Fic Thor : Farewell , Brother.....

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีครับ แอดมิน มายกลิน แต่งเองนะเอ้ !!!

คือ เรื่องเป็นรักพี่น้อง และยังไม่มีการ slash และ yaoi นะครับ  >_<

ปล. ระวังน้ำตาซึม.....

เนื้อเรื่อง

โลกิ...น้องชายของข้าได้ตกลงจากสะพานสายรุ้งไปต่อหน้าและข้าไม่อาจคว้ามือของเขาไว้ได้....

เจ้าจากพี่ไป.....ทิ้งพี่และเสด็จพ่อไป ทำไม ?

เพราะเจ้าน้อยใจมากใช่ไหม ? เพราะเจ้าไม่ได้เป็นราชาแห่งแอสการ์ด อย่างที่เราสองคนใฝ่ฝันมาแต่ยังเยาว์

ไม่ซิ เจ้าโกรธที่พี่ไม่เคยสนใจเจ้าอย่างที่พี่ชายคนหนึ่งควรรักน้องคนเดียว

“ ข้าไม่เคยสนใจบัลลังก์ ! ข้าแค่ต้องการเท่าเทียมกับเจ้า “

พี่ไม่เคยรู้ว่าทำให้เจ้าต้องขมขื่นใจมากแค่ไหน เพราะพี่เป็นเจ้าชายรัชทายาทแห่งแอสการ์ดที่รัก

ของเสด็จพ่อโอดิน เทพบิดรแห่งโลกทั้งเก้า

เขารักพี่มากนัก เสด็จแม่ก็เช่นกัน...ชีฟและสามสหายนั้นก็ล้วนแต่รักและเทิดทูน

พวกเขาไม่เคยเห็นเจ้าชายโลกิ โอรสแห่งโอดินอยู่ในสายตาเลย...

พี่ต่างหากคือคนที่ผิด ถ้าพี่ไม่ชวนเจ้าไปโจฮุนเฮล์ม เราก็ไม่ต้องต่อสู้กับยักษ์น้ำแข็งนั้น

เจ้าก็ไม่ต้องรับรู้ว่าตัวเองเป็นลูกของเจ้าราชายักษ์ เจ้าก็คงไม่ต้องเสียใจ และบ้าคลั่งถึงเพียงนั้น โลกิ...

ตั้งแต่พี่ได้รู้จักถึงความรักที่เจนมอบให้พี่ ตอนแรกพี่ก็ไม่สนใจนางหรอก

นางเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่สายตาเปี่ยมด้วยความฝัน ไม่ใช่กระหายแต่จะเอาชนะเหมือนพี่

แต่เจน และเพื่อนทั้งสองคนของนางได้ทำให้พี่เข้าใจมากขึ้นว่า

“ อำนาจและพลังเหล่านั้น ไม่ได้สำคัญเท่ากับการอยู่ร่วมกันอย่างอบอุ่น และช่วยเหลือกันแบบนี้ “

พี่ก็เข้าใจแล้วว่า เหตุใดเสด็จพ่อถึงให้พี่มาอยู่มิดการ์ด ก็เพราะเขาต้องการให้พี่เข้าใจถึงคุณค่าของชีวิต

และวันที่เจ้ามาบอกว่า เสด็จพ่อจากไปแล้ว พี่ต้องอยู่ที่โลกมนุษย์นี้ไปตลอดชีวิต

พี่ได้แต่ร้องไห้ว่า “ ตัวข้าไม่มีโอกาสจะได้เข้าเฝ้าเสด็จพ่อเสด็จแม่ และอยู่กับเจ้าอีกแล้วหรือ ? “

ธอร์....ข้าเสียใจ....ข้าเสียใจจริงๆ

แต่เมื่อพี่รู้ว่า เจ้าหลอกพี่ และส่งเดรสทรอเยอร์ มาทำลายเมืองและเพื่อนๆ ของพี่ให้สิ้นซาก

แต่เพราะ..โลกิ..ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร เจ้าคือ น้องชายของข้า เราต่างเป็นโอรสแห่งเทพบิดรโอดิน

เจ้าชายแห่งแอสการ์ด อาณาจักรที่รุ่งเรืองที่สุดในโลกทั้งเก้า

พี่ถึงได้พูดให้เจ้ากลับไป...เพราะพี่ก็คิดว่าตัวเองไม่มีวันเป็นราชาที่ดีได้

เจ้าต่างหากล่ะ ที่เก่งกว่า ฉลาด คมคายกว่าพี่มากนัก ดวงตาสีเขียวทอประกายของเจ้านั้น

แสดงถึงสิ่งหนึ่งที่ข้าไม่เคยมีนั้นคือ เจ้ารักและนอบน้อมเสด็จพ่อของเราเหลือเกิน..เจ้ารักเขามากกว่าที่ข้ารัก

เจ้าต่างหากควรเป็นรัชทายาทแห่งแอสการ์ด ไม่ใช่ธอร์ ที่ใช้แต่กำลัง และก่อแต่ปัญหาให้เสด็จพ่อหนักพระทัย

โลกิ.....

เมื่อยามที่เจ้าใช้หอกเหล็กกัวร์เนียร์ของเสด็จพ่อ เจ้าช่างดูสง่างามในชุดเกราะสีทอง และผ้าคลุมสีเขียวใบไม้

และสายตางดงาม....ที่เจ้ามองพี่นั้น...พี่รู้ดีว่า เจ้าเคียดแค้นและชิงชังพี่มากแค่ไหน

แต่เจ้าเป็นน้องชายคนเดียวที่ข้ามี...ไม่มีใครมาทดแทนเจ้าได้หรอก...

พี่ถึงพยายามหยุดการกระทำอันชั่วร้ายของเจ้า เพราะเจ้าเกลียดตัวเองที่เป็นยักษ์น้ำแข็ง

เกลียดตัวเองที่เลือกสังหารราชาลัฟเฟย์ บิดาแท้ๆ ของเจ้าเพื่อปกป้องเสด็จพ่อของเราสองคน

“ ข้าทำเพื่อท่าน เสด็จพ่อ เพื่อเราทุกคน “ เจ้าพูดพร้อมทั้งน้ำตา

“ ไม่.. โลกิ “ เพียงแค่เขาปฎิเสธเจ้า...น้องชายโลกิก็จากไปพร้อมกับหลุมดำที่อยู่เบื้องล่างของท้องฟ้า

พี่ได้แต่ตะโกนเช่นนั้น เรียกเจ้า พร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมา....

พี่ยังได้แต่โศกเศร้าที่ช่วยเจ้าไม่ได้....ไม่มีโอกาสได้อยู่กับเจ้าอีกแล้ว...ตลอดกาล

ลาก่อนโลกิ โอรสแห่งโอดิน....น้องชาย.....