-*- ตอนหนึ่งของชีวิต -*-

ลำดับตอนที่ #1 : -*- นี่หรอ คนที่ฉันชอบ -*-

หลังจากที่เราเรียนจบม.3 เรากับเพื่อนต่างพากันฉลองเรียนจบกับก่อนวันเปิดเทอม ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ที่จะไม่เหมือนเดิมคือวันพรุ่งนี้ ที่พวกเราจะแยกกันเรียนคนละโรงเรียน กลุ่มของเรามีทั้งหมด 9 คน แน่นอนจุดเริ่มต้นมันยังคงเป็นเงื่อนงำ เพราะพวกเราเองก็จำไม่ได้ว่าเริ่มคบเป็นเพื่อนกันตอนไหน แต่ถึงยังไงพวกเราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง แต่เพื่อนหลายคนในกลุ่มเราเรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่เรากับเพื่อนอีกสองคนเรียนคนล่ะโรงเรียน ทุกคนต่างไม่รู้ถึงวันเริ่มต้นวันใหม่ที่จะรอพวกเราอยู่ ซึ่งแน่นอนเราเป็นกังวลที่สุด

            -*- วันเปิดเทอมวันแรก -*-

            เราเดินเข้าไปในโรงเรียนใหม่ (ไม่ของเปิดเผยชื่อสถาบันแล้วกันนะ) ทุกคนที่เดินสวนเราไปต่างเป็นคนที่ไม่คุ้นหน้าเหมือนโรงเรียนเกาเลยสักคน หรือแม้แต่อาจารย์ดูต่างจากโรงเรียนของเรามากๆ ตัวเราเองรู้สึกแปลกๆ แถมยังตื่นเต้นอีกเพราะไม่รู้ว่าจะไปนั่งรอเข้าเเถวตรงไหนดี เพื่อนก็ไม่มีสักคน

            * โอ๊ย กรรมอะไรของฉันนะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ จะไปรอตรงไหนดีล่ะเนี๊ย แล้วทำไมไม่เข้าแถวซักที *

            และแล้วอาจารย์ก็ประกาศเรียกนักศึกษาใหม่เข้าแถว นั่นเองได้ยินเสียงนั้นแล้วก็เหมือนกับเห็นประตูสวรรค์อยู่ตรงหน้า ฉันรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว แล้วอาจารย์ก็จัดแถวตามห้องเรียน แต่ไม่ได้แยกชายหญิง

            * อะไรกันทำไมถึงไม่แยกแถวกันนะ *

            ฉันบ่นกับตัวเองเพราะฉันเป็นคนที่แปลกมากเวลาที่อยู่ใกล้ผู้ชายแบบซึ่งหน้า ฉันจะมีอาการตื่นเต้น เหงื่อไหลเล็กน้อย แถมยังออกแนวจะสั่นซะด้วย ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ( จะเป็นกับคนที่ต้อนข้างหน้าตาดีซะมากกว่า ) แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้สึกอะไรเลย สงสัยเพราะยังไม่เห็นคนหน้าตาดีในห้องมั้ง

            -*- ในห้องเรียน วิชาแรก -*-

            เราลืมบอกไปโรงเรียนราเป็นแบบโรงเรียนเปิด นักเรียนสามารถเข้าออกโรงเรียนได้ตอนไหนก็ได้ แล้วต้องเดินเรียนด้วย

            หลังจากเลิกแถวแล้วเราก็เดินเข้ามาหาเก้าอี้ในห้องนั่ง ทุกคนจ่างเงียบเพราะต่างก็ไม่รู้จักกันมากนัก ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีฉันอยู่ด้วย อิอิ

และแล้วอาจารย์ก็เข้ามาในห้องเธอพูดคุยอยู่นานก่อนจะบอกให้นักเรียนทั้งห้อง แนะนำตัวทีละคน

* โอ๊ะโอ ไม่นะ อะไรกันทีละคนหรอ *

ฉันบ่นกับตัวเอง เพราะฉันเป็นคนที่ห้าที่ต้องแนะนำตัวซึ่งนั้นก็เพราะฉันนั่งอยู่แถวที่ติดประตู แต่นั่งอยู่หลังห้องเลย เพราะโต๊ะแล็คเชอร์ มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว

หลังจากตัวฉันแนะนำตัวเองแล้วฉันก็เลยมองไปรอบๆห้องและแล้วสายตาอันแหลมคนของฉันก็มองไปที่โต๊ะข้างๆฉันพอดี มันสดุดตามากๆ

* โอ๊ยพระเจ้าจ๊อด ใครหนอช่างหล่อจริงแท้ *

เค้าผมสั่นๆ ( นักเรียนก็ผมสั้นกันทุกคนนั้นล่ะอิอิ )แต่ผมของเค้าชี้ตั้งตรงมากๆ แถมยังไว้จอน กับรากไทรเล็กๆอีกด้วย ทำให้หน้าของเค้าดูเด่นขึ้นมาทันตา แถวผิวหน้าก็ค่อนข้างขาวอีกด้วย แต่ก็ดำกว่าฉันเยอะ ฉันมองเค้าอยู่นานก่อนลำดับการแนะนำตัวจะเวียนมาถึงเค้าพอดี

* สวัสดีคับ ผม นาย ปรวัตร งามฉวี คับ ชื่อเล่นชื่อเอ็ม คับ *

แล้วเค้าก็นั่งลง ส่วนฉันก็แอบเปิดสมุดเล่มเล็กๆที่อยู่ในมือ แล้วเขียนชื่อ สกุลและชื่อเล่นของเค้าลงไป

* แหมหน้าจะบอกชื่อ พ่อ แม่กับที่อยู่ด้วยก็ดีนะ *

เรานึกคิดไปเลื่อยเปื่อยพรางหันหน้าหลบมาทางกำแพงแล้วแอบยิ้มเล็ก

-*- 1 เดือนต่อมา -*-

ทุกคนก็ยังไม่ต่างไปมากนักแค่พูดคุยกันมากขึ้น และก็เริ่มสนิทกัน แค่ความสัมพันธ์ของฉันกับ เอ็ม ยังคงเหมือนเดินไม่มีอะไรครืบหน้าเลย ยังไม่เคยพูดกันสักคำ แต่เท่าที่ดูแล้วมันก็เป็นคนนิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอก ชอบแกล้งเพื่อน แถมยังขี้เกกอีกต่างหาก ออกแนวหยิ่งไปเลยซะด้วยซ้ำ แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญญาหาเรื่องความรักของฉันที่มีต่อเค้า ฉันเองก็แค่คอยมองดูอยู่ห่างๆ

-*- วิชาเขียนแบบ -*-

วิชาเขียนแบบเป็นวิชาที่ต้องนั่งโต๊ะเขียนแบบอยู่ในห้องนั้นทังวัน ตั้งแต่เช้ายังเย็น ปกติฉันจะนั่งอยู่ข้างหลัง เอ็ม เสมอ( แบบว่าแอบมองมันตลอดเวลา )แต่บังเอิญวันนี้ เอ็ม มันมาสาย เลยมานั่งที่โต๊ะด้านหลังเรา หลังอาจารย์แจกงานให้อาจารย์แกก็เปิดเพลงจากโทรศัพท์ให้ทุกคนฟัง แล้วก็บอกว่า

* เขียนแบบมันไม่ต้องเครียดหรอก เขียนไปฟังเพลงไปก็ได้ *

เราก็คิดว่าอาจารย์พูดถูกนะ หลังจากนั้นเราก็เขียนจนใกล้จะเสร็จ

* เธอๆ *

เสียงของใครก็ไม่รูเรียกเบาๆอยู่ข้างหลังแต่ฉันก็ไม่ได้หันหน้าไปมองอะไรเลย เพราะนึกว่าสงสัยคงเป็นเพื่อนที่อยู่ข้างหลังคุยกัน

* นิเธอๆ *

และแล้วมืนใครก็ไม่รู้มาสะกิดที่ไหล่ฉัน

* หะ *

ฉันหันไปออกแนวแอ๊ปสวยนิดๆ เรา นึกว่าเพื่อนมันเรียก ที่แอ๊ปสวยไปเพราะหันไปด้านหลัง เอ็มจะได้เห็นฉันในแบบสวยๆ

* อ้าว มีอะไร *

ฉันหันหน้าไปแล้วก็แปลกใจมากเพราะคนที่เรียกฉันคือ เอ็ม มันมองฉันสักพักก่อนจะบอกว่า

* นิช่วยวาดรูปตรงนี้ให้เราหน่อยซิ เราวาดไม่ได้เลย *

มันพูดเเล้วแกะเทปใสที่ติดกระดาษอยู่ออกจากโต๊ะแล้วยื่นงานแผ่นใหญ่มาให้ฉัน ฉันงงแล้วก็วาดให้มัน

แต่ตอนที่เราวาดแทนที่มันจะเงียบแล้วดูวิธีการวาด มันกลับ

* นิๆ ตรงนั้นไม่สวยเลย ลบแล้ววาดใหม่ให้เราหน่อย *

เอ็ม มันชี้ตรงจุดที่มันเขียนผิด

* แล้วตรงนี้ก็วัดแล้วไม่ได้ขนาดเลย ลบๆๆ *

เอ็มมันพูดหลังเอาไม้บรรทัดมาจากไหนก็ไม่รู้ขึ้นมาวัด

* อะไรของเธอตรงนี้ก็ยังมีลอยดินสออยู่เลย *

ฉันก็เลยหยิบยางลบขึ้นมาแล้วลบออกให้มัน

* แล้วตรงนี้อีก มุมองศาผิดอยู่นะ *

อันนี้ฉันยัง งง เพราะไม่รู้ว่ามันมาแอบวัวตอนไหน

* แล้วตรงนี้เค้าให้วาดเป็นสามมิตินะ *

อุ๊ยตายแล้วมันจับมือฉันก่อนจะพาฉันลากเส้นสามมิติ ฉันผิดหวังเล็กน้อยเพราะมือของเอ็มมันสากมากๆ

ดู๊ดูมันรู้งานแล้วจะมาให้ฉันทำให้ทำไมก็ไม่รู้ไอ้ที่มันบอกแล้วไอ้ที่มันเขียน
ไว้ตั้งแต่แรกมันก็สวยอยู่แล้วนะ ยังมาให้ฉันลบออกแล้วเขียนใหม่ทั้งแผ่นเลย

หลังเราวาดให้เอ็มเสร็จแล้ว เอ็ม มันก็เอางานของมันออกจากโต๊ะมันมันยิ้มแล้วบอกฉันว่า

* ขอบใจนะ *

แล้วมันก็เดินออกไปส่งงานอาจารย์ที่หน้าห้อง ยิ้มของมันแปลกมากเลย เป็นยิ้ม แหย่ๆ แต่เราก็ว่ามันเด่นดี เพราะมีลักยิ้มด้วย เราก็เลยเขียนงานของเราที่ใกล้จะเสร็จแล้วต่อ แล้วเอ็มก็เดินมาหลังจากส่งงาน เอ็มมันหยุดที่หน้าโต๊ะเราแล้วก็มองดูอะไรสักอย่างแล้วบอกว่า

* อ้าวยังทำไม่เสร็จอีกหรอ ทำไมทำช้าจัง โอ้ทำช้าแบบนี้จะส่งทันเวลาหรอ *

มันพูดแล้วก็เดินไปที่โต๊ะของมัน

* ไอ้บ้า ก็เพราะแกนั้นล่ะที่ทำให้ฉันยังไม่เสร็จ *

ฉันบ่นกับตัวเองแล้วรีบเขียนงานให้เสร็จนับตั้งแต่วันนั้นฉันก็แสดงอาการไม่ค่อยชอบมัน แต่ในใจฉันเอง ฉันก็ยังชอบมันอยู่นะ