รามิณทร์ สถาบันกวดวิชาแห่งนาเมีย

ลำดับตอนที่ #2 : สถาบันกวดวิชารามิณทร์

“ฉัตร ไปได้แล้ว เสร็จหรือยัง” เสียงท่านทูตวิมุตจากในรถ เร่งให้เด็กหนุ่มรีบวิ่งออกจากบ้าน

“ครับบบ..” ฉัตรรีบวิ่งขึ้นรถ ก่อนบิดาจะเอ่ยเร่งเขาเป็นครั้งที่สอง

................

“ถึงแล้วล่ะ” ท่านทูตเอ่ยขึ้นเมื่อรถมาหนุดที่หน้าอาคารสีขาว ขนาดใหญ่ มีป้ายขนาดใหญ่อยู่หน้ารั้ว “สถาบันกวดวิชารามิณทร์”

บุรุษต่างวันสองคน เดินเข้าไปในห้องโถงขนาดใหญ่ที่ตกแต่งแบบเรียบหรู ในอาคารสีขาว

“สวัสดีค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบุคคลทั้งสอง

“ผมมาขอพบอาจารย์มุทาน่ะครับ” ชายสูงวัยกว่าเอ่ย

“รอสักครู่นะคะ”หญิงสาวตอบแล้วก้มหน้าลงกดโทรศัพท์ ไม่นานชายหนุ่มวัยกลางคน ร่างสูงโปร่ง นัยน์ตาดำขลับ สวมเชิ้ตสีฟ้าและกางเกงสีดำ ก็เดินเข้ามาหาพลางยกมือไหว้บุรุษสูงวัย

“สวัสดีครับ ท่านทูตวิมุต สบายดีไหมครับ” ชายหนุ่มทักทาย

“สบายดีครับ ผมมาฝากลูกชายกับคุณมุทาน่ะครับ” ชายหนุ่มสูงวัยรับไหว้แล้วกล่าวเข้าเรื่อง

“สวัสดีครับ ผมฉัทมะครับ”เด็กหนุ่มแนะนำตัว แล้วยกมือไหว้ ชายหนุ่ม มุทากมือรับไหว้ พลางมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะเงียบไป

“คุณมุทาครับ” ท่านทูตทักเมื่อเห็นชายหนุ่มเงียบไป

“อ่อ..ครับ วางใจได้เลยนะครับ” มุทาได้สติ

“งั้นฝากฉัตรด้วยนะครับ” ท่านทูตวิมุตกล่าวแล้วเดินจากไป

“ฉัทมะ เดี๋ยวเดินตามทางที่มีคำว่า 2A นี่ไปนะ แล้วเข้าห้อง 2A ทางขวามือ” ชายหนุ่มชี้ทางเดินหินอ่อนด้านหลัง ก่อนเดินจากไป เด็กหนุ่มเดินตามทางที่มุทาชี้ เขาเดินไปตามทางเดินหินอ่อน บนพื้นสลักตัวอักษร 2A ขนาดใหญ่ ฉัตรมองซ้าย มองขวาอย่างเพลิดเพลิน ตามห้องต่างๆ 2A-1, 2A-2, 2A-3,... เด็กหนุ่มเริ่มมองหา 2A อย่างงุนงง จนกระทั่งมาหยุดที่สุดทางเดิน ตรงข้ามกับห้องน้ำ เขาก็เจอห้องขนาดใหญ่ ใหญ่ที่สุดตั้งแต่เขาเดินมา เด้กหนุ่มแง้มประตูเล็กน้อย แล้วมองลอดเข้าไป ก็เห็นวัยรุ่นจำนวนหนึ่งนั่งเรียนยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ

“เฮ้ย! ไอ้ฉัตร” เสียงคุ้นๆ ดังขึ้นพร้อมมือที่เอื้อมมาแตะไหล่เด็กหนุ่ม เขาหันไปทันที แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ไอ้วิททท....วันนี้ แกก็เรียนหรือวะ” ฉัตรเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มหน้าตี๋ ด้วยใบหน้ายินดี

“เออ...ฉันน่าจะถามแกมากกว่า มาทำอะไรที่นี่วะ “วิทยุตสงสัย

“พ่อฉันรู้เกรด ก็เลยส่งฉันมา พอเจออาจารย์มุทานั่น เขาก็ให้ฉันมาที่ห้อง 2A นี่แหละ ฉันไม่กล้าเข้าไปว่ะ”

“แกได้ห้องพิเศษนี่จริงหรือวะ ฟังผิดหรือเปล่า”

“ฉันก็ไม่แน่ใจว่ะ แต่ทำไมวะ?”

“ก็ตั้งแต่ฉันอยู่มา 3 ปี ไม่เห็นมีเด็กคนไหนได้ย้ายมาอยู่ห้องนี้ หรือย้ายออกเลย แถมฉันยังไม่เห็นเขาออกมากินข้าวเที่ยงเลยนะ”

“ก็แปลกอยู่นะ แล้วไงอ่ะ” ฉัตรทำหน้ากวน

“ไม่เข้าห้องน้ำด้วยนะว้อย”

“แกไม่เห็นละมั้ง...” ฉัตรทำหน้าครุ่นคิด

“แกนั่นแหละฟังผิด เป็น 2A-1 ของฉันล่ะมั้ง ไปกับฉันเหอะ”

“เออ ก็ได้ๆ” เด้กหนุ่มทั้งคู่เดินย้อนทางเดินที่ได้ผ่านมาสักครู่ แล้วเข้าห้อง2A-1

เด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งทำงาน หน้าห้องมีอาจารย์สาว ร่างบาง สวมแว่นตาหนาราวกับกระจกนิรภัย นั่งอยู่

“ขออนุญาตครับ” วิทยุตเอ่ยขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้าไป เด็กทั้งห้องหันมามองยังเด็กหนุ่มทั้งสอง

“ผม ฉัทมะครับ ....อาจารย์มุทาบอกให้ผมมาครับ”ฉัตรแนะนำตัว

“งั้นก็เข้ามาเลยๆ” อาจารย์สาวกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ครับ..อาจารย์............” ฉัทมะหันหน้ามองเด็กหนุ่มอีกคน

“บุณยดาจ้ะ” อาจารย์สาวยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างเป็นมิตร วิทยุตเดินนำฉัทมะไปยังโต๊ะเรียนริมหน้าต่างที่ว่างอยู่สองตัว แล้วนั่งลงคุยกันเงียบๆ

......

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ อ้อ ฉัทมะมาหาครูหน่อยนะ” อาจารย์สาวเอ่ยเรียก

“วิท กลับก่อนเลย” เด็กหนุ่มเอ่ยกับเพื่อน แล้วลุกขึ้น

“เออ กะว่าจะกลับด้วยกัน ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน” วิทยาเก็บข้าวของ

เด็หนุ่มนามฉัตรเดินไปหาอาจารย์

“ฉัทมะ อาจารย์มุทาให้เธอมาที่ห้องนี้จริงหรือ” อาจารย์บุณยดากล่าวพลางขยับแว่นตา

“เอ่อ ..ผมก็ไม่แน่ใจครับ.....หรืออาจจะเป็น .....” เด็กหนุ่มหลบตา

“อาจจะเป็น 2A ใช่มั้ย”

“ครับ”

“งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอไปห้อง 2A เอง ตามฉันมา” หญิงสาวถอดแว่นตา แล้วเดินนำเด็กหนุ่มไปยังห้อง 2A