ลัดฟ้ามาเพื่อรัก (Flying for love)

ลำดับตอนที่ #2 : เขาเป็นใครกันนะ?

ตั้งแต่มินาโกะลงจากเครื่องบินมานี่ก็ครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นมีใครมารับ  โทรศัพท์ไปก็ไม่มีคนรับสาย หญิงสาวจึงตัดสินใจที่จะออกมาเดินเล่นเพื่อฆ่าเวลา เพราะเห็นว่าถ้าคุณตาคุณยายมาถึงก็คงจะโทรศัพท์เข้ามือถือเอง



“สวัสดีจ๊ะโตเกียว ไม่ได้เจอกันตั้งปีนึงเลยนะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับสูดหายใจเข้าเต็มปอด เพื่อจะซึมซับบรรยากาศของโตเกียว



“แต่..โอยแดดแรงจัง ทำไงดีเนี่ยคุณตาคุณยายก็ไม่มารับซะทีจะหลบแดดที่ไหนดีนะเราเดี๋ยวผิวเสียแย่เลย” หญิงสาวเดินไปพูดไป พร้อมกับหันซ้ายหันขวาเพื่อที่จะหาที่หลบแดด ตึ้ง!!! “โอ๊ย”(ToT)  …มินาโกะเดินไปชนกับคน ๆ หนึ่งเข้าอย่างจัง



“คนอะไรเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่เห็นหรือไงว่าชั้นเดินมาทางเนี้ย” หญิงสาวบ่นเสียงดังพร้อมกับก้มหน้าก้มตาแกะผมที่ติดอยู่กับกระดุมเสื้อคลุมของอีกฝ่ายโดยไม่ได้หันขึ้นมามองหน้าอีกฝ่ายหนึ่งเลย



“Excuse me” เสียงนุ่ม ๆ ของอีกฝ่ายพูดขึ้นมา ก่อนที่จะช่วยหญิงสาวแกะผมออกจากกระดุมเสื้อ  



มือใหญ่ๆ แต่นุ่มของอีกฝ่ายมาสัมผัสที่มือของหญิงสาวทำให้หญิงสาวต้องชะงัก เอามือของตนเองออกแล้วเงยหน้าขึ้นมอง



“ผู้หญิงหรือผู้ชายกันเนี่ย มือใหญ่ตัวก็ใหญ่แต่งตัวเหมือนผู้ชายแต่มองอย่างนี้หน้าเหมือนผู้หญิงอย่างไงอย่างงั้น น่าจะอายุพอ ๆ กับเรา เฮ้ย! ดันมาใส่หมวกปิดหน้าอีก แล้วจะรู้ได้ไงละเนี่ย  แต่เอ๊ะ! เสียงเมือกี้มันเสียงของผู้ชายนี่นา  ว๊ายตายแล้ววววว” หญิงสาวคิดในใจขณะที่มองอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ โดยที่ไม่ทันสังเกตว่าอีกฝ่ายหนึ่งนั้นก็แอบมองตนเองอยู่เช่นกัน



“เอ่อ..Are you Japanese?” หญิงสาวถามเพื่อต้องการยืนยันความคิดของตนเองว่าถูกต้อง



“ใช่ครับ” อีกฝ่ายหนึ่งตอบ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสบตาและพิจารณาหญิงสาวทั่วทั้งตัว



“มองตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้เลยเหรอ หน้าตาก็ดีนะแต่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย” หญิงสาวสบถออกมาเบา ๆ เป็นภาษาไทย



“ขอโทษนะครับเธอไม่ใช่คนญี่ปุ่นเหรอ” ชายหนุ่มถามเพราะว่าได้ยินคำพูดเมื่อกี้ แต่ไม่เข้าใจความหมายว่าพูดว่าอะไร



“เออ..คือฉันเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นหนะ พอดีว่าเรียนภาษาญี่ปุ่นเพิ่มเติมก็เลยพูดได้คล่อง” หญิงสาวตอบ  พร้อมกับนึกได้ว่าผมยังไม่หลุดออกจากกระดุมเสื้อเลย จึงลงมือแกะต่อ



“โอ๊ย!! นายทำอะไรเนี่ย ชั้นเจ็บนะ” หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ



“ขอโทษนะ ฉันต้องไปแล้ว” ชายหนุ่มพูดอย่างเร่งรีบ ท่าทางรุกรี้รุกรน



“นายจะไปได้ยังไงละ ผมชั้นยังติดอยู่เลยนะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับหน้าตาที่แสดงสีหน้าว่าเริ่มไม่พอใจ



“ถ้างั้นก็..คงต้องไปด้วยกันแล้วหล่ะ” ชายหนุ่มพูดจบก็ประคองพาหญิงสาววิ่งไปด้วยกัน



“เฮ่ย!!..” หญิงสาวยังไม่ทันพูดอะไร ก็ต้องวิ่งไปกับชายหนุ่มเพราะถ้าฝืนไม่วิ่งเธอจะต้องเจ็บหัวแน่ ๆ



ชายหนุ่มพาหญิงสาววิ่งเข้ามาในมุมตึก  ขณะเดียวกันก็มีผู้หญิงวัยรุ่นกลุ่มใหญ่วิ่งผ่านมาทางมุมตึกเช่นกัน



“อะไรอีกละเนี่ย” หญิงสาวถามแบบงงๆ “นายหนีใครมาเหรอ”  



“ชั้นว่าต้องใช่เรียวแน่ ๆ ก็เห็นวิ่งมาทางนี้แล้วหายไปไหน ช่วยกันดูหน่อยสิ” ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดออกมาให้ช่วยกันตามหาใครสักคน



“ตรงนี้ไม่มี”  “ตรงนี้ก็ไม่มีเหมือนกัน”  “หายไปไหนแล้วนะ”  เสียงกลุ่มผู้หญิงด้านนอกยังคงดังอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง



    ขณะเดียวกันในซอกแคบ ๆ ชายหนุ่มได้เบียดร่างเข้ามาชิดกับหญิงสาวเพื่อไม่ต้องการให้ใครเห็น ทำให้เขาได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเส้นผมมันเงาของคนที่อยู่วงแขนของเขาตอนนี้  รูปร่างเรียวบางที่ตอนนี้กำลังสั่นอยู่นิด ๆ ทำให้รู้สึกได้ถึงความไร้เดียงสา ดูน่าปกป้องยิ่งนัก ชายหนุ่มเผลอตัวก้มลงหอมผมสลวย  แล้วก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นหญิงสาวงอตัวลงและสั่นมากกว่าเก่า



“นี่  เมื่อไหร่เราจะออกจากที่นี่กันสักที”  หญิงสาวพูดออกมาทำลายความเงียบ  “พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นไปกันหมดแล้วไม่ใช่เหรอ”  เธอพูดและพยายามที่จะเบี่ยงตัวออกมา



“เดี๋ยวสิ รออีกนิดนึงให้แน่ใจก่อน” ชายหนุ่มจับเอวหญิงสาวให้เข้ามาประชิดตัวมากขึ้น แล้วชะโงกหน้าออกมามองด้านนอก ทำให้หญิงสาวได้เห็นใบหน้าด้านข้างของเขาชัดขึ้น



“หน้าเนียนชะมัดเลย ผู้ขายอะไร ผิวดีกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก  รูปหน้าก็สวย จมูกก็โด่ง ตาก็...”  ความคิดของหญิงสาวต้องหยุดชะงัก เมื่อชายหนุ่มหันมาสบตา  หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองเริ่มร้อนผ่าว  หัวใจเต้นเร็วและรัวขึ้น  แต่ก็ไม่สามารถละสายตาไปจากชายหนุ่มได้



!!ติ๊ด  ติ๊ด  ติ๊ด ...  หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แล้วก็ยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใคร



“ฉันต้องไปแล้วนะ คุณตาคุณยายมารับที่สนามบินแล้ว แต่เราจะทำยังไงดีกับ...O๐O”  หญิงสาวถึงกับตะลึงเพราะชายหนุ่มค่อย ๆ ถอดเสื้อคลุมออก และส่งเสื้อให้หญิงสาวถือไว้



“เธอเอาเสื้อตัวนี้เก็บไว้ละกันนะ” ชายหนุ่มพูดและยิ้มที่มุมปาก



“เฮ้ย แล้วฉันจะคืนเสื้อของนายได้ที่ไหนละฉันว่าตัดผมฉันออกไม่ง่ายกว่าเหรอ” หญิงสาวเสนอความคิด พร้อมกับตั้งท่าจะดึงผม



“อย่านะ !! ผมเธอสวยออก อย่าทำแบบนั้นเลย เอาเสื้อฉันไปหน่ะ ดีแล้ว” ชายหนุ่มรีบจับมือของหญิงสาวออก เพราะไม่อยากให้ผมสวย ๆ ต้องมาขาด



“เอาเหอะน่า  เธอต้องรีบไปนะ แล้วฉันก็ต้องรีบไปเหมือนกัน  โห สายมากแล้วนะเนี่ย” ชายหนุ่มมองนาฬิกา หันซ้ายหันขวาแล้วรีบเดินออกไปทันที “แล้วเจอกันนะ”



“เดี๋ยวสิ แล้วเสื้อของนายละ...นี่ ฉันพักอยู่ที่ร้านอิชิมุระ ถนน...เฮ้อ” หญิงสาวตะโกนตามหลังออกไป แต่พูดยังไม่ทันจบชายหนุ่มก็เลี้ยวหายไปซะได้



“นายนั่นหนีแม่ผู้หญิงพวกนี้เหรอเนี่ย  นายนั่นเป็นใครกันนะ ทำไมถึงมีสาว ๆ วิ่งตามกันเป็นโขยงแบบนี้ด้วย” หญิงสาวมองตามด้วยสีหน้างง ๆ แล้วก็หันหลังเดินกลับไปทางเก่าเพื่อไปหาคุณตาคุณยายที่รออยู่  “นายนั่นเป็นใคร?” “หนีผู้หญิงกลุ่มนั้นทำไมกันนะ?”  “เราจะเอาเสื้อไปคืนได้ยังไง?” คำถามเหล่านี้ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวหาคำตอบไม่ได้เป็นไปอย่างนั้นตลอดทาง