The summer trip โกอินเตอร์...ที่ซิดนีย์

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2: It's my destiny

 การสอบผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก  รวดเร็วเหมือนแค่หายใจไปฟืดนึงเท่านั้น  ผมเดินออกจากห้องคนแรกเลย  เหมือนจะดูดี ดูเป็นคนเก่ง  แต่ว่ามันผิดครับ! ผมทำไม่ได้ต่างหาก55  เนื่องจากทำเสร็จเร็วเกินก่อนเวลากำหนดไปสามสิบนาทีแหน่ะ  มันจึงไม่มีไรให้ทำ  จะว่าไปแล้วก็ไปหาอะไรหม่ำดีกว่า  ขณะที่นั่งกินข้าวมันไก่อย่างเอร็ดอร่อยนั้น  ก็เห็นว่าเริ่มมีคนลงมากินข้าวกันบ้างแล้ว  เอ๊ะ!ใครเอานิ้วมาสะกิดหลังกรุวะเนี่ย?  แล้วก็มองหันไปดู

“นี่เธอ ข้อสอบทำได้ปะ?”  เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถามมาที่ผม

“เราอ่ะหรอ?  ทำไม่ค่อยได้เลย”  ผมตอบตามความจริง

“อ้าวหรอ  เห็นออกจากห้องคนแรก โถถถ!   นึกว่าจะเก่ง  ที่แท้ก็กระจอก!”

โห!  กรุขึ้นเลย เมิงเป็นใครเนี่ย?  กรุยังไม่เคยรู้จักเลย  ด่ากันต่อหน้าซะงั้น  แต่ไม่ได้ๆ ผู้ชายด่าผู้หญิงมันดูไม่ดี  เราต้องเป็นสุภาพบุรุษ  กรุเลยต้องจำใจยิ้มเจื่อนๆไปให้เมิง กล้ามากที่พูดจาแบบนี้  พูดเอาน้ำกรดมาสาดหน้ายังดีกว่า  ไม่จำเป็นต้องพูดตามความจริงเสมอไปก็ได้นะครับ  

            เป็นอะไรที่เจ็บแสบที่สุด  คิดแล้วแค้น  นี่ยังดีที่หน้าตายังพอให้อภัยได้  ไอ้ยัยตัวแสบ  เจอครั้งหน้าโดนเอาคืนแน่  ว่าแต่…ยัยนั่นชื่อไรวะ? *_* ช่างมันเหอะ  หวังว่าชาตินี้คงจะไม่เจอคนบ้าบออย่างนี้อีกแล้ว   ผมก็เลยนั่งรอถึงสี่โมงเย็นซึ่งเป็นเวลาที่ผมจะได้กลับบ้านซะที  เมื่อถึงบ้านผมนึกขึ้นได้ทันทีว่ารีบนอนแต่หัวค่ำเพราะพรุ่งนี้คะแนนจะประกาศตั้งแต่เช้า  จึงไม่รอช้าที่จะเข้านอนและหลับเป็นตายในที่สุด

“กริ๊งงงงง”  มันดังอีกแล้ว  ดังเป็นปกติอยู่ทุกวันจนชิน  แต่ที่ไม่ชินคือเสียงที่แสบแก้วหูและ

ปวดกระบาลมาก  แต่ผมจะมามัวโอเอ้เหมือนเมื่อวานคงจะทำไม่ได้  ผลสอบจะออกแล้ว

ต้องรีบแล้วหล่ะ   ว้าว!    เพิ่งเจ็ดโมงเอง  มีเวลาอีกเหลือเฟือ                                                                                                                    

เมื่อไปถึงโรงเรียน  ผมรีบวิ่งแหวกกลางกลุ่มเด็กนักเรียนต่างๆที่ขวางทางอยู่ 

            “โอ้ยยย!”  เสียงดังมาจากไหนก็ไม่รู้  ผมนิ่งไปสักพัก  ก่อนจะรู้ตัวว่าเพิ่งชนกับใครเข้าให้  กว่าจะเห็นก็เห็นเค้าล้มลงกับพื้นแล้ว

“ขอโทษนะครับ  ผมไม่ได้ตั้งใจ  เป็นอะไรมากไหม?”  ผมก้มลงช่วยเค้าเก็บของ

“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ”  เค้าบอกพลางเงยหน้ามาหาผม

เห้ยยยยยยย!  นั่นมันยัยตัวแสบเมื่อวานนี่หว่า  จริงๆกรุไม่น่าขอโทษเลย  หลวมตัวซะแล้ว

“กรี๊ดดดดดด  ไอ้!@#%%^&*  แกรู้ไหมว่างานฉันยับหมดแล้วเนี่ย”  อ้าว  เห็นหน้าผมแล้วพูดไปอีกอย่างเลย  กรุไปทำกรรมกับเมิงหรอ  ทำไมต้องด่ากันด้วยวะ                                                                                                                                                                                                                                       "เราขอโทษ  เราไม่ได้ตั้งใจ  พอดีจะรีบไปดูผลสอบ"  รู้บ้างไหมว่าที่กรุขอโทษเนี่ยกัดฟันพูดชัดๆ 
" คนอย่างนายอ่ะนะจะสอบติด หึ ฝันไปเถอะ!"

“ เห้ยยย  นี่เธอ มันจะมากไปแล้วนะ  ไปทำอะไรให้ฮะ?“  กรุก็เป็นคนนะเฟ้ยยยย

ผมรีบตัดบทสนทนาทันทีด้วยการเดินหนีออกไปอย่างทันที  เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะสวนกลับด้วยคำพูดแรงๆอีกตามเคย  ผมเดินไปที่บอร์ด  พยายามหาชื่อตัวเองให้เจอ

อยู่ที่ไหนนะๆๆๆๆๆๆ   นั่นไง!!!!!  เจอแล้วโว้ยยยย

รับสิบห้าคน  ได้ที่สิบห้า  มันจะโชคดีไปไหนเนี่ย  ฮ่าๆ

“ถอยไปหน่อยสิ  ไอ้กระจอก  ฉันจะดู”  เสียงไอ้ยัยบ้านั่นมาหลอกหลอนอยู่ข้างหลังผมอีกครั้ง

ผมไม่อยากจะชวนทะเลาะอะไรอีกต่อไปแล้ว  เลยยอมให้ดูแต่โดยดี

“กรี้ดดดดดดดดดดด  ติดแล้วววว  ฮ่าๆๆ” เธอกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ  พลางทำหน้าตาเยาะเย้ยใส่

“ นายคงไม่ติดสินะ  สมน้ำหน้า  so sad”  เธอทิ้งลูกระเบิดลูกสุดท้ายก่อนจะเดินไป

คงไม่รู้สินะว่าคนอย่างกรุก็ติดเฟ้ยยย  ฮ่าๆ  เดี๋ยวถ้าเกิดรู้ว่ากรุติดแล้วจะต้องช็อคซินิม่าแหงๆ

โล่งอกไปที  เหลือแค่ไปอ้อนวอนขอพ่อกับแม่ก็เท่านั้น ความสำเร็จคงอยู่อีกไม่ไกล

นี่มันคือโชคชะตาของผม

โชคชะตาที่จะได้ไปออสเตรเลีย

แต่การที่จะไปต่างประเทศกับคู่กรรมอย่างยัยบ้านั่น

ผมก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่า

มันเป็นโชคชะตา

หรือจะมันเป็นความซวยกันแน่?  อิอิ  ^^

(โปรดติดตามตอนต่อไป)