คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3: เตรียมตัว&หัวใจ (ตอนสอง)
“ถึงจะสั้นไปหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไรจร้า คนต่อไปเลย” พี่โบกี้พูดแล้วชี้ไปทางเด็กผู้ชายที่นั่งข้างๆผม
“หนูชื่อโอ๊ตนะคะ หนูสวย หนูเริ่ดที่สุดในโลกเลยล่ะค่ะ” หญิงสาวในร่างผู้ชายพูดและออกท่าทางแบบสุดๆกันไปเลย โอ้วว นี่กรุก็พึ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ย อุส่าห์จะตีสนิทซะหน่อย ต้องระวังบ้างซะแล้ว ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า
“น่าร๊ากกกอ่ะ คนต่อไปเลยค่ะ” เธอชี้ไปทางยัยตัวแสบ เยสส! ทีนี้จะได้รู้จักชื่อกันซะทีหลังจากอดทนรอมานาน ทีนี้ถ้าอยากแกล้งอะไรก็คงไม่ต้องเกรงใจกันแล้ว เพราะผมก็จะถือซะว่าผมรู้จักเธอแล้ว ง่ายๆกันอย่างนี้เลย ฮ่าๆ ผมลองเงี่ยหูฟังสิ่งที่เธอกำลังจะพูดอย่างตั้งใจ
“ชื่อดรีมนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ อิอิ” ดรีมงั้นหรอ คงไม่ใช่dreamที่แปลว่าฝันแน่ๆ น่าจะตั้งชื่อให้ว่า nightmare คงจะเหมาะกว่า ต่อมาไม่นานพี่โบกี้ก็เรียกทุกคนออกมาแนะนำตัวเรื่อยๆจนหมด (ผมขี้เกียจเล่าว่ามีใครชื่ออะไรบ้าง เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะพยายามแนะนำให้ทีหลังนะ ^_^)
“เอาล่ะค่ะ ในเมื่อน้องๆรู้จักกันทุกคนแล้วพี่ก็อยากให้น้องเล่นเกมส์อะไรกันสักหน่อย” พี่โบกี้พูดด้วยสีหน้ามีความสุข
“เกมส์อะไรคะพี่” โอ๊ตยกมือถามอย่างมั่นใจ
“น้องๆรู้จักเกมส์ แน่นอนอยู่แล้วหรือเปล่าคะ กติกาก็คือให้น้องๆเนี่ยออกมาพูดกับฝ่ายตรงข้ามน้องจะพูดอะไรก็ได้ จะด่าหรืออะไรก็ได้ ฝั่งตรงข้ามเค้าก็จะพูดกลับมาว่า แน่นอนอยู่แล้ว แล้วฝั่งตรงข้ามก็จะเป็นฝ่ายพูด ซึ่งถ้าน้องไม่ยอมตอบคำว่าแน่นอนอยู่แล้ว น้องก็จะแพ้ไปนะ” เธอสาธยายเรื่องเกมส์ที่จะยัดเยียดให้น้องๆได้เล่นกัน ^_______^
“แล้วพี่จะให้ใครเล่นเป็นคนแรกล่ะครับ” เด็กเนิร์ดใส่แว่นหนาเตอะชื่อว่าเต้ถาม
“ขออาสาสมัครหนึ่งคนหน่อยสิคะ ใครอยากเล่นออกมาเลย” พี่โบกี้ชักชวน
“ดรีมเองค่ะ พี่โบกี้” sheมั่นจริงอะไรจริง ปรบมือให้เลย ผมคิด
“น้องดรีมอยากแข่งกับใครก็ชี้เลยค่ะ” พี่โบกี้แสดงท่าทีออกมาอย่างตื่นเต้น
ทั้งหมดต่างพากันเงียบและลุ้น ลุ้นให้ไม่ได้เป็นผู้โชคดีคนนั้น ใครกันจะบ้าจี้อยากโดนยัยบ้าด่าให้ตัวเองเละเป็นโจ๊กไม่เหลือซากล่ะ ฮ่าๆ อ้าวว แม่งหันมาทางแถวกรุส์ เอาแล้วไง อย่านะเฟ้ยย ม่ายยยยยยยยยยยย ทนดูไม่ได้ปิดตาดีกว่า
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทุกคนต่างพากันดีใจและหัวเราะเยาะต่อผู้โชคดี ผมลืมตาขึ้นมาแล้วก็เห็นเธอชี้ไปที่โอ๊ต กรุส์รอดว่ะเห้ยย ><
ขณะที่น้องโอ๊ตที่กำลังเดินออกมาจากแถวนั้น ดรีมก็พูดออกมาว่า
“โอ๊ตกลับไปนั่ง เราเปลี่ยนคนแล้ว” เธอพูดอย่างมีเลศนัย~
เอ้าส์ ในเมื่อเธอไม่เลือกโอ๊ต แล้วจะเลือกใคร อย่าบอกนะว่าจะเป็น… *_*
“ดรีมขอเปลี่ยนเป็น…พอร์ช! แล้วกันนะ ดูน่าสนุกดี อิอิ” เธอจ้องมาที่ผมอย่างโกรธแค้นเหมือนราวว่าผมไปเอาอุนจิไปปาหน้าบ้านอะไรอย่างงั้น *_*
ทำไมต้องเปนกรุอีกแล้ว อะไรก้กรุ คนอื่นเยอะแยะไม่เลือก ชิส์ ได้เลย! ในเมื่อwantมากละก็ พอร์ชก็จะจัดให้ตามคำขอ หรือจะเอา…สักคันไหม? :) จะกลัวอะร๊ายยย ยิ่งดีซะอีก จะได้มีโอกาสแก้แค้นเอาคืนกับสิ่งที่เคยถูกกระทำอันแสบเจ็บปวด หึๆ เธอไม่รอดแน่ ยัยดรีมม!
ผมเดินออกจากแถวไปยังพี่โบกี้ที่มีสีหน้าตื่นเต้นสุดขีดด เป็นเอามากนะ กับดรีมที่ทำหน้าตาบูดเบี้ยวและสแหยะยิ้มมาให้ผม เดี๋ยวก็รู้กันไอ่น้องงง!
“ดรีมเริ่มก่อนเลยค่ะ” พี่โบกี้กระโดดตัวลอย ทำยังกะจะรอดูมวยคู่เอก *_*
“นี่นาย…นายคิดว่าชั้นสวย ใช่ไหมหล่ะ” สิ้นเสียงนี้ก็มีแต่งเสียงฮิ้ววววดังลั่นจนผมแทบอยากจะขำเป็นบ้า กับคำพูดแบบนี้ คนอะไรช่างกล๊าช่างกล้า มันช่างน่า…รักชะมัด (บ้าหรอ)
“แน่นอนอยู่แล้ว แต่ชั้นว่ามีคนอื่นดูดีกว่าเธอเยอะอะนะ” เอาไปกินหนึ่งดอก
“แน่นอนอยู่แล้ว ถึงใครจะดูดี แต่นายก็ชอบชั้น จริงไหม” ดอกนี้ถือว่าแสบเอามากๆ
“แน่นอนอยู่แล้ว ก็ชั้นตาบอดไงหล่ะถึงไปชอบเธออ่ะ” สะใจเว้ยยยยยยยยยย ><
“แน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่านายเองก็ไม่ได้มีไรดีนักหรอก ชื่อก็ไม่เหมาะกับหน้า” เธอสวนมายังงี้ ผมถึงกับทรุดเลยอ่ะ พูดไรไม่ออก รับไม่ได้ ชื่อกรุไม่เหมาะกับหน้ากรุยังไงฮ๊า
ก็…อ่ะนะ ผมก็เป็นผู้แพ้ ผู้ถูกกระทำไปอีกตามเคย พร้อมกับความอับอายขายขี้หน้า TOT
หนอยยยแน่…ยายดรีม ฝากไว้ก่อนเหอะ คราวหน้าอย่าหวังว่าจะรอดเล้ยยยย
>
>
>
วันที่สองของค่ายนี้ก็เริ่มต้นขึ้น หลังจากกินข้าวอะไรกับเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็คือการฝึกซ้อมรำนั่นเอง ผมไม่อยากจะเล่าอะไรมากหรอกนะ เพราะมันไม่ค่อยน่าจะจดจำเท่าไหร่หรอก ก็แหงหล่ะเพราะผมรำไม่เป็นไง รำแข็งยังกะอะไรดี แต่ก็ยังมีเพื่อนเต้ที่รำห่วยไม่ต่างอะไรจากผมอยู่ ฮ่าๆ ก็คงรู้นะว่าผมได้คอมเม้นต์จากท่านอาจารย์ที่เคารพในแง่ไหนอ่ะ TOT
“อายเค้าตายเลยนะเนี่ย รำอย่างงี้อย่าบอกว่าเป็นเด็กโรงเรียนนี้นะ เสียชื่อแย่”
”มานั่งถ่ายMVอะไรตรงนี้หล่ะจร้ะ” ดรีมเดินมาหาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
ผมไม่มีอารมณ์จะพูดด้วยแล้ว จึงทำได้แค่เงียบแล้วแกล้งหูทวนลมไป
“โอ๋ๆๆๆ งอนเรื่องแข่งเกมส์กับเรางั้นหรอ เราขอโทดเน้อ แกล้งเล่นเฉยๆเอง ดีกันนะๆ” เธออ้อนแบบสุดขีดพร้อมเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของผม
“เราไม่ได้เซงเรื่องนั้น เราเข้าใจ แต่ว่าเราเซงเรื่องรำอ่ะดิ ทำได้ไม่ดีเลย โดนด่าแรงด้วยอ่ะ” ผมพูดแล้วหันไปมองที่เธอเพื่ออยากให้เธอเข้าใจ
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ไม่เป็นไรนิ คราวหน้าพอร์ชก็เอาใหม่สิ สู้ๆ เราเป็นกำลังใจให้นะ” เธอให้กำลังใจผมพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนหวาน
“ขอบใจนะดรีม เราก็เพิ่งรู้นะว่าดรีมก็พูดจาดีๆกับเค้าเป็นอ่ะ ฮ่าๆ” ผมแซวเธอ
“อะไร! อย่าคิดนะว่าตอนนี้คุยกันดีแล้วชั้นจะไม่จองล้างจองผลาญนาย ไม่มีทาง” เธอตะโกนใส่หูแล้วก็ทุบหลังผมอย่างจัง จากนั้นก็วิ่งหายไปเลย อยากจะมาก็มาอยากไปก็ไป *_*
คนอะไรมือหนักเหลือเกิน เจ็บชะมัด
แต่ถ้าจะทุบอีก…
ก็เชิญนะ ไม่ว่ากัน คริ คริ ><
(โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ)
ความคิดเห็น