-*- The last of lover รักสุดท้ายของเธอเเละเค้า -*-

ลำดับตอนที่ #4 : the last of lover รักสุดท้ายของเธอเเละเค้า -*- ความรักจะอยู่กับเราตลอดไป -*-004

วันศุกร์

และวันนี้ก็ยังคงเป็นวันที่แสนสุดของโฮรินอีกวันหนึ่งของโฮรินอีกวัน เธอเตรียมตัวออกจากบ้านอย่างเต็มที่ แต่ด้วยความสะใจเธอเลยแต่งชุดเป็นสาวเปรี้ยวเต็ม 100% ( ไม่ใช้กลิ่นตัวนะที่เปรี้ยว) ชนิดแบบไม่มีใครจำเธอได้เลย เพราะช่วงนี้เป็นช่วงฤดูร้อน เธอก็เลยต้องตามเทรนซักหน่อย เธอใส่กระโปรงยีนสั้นสีน้ำเงินเข้มกับเข็มขัดเส้นค้อนข้างใหญ่สีแดงและเสื้อยืดสีเขียวอ่อนตรงหน้าอกเป็นตัวหนังสือกรากเพชรสีเงิน เขียนว่า I Love You กับเสื้อนอกที่เป็นผ้าฝ้ายคอปกสีขาวลายดอกไม้สีชมพูเล็กๆ เสื้อเธอยาวมาแค่ครึ่งตัวแล้วก็มัดที่ด้านหน้า แต่วันนี้ โฮรินไม่รู้ว่าเธอจะไปทำอะไรที่ไหนดี เธอเลยออกบ้านหลังเที่ยง โฮรินคิดว่าวันนี้ก็คงไม่มีเรื่องอะไรให้กังวลเหมือนเมื่อวานอีกมั้ง แล้วเธอก็ไปที่ร้านหนังสือร้านเดิมที่เธอเจอกับเทซุนเมื่อวานนี้ แต่คราวนี้เธอไปนั่งตรงที่มุมที่ทางร้านให้ลูกค้าฟังเพลงฟรี โฮรินเห็นโทรศัพท์ว่างอยู่บนโต๊ะที่เธอนั่งโฮรินยังงงว่าใครกันมาวางโทรศัพท์ไว้ตรงนี้ แต่เธอก็ไม่สนใจ เธอเลือกฟังอยู่หลายเพลง แต่แล้วเธอก็เห็นผู้ชายเดินเข้ามาในร้าน เค้าเดินไปถามอะไรซักอย่างกับพนักงาน แต่พนักงานคนนั้นเธอชี้มาที่โฮริน ผู้ชายคนนั้นเลยเดินเข้ามาหาเธอ แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกันโฮรินจนได้ ไฟดับ ซะงั้น แต่ผู้ชายคนนั้นเพียงแค่เดินเข้ามาเอาโทรศัพท์ที่เค้าลืมไว้ เธอเลยถอดหูฟังแล้วเดินออกมาจากร้านด้วยความเซง โฮรินเลยเดินไปเลือกซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อแถวบ้านเธอ แล้วหลังจากโฮรินจ่ายเงินแล้ว เธอเลยเดินออกมาจากร้าน ขณะที่เธอเดินกลับบ้าน เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองหะอะไรซักอย่าง เหมือนเธอมารอใครอย่างนั้น แต่โฮรินก็ไม่สนอะไรมากหรอก นอกจากทักคาลบีบกคึม ที่ผู้หญิงคนนั้นถืออยู่แล้วก็ได้ยินเสียง

* เธอนั้นไงฮีจิน *

โฮรินได้ยินแล้วมองไปรอบๆตัว ว่าสียงนั้นมันดังมาจากทางไหนเธอหันหลังไปโฮรินก็เห็นกลุ่มผู้หญิง อายุประมาณเท่าเธอเลย 7-8 คน ยืนยิ้มแล้วก็โบกมือพวกเธอเรียก

* ฮีจิน ๆ ๆ ๆ *

ซ้ำไปซ้ำมา ด้วยความตกใจโฮรินเลยยิ้มแล้วโบกมือให้กับผู้หญิงกลุ่มนั้น แล้วพวกเธอก็วิ่งเข้ามา ยิ่งทำให้โฮรินตื่นเต้น ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

* โอ๊ย ความแตกแน่เลย *

โฮรินบ่นคนเดียวในใจ โฮรินเองก็ได้แต่ยืนยิ้มแล้วโบกมือให้กับกลุ่มผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอ กลุ่มผู้หญิงคนนั้นวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยิ่งทำให้โฮรินคิดอะไรไม่ออกไปกันใหญ่ แล้วกลุ่มผู้หญิงก็วิ่งผ่านเธอไปข้างหลังโฮริน ยืนด้วยความ งงแล้วอายอย่างสุดๆ เธอเลยหันกลับไปมองที่กลุ่มผู้หญิงคนนั้น พวกเธอวิ่งเข้าไปหาผู้หญิงที่โฮรินเห็นเมื่อกี๊                * สงสัยเค้าเป็นเพื่อนกันมั้ง แล้วทำไมฉันต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ทั้งวันเลยนะ *

โฮรินบ่นกับตัวเอง แล้วก็เดินกลับบ้านด้วยความเซงอย่างสุดขีด

วันเสาร์

วันนี้คังอินพาโฮริออกบ้านตอนเที่ยงกว่าๆ โฮรินสังเกตคังอินแล้วเค้าดูแปลกๆ เพราะคังอินดูตื่นเต้นแล้วดูยิ้มแย้มผิดปกติ หลังจากที่เค้ารับโทรศัพท์แล้วก็บอกกับโฮรินว่า

* วันนี้จะเป็นวันที่พิเศษที่สุดของเธอแน่โฮริน *

ซึ้งคำๆนี้ก็ทำให้โฮรินรู้สึกหวิวๆในใจอยู่เหมือนกัน แต่โฮรินก็พะยายามยอมรับมันด้วยความขืนใจสุดๆ แล้วคังอินก็พาเธอมาจอดที่ร้านตัดผมทั้งชายและหญิงที่มันใหญ่มากแล้วก็ไฮโซมากๆด้วย คังอินเดินนำโฮรินเข้าไปในร้าน โฮรินเดินตามไปเธอเห็นว่าร้านนี้คงดีมากแน่เลย เพราะลูกค้าค่อนข้างเยอะพอดูและสวนมากจะมีแต่ผู้หญิง แต่เอ๊ะ นั้นผู้ชายนิ สายตาของเธอสอดส่องไปทั่วจนเห็นว่าทั้งร้านมีผู้ชายคนนึงกำลังนั่งตัดผมอยู่ แล้วคังอินก็เข้าไปหาเจ้าของร้านที่เป็นสาวประเภทสองที่สวยมากๆเลยทีเดียวแล้วก็พูดว่า

* คนนี้ล่ะคับ ที่ผมบอกคราวก่อน ว่าจะพามา *

คังอินบอกกับเจ้าของร้านแล้วก็พาเธอเดินมาหาโฮริน

* สวัสดีจ๊ะ โฮริน ฉัน อุนซอ วันนี้เธอจะต้องกลายเป็นคนสวยที่ใครเห็นแล้วก็ต้องตะลึง อุ๊ยพูดแล้วก็อย่ารอช้าเลย เริ่มกันเลยดีกว่า *

พออุนซอพูดจบเธอก็พาโฮรินไปนั่งที่เก้าอี้เสริมสวยของร้านโดยที่โฮรินยังไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยซักอย่าง แต่ดูจากสะถานะการณ์แล้วตอนนี้โฮรินต้องไหลตามน้ำไปก่อน ผลที่ออกมาต้องคอยดูว่าจะเป็นยังไงต่อไป แต่ก็อย่างที่ว่า มรานั่งของเธอก็ยังคงมองไปเห็นผู้ชายคนนั้นอยู่ดี

เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมงกว่า

โฮรินตื่นขึ้นมาแต่เธอรู้ว่าเธอกำลังถูก อุนซอ กำลังไดผมเธออยู่ ด้วยความง่วงอย่างสุดขีดของโฮริน เธอก็เลยหลับต่อ แล้วเวลาก็ผ่านไปอีกประมาณ 2ชั่วโมง โฮรินตื่นขึ้นอีกครั้งเพราะคังอินเป็นคนปลุก แต่เธอตื่นคราวนี้เธอก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เธอเห็นอยู่รอบๆตัวของเธอ

* อ้าวพี่คังอิน ทำไมเก้าอี้ตัวนี้มันกลับหลังมาทางนี้ล่ะเนี่ย *

โฮรินมองรอบๆตัวแล้วพูดด้วยความสงสัย โฮรินก็เลยมองไปที่คังอินกับ อุนซอ ที่ยืนมองเธออยู่ทั้งสองคนหัวเราะกับความเปิ่นของโฮริน โฮรินทำหน้างงๆเธอเลยอุทานไปว่า

* อ้าว มองฉันแบบนั้นทำไมหรอ *

คังอินยิ้มแล้วก็เดินเข้ามาหมุนเก้าอี้ของโฮรินให้เธอหันไปดูตัวเองที่กระจก คังอินพูดกับโฮรินว่า

* ดูตัวเองซิ น้องสาวคนสวยของฉัน *

และแล้วโฮรินก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่เธอเห็น

* อ้าว !! ทามไมผมฉันเป็นแบบนี้ล่ะเนี่ยพี่คังอิน *

ด้วยความที่โฮรินเพิ่งตื่น โฮรินถามด้วยความสงสัย ทำให้คังอินกับอุนซอ ตกใจว่าทามไมโฮรินถึงไม่ตกใจกับทรงผมใหม่ ทั้งสองคนนึกว่าโฮรินไม่ชอบทรงผมที่ทั้งสองทำให้เลยถามว่า

* อ้าวโฮริน นิเธอไม่ชอบทรงผมที่พวกฉันทำหรอ *

* หะ !! อ๋อชอบซิ ดูแล้วก็สวยดีนะ ฉันชอบมากเลยล่ะ *

คังอินกับอุนซอ งง อย่างเต็มเปาเลย  คังอินเลยถามอีกทีว่า  

* แล้วไม่ดีใจอะไรเลยหรอ *

คังอินถามด้วยความ งง สุดๆโฮรินเลยหันกลับมาบอกว่า

* อุ๊ย!! โทษทีฉันลืมดีใจพี่ *

แล้วโฮรินก็เลยหันกลับไปแล้วทำหน้าตาตกใจตื่นเต้นอย่างแรง แล้วก็บอกว่า

* โอ้ว !! พี่คังอิน นี่เป็นสิ่งที่...แบบว่า ... *

โฮรินอ้ำๆอึ้งๆ พร้อมทำน่าดีใจสุกขีดเธอลุกขึ้นแล้วบอกว่า

* แบบว่า โอ้วพระเจ้า !! จ๊อดมันยอดมากเลย ดูซิฉันทามไมสวยแบบนี้นะ เกิดมาไม่เคยเห็นใครสวยแบบนี้มาก่อนเลย *

คังอินมองหน้าอุนซอ ที่หัวเราะกับท่าทางแล้วคำพูดของโฮริน แล้วคังอินก็จับที่ไหลโฮริน โฮรินเลยหยุดทำท่าทางดีใจแล้วหันหน้ามาหาคังอิน คังอินเลยบอกกับเธอว่า

* พอเลยๆ แหมทีแลกทำเป็นเงียบ พอฉันบอกให้ดีใจหน่อยซิ เอาซะเต็มที่เลยนะแบบนี่นั่งลงแล้วเงียบต่อไปจะเป็นการดีที่สุด *

คังอินดันตัวของโฮรินให้นั่งลงที่เก้าอี้พร้อมหัวเราะโฮรินที่แกล้งทำหน้างงใส่  คังอินแต่โฮรินลองสังเกตดูดีดีแล้วทรงผมของเธอไม่มีอะไรมากนัก เพราโฮรินเองใกล้เปิดเทอมแล้วคังอินเลยไม่อยากให้ทรงผมออกมาแบบเปลี่ยนโฉมเธอสักเท่าไหร่ คังอินเลยให้เป็นทรงที่ใช้ได้ทุกสถานการณ์ดีกว่าเพราะด้วยความที่โฮรินเป็นคนที่ผมยาวและสวยอยู่แล้ว อุซอก็แค่ซอยผมแค่ด้านหน้ากับด้านหลังให้ดูดีขึ้นเท่านั้นเอง

* เธอนิ เพิ่งตื่นแท้ๆยังจะซ่าได้อีกนะ *

คังอินตบที่หัวของโฮรินเบาๆแล้วหัวเราะ

* พี่คังอิน อย่าตบหัวฉันซิรู้ไหมทรงผมมันเสียทรงหมด *

โฮรินพูดแล้วเธอก็เอามือปัดทรงผมของเธอให้คืนรูปเดิมอย่างจิงจัง

* น่านๆยังไม่จบอีกนะ *

คังอินพูดกับโฮรินด้วยความกลัวที่โฮรินจะดูเปิ่นมากในที่สาธารณะ แล้วถ้าเกิดความแตกขึ้นมาจะยิ่งไปกันใหญ่ โฮรินก็เลยกลับบ้านพร้อมกับทรงผมใหม่ แต่สิ่งทีโฮรินได้ในทั้งหมดในอาทิตย์นี้คือความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ที่ตัวของโฮรินเองก็คงไม่ลืม แต่โฮรินยังเหลือวันพรุ่งนี้อีก ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่า คังอินจะพาเธอไปไหนอีก เธอก็เลยต้องเตรียมใจรับกับเรื่องที่ตามมา

วันอาทิตย์

เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ที่แสนวุ้นวายของโฮริน วันนี้คังอินพาเธอออกจากบ้ามาแต่เช้าแถมคังอินยังซื้อกับข้าว และขนมมาไว้ที่หลังรถเอยะมากๆ โฮรินก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะขณะคังอินขับรถไปโฮรินก็ถือโอกาสเอาขนมมากินไปตามทาง สักพักคังอินก็จอดรถที่ร้านถ่ายรูปที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศูนย์ถ่ายรูปที่ใหญ่ที่สุดของเกาหลี อย่าถามเลยว่าทำไมโฮรินรู้ เพราะเธออ่านจากป้ายอันใหญ่ที่ติดอยู่หน้าร้านนั้นเอง โฮรินเดินตาม คังอินขึ้นไปชั้นสามของตึกนี้เพราะคังอินบอกกับโฮรินว่า เป็นสตูถ่ายรูปของค่าย  the apt  premiem project พอโฮรินเดินขึ้นไปเธอก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น เพราะทั้งห้องเป็นเหมือนที่เธอดูในทีวีที่จะสัมภาษณ์ ตอนดารามาถ่ายรูป โฮรินเลยถามคังอินว่า

* พี่คังอิน อย่าบอกนะว่าพี่จะพาฉันมาถ่ายรูป *

* อ้าวรู้แล้วจะมาถามฉันทำไมล่ะเนี่ย *

 คังอินตอบกวนๆโฮริน เธอเลยไม่ได้ต่อล้อต่อคำไป เธอลองมองรอบๆอย่างชัดๆในขณะที่คังอินกำลังคุยกับช่างภาพและช่างแต่งหน้าเรื่องที่ฉันจะมาถ่ายรูปวันนี้ มันเป็นห้องที่ใหญ่มากๆ มีทั้งมุมที่ใช้ถ่ายรูป  ส่วนที่เป็นห้องเปลี่ยนเสื้อจะอยู่ด้านในอีกห้องนึงที่แบ่งเป็นห้องย่อย เธอลองมองเข้าไปก็เลยรู้ว่าข้างในนั้นมีเสื้อผ้าสวยๆมากมายเลย แถมยังเป็นแทรนใหม่ที่วัยรุ่นกำลัง ฮิทอยู่ตอนนี้อีกด้วย แล้วเครื่องสำอางที่ว่างอยู่บนโต๊ะนั้นก็มีเยอะหลากแบบหลายยี่ห้อแบบว่าใช้ได้ตลอกปีเลยก็ว่าได้ พอคังอินพูดเรื่องถ่ายรูปกับช่างภาพและช่างแต่งหน้าเสร็จ เคาก็พาโฮรินเข้าไปที่ห้องแต่งตัวแล้วบอกว่า

* โฮริน ฉันว่าวันนี้เธอต้องรู้สึกเหมือนเธอมี 1ปี ใน1 วันเลย *

คังอินหัวเราะแล้วก็เดินออกไปทิ้งเหลือแค่โฮรินกับช่างแต่งหน้า เธอพาโฮรินเปลี่ยนชุดเป็น หลายชุดมากๆ ทั้งชุดนักเรียน ชุดเซ็กซี่ และชุดเทรนเกาหลีที่กำลังมาแรงอีกหลายชุดรวมไปถึงชุด ชอกอรี กับชีมา  ที่เป็นชุดสมัยก่อนของเกาหลี ทีแลกโฮรินคิดว่าเธอจะได้ใส่ชุดทั้งหมดกี่ชุดในวันนี้นะ เธอพยายามนับ แต่ด้วยความรีบและเหนื่อยของโฮริน เธอเลยลืมนับ แต่แล้วเวลาก็ช่วยให้โฮรินหมดทุกจนได้ โฮรินถ่านรูปหลายพันรูปในวันเดียว และเปลี่ยนชุดอีกหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน ซึ้งนั้นเป็นสิ่งที่ยังไม่เคยมีดารา คนไหนทำมาก่อน แต่เธอก็สนุกไปกับมันได้ไม่เบื่อ

โฮรินกลับบ้านด้วยความเหนื่อยสุดๆแล้วหลังจากที่เธอจัดกระเป๋าสำหรับไปโรงเรียนวันพรุ่งนี้แล้ว เธอก็ล้มลงนอนที่ที่นอนของเธอด้วยความเหนื่อยล้า เธอพยายามจะเปิดคอมเพื่อจะเล่นแชทกับเพื่อนๆแต่เธอก็ต้องแพ้กับความเหนื่อยที่เธอมีมาทั้งวัน  Z z Z z Z

                วันเปิดเทอมของโฮริน

                + + โรงเรียนมัธยมปลาย เซมาเอิลอุนดอง ปีสอง ห้องหก + +

                เด็กสาวที่ท่าทางเรียบร้อย ใส่แว่นตาหนาเตอะ เดินมาพร้อมหนังสือเล่มใหญ่อย่างเงียบๆ เธอคือ โฮริน นั้นเอง ที่เป็นอย่างนี้ไม่ใช้ว่าเธอหมกมุ่นอยู่กับการเรียนหนังสือหรอกนะ แต่เธอแค่แกล้งทำให้เพื่อนของเธอแปลกใจเล่นๆเท่านั้นเอง แต่โฮรินก็ถือว่าเป็นคนที่เรียนเก่งเป็นที่สองใน เซมาเอิลอุนดอง ซึ่งนั้นก็ทำให้เธอได้รับทุนไปเรียนต่อที่ประเทศไทยอีกด้วย

เซมาเอิลอุนดอง เป็นโรงเรียนมัธยมปลาย เครือข่ายหลักอยู่ที่เกาหลี แต่ก็เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงดังไปทั่วเอเชีย และปัจจุบันก็มีเครื่อข่ายโรงเรียนอยู่หลายประเทศ ทุกๆปี เซมาเอิลอุนดอง จะส่งนักเรียนแลกเปลี่ยนระหว่างประเทศ ปีละ 3คน และโฮรินก็เป็น 1 ใน 3  แต่ปีนี้โฮรินเลือกที่จะไปประเทศไทย

                โฮรินเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับเสียงทักทายของเพื่อนๆ เธอเป็นคนที่เข้ากับทุกคนได้ แต่ก็ยังเป็นคนที่เฉยไม่ค่อยจะทันข่าวสารในโรงเรียนสักเท่าไหร่ แต่เมื่อเธอเดินเข้ามาแล้วนั่งที่โต๊ะของเธอ เสียงของเพื่อนๆทั้งห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เพื่อนๆของโฮรินพูดถึงเรื่องดาราหน้าใหม่ที่ออกอากาศสดเมื่อคืนวันศุกร์โฮรินคาดไม่ถึงว่าเพื่อนๆทั้งห้องจะดูกันทุกคนเสียงของคุยองก็ดังขึ้น

                * พวกเธอ ฉันว่านะเห็นฮีจินออกรายการแบบนี้แล้วฉันก็คิดถึงเทซุนจังเลย  *

* ฉันว่านะสองคนนี้เค้าก็สมควรกันอยู่นะ เพราะหน้าตาดีกันทั้งคู่เลย *

* เอางี้ดีป่ะ เราไปขอลายเซ็นเทซุนที่ห้องเลยดีไหม *

โฮรินฟังแล้วก็ต้องตกใจช็อกแทบหัวใจวาย เธอเลยถามคุยองด้วยความตกใจว่า

* หะ คุยอง เทซุนเรียนที่นี้หรอ *

โฮรินถามคุยองด้วยความตกใจ ทำให้ในห้องเพื่อนๆพากันงง

* ก็ใช้ซิ อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยซักอย่าเกี่ยวกับเทซุน *

โฮรินพะยักหน้าแล้วทำหน้างง ทำให้เพื่อนๆทั้งห้องก็ต้องหัวเราะออกมาเพราะความเฉยสุดๆ แบบไม่มีใครเหมือนเธออีกแล้ว

* ก็ฉันยังไม่เคยเห็นหน้า หมอนั้นที่โรงเรียนเลยนินา *

* โฮรินเธอตื่นจากฝันหรือยังนิ เทซุนเข้าเป็นนักเรียนที่เก่งเป็นที่สี่ของโรงเรียนนะ เค้าก็เคยแข่งตอบปัญหาทางวิชาการกับเธอมาแล้วนะ ฉันว่าสงสัยเธอคงไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย *

โฮรินเริ่มทบทวนความทรงจำเก่าๆของเธอ เธอเลยไขปัญหาข้องใจได้ว่า ที่เธอเคยเห็นเทซุนที่ไหนมาก่อน โอรินก็เลยเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในทันที

* ทามไมฉันถึงซวยแบบนี้นะ *

โฮรินอุทานกับตัวเองเบาๆ แล้วเสียงเพื่อนๆก็คุยกันต่อ

* เอ๊ะฉันได้ข่าวว่าเทซุนออกอัลบั้มใหม่แล้วนะเธอ แต่ฉันจำได้ว่าใครสัญญาว่าจะขอลายเซ็นมาให้เรานะ *

กลุ่มสายตาของเพื่อนๆทั้งห้องจับจ้องมาที่โฮรินที่นั่งฟังเพื่อนๆคุยกันอยู่หลังห้อง โฮรินทำน่าตกใจว่าทำไมอยู่ดีๆเพื่อนๆถึงหันมามองหน้าเธอแบบนี้ และแล้วโฮรินก็นึกได้

* อะไร นิพวกเธอคิดว่าฉันจะผิดคำสัญญาหรอ *

* ใช่ !! *

เสียงเพื่อนทั้งห้องตอบพร้อมกัน ทำให้โฮรินรู้สึกอายนิดๆ แล้วคุยองก็พูดว่า

* แล้วไหนล่ะจ๊ะซีดีที่เธอบอกไว้ล่ะโฮริน *

เสียงของคุยอง พูดกับโฮรินแบบสงสัย แล้วโฮรินก็เอาซีดีทั้ง 4 แผ่นออกมาจากกระเป๋าเพื่อนทั้งห้องรีบพากันวิ่งเข้ามาดูว่าเป็นของจิงหรือป่าว

* อ๊าย!! โฮริน เธอไปเอามาได้จิงๆด้วย ขอดูหน่อยซิ *

โฮรินเลยยกซีดีขึ้นเหนือหัว แล้วก็ยืนขึ้นบนเก้าอี้ แล้วก็พูดออกมาอย่าหน้าไม่อายเลยว่า

* นิพวกเธอฟังฉันให้ดีๆนะ ใครอยากได้ไม่แพงหรอก แค่หมื่นวอนเอง *

เงินหมื่นวอน เป็นเงินที่สูงมากเลยทีเดียว ซึ้งยากนักที่ใครจะยองเสียไปง่ายๆแต่แล้วเพื่อนทั้งห้องก็พากันควักกระเป๋าจากกัน แล้วก็บ่นไปว่า

* โฮรินเธอนิขี้งก จิงๆเลย นะให้กันฟรีๆก็ไม่ได้ *

โฮรินยิ้ม แต่ไม่ได้ยิ้มเพราะคำพูดของเพื่อนๆที่มีกับเธอ โฮรินยิ้มเพราะเธอได้เงินแต่เช้าเลยวันนี้

* หุหุ เน่าะๆเลยเช้านี้ สี่หมื่นวอน *

เงินสี่หมื่นวอนทำให้โฮรินลืมเรื่องของเทซุนไปปลิดทิ้ง

+ + ที่โรงอาหารของโรงเรียน เซมาเอิลอุนดอง + +

ขณะที่โฮรินกับคุยองกำลังต่อแถวซื้ออาหารอยู่ เสียงกรี๊ดของสาวๆก็เริ่มดังขึ้น ทำให้โฮรินรู้สึกอยากรู้ว่าคนพวกนั้นเค้ากรี๊ดอะไรกัน

สายตาทุกคู้จับจ้องอยู่ที่ผู้ชายผิวขาว หน้าตี๋ที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะอาหารกับเพื่อนๆ เต้าคนนั้นก็คือเทซุน

* โฮรินดูซิ เทซุน โห เค้าหล่อมากๆเลยเนาะ เธอว่าไหม ฉันรักเค้าหมดใจเลย *

เสียงของคุยองพูดเบาๆกับโฮรินทำให้โฮรินรู้สึกว่า หมอนั้นทำไมถึงทำให้สาวๆกรี๊ดได้ขนาดนั้นนะแล้วเธอเลยบอกกับคุยองว่า

* ก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย ก็แค่ผิวขาวเฉยๆ นินา เธอนิไปชอบเค้าได้ยังไงกัน ดูซิ ทั้งขี้เก็กแถมยังจะทำเป็นคนหล่อ ดูท่าทางจะหยิ่งจะตาย  *

พอโฮรินพูดจบ สายตาของคนที่ต่อแถวทั้งแถวก็มองมาที่เธอสายตาของพวกเค้าดูอาฆาตสุด เหมือนกับว่าจะฆ่าโฮรินอย่างงั้นเลย ทำให้โฮรินรู้เลยว่า เธอทำผิดไปแล้ว สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือก็คือ

* เออ ~ ~  *

เธออ้ำๆอึ้งๆอยู่นานก่อนจะเก็กหน้าสวยแล้วพูดว่า

* ที่จิง เค้าก็ดูดีนะ หล่อสุดๆเลย อ๊ายๆ เทซุนๆ ทั้งหล่อทั้งเท่ นี้แหลผู้ชายในฝัน *

เธอกระโดดขึ้นแล้วก็เรียกชื่อเทซุนๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก

* พวกเธอคิดเหมือนฉันไหม *

* ใช้แล้วเธอพูดถูก *

 เสียงของสาวๆรอบข้างเริ่มดังขึ้น สายตาอาฆาตที่พวกเธอมองมาที่โฮรินก็หายไปในหลิบตา

* ฉันเกือบไปแล้วไหมล่ะ *

โฮรินบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะรับอาหารแล้วเดินไปนั่งโต๊ะที่ยังว่างที่อยู่ด้านหลังของโรงอาหาร ขณะที่โฮรินนั่งรอคุยองอยู่ โฮรินถอดแว่นออกมาเช็ดกระจก แต่ด้วยความซวยทั้งยางลัดผมของโฮรินดันขาดขณะที่เธอไม่ได้ใส่แว่น ทำให้เทซุนที่นั่งหันหน้ามาทางโฮรินก็ต้องสะดุ้งกับภาพที่เค้าเห็น

* หะ นั้นฮีจินนิ เอ๊ะหรือว่าเราจำผิดไปเองนะ *

เทซูนจ้องมองใบหน้าของโฮรินชัดๆ เค้าขยี้ตาก่อนจะเอารูปในโทรศัพท์ที่ถ่ายกับคู่กันขึ้นมาดูอีกครั้ง

เหมือน...เหมือนกันมากจนเทซุนไม่อยากจะเชื่อ เธอคือฮีจินแน่ๆ

โฮรินเมื่อรู้ว่ายางลัดผมขาดเธอก็เลยรีบหยิบยางอีกเส้นหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเธอรวมผมไปด้านหลังแล้วมัดเหมือนเดิม

เทซุนยังตกใจกับภาพที่เห็น เค้าตั้งสติ แล้วถามยีฮอน เพื่อนสนิทที่รู้จักคนทั้ง เซมาเอิลอุนดอง เพื่อความแน่ใจกับความคิดของเธอ

* เฮ้ย !! ยีฮอน ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียวใครว่ะ *

* ไหนว่ะ ?  อ๋อยัยนั้นหรอ รู้สึกว่าจะอยู่ห้องหกนะยัยนี่ไงที่เค้าว่าเก่งเป็นที่สองไง  ชื่อ มิน โฮริน แล้วเธอยังเป็นน้องสาวของ คังอินผู้จัดการนายไม่ใช้หรอ *

* หึๆ เข้าใจแล้ว... *

เทซุนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าโฮรินที่นั่งอยู่คนเดียวอีกครั้ง คราวนี้เค้ามั่นใจมากขึ้นกว่าเดิม เทซุนลุกขึ้นแล้วเดินตัดหน้าคุยองที่กำลังเดินไปที่โต๊ะของโฮริน คุยองตกใจเธอเลยยืนมองเทซุนว่าเค้าจะไปที่โต๊ะโฮรินทำไม

 เทซุนเข้าไปนั่งที่โต๊ะกับโฮรินแล้วกระซิบเบาๆว่ะ

* เธอตบตาคนอื่นได้ แต่เธอตบตาฉันไม่ได้หรอกนะ ฮีจิน  *

พอเทซุนพูดจบเค้าก็ยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้โฮริน ก่อนเค้าจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารกันเพื่อนๆของเค้า คุยองรีบเดินเข้ามาเดินมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับคำถามที่ว่า

* โฮริน !! เมื่อกี๊เทซุนมาหาเธอทำไมหรอ เค้าว่าไงบ้าง มีเรื่องอะไรหรือป่าว *

* อ้าวเธอนิ ตกลงจะให้ฉันตอบเธอไหม ถามซะยาวใครจะไปตอบทันย่ะ *

* โทษที !! แล้วเค้ามาทำไมอ่ะ *

โฮรินเงียบสักพักก่อนจะบอกไปว่า

* อ๋อ พอดีว่าพี่ฉันเป็น ผู้จัดการส่วนตัวเทซุนเค้าน่ะ เค้าจำฉันได้ก็เลยเข้ามาทักเฉยๆ *

 แล้วโฮรินก็มองไปที่เทซุนอีกครั้งนึง เทซุนก็ยังมองกลับมาเทซุนยิ้มมุมปากให้เธอและคิดในใจว่า

* คราวนี้ล่ะ ฉันจะจับเธอให้อยู่หมัดแน่ โฮริน *

+ + ในห้องนอนของโฮริน + +

เธอเปิดอ่านกระดาษแผ่นเล็กที่เทซุนให้เธอเมื่อตอนกลางวัน

* เธอนิตบตาคนเก่งจริงๆนะ ฉันก็เกือบเชื่อเธอสนิทเลย ฉันรู้ว่าเธอคงอ่านจดหมายนี้ที่บ้าน เอาล่ะไปเปิดคอมซะ แล้วก็ไปเปิดอีเมลดูซะ แล้วกันฉันมีอะไรต้องคุยกับเธออีกเยอะเลย *

* หะ หมอนี่เป็นบ้านไปแล้วแน่เลย รู้ได้ไงว่าฉันจะเอามาอ่านที่บ้าน  *

โฮรินบ่นแล้วก็มองไปที่คอมในห้องเธอ

* เอาไงดีล่ะ . . . เอาก็เอา *

โฮรินเธอตัดสินใจเปิดคอมทันที ที่หน้าต่างอีเมลเธอเห็นเบอร์โทรศัพท์ กับข้อความด้านล่างว่า

* โชว์เบอร์มานะเดี๋ยวฉันโทรกลับ *

โฮรินคิดอยู่นานว่าจะทำตามที่เค้าบอกดีไหม แล้วเธอก็นึกสนุกขึ้นมาได้ เธอโทรไปจิงๆ

* ตุ๊ด ~ ~ ~ ๆ ๆ *

* ฮัลโหลคับ *

* อีตาบ้าใครใช้ให้นายรับย่ะ ไหนบอกให้โชว์เบอร์ไปไง แล้วนี่รับทำไมหะ เสียตังเลยฉัน *

หลังโฮรินพูดจบเธอก็วางไป แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

* ฮัลโหล *  โฮรินแอ็ปเสียงสวย

* โฮรินหรอ ฉันเองนะ * เสียงของเทซุนตอบกลับมา

* ใครหรอ ฉันเองนิ *  โฮรินแกล้งถามกวนเทซุน

* เทซุนไง * เทซุนย้ำชื่อตัวเอง

* แล้วไงหรอ โทรมาทำไม * เธอแกล้งถามทำเป็นไม่เข้าใจ

* อ้าวเธอต่างหากที่เป็นคนโทรมาหาฉันไม่ใช้หรอ * เทซุนหักลำแกล้งคืนโฮริน

* หะ !! นายนิ แล้วมีอะไรกันแน่รีบพูดมาเลย * ด้วยความโกธร เธอเลยถามไปอย่างไม่ตั้งใจ

* วันนี้เธอคงยัง สงสัยซิว่าทำไมฉันถึงรู้ความลับของเธอ *เทซุนถามความรู้สึกของโฮรินด้วยความเป็นห่วง

* แล้วนายจะเอาอะไรจากฉันอีกล่ะ รู้ก็รู้ซิ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย *โฮรินแกล้งพูดปลอบใจตัวเอง

* อ้าวหรอ งั้นพรุ่งนี้ถ้าคนเค้ารู้กันทั้งโรงเรียนเซมาเอิลอุนดองก็คงไม่เป็นไรซินะ แล้วไหนจะทุนไปเรียนต่อของเธออีก ก็คงอดแน่ๆเลย * เทซุนพูดกวนโฮรินแต่โฮรินฟังแล้วเธอก็ตกใจรีบพูดห้ามเทซุน

* หะ นายอย่าไปบอกใครนะ ไม่งั้นฉันซวยแน่เลยไหนจะต้องเรียนต่ออีก อนาคตฉันจะต้องดับแน่เลย เพราะฉะนั้นนายอย่าไปบอใครนะ * เหตุการณ์กลีบตรงกันข้าม โฮรินกลับต้องเป็นฝ่ายขอร้องเทซุนแทน

* ไม่รู้ซินะ เรื่องแบบนี้มันต้องมีอะไรมาแลกกันซิ *โฮรินหลงกลแผนของเทซุนเข้าแล้ว

* แล้วนายจะเอายังไงล่ะ * โฮรินรีบถามถึงข้อตกลงของเทซุนโดยเร็ว

* เธอจะต้องเป็นแฟนฉัน * เทซุนพูดออกมาก่อนที่โฮรินจะว่างสาย

* จะบ้าหรอย่ะ ฝันไปเหอะ *

โฮรินพูดด้วยความอายที่อยู่ดีๆเทซุนก็มาขอเป็นแฟนแบบง่ายๆซะงั้น

* ถ้าเธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอเป็น ฮีจิน เธอก็ต้องคบฉันเป็นแฟนฉัน *

เทซุนพูดออกมาอย่างจิงใจ เพราะเทซุนก็ยังไม่เคยของผู้หญิงเป็นแฟนด้วยวิธีนี้สักที

* นินายคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ยังไงก็ช่างเหอะ เลิกคิดไปได้เลยนะ เรื่องแบบนี้เอามาล้อเล่นได้ไงหะ *

โฮรินเตือนเทซุน แต่เทซุนกลับไม่กังวลอะไรที่เธอพูดมาซักอย่าง

* ใครล้อเล่น ฉันไม่ได้ล้อเล่นเลยนะ ยังไงฉันก็ต้องให้เธอเห็นแฟนฉันให้ได้ สุดสวยของฉัน ลองคิดดีๆแล้วกัน *

เทซุนพูดกวนประสาทโฮรินทำให้เธอเงียบไปซักพัก แล้วเธอก็ตัดสายไป

เทซุนเริ่มที่จะสนุกกับการที่เป็นฝ่ายรุกเธอบ้างแล้ว เค้าจะไม่ยอมตกหลุมพรางเธออีกเป็นแน่ แต่สิ่งที่เทซุนหลีกไม่ได้เลยคือเค้าตกหลุมรักโฮรินเข้าเต็มๆซะแล้ว

โฮรินหลังว่างสายจากเทซุน เธอก็บ่นกับตัวเอง

* โอ๊ย !! นี่เป็นวันเปิดเทอมที่เลวร้ายที่สุดเลย *

* กลับมาแล้วคับ *

เสียงคังอินดังมาจากชั้นล่าง โฮรินรีบวิ่งลงไปเพื่อบอกเรื่องนี้กับคังอิน

* พี่คังอิน ทำยังไงดีมีคนรู้เรื่องที่ฉันเป็นฮีจินแล้ว *

คังอินถึงกับสะดุ้ง

* แล้วเรื่องนี้มีคนรู้เยอะหรือยัง *

* ยังฉันก็ไม่รู้เลยว่าหมอนั้นรู้เรื่องนี้ได้ไง พี่คังอินทำไงดีฉันไม่อยากมีประวัติเสียนะ อีกอย่างฉันยังอยากจะไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ไทยอยู่นะ *

* เฮ้อไม่รู้ซินะ ยังไงเธอก็อย่าทำตัวให้มีพิรุธมากกว่านี้เลยแล้วกัน แล้วเอาไว้ค่อยกันพรุ่งนี้แล้วกัน ตอนนี้ฉันง่วงมากเลย ไปนอนก่อนนะ *

คังอินพูดจบก็เดินเข้าไปที่ห้องนอนทันที

* ทำไมฉันถึงซวยแบบนี้นะ.... *

โฮรินบ่นงึมงำเบาๆก่อนจะไปเข้านอน

    -*-*-อ่านต่อพรุ่งนี้นะคับ-*-*-