ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
มาร์

ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำกับความฝัน

  • อัปเดตล่าสุด 18 ก.ย. 48


ความทรงจำกับความฝัน                           

    



ในความมืด…ที่กำลังคืบคลานเข้ามา….. มีชายรูปงามผู้หนึ่งผมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าอันสะอาดและอ่อนโยน กำลังนอนหลับไหลอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มิได้มีเครื่องประดับตกแต่งห้องใดๆเลย นอกจากตู้ เตียง โต๊ะเขียนหนังสือ และหนังสือเล่มหนาเตอะที่เรียงอย่างเป็นระเบียบอยู่บนโต๊ะ



  ในขณะที่เขายังหลับอยู่นั้น…ภายในความฝันของเขายังมีภาพหนึ่งที่ติดตาเขาอยู่ที่ไม่เคยลืมเลือนหายไป…



….ในฝันนั้น  มีเด็กชายหน้าตาสวยราวกับเด็กผู้หญิงกำลังวิ่งเล่นอย่างรื่นเริง….เด็กน้อยวิ่งเล่นอยู่กับพี่เลี้ยงสาวมากหน้าหลายตาท่ามกลางสวนสวยในอาณาเขตรอบรั้วบ้านอันโอ่โถง



“ ฮ่า ..ฮ่า พี่ๆวิ่งตามผมให้ทันสิ ดูสิผีเสื้อไปทางโน้นแล้ว ถ้าจับมันไม่ทันจะไปฟ้องท่านพ่อให้จัดการเลย…”

“ อิฉันวิ่งไม่ทันคุณหนูหรอกค่ะ ….” พี่เลี้ยงที่วิ่งตามเด็กน้อยท่าทางกระหืดกระหอบกันทุกคน



สักพักมีชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานเดินเข้ามาหาพลางโอบไหล่เด็กน้อยไว้ พลางโบกมือไล่ให้พี่เลี้ยงสาวหลบออกไปก่อน

“ โนเอล  เจ้าออกไปเที่ยวข้างนอกกับพ่อหน่อยนะ “  เด็กชายรับคำโดยไม่มีข้อสงสัยใดๆ



สถานที่ที่ท่านพ่อได้พาโนเอลไปก็คือ วิหารศักดิ์สิทธิ์…วิหารวีราร่า..



วิหารนี้อยู่ไกลออกไปถึงนอกเมือง ไกลกว่าที่ที่ท่านพ่อเคยพาเขาไปเที่ยว ภายนอกวิหารปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่นานาชนิด จนไม่คิดว่า ณ. บริเวณนี้จะมีวิหารนี้อยู่ และโนเอลก็ไม่รู้ว่าทำไมท่านพ่อจึงพาเขามายังวิหารแห่งนี้ จนบัดนี้เขาก็ยังไม่ได้คำตอบนั้นจากท่านพ่อเลย

เท่าที่ได้รับข้อมูลจากการเดินเที่ยวเล่นรอบวิหารทำให้ได้รู้ว่า โดยส่วนใหญ่แล้วนักบวชของวิหารวีราร่านี้จะได้รับการคัดเลือกโดยตรงจากผู้นำนักบวชหรือเป็นญาติสายตรงของนักบวชรุ่นก่อนๆ

วิหารนี้เป็นสถานที่ที่ทหารหรือบุคคลใดๆจะเข้าไปได้ก็ต่อเมื่อได้รับการอนุญาตจากพระราชาหรือพระราชินีของเมืองนี้เท่านั้น



“ ตอนนี้สถานการณ์ในเมืองกำลังระส่ำระสาย ท่านก็รู้ดีใช่ไหม ท่านวีร่าร์ สิ่งที่ข้าเป็นห่วงตอนนี้ก็มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ข้าขอฝากโนเอลไว้ให้ท่านดูแลด้วยนะ…เพราะข้ารู้ว่ามีท่านเพียงคนเดียวที่สามารถดูแลโนเอลให้ปลอดภัยและเป็นคนดีได้ ..และถ้ามีโอกาสข้าจะกลับมารับเขาเอง… “

“ค่ะ..ท่าน..ข้าและทุกๆคนในวิหารนี้จะดูแลท่านโนเอลให้ดีที่สุด ท่านอย่าได้เป็นกังวลเลย“  ผู้นำของวิหารศักดิ์สิทธิ์ตอบด้วยความเคารพ

“ ข้าไม่อยากให้เขาต้องเป็นเหมือนแม่ของเขาที่ต้องตายโดยที่ข้าไม่อาจยื่นมือเข้าไปช่วยได้เลย “ ชายผู้นี้เอ่ยถึงหญิงอันเป็นที่รักด้วยแววตาอันเศร้าหมอง    “ ข้าฝากโนเอลด้วยก็แล้วกันนะ ..ท่านวีร่าร์..คิดเสียว่าเขาเป็นหลานชายของท่านก็แล้วกัน …โนเอลมาหาพ่อสิลูก ” เขากวักมือเรียกเด็กชายให้มาใกล้ๆ พลางก้มลงจูบบริเวณหน้าผากของลูกชายแล้วรีบผละจากไปทันที ปล่อยให้เด็กชายยืนอยู่เพียงลำพังอย่างเดียวดาย



“ ท่านพ่อ….ท่านพ่อ…รอลูกด้วย อย่าเพิ่งไป อย่าทิ้งลูกไป ”



เด็กชายร้องตะโกนด้วยเสียงอันดัง….เมื่อเด็กชายรู้ตัวว่าไม่สามารถร้องเรียกพ่อของเขาย้อนกลับมาได้จึงนั่งลงร้องไห้อย่างไม่อายใครเลย สักครู่ก็มีมือๆหนึ่งยื่นมาจับที่บ่าของเขา

“ ท่านโนเอล วันนี้ท่านจงร้องไห้เถิด ร้องไห้จนท่านพอใจ เพราะอีกต่อไปท่านจะไม่ได้ร้องไห้อีกแล้ว “ แม่ชีวีร่าร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลพร้อมทั้งโอบตัวเด็กชายมากอดไว้เพื่อให้เด็กชายได้รู้สึกถึงความปลอดภัย



แล้วชายรูปงามก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางหยาดเหงื่อที่เปียกท่วมตัว…..   “ ตั้งสิบปีมาแล้วทำไมเราถึงยังฝันแบบนี้อยู่อีก  และทำไมช่วงนี้เราถึงฝันแบบนี้บ่อยมาก …หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับท่านพ่อ ตอนนี้ท่านจะเป็นอย่างไรบ้างนะ “  โนเอลลุกขึ้นมานั่งรำพึงกับตัวเอง



ตึง ตึง ตึง เสียงทุบประตูดังขึ้น ซึ่งทำให้โนเอลตื่นจากความฝันและความทรงจำเก่าๆ “  ท่านโนเอลคะ..ท่านโนเอลตื่นรึยังคะ ท่านวีร่าร์เรียกหาค่ะ….” “อืม.. ข้าตื่นแล้ว...เชียร์… เจ้าเข้ามาสิ “ แม่ชีน้อยเข้ามาในห้องของโนเอลด้วยความกลัวว่าจะถูกตำหนิที่มาปลุกแต่เช้า…..

“ เอ่อ…ท่านวีร่าร์ให้มาเรียกท่านโนเอลไปที่ห้องโถงใหญ่เดี่ยวนี้ค่ะ “ แม่ชีน้อยรีบบอกก่อนที่จะโดยซักถามมากกว่านี้  “ อืม…เจ้าเตรียมเสื้อผ้าให้ข้าด้วยก็แล้วกันนะ เดี๋ยวข้าขอไปล้างหน้าล้างตาก่อน “ โนเอลบอกพลางลุกบิดขี้เกียจหนึ่งที “ ท่านโนเอลจะทานของเช้าเลยไหมคะ เดี๋ยวเชียร์จะเตรียมมาให้เลย “  แม่ชีน้อยถามก่อนที่จะถอยออกไปเตรียมเสื้อผ้า “ ไม่ต้องหรอก ยังเช้าเกินไปและเดี๋ยวท่านวีร่าร์จะรอนาน “



ชายหนุ่มรูปงาม ตาสีน้ำตาลอ่อน ผมสีน้ำตาลยาวสลวย  สวมชุดสีขาวทั้งชุด ได้เดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ด้วยความสง่างาม ภายในสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเต็มไปด้วยหญิง-ชายในชุดขาว ต่างยืนอยู่รอบห้องด้วยความสงบ  มีหญิงสูงอายุคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเทวรูปศักดิ์สิทธิ์ได้หันมามองด้วยใบหน้าอันอ่อนโยน



โนเอลเดินเข้ามากลางห้องโถงพร้อมทั้งยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสูงอายุ….                     ” ท่านวีร่าร์….มีอะไรเรียกใช้หรือขอรับ แต่..เอ๊ะ..ทำไมทุกคนถึงมารวมอยู่กันในห้องนี้กันหมดขอรับ มีเรื่องอะไรรึเปล่าขอรับ “ โนเอลถามด้วยสีหน้าแปลกใจ



“ ไม่มีอะไรหรอก “ วีร่าร์ ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ วันนี้เป็นวันที่ท่าน อายุครบยี่สิบปีแล้วมิใช่รึ ตามธรรมเนียมของวิหาร.. ผู้ใดที่อายุครบยี่สิบปีต้องได้รับน้ำศักดิ์สิทธิ์เพื่อเข้าเป็นคนของวิหารอย่างแท้จริง “



โนเอลมีสีหน้าที่แปลกใจเป็นอย่างยิ่ง “ ท่านวีร่าร์ขอรับ แต่ผมเป็น..เอ่อ…ผมมีสิทธิ์ที่จะรับน้ำศักดิ์สิทธิ์ได้หรือขอรับ “



วีร่าร์ตอบด้วยความมั่นใจ “ได้สิ..ไม่มีใครมากำหนดว่าจะต้องเป็นใคร ชาติตระกูลสูงต่ำเพียงใด ขอเพียงแต่มีใจที่ดี ไม่คิดร้ายกับใครแคนี้ก็รับน้ำศักดิ์สิทธิ์ได้ มันอยู่ที่ใจของผู้รับเท่านั้นว่ายินดีที่จะเป็นคนของวิหารหรือไม่.. ถ้าใจเขาไม่ยินดี.. เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับให้เขารับน้ำศักดิ์สิทธิ์ได้หรอก…..แล้วท่านล่ะ ยินดีที่จะรับน้ำศักดิ์สิทธิ์นี้หรือไม่..    ท่านโนเอล..  เพราะเมื่อท่านรับน้ำศักดิ์สิทธิ์แล้ว ท่านจะไม่สามารถกลับไปเป็นคนของอาณาจักรได้อีกครั้ง….ท่านจงคิดดูเถิด…



โนเอลนั่งลงแล้วคุกเข่ากับพื้น กุมมือไว้บริเวณอก แหงนหน้ามองเทวรูปประจำวิหารวีราร่า แล้วพูดขึ้นว่า  “ ข้า…โนเอล…บุตรแห่งราชานาดาล ขอรับน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งวิหารวีราร่า และขอยืนยันว่า ข้า..โนเอล..จะเป็นคนของวิหารวีราร่าตลอดไป….

...ไม่กลับไปเป็นคนของอาณาจักรนาดาลเลี่ยนอีกต่อไป....”



และบัดนั้นแม่ชีวีร่าร์ได้ใช้น้ำศักดิ์สิทธิ์รดลงบนศีรษะของโนเอล  ทันทีที่น้ำศักดิ์สิทธิ์สัมผัสกับตัวของโนเอลก็มีแสงสว่างเรืองรองรอบตัวของโนเอล แม่ชีวีร่าร์ยิ้มทั้งน้ำตาพร้อมกล่าวว่า “ ท่านโนเอล…ต่อไปนี้ท่านจะปลอดภัยจากศัตรูที่จะเข้ามากล้ำกราย และถึงแม้ว่าท่านจะไม่สามารถยิ่งใหญ่ภายใต้อาณาจักรนาดาลเลี่ยน  ได้แต่ท่านจะยิ่งใหญ่ภายใต้เทพเจ้าภายใต้วิหารวีราร่าตลอด ไป………



เช้าวันใหม่ที่สดใส แสงแดดอ่อนๆที่ลอดผ่านทางหน้าต่างพร้อมกับเสียงนกที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเรียกหากันที่ริมขอบหน้าต่างกับต้นไม้ใหญ่ข้างห้องได้ช่วยปลุกโนเอลให้ตื่นนอนขึ้นมาด้วยใบหน้าที่สดใสหลังจากที่เขามิได้นอนหลับสนิทแบบนี้มานาน เมื่อจัดการกับภารกิจส่วนตัวเสร็จ เขาจึงได้ลงไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อสวดมนตร์เช้าพร้อมกับนักบวชทุกคน และนี่ก็เป็นกิจอย่างหนึ่งที่นักบวชที่นี่ทำกัน



หลังจากที่สวดมนตร์เสร็จโนเอลจึงได้มีโอกาสสนทนากับแม่ชีวีร่าร์

“ท่านวีร่าร์ขอรับ ตั้งแต่วันที่ผมได้รับน้ำศักดิ์สิทธิ์มา ผมไม่เคยฝันถึงวันที่ผมมาที่นี่ครั้งแรกอีกเลยขอรับ แต่..เอ่อ..ทำไมผมเริ่มฝันแปลกๆขึ้นมาอีก.. ผมฝันว่ามีแสงสีขาวเรืองรองอยู่ตรงขอบฟ้า สักพักลำแสงนั้นได้พุ่งตรงจากมาหาผม และแสงนี้ค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในตัวของผม หลังจากนั้นถ้าผมตื่นขึ้นมาผมจะรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากจนไม่รู้สึกอยากทานอาหารเลย ซึ่งก็เหมือนกับวันนี้เลย ผมจึงอยากจะปรึกษาท่านวีร่าร์ว่าความฝันนี้คืออะไรขอรับ.. “



แม่ชีสูงอายุเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนเคยว่า “ ท่านโนเอล..ความฝันนี้อาจเป็นสิ่งดีๆสำหรับท่านก็เป็นได้ แต่ท่านยังคงต้องค้นหาความหมายของสิ่งต่างที่ท่านฝัน…ได้เห็น…ต่อไป ท่านจงพยายามคอยดูต่อไปเถิด…”



“ แล้วผมจะต้องค้นหาอะไรอีกเล่าขอรับ “ โนเอลถามขึ้นด้วยความแปลกใจกับสิ่งที่แม่ชีวีร่าร์บอกกับเขา



การค้นหาของโนเอลกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว ..........



และไม่มีใครจะรู้ได้นอกจากตัวของเขาเองและความฝันของเขาที่จะเป็นตัวบอกเขาได้………













ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×
แทรกรูปจากแกลเลอรี่ - Dek-D.com
L o a d i n g . . .
x
เรียงตาม:
ใหม่ล่าสุด
ใหม่ล่าสุด
เก่าที่สุด
ที่กำหนดไว้
*การลบรูปจาก Gallery จะส่งผลให้ภาพที่เคยถูกนำไปใช้ถูกลบไปด้วย

< Back
แทรกรูปโดย URL
กรุณาใส่ URL ที่ขึ้นต้นด้วย
http:// หรือ https://
กำลังโหลด...
ไม่สามารถโหลดรูปภาพนี้ได้
*เมื่อแทรกรูปเป็นการยืนยันว่ารูปที่ใช้เป็นของตัวเอง หรือได้รับอนุญาตจากเจ้าของ และลงเครดิตเจ้าของรูปแล้วเท่านั้น
< Back
สร้างโฟลเดอร์ใหม่
< Back
ครอปรูปภาพ
Picture
px
px
ครอปรูปภาพ
Picture