-*- The last of lover รักสุดท้ายของเธอเเละเค้า -*-

ลำดับตอนที่ #5 : the last of lover รักสุดท้ายของเธอเเละเค้า -*- ความรักจะอยู่กับเราตลอดไป -*-005

วันรุ่งขึ้น

+ + โรงเรียนมัธยมปลาย เซมาเอิลอุนดอง  + +

โฮรินรีบออกจากบ้านแต่เช้าเธอกังวลกับคำพูดของเทซุนจนเธอนอนไม่หลับ โฮรินเดินมาโรงเรียนคนเดียวตามถนนที่ไม่ค่อยมีคนตามเคยแต่เดินมาด้วยความยังหวาดหวั่นในใจตลอดเวลา

* หวัดดี *

เสียงของผู้ชายคนหนึ่งมาทันโฮริน ซึ่งโฮรินคิดว่าคงเป็นเพื่อนที่ห้องเรียนเดินมาเจอกันโดยบังเอิญ

* เออ...!! หวัดดี แล้วนายทำไม ....  *

โฮรินพูดพร้อมหันหน้าไปทางผู้ชายคนนั้นโฮรินทำหน้าเอ๋อสุดๆกับผู้ชายคนนั้น

* อ้าว !! เทซุน ... *

* หะ ว่าไง * เทซุนตอบโฮรินด้วยท่าทางที่เป็นกันเอง

* แล้วนายมาทำอะไรตรงนี้ย่ะ อีตาบ้า * โฮรินตะเพิดถามด้วยความตกใจ

* อ้าวฉันก็เดินไปโรงเรียนทางนี้ทุกวันนิ เธอซิมาทำอะไรแถวนี้ * โฮรินทำหน้างง ก่อนที่เทซุนจะพูดว่า

* แล้วเรื่องที่เธอจะเป็นแฟนฉันเธอจะตกลงป่ะ * เทซุนยิ้มแล้วมองหน้าโฮริน

* จะบ้าหรอ ให้ฉันเป็นแฟนนายเนี่ยนะ ฝันไปเถอะย่ะ * โฮรินตอบด้วยคำพูดที่สะเทือนใจเทซุน

* แล้วเป็นแฟนฉันไม่ดีตรงไหนล่ะ สาวๆที่ไหนเค้าก็อยากเป็นฉันกันทั้งนั้น * เทซุนพูดเข้าข้างตัวเองสุดๆ

โฮรินหยุดเดิน เธอหันหน้ามาที่เทซุนแล้วบอกว่า

* เชอะ สาวๆที่นายพูดถึงคงไม่มีฉันอยู่ในนั้นหรอก * โฮรินพูดแล้วก็รีบเดินหนีเทซุนอย่างรวดเร็ว

เทซูนยืนอยู่เค้ามองข้างหลังของโฮรินแล้วตะโกนไปอย่างไม่อายคนแถวนั้นว่า

* โฮริน ฉันชอบเธอจริงๆนะ ฉันจะทำให้เธอมาเป็นแฟนฉันให้ได้เลย ถ้าไม่เชื่อเธอคอยดูแล้วกัน *

แล้วสายตาเกือบ 20 คู่ของคนแถวนั้นก็หันมามองที่โฮรินและเทซุน โฮรินเมื่อได้ยินเทซุนตะโกนมาแล้วแล้ว เธออยากหันกลับไปตะโกนด่าเทซุนแต่เธอไม่กล้า โฮรินเลยได้แต่เดินหนีจากแถวนั้นให้เร็วที่สุด

+ + ปีสอง ห้องหก + +

โฮรินเดินไปนั่งที่โต๊ะของเธอแล้วฟุบหลับ สักพักก็มีเสียงคนเดินเข้าห้องมาโฮรนแปลกใจนิดหน่อยเพราะปกติแล้วนักเรียนห้องหกจะไม่ค่อยมีคนมากันแต่เช้า โฮรินเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า

* อ้าวทำไมมาแต่เช้าจังล่ะ ........ *

เธอตกใจกับสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้า เทซุนนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างหน้าเธอ

* เทซุน .... *

* สวัสดี ฉันแค่ลองมาดูว่าแฟนของฉันสบายดีไหม *

* นินายจะบ้าหรอใครเป็นแฟนนายหะ *

เทซุนฟุบลงที่โต๊ะของโฮรินแล้วก็เงยหน้ามองโฮรินจากด้านล่าง แล้วพูดว่า

* เธอนิดูอย่างนี้ก็สวยไปอีกแบบนะนิ *

* อย่ามาพูดอะไรบ้าๆนะ *

แล้วเทซุนก็ยกช่อดอกกุหลาบสีขาวขึ้นมาว่างไว้บนโต๊ะของโฮริน เทซุนยิ้มขณะที่โฮรินมองหน้าเทซุนเทซุนก็บอกให้เอมองไปที่หน้าต่างของห้อง

* จุ๊บ !! *

เทซุนขโมยหอมแก้มโฮริน โฮรินทำหน้าเหวอแต่เทซุนก็รีบชิงพูดก่อน

* ฉันชอบเธอจริงๆนะ โฮริน *

* นายนิ ... *

แล้วเทซุนก็ลุกออกจากเก้าอี้ไปโฮรินเลยอะไรสนุกๆขึ้นได้เธอลุกขึ้นตามเทซุนไปอย่างเร็วแล้วก็เอามือซ้ายไปแตะที่ไหล่ของเทซุน เค้าหันหน้ามา แล้วนิ้วชี้ของโฮรินก็จิ้มเข้าไปที่แก้มของเทซุนพอดี

* หะ ... * เทซุนอุทานเบาๆกับตัวเอง

* นิ ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นนะ เห็นไหมฉันก็ทำอย่างที่นายทำได้เหมือนกัน  *

เทซุนหันหลังมายิ้มแล้วก็เดินออกไป

* เชอะ !! หมอนั้นคิดอะไรของเค้าอยู่นะ *

เทซุนเดินกลับไปที่ห้องเรียนพร้อมกับรอยยิ้มที่เบิกบาน เค้าคิดถึงแต่สิ่งที่โฮรินทำกับเค้าวันที่ห้อง เพราะตั้งแต่เทซุนจีบผู้หญิงมาไม่เคยมีใครเหมือนโฮรินสักคน แล้วเทซุนก็อุทานออกมา

* นิ้วเธอนุ่มจังเลย *

+ + ห้องประชุมของนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลาย เซมาเอิลอุนดอง  + +

แล้ววันนี้ทั้งวันคณะครูกับคณะกรรมการนักเรียนจะประชุมกันถึงงานโรงเรียนที่จะจัดขึ้นในอาทิตย์หน้าหน้าซึ้งโฮรินก็เป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียน

* เอาล่ะการแข่งขันปีนี้ของเราจะมีอยู่ 10 อย่างมีการแข่งขันจัดดอกไม้ คัดพู่กัน ทำอาหาร ชงชา แต่งกลอน โต้ว่าที เทควันโด้ ตอบปัญหา  และการประกวดวงดนตรี ซึ่งการแข่งขันแต่ละอย่างอนุญาตให้ผู้เข้าแข่งขัน แข่งขันได้คนเดียวเท่านั้นยกเว้นการประกวดวงดนตรีที่สามารถเข้าร่วมแข่งขันได้มากกว่าหนึ่งคน

เทซุนยกมือขึ้นถาม เฮจอง ประทานนักเรียน

* แล้วการประกวดอีกหนึ่งประเภทล่ะคับคืออะไร *

* เอ๊ะ หมอนั้นก็เป็นคณะกรรมการหรอ *

โฮรินพูดกับตัวเองแล้ว เฮจองก็พูดขึ้นว่า

* นั้นล่ะคือสาเหตุที่เรามาประชุมวันนี้ ใครมีความคิดเห็นดีๆบ้างลองเสนอมาดูซิ ฉันจะตัดสินแบบประชาธิปไตยนะ *

เทซุนมองหน้าของโฮรินแล้วครุ่มคิดอยู่นานก่อนจะยกมือเสนอ เฮจอง

* น่านจะเสนออะไรอีกนะหมอนั้น *

โฮรินสัมผัสถึงลางร้ายที่แผ่กระจายมาจากสายตาของเทซุนที่มองมาทางเธอ

* ผมคิดว่าถ้าแข่งประกวดความสวยมันจะพอเป็นไปได้ไหมคับคือกฎก็มีว่า... *

ทุกคนในห้องประชุมต่างฟังเหตุผลต่างๆนาๆที่เทซุนพูด

โฮรินตะโกนดังรั้นแล้วก็ลุกขึ้น

* ไม่ได้นะคะ ... *

* อะไรของเธอโฮริน เธอว่าการประกวดแบบนี้มันไม่ดีตรงไหนหรอ *

เฮยองถามโฮริน พร้อมกับสายตาของคณะกรรมการทุกคนมองมาที่เธอเพื่อรอฟังคำตอบของเธอ

โฮรินยืนนิ่งอยู่นาน ก่อนจะตัดสินในไหลตามน้ำดีกว่า

* เออ ... !! คือว่า ฉันแค่คิดว่า มันไม่หน้าจะมีกฎอะไรเลยดีไหมคะ เพราะคนเรามีความสวยในตัวเองที่แตกต่างกัน มันจะได้เป็นการเปิดโอกาศให้ทุกคนได้สมัครไงคะ *

โฮรินพูดแล้วเธอก็นั่งลง เฮจองก็เลยตัดสินใจว่า

* อืม ฉันว่าโฮรินพูดก็มีเหตุผลนะ ตกลงฉันจะเสนอเรื่องนี้ดูแล้วกัน ชื่อการประกวดเอาเป็นว่าชื่อ Beautiful Girl *

โฮรินมองไปที่เทซุนแล้วทำหน้ายักใส่ แต่เทซุนกลับยิ้มและหัวเราะเบาๆ พร้อมทำหน้าทะเล้นใส่โฮริน

+ + ทางเดินชั้นเรียนปีสอง ชั่วโมงทำความสะอาดของนักเรียนปีสองทั้งชั้น + +

หลังกินข้างตอนเที่ยง วันนี้นักเรียนทุกคนจะต้องทำความสะอาดชั้นเรียนโฮรินกับคุยองเดินขึ้นมาจากบันไดทั้งสองเดินมาเจอกับ เยินเซง ที่ยื่นขวางทางอยู่

* คุยอง เยินเซง เธอก็เรียนที่นี่หรอ *

* ใช่ซิ ได้ข่าวว่าเธอเป็นนักร้องใหม่ของค่าย the apt  premiem project เชียวนะ *

* แล้วฉันยังได้ยินมาอีกว่า เธอย้ายมาเรียนที่นี่ก็เพราะตามเทซุนมาเรียน *

* หะ โอ๊ย!! ชีวิตฉันทำไมมันถึงซวยแบบนี้นะ *

โฮรินกระซิบกับคุยองเบาๆขณะกำลังจะเดินผ่านไป

* เดี๋ยว พวกเธอสองคนนั้นน่ะ *

เยินเซง ตะโกนเรียกโฮรินกับคุยอง เยินเซงเดินเข้าไปหาโฮรินกับคุยองอย่างรวดเร็ว

* ขอโทษนะ ฉันจำไม่ได้ว่าเคยเห็นเธอที่ไหน เรารู้จักกันหรือป่าว *

เยินเซงมองมาที่โฮรินแล้วก็มีเสียงสอดขึ้นจากทางไหนก็ไม่รู้ในหมู่สาวๆที่อยู่ด้านหลังของ เยินเซง

* ก็คนที่เทซุนไปคุยด้วยที่โรงอาหารไงเยินเซง *

โฮรินกับคุยองมองหาสียงที่พูดแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

* อ๋อ เธอนั้นเอง เห็นเทซุนบอกว่ารู้จักกันหรอจ๊ะ สวัสดีฉันเยินเซง ห้องเก้า ยินดีที่ได้รู้จักนะ *

* ฉันโฮริน ห้องหกจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน *

เยินเซงทักทายกันเธอแบบเช่นเดิมเหมือนตอนที่เยินเซงทักโฮรินที่ห้องอัดเสียง ขณะที่โฮรินกับเยินเซงยืนคุยกันนั้น ก็มีเพื่อนผู้ชายจากห้องไหนไม่รู้วิ่งเข้ามาชนโฮรินจากด้านหลัง โฮรินล้มไปด้านหน้าเยินเซง คุยองกับเพื่อนผู้ชายคนที่ชนเธอช่วยกับพยุงโฮรินลุกขึ้น เยินเซงก้มเก็บยางลัดผมของโฮรินที่ตกอยู่

* นี่จะยางลัดผมของเธอ .... *

ขณะที่โฮรินยื้นมือมาไปเอายางลัดผม จากเยินเซง

* หะยางลัดผม *

โฮรินมองหน้าของทุกคนที่อยู่รอบข้าง สายตาทุกคู่มองมาที่เธอ แล้วเพื่อนสาวของเยินเซงก็ตะโกนรั้นออกมาว่า

* นี่ฮีจินนิ *

* ใช้จริงๆด้วย *

เสียงของเพื่อนผู้ชายตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอล้มพูดซ้ำแล้วเสียงของนักเรียนที่ออกมามุงดูตามระเบียงห้องก็เริ่มดังขึ้น

* หะฮีจินมาหรอ *

* นั้นไงฮีจิน จริงๆด้วย *

เสียงเริ่มดังขึ้นเลื่อยและคนก็เริ่มออกมาจากห้องตามเสียงที่เริ่มดัง  เยินเซงตะลึงจนพูดไม่ออก

* เธอคือฮีจินใช้ไหม *

โฮรินจับมือของคุยองแล้วรีบวิ่งเข้าห้องสี่อย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ผ่านสายตาของเพื่อนๆทั้งชั้นเรียนทุกคน ทำให้มีบางคนวิ่งตามมาดูว่าเธอจะเข้าไปที่ห้องไหน

เทซุนได้ยินเสียงแล้ววิ่งออกมาดู เค้าเห็นแค่ตอนที่โฮรินวิ่งเข้าห้องไป กับเพื่อนๆที่วิ่งตามเธอมาขอลายเซน เทซุนเป็นห่วงโฮรินอย่างมา แต่เค้าก็ยัง งงๆว่าความลับเธอแตกได้ยังไง จนกระทั่งเทซุนเห็น เยินเซงที่เดินตามมาดูห้องของโฮริน เทซุงเลยถามยีฮอน เค้าเลยเข้าใจเรื่องทั้งหมด

เยินเซงเธอคิดว่าฮีจินคงย้ายมาเรียนที่นี่เพราะเธอคงชอบเทซุนเหมือนกันแน่นอนอ เพราะเรื่องมันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นแน่นอน

ฮีจินหลังวิ่งเข้ามาในห้องแล้วเธอก็ล็อกห้องทันที โฮรินหันหน้าเข้ามาในห้องแล้วเธอเหมือนตกนรกขนาดย่อม สายตาของเพื่อนทั้งห้องมองมาที่โฮรินแล้วก็บอกว่า

* โฮริน เธอคือ ฮีจินหรอ *

* ฮีจิน ทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน *

คุยองยืนกอดอกมองตาขวางมาที่โฮริน โฮรินไม่มีทางเลือกเลยต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนๆในห้องฟัง แล้วก็ของให้เก็บเป็นความลับ

+ + บ้านของโฮริน + +

* ตุ๊ด ~ ~ ๆ ๆ ๆ *

* ฮัลโหล โฮริน * เสียงของเทซุน

* โทรมาทำไมย่ะ * โฮรินถาม

* ฉันว่าจะมาถามข่าวเรื่องวันนี้ * เทซุนพูดด้วยความเป็นห่วง

* อ๋อ คงสมใจนายแล้วซินะ เป็นยังไงล่ะ คงสนุกมากซินะ * โฮรินพูดเหมือนสมน้ำหน้าตัวเอง

* ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก โฮริน ตอนนี้เธอออกมาหาฉันหน่อยได้ไหม * เทซุนขอร้องโฮรินออกมาเพราะมีเรื่องบางอย่างจะบอกเธอ

*ไม่ย่ะ ฉันไม่ว่าง ดึกแล้วแม่ไม่ให้ไปหรอกย่ะ * โฮรินปฎิเศษก่อนที่เทซุนจะบอกเหตุผล

* โห !! เพิ่ง ห้าโมงเย็นเองนะ * เทซุนทักเพราะโฮรินโกหกแบบหน้าตาเฉย

* อ้าวหรอ ยังไงก็ช่างฉันไม่ว่างหรอก * โฮรินลืมตัวพูดออกไปโดยไม่คิดร่วงหน้า

* ฉันมีของที่เธอต้องเอาคืนนะถ้าไม่รีบมาเธออาจจะเสียใจไปตลอดชีวิตก็ได้ * เทซุนบอกเหตุผลที่โฮรินสงสัยสุดๆ

* ของไรกัน * โฮรินถามด้วนความอยากรู้

* ฉันไม่บอกหรอก แต่มันสำคัญมากกับเธอแน่ แล้วรีบมานะ ฉันจะรออยู่ที่ สวนสาธารณะนัมซานนะ *

* ตาบ้า ไกลจะตายนายจะให้ฉันไปยังไงหะ *

* งั้นให้ฉันไปรับไหมล่ะ * แล้วเทซุนก็หัวเราะเบาๆ

* ไม่หรอกย่ะฉันไปเองได้ * โฮรินรีบตอบ

* โฮรินเธอรีบมาแล้วกัน รักเธอนะ * เทซุนบอกรักโฮรินก่อนจะว่าสายไป

* แหวะ !! หมอนั้นคิดอะไรของเค้าอยู่นะ อ้าวแล้วไปตอบตกลงได้ยังไงล่ะเนี่ย *

โฮรินหลงเข้าแผนของเทซุนโดยที่เธอไม่รู้ตัวเธอออกจากบ้านแล้วมุ่งหน้าไปที่สวนสาธารณะนัมซานทันที

+ + สวนสาธารณะนัมซาน + +

สวนสาธารณะนัมซาน หรือสวนคู่รักที่เป็นสถานที่ที่ฮิตของวัยรุ่น เพราะเป็นสวยสาธารณะที่สวย และที่นี่ยังมีหอคอยกรุงโซล ที่ต้องนั่งกระเช้าไฟฟ้าสู่สวนสาธารณะนัมซานซึ่งตั้งอยู่บนเขานัมซานใจกลางเมืองหลวง เพื่อชมทัศนียภาพอันงดงามของกรุงโซล บนหอคอยกรุงโซล 1 ใน 10 หอคอยเมืองที่สูงที่สุดในโลก สูงถึง 480 เมตร เหนือระดับน้ำทะเล

 โฮรินเดินวนอยู่นานเธอก็ยังไม่เห็นเทซุนเลย โฮรินเธอเลยกดโทรหาเทซุน

* ฮัลโหลนายอยู่ไหนของนาย *

* หันหน้ามาข้างหลังซิ *

โฮรินหันหน้าไปอย่างช้าๆ  จุ๊บ !! แก้มของโฮรินสัมผัสกับปากและจมูกของเทซุนเบาๆ

* โป๊ก !! *

                * อ๊าย อีตาบ้า นายทำอะไรของนายงย่ะ *

โฮรินจับกระเป๋าที่เธอถือมาด้วยฟาดไปที่หัวของเทซุน อย่างสุดแรง

                * โอ๊ย !! ฉันเจ็บนะโฮริน แค่ล้อเล่นเอง โห !!ตีซะเต็มแรงเลยนะเธอ *

                เทซุนเอามือจับที่หัวแล้วนั่งลงกับม้านั่งสีน้ำตาลเข็มที่อยู่แถวนั้น

                * ก็นายอยากเล่นพิเรนทร์ทำไมล่ะ สมน้ำหน้าแล้ว *

                โฮรินพูดแล้วก็นั่งลงข้างๆเทซุน โฮรินเห็นเทซุนเอามือกุมหัวอยู่นาน ด้วยความเป็นห่วงเธอเลยถาม

* เป็นไงบ้างเจ็บมากไหมล่ะ *

โฮรินมองหน้าเทซุนแล้วก็เอามือไปจับหัวของเทซุน

* โอ๊ย ๆ ฉันเจ็บนะโฮรินเบาๆหน่อยซิ *

* ฉันขอโทษแล้วกัน *

โฮรินพูดกับเทซุนด้วยคำพูดที่ออกมาจากใจจริง แต่เทซุนกลับไม่จบเรื่อง เค้าก็เลย แกล้งพูดแหย่โฮริน

                * ขอโทษแล้วหายเจ็บหรือไง *

                * แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ *

                * เป็นแฟนฉัน *

                * ฝันไปเถอะย่ะ นายเจอฉันทีไรก็พูดแต่ ของเป็นแฟน แล้วไหนของที่ว่าให้ฉันมาเอาคืน *โฮรินถามเทซุน

                * อ๋อไม่มีหรอก ฉันแค่อยากเห็นเธอเท่านั้นเอง *

                เทซุนพูดด้วยน้ำเสียงที่หวาน แล้วเทซุนหันมามองโฮรินแล้วก็ยิ้ม  แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องมาที่เก้าอี้ที่โฮรินและเทซุนนั่ง โฮรินมองมาที่เทซุนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เธอเห็นรูปหน้าของเทซุนอย่างชัดเจน ผิวที่ขาวเนียนหน้าสัมผัส กับความรู้สึกอบอุ่นที่น่ากอด เธอมองเทซุนแล้วนึกในใจว่า

                * ว๊าย !! เค้าหล่อกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะนิ *

                เพราะทุกครั้งที่โฮรินเจอเทซุนเธอจะไม่ค่อยอยากจะมองหน้าเค้าซักเท่าไหร่ แค่คราวนี้ไม่มองก็คงไม่ได้แล้วซินะ โฮรินเห็นความหล่อแบบเต็มๆของเทซุน เธอก็ใจอ่อนแบบกะทันหันเหมือนกัน

                * แล้วเธอมีแฟนยังโฮริน ฉันขอเธอเป็นแฟนหลายครั้งแล้วนะ *

                * ยังหรอก แต่ก็ยังไม่คิดที่จะมีด้วย  แต่ว่า.....  เอ๊ะนี่มันก็เย็นมากแล้วฉันกลับบ้านดีกว่าหิวข้าวแล้ว *

                โฮรินพูดแล้วก็ลุกออกมาจากม้านั่ง เธอเดินตรงออกไปทางน้ำพุที่สวยมากของสระน้ำ เทซูนลุกจากม้านั่งเค้าเดินตามโฮริน แล้วบอกเธอว่า

                * นิ โฮรินเธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ ถ้าได้เป็นแฟนเธอฉันทำได้หมดล่ะ *

                เทซุนตะโกนบอกโฮริน ด้วยสีหน้าและความรู้สึกที่ออกมาจากใจของเค้าจริงๆ แต่โฮรินได้ยินแบบนั้นแล้วเธอก็นึกถึงแค้นทั้งหมดที่มีต่อเทซุน เรื่องสนุกๆของโฮรินก็เริ่มขึ้นอีกแล้ว

                โฮรินหันหลังกับไปมองหน้าของเทซุนแล้วเธอก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่น่ารัก โฮรินเดินตรงเข้าไปหาเทซุน แล้วกระซิบข้างหูเทซุนว่า

* ทำให้ฉันได้ทุกอย่างเลยหรอ ถ้าอย่างงั้นก็ทำตามที่ฉันบอกก่อนตกลงไหมล่ะ *

                โฮรินพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเร่กล แต่เทซุนกับตอบรับโฮรินอย่างเร็ว แต่เทซุนซะอย่าง เรื่องราวแผนซ้อนแผนก็ต้องเกิดขึ้นแน่นอน

                * โอเค ฉันตกลง ทางไหนจะเป็นแฟนเธอฉันทำได้ทั้งนั้นล่ะ *

                * ก่อนอื่นเลย ฉันมีเรื่องให้นายทำ เลี้ยงข้าวทีซิ ฉันหิวจนเดินแทบไม่ไหวแล้ว *

                * งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน ถ้าเธอหิวจนเดินไม่ไหวฉันก็จะได้ไม่ต้องพาไปกินข้าวหรอ เพราะฉันจะอุ้มเธอกลับบ้าเอง เอางี๊ดีกว่าไหม *

                เทซุนพูดแหย่โฮริน

                * จะบ้าหรอ แล้วตกลงจะเลี้ยงหรือไม่เลี้ยง *

                * คับๆ เพื่อแฟนผมทำได้ *

                เทซุนเลยเดินเข้าไปถอดเอาแว่นตาที่โฮรินใส่ พร้อมกับดึงยางลัดผมของเธอออกเบาๆ

                * วันนี้ฉันขอเธอแค่นี้นะ ทำให้ฉันได้ไหม *

                เทซุนมองหน้าของโฮรินแล้วพูดกับเธอเบาๆ โฮรินคิดในใจว่า

* หมอนี่จะทำอะไรอีกนะ แต่ดูเค้าตอนนี้ก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย ไม่แปลกใจเลยที่ใครๆก็ชอบเค้า โอ๊ยยัยบ้าเธอคิดอะไรอยู่ย่ะ *

โฮรินบ่นกับตัวเองก่อนที่จะเตือนตัวเองแล้วตั้งสติพูดออกไปว่า

                * จะพล้ำอะไรย่ะ ฉันหิวแล้วนะจะไปกันหรือยัง *

                * โอเค เธอจะไปกินอะไรล่ะ *

                * อาหารญี่ปุ่น *

                โฮรินตอบอย่างหน้าตาชื่นบาน พร้อมหัวเราะในใจว่า

                * อิอิ วันนี้นายหมดตัวแน่นอน อีตาเทซุน *

                -*-*- อ่านต่อพรุ่งนี้นะ -*-*-