ลัดฟ้ามาเพื่อรัก (Flying for love)

ลำดับตอนที่ #3 : คิดไม่ออก

    เช้าวันใหม่ที่โตเกียวดูไม่แตกต่างกันมากนักกับกรุงเทพฯ เนื่องจากวันนี้ไม่ใช่วันหยุดผู้คนมากมายคร่ำเคร่งกับการเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางของแต่ละคน



“คุณหนูมินาโกะคะ ตื่นหรือยังค่ะ”  เสียงป้ามาลี คนดูแลคุณตาคุณยายของมินาโกะ  ที่คุณเลิศและคุณยาโตะส่งมาจากเมืองไทย ส่งเสียงเรียก



“กำลังจะตื่นแล้วคะ ป้าเข้ามาได้เลยหนูไม่ได้ล็อคประกู” มินาโกะตอบกลับด้วยนำเสียงงัวเงียและเอียงคอมองไปที่ประกูเห็นป้ามาลีกำลังเดินเข้ามาที่เตียงนอนและก็นั่งลงข้าง ๆ เธอ



“คุณหนูของป้าโตเป็นสาวแล้วนะคะ ไม่เห็นแค่ปีเดียวเปลี่ยนไปจนจำแทบไม่ได้”  ป้ามาลีมองมินาโกะด้วยแววตาที่เอ็นดู พลางลูบศีรษะเบาๆ



“หนูว่าไม่เห็นจะเปลี่ยนเลยนะคะ ก็แค่สูงขึ้นนิดหน่อยแล้วก็ผมยาวเอง”  มินาโกะตอบก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งและบิดขี้เกียจ



“ไปอาบน้ำนะคะ แต่งตัวเสร็จจะได้ลงไปทานอาหาร  ตอนนี้คุณตาคุณยายกำลังเช็คของที่ให้เด็กซื้อมาอยู่เดี๋ยวก็คงจะเสร็จแล้วนะคะ รีบไปเถอะคะ”  ป้ามาลีพูดพลันเอามือผลักมินาโกะเบา ๆ มินาโกะเดินโต๋เต๋ไปหิองน้ำทั้ง ๆ ที่ตายังไม่ค่อยจะลืมสักเท่าไหร่



----------------------------------



“อิ่มแล้วคะ”  มินาโกะพูดเสียงใส แววตาเป็นประกายหลังจากที่ได้รู้ว่าคุณยายจะพาไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นที่ชิบูย่า ซึ่งเป็นแหล่งแฟชั่นที่วัยรุ่นนิยมมาเดินกัน



“งั้นเราไปกันเลยนะ” ไซโต้ คุณยายวัย 58 บอกกับหลานสาว



“ไปเที่ยวให้สนุกนะหลาน ถ้าตาไม่ต้องคอยควบคุมงานตาก็จะไปด้วยแล้ว”  อิชิมุระ คุณตาวัย 60  และเป็นเจ้าของร้านอาหารอิชิมุระ บอกกับหลานสาว



“ค้า .. ไปนะค๊า”    ^_^



------



“คนยังเยอะเหมือนเดิมเลยนะคะ แต่รู้สึกว่าร้านค้าแปลกตาไปกว่าคราวก่อนตั้งแยะ” มินาโกะ พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้เห็นอยู่ตรงหน้า  “ตรงโน้นทำไมคนเยอะจังคะเขามีงานอะไรกันเหรอ”  มินาโกะถามซาโต้



“มีของลดราคามั้งจ๊ะ หรือไม่ก็พวกดารา หลานจะไปดูก็ได้นะ ยายจะซื้อของอยู่แถวนี้ละกัน”  ซาโต้ตอบอย่างใจดี



“ก็ดีเหมือนกันคะ ถ้าเผื่อเป็นดาราจริง ๆ หนูจะได้ถ่ายรูปเอาไปอวดเพื่อน ๆ ซะเลย“  มินาโกะยิ้มร่าแล้วก็วิ่งไปตรงจุดที่มีคนมุงอยู่มากมาย



“เอ่อ ..เธอดูอะไรกันเหรอ”  มินาโกะถามสาวคนหนึ่งที่มุงอยู่ก่อน



“เรียวไง  เธอไม่รู้หรอกเหรอว่าวันนี้เขามาเปิดตัวอัลบั้มชุดใหม่หน่ะ”  สาวคนนั้นตอบ



“เขาร้องเพลงเพราะมากเหรอ”  มินาโกะถามต่อ



“ทั้งร้องเพลงเพราะ ทั้งหล่อ ทั้งเท่เลยแหละ  เอ๊ะทำใมเธอถึงถามแบบนี้ละ เธอไม่รู้จักเรียวเหรอ”  สาวคนนั้นถามกลับ



“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นนะ ฉันไม่ใช่คนแถวนี้” มินาโกะตอบตรง ๆ



“เรียวเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่กำลังมาแรกมากเลยนะ และเค้าก็ดังไปทั่วเอเชียด้วย เธอไปอยู่ที่ไหนมาถึงไม่รู้จักเค้า” สาวคนนั้นตอบแบบไม่สบอารมณ์ ที่มินาโกะไม่รู้จักนักร้องที่กำลังดังมากในขณะนี้  “ถ้าอย่างนั้นเธอตามฉันมานะ ฉันจะพาเธอไปหาเรียว นักร้องในดวงใจของชั้น” หญิงสาวทำหน้าเพ้อฝันเมื่อพูดถึงนักร้องในดวงใจ ก่อนที่จะพามินาโกะแทรกตัวหายเข้าไปในกลุ่มคน



“เรียว”  “เรียว”  “ทางนี้” “เรียว ทางนี้”  เสียงแฟนเพลงทั้งชายและหญิง เรียกร้องหานักร้องขวัญใจ  รวมถึงอายะ เพื่อนใหม่ที่มินาโกะเพิ่งจะรู้จักเมื่อตะกี้นี้  



“เห็นมั้ยมินาโกะ เรียวหน่ะเท่ระเบิดไปเลย ฉันนะชอบสุด ๆ “ อายะบอกมินาโกะด้วยท่าทางตื่นเต้น เพราะขณะนี้สองสาวได้เข้ามาใกล้จนเห็นเรียวได้ชัดเจน



“หน้าตาแบบเนี้ยนะเหรอ แต่งตัวแบบเนี้ยนะเหรอ เนี่ยเหรอขวัญใจของเธอ โอย! ฉันรับไม่ได้  ~ o ~”  มินาโกะคิดในใจ  เพราะเมื่อเห็นกับตาตัวเองแล้วไม่คิดว่าคนอย่างนี้จะดังไปทั่วเอเชียได้



กรี๊ด – กรี๊ด  !!!!



“ชั้นให้เธอ รับไปสิ”  เสียงชายหนุ่มบอก พร้อมกับยื่นม้วนกระดาษส่งให้



“ให้ชั้นเหรอ”  มินาโกะถามแบบสงสัยและรับมาแบบเสียไม่ได้



“อ้าว  ก็เธอเข้ามาถึงในนี้ไม่ใช่เพราะว่าอยากได้โปสเตอร์พร้อมลายเซ็นของฉันหรอกเหรอ  เห็นมั๊ยว่าใคร ๆ เขาก็อยากได้กันทั้งนั้น”  ชายหนุ่มเจ้าของโปสเตอร์ยื่นหน้าเข้ามาเกือบชิด



กรี๊ด----  “เรียว ให้ชั้นบ้างสิ”  หญิงสาวหลายคนร้องเรียก



“เห็นมะ ว่าเธอโชคดีแค่ไหนที่ได้โปสเตอร์ของชั้นไป  รู้มั๊ยว่าตอนนี้ใคร ๆ ก็อิจฉาเธอกันทั้งนั้น” ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางมั่นใจ



“ไม่เห็นอยากจะได้เลย ชั้นไม่ใช่พวกบ้าดาราหรอกนะ”   มินาโกะพูดออกไปด้วยความหมันใส้  ทำให้ดวงตาหลายคู่หันมามองที่เธอด้วยความโกรธและความอิจฉา



“มินาโกะทำไมเธอพูดอย่างนั้น ถ้าเธอไม่เอาให้ฉันก็ได้นี่นา” อายะกระซิบบอกข้างหูมินาโกะ



“ก็ได้  ขอบใจนะที่..ว้าย” มินาโกะบอกอายะ และหันกลับไปขอบใจเจ้าของโปสเตอร์แบบไม่เต็มใจนัก ขณะเดียวกันกับกลุ่มแฟนเพลงเบียดกันเข้ามาทำให้มินาโกะเซไปชนกับเจ้าของโปสเตอร์อย่างจัง ชายหนุ่มประคองหญิงสาวไว้  ทั้งสองสบตากัน มินาโกะรู้เพ่งมองดวงตาของอีกฝ่ายหนึ่งอย่างไม่กระพริบตา  ทำให้ฝ่ายตรงกันข้ามหลบตาและปล่อยตัวหญิงสาว



“วันนี้เรียวต้องขอตัวกลับก่อนแล้วนะครับ แล้วอย่าลืมช่วยอุดหนุนเทป และ ซีดีของเรียวด้วยนะครับ”  ทันทีที่โฆษกพูดจบ เหล่าบอดี้การ์ดก็เข้ามากันตัวเรียวออกไปจากงาน ทำให้แฟนเพลงกระจัดกระจายกันไปตามที่ที่ตัวเองคิดว่าจะเจอเรียว นักร้องขวัญใจของตนเองอีกครั้ง  อีกไม่กี่อึดใจที่ที่เคยมีคนมากมายก็เหลือแค่เพียงอายะกับมินาโกะสองคนเท่านั้น



“มินาโกะเธอรีบแกะโปสเตอร์ดูสิ  ฉันรู้มาว่ารูปนี้ไม่มีอยู่ในปกเทปแล้วก็มีเพียงรูปเดียวด้วยนะ”  อายะบอกอย่างตื่นเต้นอยากได้ดูของที่คิดว่าคงจะไม่ได้เห็นอีก



“ชั้นให้เธอ.ยายบ๊อง  อีกแผ่นหนึ่งฝากให้เพื่อนเธอด้วย….เรียว”  มินาโกะอ่านข้อความที่อยู่บนโปสเตอร์แล้วก็ทำหน้าบึ้ง ซึ่งผิดกับอายะที่ยิ้มหน้าบานสุด ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองก็ได้โปสเตอร์ด้วย



    มินาโกะดึงโปสเตอร์ให้อายะไปหนึ่งแผ่น ซึ่งอายะก็ดูจะชื่นชมกับของที่ได้รับมาเป็นอย่างมาก ในขณะที่มินาโกะดูโปสเตอร์แผ่นนั้นด้วยความสงสัย และย้อนนึกถึงตอนที่สบตากับเรียวเมื่อครู่นั้นด้วย “จะว่าไปแล้วนายนี่หน้าตาคุ้น ๆ เหมือนเคยรู้จักเลยแฮะ” มินาโกะพูดกับตัวเองเบา ๆ แล้วก็ดูโปสเตอร์ใหม่อีกครั้งแบบพินิจพิเคราะห์ “แววตาแบบนี้  ปาก  จมูก  รูปหน้า  ใช่แน่ ๆ  ต้องเคยเห็นมาก่อนแน่ ๆ “ แล้วมินาโกะก็ต้องหยุดคิดเมื่อเห็นสายตาของใครบางคนจับจ้องอยู่



“มินาโกะ เธอดีใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยเหรอ”  อายะถามเพื่อนสาว



“ไม่รู้สิ ฉันว่าฉันเคยเห็นนายนี่มาก่อนนะ แต่จำไม่ได้ว่าเห็นที่ไหน” มินาโกะ มองดูโปสเตอร์ แล้วก็ตอบออกไป



“แน่หละ เธอต้องได้เห็นเรียวมาก่อนแน่ ๆ ทั้งในทีวี  ในนิตยสาร  แล้วก็ตามป้ายโฆษณาต่าง ๆ ที่มีอยู่ทุกที่นั่นแหละ  ดูสิแค่ที่นี่ที่เดียวก็มาเป็นสิบรูปแล้ว”  อายะแถลงความข้องใจให้มินาโกะ



    มินาโกะหันไปมองรอบตัวเพิ่งสังเกตเห็นว่าแถวนี้มีแต่รูปของเรียวเต็มไปหมด วัยรุ่นกลุ่มเล็กกลุ่มน้อยจ้องมองดูรูปเรียวอย่างคลั่งไคล้

“อายะ  เรียวอายุเท่าไหร่?”  มินาโกะถาม เพราะเห็นว่าเรียวน่าจะอายุยังไม่มากก็มีแต่พวกวัยรุ่นเท่านั้นนี่ที่ชื่นชอบ



“18” อายะตอบหน้าตาเฉย



“อย่างนั้นก็ต้องเรียนอยู่นะสิ แล้วแต่งตัวทาหน้าทาตาแบบเนี้ยที่โรงเรียนเขาไม่ว่าเหรอ” มินาโกะถามต่อ



“ไม่รู้สิ เรียวไม่ยอมบอกอะไรเลยนอกจากอายุ ไม่ให้สัมภาษณ์เรื่องส่วนตัวเลย ไม่ว่าจะรายการโทรทัศน์ หรือในนิตยสาร ชั้นก็ติดตามตลอดเลยนะก็แต่ไม่เห็นจะได้เรื่องสักที”  อายะทำสีหน้าเบื่อหน่ายเพราะตนเองก็อยากรู้เหมือนกัน



“แล้วหน้าตาตอนที่ไม่แต่งหน้าละ  เป็นยังไง”  มินาโกะไม่ล้มเลิกความตั้งใจ



“ก็เหมือนกันนั่นแหละ ไม่เคยมีใครเห็นอีกเหมือนกัน ตอนแรกฉันคิดว่าโปสเตอร์วันนี้จะเป็นโปสเตอร์ของเรียวแบบธรรมดาบ้าง แต่ก็ไม่เป็นไรนะ แบบนี้ก็ยังหล่อแล้วก็เท่กว่าเดิมซะอีก” อายะร่าเริงขึ้นอีกครั้งเมือได้เห็นภาพในโปสเตอร์



“ลึกลับจังแฮะ   แต่ว่ายังไง ๆ ฉันก็ยังมั่นใจนะว่าเคยเห็นหน้าคล้าย ๆ นายเนี่ยมาก่อน ไม่สิฉันต้องเคยรู้จักแน่ ๆ แต่ตอนนี้มันยังนึกไม่ออก ทำไมนะพอเวลาแบบนี้หัวมันถึงได้ตื้อ คิดอะไรไม่ออกอย่างนี้นะ” มินาโกะบ่นพลางเคาะหัวตัวเองสองสามทีเผื่อจะช่วยให้คิดออกได้  “โอ๊ย คิดไม่ออกแย่จริง ๆ ชั้นต้องคิดให้ออกให้ได้คอยดูสิ” มินาโกะก้มมองดูภาพแล้วก็พึมพำออกมา



“นี่มินาโกะเธอจะไปไหนต่อหรือเปล่า” อายะถามขัดขึ้นมา



“เออลืมเลย วันนี้ฉันมาซื้อของกับคุณยาย ท่านรออยู่ซะด้วยสิ” มินาโกะทำตาโตเพราะเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าคุณยายคอยอยู่  พลางมองซ้ายมองขวา  “อ้อเจอแล้ว  อยู่ตรงโน้นนั่นเอง ฉันต้องไปแล้วนะ ถ้าเธอว่าง ๆ ก็แวะไปหาฉันที่ร้านอิชิมุระได้นะ อยู่เยื้อง ๆ กับมหาวิทยาลัย Y  เธอรู้จักมั๊ย” มินาโกะบอกอายะ



“รู้จักสิ ไม่ไกลจากบ้านฉันเท่าไหร่หรอก สบายมากแล้วจะแวะไปหานะ” อายะยิ้มแฉ่ง



“แล้วฉันจะรอนะ บาย” มินาโกะพูดจบก็รีบวิ่งไปหาคุณยายทันที  อายะก็เดินแยกไปอีกทางหนึ่งเช่นกัน

---------------------------