหันไปมองหน้าเพื่อนแต่ละคน ที่จ้องหนังสืออย่างไม่กระพริบตา ในห้องเธอตอนนี้มีแต่เด็กเรียน ทำให้นัดดารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
นัดดาทักทายเพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างๆ "สวัสดีจ้ะ เธอชื่ออะไรเหรอ?" เธอพูดและยิ้มบางๆ
"..." เพื่อนคนนั้นละสายตาออกจากหนังสือเล็กน้อย ก่อนที่จะอ่านหนังสือต่อ
ไม่นานนักก็มีคุณครูสาว (ระยะสุดท้าย) เดินเข้าในห้อง นักเรียนในห้องละสายตาออกจากหนังสือ
"สวัสดี ฉันชื่อวันเพ็ญ เป็นคุณครูของพวกเธอ ขอให้ตั้งใจเรียนนะ" คุณครูพูดออกมาด้วยสีหน้า และสายตาเย็นชา "ตอนนี้จะตั้งหัวหน้าห้องเลยล่ะกัน ใครคิดว่าตนมีความรับผิดชอบขอให้เสนอตัวออกมา"
เพื่อนคนข้างๆ ที่นัดดาทักได้พูดกับนัดดา "เธอไม่เป็นหัวหน้าล่ะ เธอดูท่าทางรับผิดชอบดีออก" ถึงเจ้าตัวจะพูดแบบนั้น แต่สายตายังอยู่ที่หนังสืออยู่เลย
"อ่า เราไม่แน่ใจนะจ้ะ ว่าจะเป็นดีมั้ย?" นัดดาปฏิเสธอย่างสุภาพ
"ชิ..." เพื่อนคนนั้นส่งเสียงจิ๊จ๊ะเล็กน้อย แสดงความไม่พอใจของเธอออกมา
"เอ่อ ครูคะ หนูอยากเป็นน่ะค่ะ" นัดดายกมือด้วยความเขินอาย เพื่อนคนนั้นหันหน้ามองเธอเล็กน้อย เธอยิ้มบางๆ ให้
"งั้นก็ตกลง มีใครคัดค้านไหม"
"..." เงียบ
"ไม่มีใช่มั้ย"
"..." เงียบอีกที
"ตกลงละกัน"
"..." เงียบเช่นกัน
.
.
.
ในที่สุดก็ถึงเวลาพักเที่ยงเสียทีสุภาเผลอตะโกนออกมา ทำให้เพื่อนในห้องหันมาทางเธอ เธอหัวเราะแก้เขินเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง
...นัดดาจะรอเรานานรึยังนะ...
"เฮ้! ภาพักเที่ยงเธอว่างมั้ย? กินข้าวเป็นเพื่อนกันหน่อย ฉันไม่มีเพื่อน ขอร้องนะ พลีสสส" อลิซขอร้องเธอด้วยน้ำเสียงเศร้านิดๆ
สุภาไม่อยากทำลายน้ำใจของเพื่อน เธอจึงตกลงทันที อลิซดีใจกระโดดโลดเต้นเป็นลิงกัง สุภายิ้มเล็กก่อนที่จะคิดว่า...
...ค่อยขอโทษนัดตอนเย็นก็ได้มั้ง?...
ทางด้านนัดดา เธอดูเหมือนว่าจะรอสุภานานมาก เธอมองหาเพื่อนรักของเธอ แต่เธอก็ไม่พบเห็นเสียที
...ถึงจะอยู่คนละห้อง แต่เธอยังรอฉันใช่มั้ย?...
ความคิดเห็น