ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [The maze runner] MINHO X THOMAS : thominho

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ the beginning

    • อัปเดตล่าสุด 18 ต.ค. 57


    เขาตื่นขึ้นมาในกล่องอะไรซักอย่างที่มืดมิดไปหมดซะทุกทิศทาง ซึ่งตอนนี้เขารู้สึกได้ว่ามันกำลังเคลื่อนที่ขึ้นไปเรื่อยๆ
    นี่มันบ้าอะไรเนี่ย?? เขาคิดพร้อมกับที่ความหวาดกลัวกำลังเพิ่มขึ้นในตัวเข้าเรื่อยๆ
    "เฮ้ๆๆๆๆๆๆ ใครก็ได้ ช่วยด้ว--" ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ต้องหยุดชะงักเพราะกล่องนั่นหยุดการเคลื่อนที่อย่างฉับพลัน ทำให้ตัวเขากระเด็นไปกระแทกกับฝากล่อง  เขาสลบไปอีกครั้ง
    .
    .
    .
    "เฮ้ เพียก ตื่นได้แล้ว ยินดีต้อนรับสู่ทุ่ง" เด็กหนุ่มที่น่าจะแก่กว่าเขากระโดดลงมากระชากตัวเขาขึ้น ทำเอาเขาสะดุ้งเฮือกเพราะความตกใจ
    นี่มันอะ ไรอีกหล่ะเนี่ย?? เพียกงั้นหรอ??  เขาคิดอยู่ในใจจนทำให้อีกฝ่ายต้องตะโกนใส่เขาอีกครั้ง
    "เฮ้ไอ้กุ้งแห้ง นายได้ยินชั้นมั้ย กัลลี่สั่งให้นายลุกขึ้น เดี๋ยวนี้"
    "ฮ้ะ....อ๋อ........อืม" 
    ตอนที่เขาออกมาจากกล่องได้ สัญชาตญาณแรกบอกว่าต้องหนีออกไปจากที่นี่ หลังจากที่ตัดสินใจแล้วเขาจึงออกวิ่ง ในใจคิดอย่างเดียวคือต้องออกไปจากที่นี่
    พลั่ก!! 
    เขาวิ่งจนไม่สนใจอะไร ทำให้ไปชนกับเด็กหนุ่มเอเชียคนหนึ่ง ซึ่งดูแก่กว่าเขาสอง-สามปีและร่างกายบึกบึนกว่าเขามาก ทำให้ตอนนี้เขาล้มลงไปนอนอยู่บนพื้น
    "สวัสดี น้องใหม่ยินดีต้อนรับสู่ทุ่ง ฉัน..มินโฮ" มินโฮยิ้มพร้อมยื่นมือออกมาเพื่อจะช่วยเขายืน
    "เอ่ออออ....คือชั้น..............โทมัส" โทมัสได้แต่จ้องมองร่างกายอันบึกบึนของอีกฝ่ายจนทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว 
    "เฮ้เพียก มองอะไรอยู่หน่ะ"
    "ฮ๊ะ" คำพูดนั้นเรียกสติโทมัสกลับมา "ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปสนใจเลย"
    "งั้นไปเถอะ เจ้าไปข้างในกัน อย่าไปสนใจเพียกป่าเถื่อนของฉันเลยนะ คนิื่นๆรอทำความรู้จักกับนายอยู่ข้างในแหนะ มั้งฟรายแพน วินส์ตัน อัลบี้ แล้วก็อีกหลายๆคน" พูดจบมินโฮก็ลากโทมัสที่แทบจะไม่ได้ตั้งตัวเลยวิ่งไปที่ห้องประชุมซึ่งเป็นเพิงไม้เก่าๆ ทำให้โทมัสเกือบจะเซทับมินโฮกลางสนามหญ้า หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จโทมัาก็ตัดสินใจที่จะผูกมิตรกับมินโฮและนิวท์ที่ดูแล้วน่าจะเป็นมิตรที่สุดในทุ่ง
    .
    .
    .
    ตอนนี้ค่ำแล้ว โทมัสจึงต้องออกไปหาที่นอน ขณะที่กำลังเดินอยู่ก็มีเสียงๆหนึ่งที่ทำให้โทมัสหยุดกึก มินโฮนั่นเอง เขาตะโกนเรียกโทมัสให้รอเขาก่อน
    "โทมัส ฉันนอนด้วยคนสิ"
    "อืมๆ นอนสิ"
    "เยี่ยมเลย งั้นตอนนี้ก็นอนได้แล้วนะ ...น้องใหม่"มินโฮหันมาขยี้ผมโทมัสหนึ่งทีก่อนจะหลับตานอนในที่สุด
    โทมัสรอให้แน่นอนว่ามินโฮหลับไปแล้วจึงหันมาหาหน้าของเขา จ้องมองมินโฮขณะที่กำลังหลับอยู่พร้อมกับคิดในใจอยู่ตลอดทั้งคืนว่า 
    ทำไมนายถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ??
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×