คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2.
AMBIGUOUS△
by midnight'sun.
sehun luham , baekhyun suho , kai d.o, chanyeol kris, yesung , chorong
“ชานยอล”
“…มีอะไรครับพี่คริส?”
“พี่..ยังเลิกกับเขาไม่ได้..”
“ผมก็กะว่าอยู่แล้ว..”
“…”
“พี่ก็รู้.. ว่าผมไม่ชอบสถานะที่พี่มอบให้ผมในตอนนี้”
“แต่พี่รักชานยอลนะ..”
“ผมเป็นได้แค่รักลับๆของพี่นี่..”
“…”
“พี่ก็รู้ว่าเพื่อนผมไม่ชอบคนที่ไปทำให้รักของคนอื่นแตกแยก..”
“แต่ชานยอล..”
“ถ้าวันนึงความลับแตก พี่จะรับผิดชอบได้ไหมล่ะ?”
“พี่รับได้..”
“ขอให้ทำตามที่พูดนะครับ พี่คริส..”
AMBIGUOUS△
“คุณซูโฮคะ”
“ว่าไงครับคุณโชรง?”
“ฉันพอจะหาหลักฐานได้นิดหน่อยน่ะค่ะ”
“อะไรหรอครับ?”
“พอดี ฉันมีเพื่อนที่ทำงานอยู่ที่สนามบินพอดีน่ะค่ะ ฉันเลยลองไปถามดูน่ะค่ะ ว่าพอจะมีอะไรหลงเหลือในเครื่องบินไหม” โชรงหยิบเครื่องอัดเสียงออกมาจากกระเป๋า ก่อนที่จะยื่นให้จุนมยอน
“เครื่องอัดเสียง?”
“ใช่ค่ะ เพื่อนฉันบอกว่าทุกอยางถูกเผาไหม้หมด ยกเว้นก็แต่เครื่องอัดเสียง”
“ลองเปิดดูหน่อยก็แล้วกัน..” จุนมยอนกดเปิดเครื่องอัดเสียงแล้วเลื่อนหาไฟล์ที่ตรงกับวันที่ครอบครัวของเขาประสบอุบัติเหตุ
‘…………………………..’
“เหมือนจะอัดตอนไปเข้าห้องน้ำเลย”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นค่ะ”
‘………..ท่านครับ’
“เสียงเหมือนคนคุยโทรศัพท์เลยแฮะ..”
‘………..ผมจะเริ่มแผนการแล้วนะครับ…………. วางใจได้ครับไม่มีใครสงสัยผมแน่นอน’
“…”
‘เดี๋ยวพอผมออกไป ผมจะจัดการทุกอย่าง และจะไม่ทิ้งร่องรอยครับ แค่นี้ล่ะครับ………’ จากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาอะไรอีกนอกจากเสียงประตูปิดเปิดก็เท่านั้น
“ยังไงหลักฐานก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดี..”
“ยังชี้ตัวไม่ได้ว่าใครคือประธานสินะคะ”
“ใช่แล้วครับ.. ขอบคุณ คุณโชรงมากเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นหน้าที่ของเลขารองประธานอยู่แล้วค่ะ ฉันขอตัวไปหาหลักฐานเพิ่มก่อนนะคะ” โชรงยิ้มและโค้งให้จุนมยอนก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ออกไปหาอะไรกินหน่อยดีกว่า..” พูดเสร็จจุนมยอนก็ถอดสูทออกและเนกไทออก แล้วสวมฮู้ดเข้าไปแทน วันนี้จุนมยอนไม่ได้แต่งตัวเป็นรองประธานแบบเต็มยศเพราะเขาใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนแล้วใส่สูททับ จุนมยอนสวมฮู้ดแล้วกระชับหมวกฮู้ดให้แน่นก่อนจะหยิบแว่นตากันแดดมาใส่
“จะไปไหนกันล่ะซูโฮ?” จงอุนเดินเข้ามาในห้องทำงานของจุนมยอนพร้อมยิ้มบางๆให้น้องชาย
“ผมว่าจะไปหาอะไรกินสักหน่อย..”
“ระวังตัวด้วยล่ะ ถ้าเกิดใครมาเห็นเข้าอาจจะไม่ดีเอานะ”
“ครับ” จุนมยอนยิ้มให้พี่ชายก่อนจะเดินออกห้องและบริษัทไป จุนมยอนเดินไปตามทางเรื่อยๆ
“ไม่ได้มาแถวนี้นานเหมือนกันนะเนี่ย” จุนมยอนคิด ก่อนที่จะเดินดูของตามทางไปเรื่อยๆ
AMBIGUOUS△
.”จงอิน ฉันหิวอ่ะ..”
“คยองซูหิวหรอ? เดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่าเนอะ”
“นี่ๆ ถ้าพวกนายจะมาสวีทกันแค่สองคน ไม่จำเป็นต้องชวนฉันมาก็ได้นะ..” แบคฮยอนเบ้ปากใส่จงอืนและคยองซู ก่อนที่จะหันไปทางอื่น
“เอ้า พูดแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะเนี่ยแบคฮยอน นายอยากมาด้วยเองไม่ใช่หรอ?” จงอินยิ้มกวนๆใส่แบคฮยอนแล้วหันไปหัวเราะกับคยองซู
“ถ้าชานยอลมา ฉันคงไม่มาเดินกับนายหรอกน่า!”
“ว่าแต่หมอนั่นไปไหนล่ะ?”
“มันบอกว่าติดธุระ..”
“นั่นเซฮุนนี่ เรียกหน่อยดีกว่า…. เฮ้! เซฮุน ทางนี้ๆ” จงอินโบกมือให้อีกฝั่งของถนน
“จะเรียกมันทำไม เหอะ..”
“บังเอิญจังนะ ที่เจอนาย” เซฮุนพูดเสียงเรียบ
“มากับพี่ลู่หานหรอเซฮุน?” คยองซูถามเซฮุนอย่างสงสัย
“เปล่า มาคนเดียว” เซฮุนพูด โดยไม่สนใจคนที่เดินตามเขามาต้อยๆเลยสักนิด
“พี่ลู่หาน อย่าไปสนใจไอ่เซฮุนไม่เลยครับ พี่มาเดินกับผมดีกว่าเนอะ” แบคฮยอนพูด แล้วดึงลู่หานออกห่างจากเซฮุน
“อื้อ..” ลู่หานพยักหน้ารับเบาๆ
“ฉันว่าจะไปหาอะไรกินสักหน่อย นายจะไปไหมล่ะเซฮุน?”
“อืม ไปก็ไป”
“ทำไมฉันรู้สึกว่ามีคนเดินตามหลังตลอดเลยล่ะเนี่ย..” แบคฮยอนพึมพำกับตัวเอง ซึ่งลู่หานเองก็ได้ยิน
“นายคิดไปเองรึเปล่าแบคฮยอน” ลู่หานหันมาพูดกับแบคฮยอน
“ไม่นะ ผมว่า..”
“ถ้านายรู้สึก พี่ก็ต้องรู้สึกด้วยสิ”
“สงสัยผมจะคิดไปเองล่ะมั้ง..”
“กินร้านนี้กันเถอะๆ”คยองซูยิ้มแล้วชี้เข้าไปในร้านอาหารเล็กๆ
“ร้านนี้ เป็นร้านของมินซอกนี่นา” ลู่หานพูดขึ้น
“งั้นก็ดีเลย เข้าไปกันดีกว่า”
“สวัสดีครับ ยินดีต้อน… อ้าว พวกนายเองหรอเนี่ย?” มินซอกเงยหน้สขึ้นมาจากการเช็ดโต๊ะมาทักทายเพื่อนและรุ่นน้องของเขา
“อื้อ พวกนายจะสั่งอะไรกันล่ะ?” ลู่หานพูดยิ้มๆ
“ผมเอา ซาลาเปาสองลูก” คยองซูสั่ง
“ผมขอ… เกี๊ยวซ่าชุดนึงก็แล้วกันครับ”จงอินพูด
“ผมเอาบะหมี่เกี๊ยวแล้วกัน ผมหิว..” แบคฮยอนพูดพลางลูบท้อง
“น้ำล่ะ จะเอาน้ำอะไรกัน?”
“ผมเอาน้ำเปล่า”
“ผมด้วย”
“ผมเอาชานมไข่มุกผสมกล้วย” ลู่หานหันไปมองต้นเสียง อย่างน้อยเซฮุนก็ยังพอสนใจบ้าง ลู่หานยิ้ม
“โอเคๆ พวกนายไปที่นั่งได้เลย” มินซอกพูดแล้วหยิบใบสั่งอาหารมา ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
“งั้น ผมขอโทรหาชานยอลแปปนึงนะ”
“อือ ตามสบาย”
“ฮัลโหล ชานยอล นายอยู่ไหนกันเนี่ย?”
[เอ่อ…. คือ.. อยู่บ้านน่ะ]
“ไหนบอกติดธุระไง?”
[ก็…เพิ่งทำธุระเสร็จ เลยกลับบ้านน่ะ]
“อ้อๆ แค่นี้ล่ะนะ บาย” แบคฮยอนกดวางสาย ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ก็ต้องไปสะดุดกับร้านตรงข้าม ซึ่งมีผู้ชายผมสีแดงเพลิง สวมฮู้ดและแว่นกันแดด
“เหมือน… มากๆ”
“เหมือนอะไรหนอแบคฮยอน” ลู่หานถามอย่างสงสัย
“เหมือน….พี่จุนมยอน” แบคฮยอนพยายามเพ่งมองผู้ชายผมแดงเพลิงในร้านนั้น
“…” ทุกคนในโต๊ะต่างก็เงียบ
“พี่เขากลับมาแล้วใช่ไหม… ” แบคฮยอนพูดเสียงแผ่วแล้วก้มหน้าลง
“แต่แบคฮยอน ถ้าใช่พี่เขาจริงๆ พี่เขาต้องมาหานายสิ”
“… แต่”
“…”
“ฉันมั่นใจว่านั่นคือพี่จุนมยอน… ดูสิ” แบคฮยอนชี้ไปยังร้านตรงข้าม แต่ก็สายไปเสียแล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่อยู่แล้ว
“ไหนล่ะ ไม่เห็นมีเลย”
“…. ช่างเถอะ”
“เอาล่ะ อาหารมาแล้ว~ กินกันให้อร่อยนะ” มินซอกพูดยิ้มๆ แล้ววางอาหารลงบนโต๊ะ ก่อนที่จะเดินไปเช็ดโต๊ะอื่น
“ซาลาเปาร้านนี้อร่อยจัง แบคฮยอนไม่กินหรอ?” คยองซูพูดด้วยความหวังดี พลางมองไปที่แบคฮยอน
“ไม่ล่ะ.. ฉันไม่หิว”
“ตามใจนะ..”
“….พี่กลับมาหาผมแล้วใช่ไหม” แบคฮยอนพูดเบาๆกับตัวเอง
“…”
“ผมอยากเจอพี่จัง..”
“…” ทั้งโต๊ะเงียบไม่พูดอะไรต่างคนต่างกินไป
“กินเลอะหมดแล้ว หันหน้ามาเดี๋ยวเช็ดให้” เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ลู่หาน ทั้งโต๊ะมองมาเป็นสายตาเดียวกัน เพราะนานๆทีเซฮุนจะมีมุมแบบนี้ให้เห็นบ้าง.. ตั้งแต่จียอนโผล่มานั่นแหละ
“อื้อ เซฮุนขอบใจนะ” ลู่หานยิ้มกว้างให้เซฮุน เพิ่งจะได้เห็นยิ้มขนาดได้นี้ก็วันนี้แหละ
“วันนี้เดี๋ยวไปส่งที่บ้านถ้าไม่มีอะไรขัดข้องนะ” เซฮุนหันไปทางอื่นแล้วพูด ทั้งโต๊ะอึ้งซะยิ่งกว่าอึ้ง
“เซฮุน วันนี้นายกินยาผิดรึเปล่าวะ?” เป็นเสียงจงอินที่ดูจะตกใจไม่น้อย
“เปล่า..”
“ใช่หรอวะ?” ก็เพราะเซฮุนไม่ค่อยทำดีกับลู่หานสักเท่าไหร่ ก็เพิ่งจะเคยเห็นล่ะ..
“ฉันกลับก่อนนะ” แบคฮยอนลุกออกจากโต๊ะ แล้วก็เดินออกไปจากร้าน
“แบคฮยอนเป็นอะไรของเขาน่ะ..”
“เอาเถอะน่า..”
“ผมจะไปแล้วนะ พี่ไม่ไปก็ตามใจ” เซฮุนพูดแล้วหยิบแก้วชานมไข่มุกขึ้นมาแล้วหยิบเงินให้จงอิน
“อ้อๆ ไปก็ได้ๆ จงอินฝากจ่ายด้วยนะ พี่ไปล่ะ” ลู่หานยิ้มก่อนจะเดินออกจากร้านไปพร้อมกับเซฮุน
“อารมณ์ไหนล่ะเซฮุน?” ลู่หานที่นั่งอยู่ในรถข้างๆเซฮุนถามขึ้น
“ไม่รู้”
“อืม.. ช่างเถอะ..”
“…”
“… ถ้านายเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดีสินะ..” ลู่หานพูดเบาๆแล้วหันออกไปนอกกระจกรถ
“…” เซฮุนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนที่จะเปิดเพลงในรถ แล้วขับรถไปส่งลู่หานที่บ้าน
AMBIGUOUS△
จุนมยอนกำลังหลบอยู่ในรถ.. เขาพอจะรู้ว่าแบคฮยอนรู้สึกตัวที่เขาเดินตามตั้งแต่แรก..
“เกือบไปแล้วสินะ..” จุนมยอนพึมพำกับตัวเอง เพราะเมื่อกี้จุนมยอนนั่งอยู่ในร้านตรงข้ามกับแบคฮยอนเพื่อจะได้มองแบคฮยอนชัดๆ แต่แบคฮยอนก็หันมาทางเขาพอดี จุนมยอนคิดว่าแบคฮยอนคงจะเห็นแล้ว เขาจึงออกมาจากร้านแล้วมาหลบในรถ
“พี่ขอโทษ…” จุนมยอนพูดพร้อมมองออกไปนอกกระจกรถ มองแบคฮยอนที่กำลังจะเดินกลับบ้าน
‘ครืดๆ’
“ฮัลโหล พี่เยซอง?”
[นายอยู่ไหนเนี่ย?]
“ผมกำลังจะกลับครับ”
[รีบกลับมาแล้วกัน พี่มีอะไรจะให้ดู]
“อะไรหรอครับ?”
[หลักฐานเพิ่มเติมน่ะ]
“จริงหรอครับ! ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ” จุนมยอนวางโทรศัพท์แล้วสตาร์ทรถ แต่ก็นึกบางอย่างขึ้นได้
‘แบคฮยอนยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา..’ จุนมยอนมองไปรอบๆรถก็พบกับช็อกโกแลตกล่องนึง จุนมยอนคิดอะไรบางอย่างได้ แล้วหยิบปากกามาเขียนอะไรบางอย่างลงไป จุนมยอนเปิดกระจกรถออกนิดหน่อย ก่อนที่จะขับไปให้อยู่ข้างแบคฮยอน ก่อนที่จะโยนช็อกโกแลตไปให้แบคฮยอนที่เดินอยู่ แล้วก็เหยียบคนเร่งเพื่อนไม่ให้แบคฮยอนรู้ว่าเป็นใคร
“กินให้อร่อยนะ” จุนมยอนพูดยิ้มๆ แล้วค่อยๆปิดกระจกรถ แล้วขับไปที่บรษัททันที
“ช็อกโกแลตนี่มาจากไหนเนี่ย” แบคฮยอนพูดก่อนจะหยิบช็อกโกแลตขึ้นมา แล้วอ่านข้อความบางอย่าง
‘นายยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่ กินนี่ไปก่อนนะ ไม่ต้องสงสัยวาฉันเป็นใคร J’
“พี่จุนมยอน… ใช่ไหม..?” แบคฮยอนพูดเสียงสั่น
“พี่.. พี่กลับมาหาผมแล้วใช่ไหม ฮึก..” แบคฮยอนยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนที่จะแกะกินช็อกโกแลตระหว่างทางกลับบ้าน
“ขอบคุณนะครับพี่จุนมยอน” แบคฮยอนหยิบรูปจุนมยอนขึ้นมาดูก่อนที่จะล้มตัวลงนอน ใช่.. แบคฮยอนเชื่อว่าผู้ชายผมสีแดงเพลิงคนนั้นคือจุนมยอนจริงๆ แต่.. ถ้าพี่เขากลับมาจริงๆทำไมถึงไม่มาหาเขาตรงๆ? หรือว่า.. อาจจะไม่ใช่จุนมยอนก็ได้ หรืออาจจะเป็นเพื่อนในกลุ่มแกล้งเขาก็ได้.. แต่ภาวนาขอให้เป็นพี่จุนมยอนจริงๆเถอะ ขอร้อง..
---------------------------------------------------------------------------------------------
แบคฮยอนนี่ตาดีจริงๆเลยนะเนี่ย~ เอาเป็นว่าอย่าลืมติดตาม
นะคะ กิกิ<3
THE★FARRY
ความคิดเห็น