ชั้นหนังสือของหอสมุดสีเงิน

ลำดับตอนที่ #29 : วัน เจ้าหน้าที่บริษัทสัตว์ประหลาด

“เริ่มต้นภารกิจ”

ชื่อ : วัน ไม่มีนามสกุล

ชื่อเล่น : วัน

อายุ : 35ปี

เพศ : ชาย

ส่วนสูง / นํ้าหนัก : 180ซม. 70กก.

นิสัย : มีความระมัดระวังและระแวงทุกสิ่งมากๆระดับที่จะคิดทบทวนสิ่งนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนกว่าจะแน่ใจจริงๆว่ามันดีที่สุด เกลียดความผิดพลาดระดับที่ถึงมันจะผิดพลาดเล็กสะสิ้งกว่าอะตอมก็จะไม่ยอมให้มันผิดพลาด รอบคอบและมีความใจเย็นระดับที่เจอระเบิดนิวเคลียยิงใส่หรือเจอพวกพลังเวอร์ๆก็ยังใจเย็นอยู่และจะคิดวิเคราะหาวิธีที่ดีทีสุดในการเอาตัวรอด ตัวเขานั้นจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกอะไรเลยยกเว้นแผนที่ที่เขาใช้ต้องใช้อารมณ์มาประกอบแผนการ เงียบสะยิ่งกว่าห้องที่เงียบที่สุดในโลกยกเว้นจะต้องพูดในแผนการ ไม่มีความเมตตามมีแต่ความเด็ดขาดและพร้อมเปลียนแผนการเป็นอันทีดีทีสุดเสมอ เป็นพวกบ้างานโครตๆและเกียจเวลาว่างแบบสุดๆ แต่ถ้าเกิดมีเวลาว่างขึ้นมาก็ชอบไปฝึกฝนการต่อสู้หรือไม่ก็อ่านเอกสารที่เกี่ยวกับสเตรนเจอร์ และเป็นพวกทำตามคำสั้งแบบไม่คัดข้องอะไรทั้งนั้น ชอบใส่หน้ากากกันแก๊สไว้ตลอดเวลา พร้อมที่จะสละคนส่วนน้อยเพื่อคนส่วนรวม

รูปลักษณ์ :ชายหนุ่มที่มักจะใส่หน้ากากกันแก๊สเอาไว้ตลอดเวลา

ประวัติ :เขาเป็นเด็กกำพร้าที่เติมโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของทางบริษัทเพื่อฝึกฝนเด็กเหล่านั้นให้กลายมาเป็นพนักงานของบริษัท เขาถือเป็นคนที่มีพรแสวงสูงมากๆจนพอได้เขามาทำงานในบริษัทก็ได้เลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วจากฝีมือและความบ้างานและกล้าเสี่ยงจนเกือบตายมาหลายครั้งแต่ก็รอดมาได้

ความปราถนา : การได้ทำงานไปจนถึงจุดสิ้นสุดของชีวิต

สิ่งที่ชอบ :การทำงาน

สิ่งที่เกลียด : ความผิดพลาด เวลาว่าง

สิ่งที่กลัว : การไม่มีอะไรทำ

สเป็ค : ไม่มี เพราะไม่สนใจเรื่องความรักเลย

เพิ่มเติม :-

Test Characters

(วัน)เดินเข้ามาภายในห้องๆหนึ่ง จากการถูกเรียกตัวโดยผู้บริหารคนหนึ่งแต่เมื่อเดินมาถึงสิ่งที่พบกับมีเพียงความเงียบงัน(วัน)สำรวจรอบๆ ตอนนั้นเองที่ชายคนหนึ่งพุ่งออกมาจากมุมห้อง เขาหยิบมีดขึ้นมาแทงไปที่ท่องของ(วัน)

(หยิบปืนพกที่ติดตัวไว้ขึ้นมาจอไปที่หัวของชายคนนั้น)

“หนึ่งในสิบสองผู้บริหารอาเธอร์ ฟอร์ดยินดีที่ได้รู้จักแกคือ(วัน)สินะ” เขาควงมีดหนึ่งรอบครึ่งก่อนที่จะมานั่งลงกับเก้าอี้เขาเอาขาไขว้กันพร้อมเอามือเท้าคางตนเองกับแขนเก้าอี้

“ยินดีด้วยแกได้รับอนุญาตจากผู้จัดการให้กลายเป็นเจ้าหน้าที่เต็มตัวแล้ว” อาเธอร์กล่าว (เลิกเอาปืนจอหัว) อาเธอร์สังเกตปฏิกิริยาของคุณสักพักก่แนที่จะยื่นเอกสารบางอย่างให้(วัน)ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“(……)”

“นี่คือใบยืนยันอะไรเล็กน้อยๆหวังว่าจะยืนยันอย่างดีๆนะ” อาเธอร์กล่าวภายในแววตาที่เย็นชาปรากฏความเป็นห่วงเพียงชั่ววินาที ซึ่ง(วัน) ไม่สังเกต ทำเพียงก้มลงมองไปยังใบนั้น

บริษัทภาคเอกชน เก็บกู้ รักษา จัดการหรือแอบเซอร์ดิตี้เรียกย่อๆว่าเอ เขียนข้อความนี้เพื่อต้องการสอบถามความแน่ใจเกี่ยวกับการทำงานของบุคลากรเพื่อให้บุคลากรสามารถเป็นเจ้าหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยยึดกฎดั่งนี้1.ไม่มีการขายข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับบริษัทไม่ว่าในกรณีใดๆก็ตาม รวมถึงความลับของบริษัท2.บริษัทจะไม่มีการรับรองความปลอดภัยใดๆทั้งสิ้นหากเจ้าหน้าที่เข้าปะทะกับสเตรนเจอร์แล้วเกิดเหตุที่ถึงชีวิต3.การดำรงอยู่ในความมืดควรพึงระลึกไว้เสมอว่าไม่ควรยุ่งหรือยื่นมือเข้าช่วยผู้อื่นและห้ามขัดคำสั่งของผู้จัดการอย่างเด็ดขาดแม้ว่าจะฝ่าฝืนกฎข้อห้ามอื่นๆก็ตาม4.การเป็นเจ้าหน้าที่นั้นควรห้ามมีความรู้สึกใดๆเกี่ยวกับสเตรนเจอร์เด็ดขาดเพื่อความปลอดภัยแก่บุคลากรคนอื่นๆ5.เจ้าหน้าที่ควรสนแต่เพียงผลิตภัณฑ์ของบริษัทเท่านั้นไม่ว่าจะต้องสูญเสียเพื่อน คนรัก หรือคนที่เชื่อใจตนเองที่สุด ต้องห้ามแยแสต่ออารมณ์ความรู้สึกที่คนๆนั้นปบดปล่อยออกมาจากการเผชิญหน้าสเตรนเจอร์ถ้าหากไม่เกี่ยวข้องกับผลิตภัณฑ์ของบริษัทหรือสเตรนเจอร์สามารถรับรู้อารมณ์ได้ตามปกติ6.คำสั่งของผู้จัดการถือเป็นที่สุดไม่ว่าจะให้ไปตายหรือกลายเป็นวิญญาณของสเตรนเจอร์ก็ตาม(สเตรนเจอร์หลายๆตนมีความสามารถเกี่ยวข้องกับวิญญาณทำให้การตายอาจไม่ใช่จุดจบ)ก็ตาม 7.ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดหากคุณกลายเป็นบ้าแล้วไม่สามารถแก้กลับได้ชะตากรรมเดียวของคุณคือความตาย8.หากมีการพบว่าข้อมูลนี้รั่วไหลออกไปแล้วผู้กระทำคือคุณเราจะไม่ลังเลที่จะปิดปากคุณ

หลังจาก(วัน) คุณรู้สึกว่า(ปกติดี) ก่อนที่จะจรดปลายปากไปยังคำว่า

[ยินยอม/ไม่ยินยอม]

- เส้นทางยินยอม

หลังจากเขียนคำตอบเสร็จจึงยื่นให้กับอาเธอร์เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยินยแมต่อข้อตกลงนี้เขาจึงถอนหายใจ

“นี่คือเส้นทางที่แกเลือกที่จะเดินสินะ” อาเธอร์ถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป แต่ในตอนที่เขาเดินออกไป

“ยินดีต้อนรับสู่นรก” อาเธอร์กล่าวรับน้องจบจึงเดินออกไป

“(…….)”