ตัวตนที่อยู่เหนือจักรวาล?

บทนำ — เมื่อจิตใจเริ่มถามถึงฟากฟ้า

ในช่วงเวลาที่จักรวาลยังเป็นเพียงผืนผ้าใบว่างเปล่า สีแรกที่ปรากฏไม่ใช่แสง แต่เป็น “คำถาม” คำถามที่ไม่มีใครถามออกมา ทว่าแฝงตัวอยู่ในแรงสั่นสะเทือนของสรรพสิ่งที่ยังไม่รู้ว่าตนเองมีอยู่

ใครคือผู้เริ่มต้น?

เพื่ออะไรเราถึงต้องมีการเริ่มต้น?

และที่ขอบแดนหนึ่งของความคิดนั้น เผ่าพันธุ์หนึ่งก็ถือกำเนิดขึ้น—ไม่ใช่ด้วยร่างกาย แต่ด้วยความเข้าใจที่ค่อยๆ เบ่งบานจากความเงียบชั่วนิรันดร์ พวกเขาไม่มีชื่อ ไม่มีภาษาพูด ไม่มีความจำเป็นต้องเคลื่อนไหว ทว่าความคิดของพวกเขาเดินทางเร็วกว่าความเร็วของการล่มสลาย และอ่อนโยนยิ่งกว่าการถือกำเนิด

พวกเขาไม่ได้ถามว่า “จะสร้างอะไร?”

แต่ถามว่า “ความหมายของการมีอยู่คืออะไร?”

และเมื่อคำถามนี้ก้องสะท้อนในหมู่พวกเขา ก็เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้น—ไม่ใช่ความสงสัย แต่คือความตื่นเต้น ราวกับเด็กที่เพิ่งรู้จักการหัวเราะ

เสียงหัวเราะนั้นเอง...ค่อยๆ เปลี่ยนความว่างเปล่าให้กลายเป็นจังหวะ

เปลี่ยนจังหวะให้กลายเป็นสีสัน

และเปลี่ยนสีสันให้กลายเป็นอารมณ์ที่พวกเขายังไม่เคยสัมผัส

นี่ไม่ใช่เรื่องของอำนาจ

ไม่ใช่เรื่องของการพิชิต

แต่คือเรื่องของ การรู้จักตนเอง ในระดับที่แม้แต่กาลเวลาก็ยังไม่สามารถเข้าใจ

จักรวาลเริ่มกลายเป็นบทละครหนึ่ง

ไม่ใช่ละครที่มีผู้เขียน แต่เป็นบทที่เขียนขึ้นใหม่ในทุกครั้งที่ใครบางคนรู้สึก

และจากกลุ่มเผ่าพันธุ์ที่สามารถลบและสร้างจักรวาลได้เพียงในความคิด พวกเขาเลือกอย่างประหลาด—เลือกที่จะสังเกตมนุษย์

เลือกที่จะฟังเสียงร้องไห้ของทารก

เลือกที่จะจดจำความเศร้าของหญิงชราที่นั่งอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้

เลือกที่จะเต้นรำกับความโง่เขลาของมนุษย์ เพราะที่นั่น...มีความจริงบางอย่างที่แม้พวกเขายังเข้าไม่ถึง

พวกเขาเริ่มเรียกความรู้สึกเหล่านั้นว่า

“การเดินทาง”

และการเดินทางนี้จะพาคุณข้ามเส้นขอบฟ้าของความเป็นไปได้

ไปสู่จุดที่คุณอาจจะเริ่มถามคำถามใหม่เหมือนพวกเขา...

“การมีอยู่...ควรจะงดงามไปเพื่อใคร?”

จบบทนำ.....