ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    -*- ตอนหนึ่งของชีวิต -*-

    ลำดับตอนที่ #2 : -*- ภูมิศาสตร์ สื่อรัก (หรือป่าว) -*-

    • อัปเดตล่าสุด 7 มิ.ย. 50


    -*- วิชาภูมิศาสตร์ -*-

    เป็นหนึ่งในวิชาที่ให้เวลาเรียนน้อยมาก ฉันก็ชอบมากเหมือนกัน อิอิ ทุกครั้งที่อาจารย์เข้ามาในห้อง แกจะสั่งงานแล้วก็ปล่อย ฉันรักการสอนแบบนี้ที่สุดเลย

    สิบโมงเช้า ฉันเดินเข้าไปในห้องด้วยอารมณ์ที่ง่วงสุดเพราะฉันเพิ่งตื่นแล้วรีบมาโรงเรียน ฉันเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ด้านหลังห้องซึ่งเพื่อนๆของฉันก็มากันเยอะแล้ว เสียงพูดคุยดังมากทั่งตะโกนด่ากัน ทั้งเสียงหัวเราะ แล้วก็เพลงจากโทรศัพท์ฉันรีบฟุบหลังลงทันทีที่นั่งลง

    * นิ *

    ฉันเงยหน้าด้วยสะภาพที่คงดูทุเรศพอสมควร ฉันมองไม่ค่อยเห็นหน้าเพราะแสงที่ส่องจากประตูห้องมันส่องอยู่ด้านหลังคนคนนั้นพอดี และแล้วตาฉันก็ลืมมองเต็มที่ ก่อนจะรีบจัดทรงผมให้ดูดีแล้วตอบออกไปว่า

    * หืม อะไร *

            เค้าคนนั้นนี่ฉันเห็นคือไอ้เอ็มนั้นเอง ฉันล่ะงงว่ามันมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร

    * เอาโทรศัพท์มาฟังเพลงหน่อยซิ *

    มันยื่นมือมาว่างบนแขนของเราแล้วก็มองหน้าเราทำหน้าน่าสงสาร แต่ยังไงมันก็ไม่มีผลอะไรกับฉันเลย หนำซ่ำมันยิ่งดูตลกไปซะงั้น ฉันหัวเราะก่อนจะบอกไปว่า

    * อ้าวแล้วที่พวกนั้นเปิดเสียงออกจะดังไม่ได้ยินหรอ *

            ฉันชี้ไปที่กลุ่มเพื่อนๆที่นั่งฟังเพลงอยู่หน้าห้อง แล้วฉันก็หันกลับมามองหน้าไอ้เอ็ม มันบิ้มแล้วก็หัวเราะ แต่มันดูท่าทางโกธรนิดหน่อย

    * กวนนะ เร็วเอามาฟังหน่อยไม่ได้หรือไงหะ เออจำไวเลยเป็นคนแบบนี้ใช่ไหม *

    มันพูดแล้วมองหน้าเราอยู่นานแล้วมันก็มองไปทางอื่น แต่เราก็ฟุบหลับลงไปโดยไม่สนใจอะไรมันเลย

    * อะไรว่ะ ยืมหน่อยดิ นะนะ *

    มันก้มหน้ามาใกล้ๆฉันที่กำลังฟุบหลับอยู่แล้วมันก็เบาหูฉันเบาๆ ฉันเอามือปิดหูแล้วก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วล้วงเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาให้ไอ้เอ็มมัน

    * เอาไป แล้วอย่าเอาไปให้คนอื่นยืมต่อล่ะเดี๋ยวหาย *

    ฉันพูดกับเอ็มตามันก็เดินออกไปอย่างไม่สนใจเสียงพูดของฉันเลย ฉันมองมันที่นั่งอยู่ข้างนอกห้องอยู่นาน เอ็มมันพยายามหลบสายตาเราหลายครั้ง เราได้แต่คิดว่า ถ้ามันได้ยินที่เราพูดและมันสำนึกได้มันก็คงเดินเข้ามาเอง แต่แล้วมันก็เดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวเดิมที่มันนั่งข้างๆเรา แต่เราก็ยังมองมันไม่เลิก จนเอ็มมันบอกว่า

    * อะไร !! จะกลัวไปทำไมหะ กะแค่โทรศัพท์ถ้ามันหายเดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่ก็ได้นิ มันจะเครื่องล่ะเท่าไหร่กัน *

    มันพูดกวนๆฉัน ฉันก็เลยตอบกลับไปว่า

    * เครื่องล่ะ ห้าหมื่น *

    มันทำท่าตกใจแล้วหัวเราะดังรั่นเลย

    * อะไรนี่นะ ห้าหมื่น พันเดียวเรายังไม่อยากซื้อเลย *

    มันยังตอบกวนฉันอยู่ ฉันก็เลยยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์จากมือมันแล้วบอกว่า

    * อ้าวก็ของนอกอ่ะ ในห้างไม่มีขายนะนิ มีขายตามร้านมือสอง ถ้าไม่เชื่อว่าห้าหมื่นก็เอาคืนมา *

    เอ็มมันกำโทรศัพท์แน่นแล้วมันก็บอกฉันว่า

    * เดี๋ยวๆๆ ห้าหมื่นก็ห้าหมื่น เชื่อแล้วๆ *

    และแล้วมันก็ยอมจำนนแต่โดยดีสุดท้ายฉันก็ชนะมันจนได้

    * เชอะ *

    ฉันทำหน้าเป็นไม่สนใจก่อนจะนั่งมองเอ็มมันเล่นโทรศัพท์ของฉัน

    * แล้วโทรศัพท์ใช้โทรออกได้ป่ะ *

    มันถามฉันแล้วก็ดูท่ามันกดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ฉันเลยตอบกลับมันไปว่า

    * แล้วโทรศัพท์ บ้านแกใช้กวาดบ้านหรอ เครื่องไหนๆมันก็โทรออกได้ทั้งนั้นล่ะ *

    เอ็มมันทำหน้างงก่อนจะหัวเราะแล้วบอกเราว่า

    * ไม่ใช่อย่างงั้น เราถามเธอว่า มือถือเธอมีเงินโทรออกได้ป่ะ *

    * ไม่ได้ เราลืมเติมเงิน *

    ฉันรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่ามันจะมาขอใช้โทรศัพท์

     

     ~ ~ เจ้าจะเฮ็ดจังได๋  ให้ค่อยนะได้สนใจ ให้ค่อยได้อู้ความจิงในใจที่เจ้ามี บอกให้ค่อยได้อู้ ว่าใจเจ้ามีแต่ค่อยรวงราเท่าได้ แล้วยังบ่กล้าเข้ามา มาบอกว่าเจ้าสนใจ ~ ~

    เสียงเพลงดังขึ้นข้างๆฉัน ฉันพยายามมองหาต้นเสียง แล้วสุดท้ายก็มารู้ว่า เพลงนั้นมันมาจากโทรศัพท์ของไอ้เอ็มนั้นเอง

    ไม่รู้อะไรเข้าสิงมัน มันก็ใช้เพลงของ L.O.Gเป็นนักร้องของลาวที่มาดังในไทย ถ้าเราจำไม่ผิดนะเพลงนั้นชื่อว่าเพลง หินส้ม อะไรนะล่ะ

     * ไหนบอกว่าโทรออกไม่ได้ไง กล้าโกหกกันได้นะ *

    เอ็มมันมองหน้าเราแล้วถามอย่างยิ้มๆเหมือนดีใจอะไรสักอย่าง และด้วยความอายเราก็เลยพูดเปลี่ยนเรื่องไปว่า

    * เพลงเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์นายเข้ากับน่าตาของตัวเองดีเนาะ ลาวเหมือนกันเลย *

    ฉันพูดแบบยิ้มๆ แล้วไอ้เอ็มก็หัวเราออกมา ก่อนจะพูดว่า

    * อ้าว พูดแบบนี้เราน้อยในนะนิ ถึงจะลาวแต่ก็หล่อและรักจิงนะ *

    แล้วเราก็หลังอยู่นานก่อนอาจารย์จะเข้ามาในห้องแล้วสั่งงาน เละปล่อยตามเดิมเหมือนทุกที

     

    -*- ที่บ้านฉันเอง -*-

    ฉันมานั่งคิดถึงเรื่องของไอ้เอ็มที่มันขอดูโทรศัพท์วันนี้ ฉันมาคิดๆดู ที่มันขอโทรศัพท์เราไปเพราะมันจะเอาเบอร์โทรเราไปหรือป่าวนะ

    เพราะว่า เสียงโทรศัพท์ของมันก็ดัง แถมยังรู้ด้วยว่าโทรศัพท์ของฉันมีตังโทรออกได้ แสดงว่าตอนนี้มันก็มีเบอร์ฉันแล้วล่ะซิ แล้วเบอร์ของมันก็คงอยู่ในเครื่องฉันซินะ

    ฉันรีบกดหาแล้วก็พยายามจำให้ขึ้นใจ แล้วรีบลบทิ้งเพราะถ้าฉันไม่ลบครั้งหน้าถ้ามันมาเปิดดูมันจะบอกว่า

    * เมมเบอร์มันไว้ด้วยหรอ *

    ตอนนั้นฉันคงอายน่าดูเลย

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×