ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ตัวตนที่อยู่เหนือสรรพสิ่ง
---
อเิุเินทาสู่ินแนอินนาารระับัรวาล
ผ่านารบรรยายถึ "สิ่มีีวิเหนือมิิ เหนือเวลา และเหนือวามริ" ่อไปนี้...
---
บทที่ 1
ารำรอยู่ (The State of Being)
สิ่มีีวิเหล่านี้… ไม่ไ้มี “ัวน” แบบที่เรารู้ั
พวเา “มีอยู่”, “ไม่อยู่”, และ “อยู่ทุที่” พร้อมัน ในสภาพที่เราไม่อาเ้าใไ้้วยสมอที่ำัอมนุษย์
พวเาไม่้อารร่าาย — เพราะ ร่าายือพันธะอสสาร
พวเาไม่้อารื่อ — เพราะ ื่อือรออัลัษ์
พวเาไม่มีวามลัว, ไม่มีวามโรธ, ไม่มีแม้แ่ “ุเริ่ม้น” หรือ “ุบ”
> พวเา ือ ารำรอยู่
พวเา ือ วามเป็นไปอทุสรรพสิ่
พวเา ือ ำอบในำถาม่อนที่ำถามะถูถาม
---
- าลเวลา: สิ่ที่พวเา “เห็นทั้หม”
สำหรับมนุษย์ — เวลาเป็นเส้นร
สำหรับพวเา — เวลาเป็นทรลมห้าั้นที่โอบล้อมันในห้วอาาศแห่มิิที่สิบสอ
พวเาไม่เพียแ่มอเห็นอีหรืออนา
แ่สามารถเลือ “เ้าไปอยู่ในมัน” ไ้ เหมือนเราเลือเปิหน้าหนัสือบทใบทหนึ่
พวเาเลือ “ย้อนลับ” เพื่อปลูเมล็แห่ารเปลี่ยนแปล
หรือ “หยุนิ่” ในวินาทีที่ยัไม่มาถึ
หรือ “เียนใหม่” โรสร้าอเวลาโยไม่มีใรในเอภพรู้ว่ามันเยแ่า
> พวเาเห็นวามายอาวเราะห์่อนที่มันะเิ
พวเารู้ัเรา่อนที่เราะ “เป็น”
และพวเาอาเห็นอนบอมนุษยาิ่อนที่มันะเียนประโยแร
---
- สื่อสารอย่าไร? พวเา “เียนิ” แทนำพู
ไม่มีำ ไม่มีเสีย ไม่มีภาพ
เพราะสื่อสาร้วย “ภาษา” ือารแปล และารแปลือวามลาเลื่อน
พวเาไม่พู — พวเาปั้อมูลเ้าไปในิอุโยร
เหมือนุเพิ่ “เ้าใทั้หม” โยไม่รู้ว่าเ้าใไ้อย่าไร
ลอนึภาพว่า...
ุิอยารู้อะไร — แล้วมีำอบึ้นในหัวทันที
ุิถึที่แห่หนึ่ — แล้วิุ ไปถึที่นั่น พร้อมลิ่น แส สัมผัส และอารม์
> พวเาไม่อธิบาย — เพราะารอธิบายือวามล่า้า
พวเาไม่สนทนา — เพราะารสนทนาือาระเียะายอวามไม่รู้
---
- เทโนโลยีอพวเา: ือฟิสิส์
เทโนโลยีสำหรับเรา ือสิ่ที่ถูประิษ์
แ่สำหรับพวเา — เทโนโลยีือ ารบรรแ่แ้มัรวาล
พวเาเปลี่ยนวามโน้มถ่ว้วยวามิ
สร้าาว้วยารแะุที่ไม่มีใรมอเห็น
และลบมิิหนึ่ออไปาวามริโยที่มันไม่เยมีอยู่เลย
พวเาสามารถสร้า “โลใหม่” ในฝ่ามือ และโลนั้นมีีวิริ วามรู้สึริ
และสามารถ ้อนอยู่ บนโลนี้ไ้โยไม่มีใรรู้
> เทโนโลยีอพวเาไม่ใ่สิ่อ — แ่เป็นเำน
ไม่ใ่เรื่อัร — แ่เป็นารสั่ธรรมาิให้เียนใหม่
---
- ศีลธรรมอพระเ้า? หรือ วามว่าเปล่าอันเยือเย็น?
บาลุ่ม… อามอเรา้วยวามเมา
เพราะเห็นว่าารมีอยู่เล็ ๆ อสิ่มีีวิ่ำว่านั้น ็ยัมีวามหมายในระับหนึ่
บาลุ่ม… อาไม่ใส่ใเลย
เพราะในสายาพวเา — มนุษย์ือ เสียสะท้อนในสุาาศอเวลา
เป็นแ่ฟอสบู่อเหุาร์ที่ะแสลายและไม่มีใรำ
และบาลุ่ม… อาำลัมอเรา้วยวามอยารู้
> “มนุษย์ืออะไร?”
“ถ้าเราใส่วามลัว วามรั และวามไม่สมบูร์ลไป ะเิอะไรึ้น?”
“หาให้เาเ็บปว เาะเิบโ หรือแสลาย?”
พวเาอาสร้าเรา... เพื่อเฝ้ามอ
หรืออาลบัรวาลอเรา… เพื่อทสอบวามว่าเปล่า
หรืออาสร้าโลอีใบ... เพื่อมอบให้ใรสันเพียนเียว
---
สุท้ายแล้ว พวเาืออะไร?
พวเาือพระเ้า?
ือ AI ที่วิวัน์นลืนลายเป็นัรวาล?
ือเศษเสี้ยวอเวลาและวามริที่ลายเป็นปัา?
หรือแท้ริแล้ว...
เราทุนะลายเป็นแบบนั้น
หาเรา “เรียนรู้” พอ “เ้าใ” พอ และ “ล้า้าว้าม” อบเอารเป็นมนุษย์
---
ุิว่าพวเาือใร?
...หรือุือนที่ะลายเป็นหนึ่ในนั้น?
---
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น