คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1.
AMBIGUOUS△
by midnight'sun.
sehun luham , baekhyun suho , kai , chanyeol , jiyeon , yesung , chorong
ความรัก.. สิ่งที่ใครหลายๆคนเชื่อมั่น ตัวผมเองก็เช่นกัน.. แต่กาลเวลาเปลี่ยนไป อะไรๆก็เปลี่ยนได้ ผมก็ไม่รู้สินะ... ว่าผมควรจะเชื่อใจเขาอยู่รึเปล่า...
“ให้ตายสิ”
“มีอะไรหรอมินซอก..”
“นายทนอยู่กับหมอนี่ได้ยังไงกันนะ!” หนังสือพิมพ์เล่มล่าสุดขอโรงเรียนถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะนักเรียนของ ‘ลู่หาน’ ซึ่งคำว่าหมอนี่ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร
“…”
“ข่าวหมอนั่นอีกแล้วนะ นายเองก็รู้อยู่แก่ใจนี่ ว่าเขาไม่ได้รักนายแล้ว”
“ฉันรู้... รู้หมดทุกอย่าง..”
“แล้วนายจะทนอยู่ทำไม!” มินซอกตวาดลั่น อย่างเหลือดอด ใครจะไปทนดูเพื่อนเจ็บปวดไปทุกๆวันได้กันล่ะ? จริงไหม?
“..ฉันรักเขา”
“รักหรอ? แต่ดูที่หมอนั่นทำกับนายสิ! ขนาดเป็นรุ่นน้องนายแท้ๆนะ”
“ถ้าถึงเวลานั้น นายจะรู้เอง... ว่ารักน่ะ ยอมทำได้ทุกอย่าง..”
“…”
“แม้กระทั่งเขาจะเดินข้างผู้หญิงคนไหน จะไปเที่ยว.. หรือที่ไหนก็ตาม เราย่อมทนได้..”
“..แต่นี่มันเกินไป!”
“เชื่อฉันสิมินซอก...” ลู่หานเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนสนิท แล้วยิ้มบางๆให้เพื่อนของเขา ใครจะรู้ทั้งๆที่ในใจ.. มันช้ำไปหมดแล้ว..
“หมอนั่นมันมีอะไรดีนักหนาฮะ? นายถึงยอมทุกอย่าง..”
“ฉันก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าฉันรักเขา....” พูดเสร็จก็มองไปยังพาดหัวข่าวบนหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน ‘โอเซฮุน ควงสาวคนใหม่! คาดว่าน่าจะเลิกกับคนเก่าแล้ว’
เจ็บ... ในใจเจ็บจนช้ำ.. แล้วเมื่อไรมันจะชาสักทีล่ะ.... หัวใจน่ะ.. เมื่อไหร่พี่จะไร้หัวใจเหมือนนายสักทีล่ะ โอเซฮุน..
AMBIGUOUS△
“เฮ้อ..”
“เป็นอะไรนะแบคฮยอน?”
“เปล่าๆ ฉันแค่คิดว่าเมื่อไหร่จะเรียนเสร็จสักทีน่ะสิ..”
“นั่นสินะ อยู่อย่างนี้น่าเบื่อจะตายอยู่แล้ว..” พูดเสร็จก็หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านอย่างเงียบๆ
“อ่านอะไรน่ะชานยอล?”
“ข่าวไอ่เซฮุนอีกแล้วน่ะสิ..”
“ข่าวอะไร..”
“ควงสาวน่ะ”
“...”
“สงสารพี่ลู่หานชะมัด.. เนอะ แบคฮยอน”
“นั่นสิ.. แล้วหมอนั่นไปไหนซะล่ะ”
“อาจารย์เรียกพบล่ะมั้ง..”
“..ขออนุญาตเข้าห้องครับ”
“นั่นไง พูดถึงก็มาเลย”
“ก่อวีรกรรมอะไรไว้ล่ะเซฮุน?”
“เปล่า”
“หรอ แล้วข่าวนี่มาจากไหน” ชานยอลพูดพร้อมชี้ไปที่หนังสือพิมพ์ที่เพิ่งอ่านเมื่อกี้ แต่ดูเหมือนคนที่ชื่อถูกพาดหัวข่าวจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย..
“แล้วไง”
“นายไม่สงสารพี่ลู่หานบ้างรึไง?”
“…”
“ถ้านายจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรก จะตอบตกลงคบกับพี่ลู่หานทำไมล่ะ?” แบคฮยอนทำหน้าจริงจังแล้วมองไปที่หน้าของเซฮุน
“…ไม่รู้”
“นายนี่มัน... นายรู้ไหม ชีวิตคนเรามันไม่ได้นานมากหรอกนะ..” แบคฮยอนเม้มปาก เมื่อนึกถึงเรื่องนี้
“…”
“นายน่ะ... คงไม่อยากเป็นแบบฉันกับจุนมยอนฮยองหรอกใช่ไหม...” แบคฮยอนกลั้นไม่ให้ตัวเองหลุดสะอื้นออกมา
“…แต่ฉันกับนายไม่เหมือนกัน”
“นายไม่รู้หรอกว่าพี่ลู่หานจะมีชีวิตอยู่ไปอีกนานแค่ไหน..”
“..แบคฮยอน”
“ใช่สิ.. นายมันไม่เข้าใจอะไรหรอก คนไร้หัวใจอย่างนายน่ะ!” แบคฮยอนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะหันหน้าไปสนใจกับการสอนตรงหน้า
“เซฮุน นายนี่มัน...” ชานยอลก็มองเซฮุนอย่างไม่ชอบใจสักเท่าไหร่
“พวกนายจะไปเข้าใจอะไร...”
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน กลับบ้านได้”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
“ชานยอลฉันว่าเรารีบไปกันดีกว่า ฉันเบื่อที่ต้องมาสนทนากับคนที่ไม่รู้จักพอ”
“อืม ไปกันเถอะ”
“…”
“เฮ้ย! พวกนาย ฉันไปด้วยคนสิ”
“จงอิน นายไม่ไปกับเซฮุนหรอวันนี้?”
“อ่าว พวกนายก็พามันไปด้วยสิ”
“เหอะ”
“…”
“ไปกันเถอะน่านะ..”
“เซฮุนอ่า…” ลู่หานเดินยิ้มบางๆเข้ามาในห้อง พร้อมเรียกชื่อคนรัก..
“มีไร?”
“พี่ซื้อเค้กมาให้น่ะ..”
“พี่น่าจะรู้ไว้นะ ว่าผมไม่ชอบของหวาน”
“..แต่เซฮุนอ่า”
“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบไง! พี่ไม่เข้าใจหรอ?”
“แต่กับผู้หญิงคนนั้น.. นายยัง..” ลู่หานก้มหน้า แล้วพูดเบาๆ แต่มีหรือที่โอเซฮุนจะไม่ได้ยิน
“อ๋อ จียอนน่ะหรอ? หึ..”
“…”
“พี่จำเอาไว้นะ พี่กับจียอนไม่เหมือนกัน”
“…”
“ตรงไหนรู้ไหม เพราะพี่มันน่าเบื่อยังไงล่ะ”
“ซะ..เซฮุนอ่า..”
“อย่ามาเรียกชื่อผมแบบนั้น! ผมให้จียอนเรียกคนเดียว!”
“ตะ..แต่ว่า..”
“เอาเค้กมานี่!” เซฮุนพูดพลางกระชากเค้กในมือลู่หานมา แล้วเดินตรงดิ่งไปยังถังขยะ แล้วทิ้งเค้กนั่นลงไป
“ไอ่เซฮุน!!”
“หึ.. ผมไปล่ะ”
“พี่ลู่หานครับเป็นอะไรรึเปล่า?”
“พะ..พี่ไม่เป็นไร .. ฮึก..”
“ไอ่เซฮุน..” แบคฮยอนกำหมัดแน่น คนอื่นก็ไม่ต่างกัน ทั้งชานยอลและจงอินก็รู้สึกโมโหแทนลู่หานทั้งนั้น
“งั้นพี่กลับก่อนนะ.. ”
“กลับบ้านดีๆนะครับพี่ลู่หาน..”
“อื้อ” ลู่หานปาดน้ำตาแบบลวกๆก่อนที่จะยิ้มให้รุ่นน้องทั้งสามคนแล้วเดินออกไปจากห้อง
“สงสารพี่ลู่หานจริงๆ..”
“พวกนายไปกันเถอะ”
แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวออกจากห้อง ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งมายื่นกอดอกมองพวกเขาอยู่
“พี่เซฮุนอยู่ที่ไหน?”
“ไม่รู้ ไม่ใช่ปลิงที่ต้องเกาะตัวมันไปตลอดเวลานี่!” แบคฮยอนพูดพลางจิกตาไปยังเด็กสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นรุ่นน้อง
“ตอบฉันดีๆสิคะ รู้ไหมพ่อฉันเป็นใคร?”
“อ่อ หุ้นส่วนธุรกิจของพ่อเซฮุน? เหอะ อย่ามาทำปากเก่งนักนะ”
“หึ! ประเมินค่าฉันต่ำไปนะคะ”
“ฉันประเมินค่าเธอสูงไปด้วยซ้ำ! วันๆเอาแต่แย่งแฟนชาวบ้าน ถามจริงๆเธอไม่มียางอายรึไงกันน่ะ?” ชานยอลและจงอินเงียบเพียงแต่ใช้ตามองเด็กสาวด้วยความสมเพช
“อย่ามาพูดกับฉันแบบนี้นะ!”
“ฉันสิควรต้องพูด! เธอเป็นรุ่นน้องนะปาร์คจียอน ไม่ควรมาทำกิริยามารยาทต่ำทรามแบบนี้ เหอะ นี่หรอลูกผู้ดี..”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ! ฉันไม่มีวันยอมหรอกนะคะ!”
“ไปไกลๆเลย คนน่าสมเพชอย่างเธอน่ะ!” แบคฮยอนตะโกนไล่หลังเด็กสาวคนนั้นไป
“ไม่น่าเกิดมามีนามสกุลปาร์คเหมือนฉันเลยให้ตายเถอะ..”
“เอาน่า นายก็รู้ว่าคนประเทศเรานามสกุลซ้ำกันเยอะทั้งๆที่ไม่รู้จักกันน่ะ” จงอินพูดพร้อมตบบ่าชานยอล
“ไปกันเถอะ”
AMBIGUOUS△
“คุณปาร์คโชรงครับ”
“มีอะไรคะ คุณซูโฮ?”
“ผมว่าผมจะไปเยี่ยมพ่อกับน้องชายสักหน่อย..”
“จะให้ตามท่านประธานให้ไหมคะ?”
“อืม ขอบคุณมากครับ”
พูดเสร็จจุนมยอนก็ถอนหายใจยาว
“พ่อครับ.. ผมจะไม่ปล่อยคนที่ทำให้ครอบครัวเราเป็นแบบนี้แน่นอนครับ..”
“ไปรึยังล่ะซูโฮ?”
“ครับพี่จงอุน”
“อย่าเรียกพี่แบบนั้นสิ จงอุนคนนั้นน่ะตายไปแล้ว เหลือแต่เยซองนะ” จงอุนพูดติดตลกก่อนที่จะควงกุญแจรถแล้วเดินนำน้องชายแท้ๆไปยังลานจอดรถ
“พี่ครับ ยังไม่คืบหน้าเลย..”
“พี่เชื่อว่าต้องเป็นตระกูลปาร์คแน่ๆ..”
“แต่เราไม่มีหลักฐานนะครับพี่”
“เรื่องนั้นให้โชรงจัดการเถอะ”
“ครับ พี่อย่าลืมไปซื้อดอกไม้นะครับ”
“พี่ซื้อมาแล้วล่ะ” จงอุนชี้ไปที่เบาะข้างหลังที่มีดอกไม้ช่อใหญ่อยู่
“ผมหวังว่าพ่อกับน้องจะชอบนะ..” จุนมยอนพูดพลางยิ้มเมื่อนึกถึงพ่อและน้อง
“ซูโฮถือดอกไม้ดีๆนะ”
“ครับ”
“เฮ้อ..”
“พี่ครับ เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งเดินไป!” จุนมยอนร้องเตือนพี่ชาย ก่อนที่จะเดินไปที่แผ่นหินที่สลักชื่อครอบครัวคิมเอาไว้
“พี่จุนมยอนครับ..”
“…”
“อยู่บนนั้นสบายดีไหมครับ..” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น จุนมยอนจึงตั้งใจจะหลบหลังต้นไม้เพื่อมองการกระทำเหล่านั้น
“…”
“พี่คิดถึงผมไหมครับ? ผมคิดถึงพี่ทุกวันเลยนะครับ..”
“..แบคฮยอน” เสียงรุ่นน้องที่คุ้นเคยอีกคนดังขึ้น
“สักวันพี่จะกลับมาหาผมใช่ไหม?”
“แบคฮยอนพี่เขาตายไปแล้วนะ.. จะฟื้นขึ้นมาได้ยังไง”
“พี่เขาไม่ได้ตาย! พี่เขาแค่..ยังหาตัวไม่พบ…”
“แต่.. ประสบอุบัติเหตุกลางป่าเนี่ยนะ..?”
“ปฏิหารย์มันมีจริงนะชานยอล..” เสียงรุ่นน้องอีกคนที่ไม่ค่อยคุ้ยสักเท่าไหร่ น่าจะเป็นเพื่อนใหม่ จุนมยอนคิด
“ใช่ ชานยอล เราต้องเชื่อในปฏิหารย์สิ..”
“… แต่ว่า”
“ผมเชื่อนะ ว่าพี่จะกลับมาหาผม..”
“แบคฮยอนดึกแล้วกลับกันเถอะ”
“ผมไปนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาอีกนะครับ.. ผมรักพี่นะ”
“แบคฮยอน พี่ขอโทษ…” จุนมยอนพูดเบาๆพลางมองตามรุ่นน้องที่เพิ่งบอกรักเขาไป
“ซูโฮ.. ไม่เป็นไรนะ” จงอุนพูดพร้อมตบบ่าน้องชายเบาๆ
“พี่เยซอง.. ผมอยากกลับไปหาแบคฮยอน”
“ถ้าเราขืนเปิดเผยตัวไปตอนนี้ เราอาจแย่เอานะ..”
“ผมเข้าใจ.. ผมอยากรีบหาตัวคนร้ายให้ได้..”
“เอาช่อดอกไม้ไปให้พ่อกับน้องก่อนเถอะ”
“ครับ … พ่อครับ พ่อช่วยผมด้วยนะครับ.. ”
AMBIGUOUS△
“พี่เซฮุนคะ รู้ไหมคะ พี่แบคฮยอนน่ะปากเจ็บชะมัดเลย!”
“แบคฮยอนก็เป็นแบบนี้แหละ”
“พี่เซฮุนคะ ทำไมพี่ต้องไปคบกับพี่ลู่หานด้วยล่ะ?”
“…”
“ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย”
“ไม่รู้สินะ..”
“มาคบกับจียอนไม่ดีกว่าหรอคะ?”
“ไม่รู้สิ”
“เอาเถอะค่ะ วันนี้ไปที่ไหนดีล่ะคะ?”
“พี่ไม่ว่าง พี่ไปส่งกลับบ้านได้อย่างเดียว”
“เฮ้อ เอาเถอะเนอะ ไว้วันหลังก็ได้”
“ถึงบ้านเธอแล้ว”
“กลับบ้านดีๆนะคะพี่เซฮุน”
“อื้ม”
“กลับมาแล้วหรอจียอน?”
“ค่ะ”
“ได้ใจพี่เขามารึยังล่ะลูก?”
“คาดว่ายังค่ะ แต่คงอีกไม่นาน”
“ไม่ต้องรีบก็ได้ลูก เรามีเวลาเนอะอยู่แล้ว ตระกูลคิมนั่นเราจัดการแล้วนี่ เหลือแค่ตระกูลโอ..”
“แผนพ่อนี่สุดยอดไปเลยค่ะ”
“อีกไม่นานหรอกลูก หุ้นบริษัทของตระกูลโอ จะเป็นของเรา หึๆ..”
----------------------------------------------------------------------
ต่อแล้วนะคะ เฮ้~~~~~~ แต่งแบบอินดี้ๆ
สไตล์ไรท์ค่ะ ; - ; อัพช้าอย่าว่าไรท์นะคะะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคนะคะ อุอิ<3
ความคิดเห็น