คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 [100%]
อนที่ 4
@วันศุร์
(วันนับอุหภูมิวันที่ 2)
เ้านี้ผมื่นมา็วัอุหภูมิเลย ่อนะอาบน้ำแ่ัวไปทำาน สอวันที่ผ่านมาุธรรศ็ไม่ไ้ิ่อมาเลย และที่บริษัทผมไม่ไ้เอุธรรศน่าะเพราะโปรเ็ให่ที่ที่นในบริษัทพูถึัน
“วันนี้ไม่มาพร้อมรีมหรอล้วย”
พี่พลอยเินเ้ามาทัผมอนที่ำลัเ้าบริษัท
“วันนี้รีมลารับ”
“อ้าว ั้นวันนี้ล้วย็ไปับพี่นเียวสิ”
“็…รับ”
ผมยิ้มแหยะๆ
“ไม่้อทำหน้าแบบนั้นหรอน่า”
พี่พลอยแวออมา เมื่อเห็นผมทำหน้าเี๋ยมๆ
“ฮะๆ ไปๆทำานัน”
@ลาวัน
“ล้วยไปิน้าวพร้อมพี่มั้ย”
พี่แเินมาหาผมที่โ๊ะ่อนะออไปิน้าวลาวัน
“อบุรับ แ่านล้วยยัไม่เสร็เลยเหลืออีนิเียวว่าะทำให้เสร็่อน”
“โอเ ั้นเอาอะไรมั้ยพี่ะไ้ื้อมาฝา”
“ไม่เป็นไรรับ อบุมารับ”
พี่แเินออ ผมหันมาเลียาน่อเหลืออีไม่มาและเพียไม่นานผม็ทำานเสร็เรียบร้อย
ิ๊!
[“อยู่ไหน”] from สำัมา
ใผมเ้นแรึ้นเมื่อเห็น้อวาม่อนะรีบั้สิอบลับไป
[“อยู่ที่แผนรับ”]
[“ึ้นมาที่ห้อ”] from สำัมา
ผมมอนาฬิาแล้วิว่าวระทำยัไ แ่สุท้ายผม็อบรับแล้วึ้นไปหาุธรรศที่้าบน
“เ้าไปเลยล้วย ูแลทีนะ พี่ไปแล้ว”
พอออาลิฟท์มา ผม็เห็นพี่นิลยืนอยู่หน้าห้อ่อนะรีบเินไปเ้าลิฟท์ ผมเาะประูห้อรอเสียอบรับแล้ว่อยๆเปิเ้าไป ลิ่นอาหารโยเ้าปะทะมูผม น้ำย่อยในระเพาะเริ่มทำานทันทีเพราะผมยัไม่ไ้ิน้าวเลยั้แ่เ้า
“นั่สิ”
ุธรรศนั่อยู่ที่โฟายาวุโ๊ะรับแึ่อนนี้ถูเนรมิใหม่ให้ลายเป็นโ๊ะอาหารที่มีอาหารหลายอย่าวาเรียอยู่บนโ๊ะ ผมเินไปนั่ลที่โฟาเี่ยว
“…”
ผมไ้แ่นั่นิ่เียบมอ ทำัวไม่ถู
“ทำไมไม่ิน ินสิ”
ผมเริ่มินอาหารรหน้า ไม่นานผม็อิ่มเพราะผมไม่ใ่นินเยอะ
“อิ่มแล้ว? หรืออาหารไม่อร่อย?”
อยู่ๆเสียทุ้ม็พูึ้นมา ุธรรศ้อหน้าผมไม่วาา ผม้มหน้าหลบสายาม่อนะอบออไปเบาๆ
“ผมอิ่มแล้วรับ”
ุธรรศยัมอผมไม่ละสายา่อนะ้มทานอาหาร่อ พอุธรรศิน้าวเสร็ผม็อัวมาทำาน่อ ที่แผนยัไม่มีใรลับมาเลย ผมนั่ทำานไปเรื่อยๆนเวลาล่วมาถึ่วเย็น พี่พลอยเินมาหาผมที่โ๊ะเมื่อถึเวลาเลิาน
“ล้วยไปพร้อมพี่นะ”
ผมเินามไปึ้นรถพี่พลอยเพื่อมุ่ไปร้านาราโอเะ
“วันนี้เี๋ยวพวุธรรศะมา้วยนะ”
ผมรีบหันไปมอพี่พลอย ใเ้นแรึ้นมาทันที
“พอีเห็นบอว่าะมาเลี้ยลอปิานเลยมาร่วมันเลย ล้วยโอเนะ”
“โอเรับ”
พี่พลอยหันมายิ้มให้ผม ผมรู้สึีที่ะไ้เอุธรรศแ่็แอบลัวใัวเอที่อาะทนไม่ไ้ถ้า้อเอภาพบาา เพราะสถานที่ที่ะไปเป็นาราโอเะั้นี…และ็เป็นอย่าที่ผมิไว้เลย
“ื่มอีสิะ”
ร่าบาอสาวสวยนั่นาบ้าุธรรศ หน้าออวบอิ่มที่มีเพียเสื้อัวน้อยปปิแนบที่ท่อนแนหนา มือเรียวยแ้วรริมฝีปาบาระับสีี และเป็นโร้ายอผมที่้อมานั่ร้ามับุธรรศามแนวโฟารูปัวยู
“ล้วยินอะไรสั่เพิ่มเลยนะ ุธรรศเลี้ย”
พี่แที่ามมาทีหลัะโนบอผม เพราะเสีย่อน้าั ผมส่ายหัวไม่รับอะไรเพิ่ม ผมินแ่น้ำอัลมไม่แะแอลอฮอล์เลย เพราะนึถึเวลาลับบ้านลอเวลา
@23.30 น.
านเลี้ยย่อมมีารเลิรา ุธรรศออไปแล้วับสาวสวยนนั้นั้แ่ั่วโมที่แล้ว พี่พลอยับรถมาส่ผมแ่ผมลแ่ปาอยแล้วเินเ้ามาแทน ระยะทาไม่ไลมาแ่ทา่อน้าเปลี่ยวผมเินไปเรื่อยๆนใล้ะถึหอ
พรึ่บ!
“อ๊ะ!”
ผมสะุ้ใแนผมถูระาว้าไว้่อนะเินถึหอ
“อื้อออออ”
ริมฝีปาผมถูประบเ้ามา ผมพยายามันร่ารหน้าออแ่็ไม่เป็นผล
“หยุ!”
!!!!!!!
ทันทีที่เห็นหน้าผม็้อใเพราะว่านรหน้าผมือ ุธรรศ!!! ุธรรศัวสั่นไปหมนผมใเสีย
“ป…ไป..ห.ห้อ…นาย”
ผมถูับให้ึ้นรถ ุธรรศับรถไปที่หอผมัวุธรรศสั่นมาๆหน้า็แ ผมรีบพาุธรรศึ้นไปบนห้อ
ปึ!
“อืมมมม/อื้ออออ”
ทันทีประูห้อผมปิล ทุอย่า็เ้าสู่สภาวะทาอารม์าม วามหวาบหวาม วามเสียว่าน และวามสุาารปลปล่อย เิึ้นอย่ายาวนานนรุ่สา ุธรรศทิ้ัวล้าๆผม่อนะหลับไป
ผมพยายามลุึ้น เพราะบทามรั้นี้่อน้ารุนแรและยาวนานทำให้แทบะล้มลไปับพื้นในทุย่า้าวเิน ไ้แ่ัฟันเินไปเ้าห้อน้ำเอาผ้าุบน้ำบิหมาออมาเ็ัวัท่านอนที่นอนุธรรศให้ี และไม่ลืมินยาที่ลุหมอัให้ อีไม่ถึั่วโม็ะถึเวลายามเ้าแล้ว ผมัสินใอาบน้ำและแ่ัวออไปหาอาหารเ้ามาเรียมไว้ใหุ้ธรรศแล้วออไป้านอน ถึะเ้าไปสำหรับวันหยุ แ่ผม็ไม่พร้อมที่ะอยู่เผิหน้าับุธรรศริๆ
@สวนสาธาระ
ผมื้อโ๊ใส่ถ้วยมานั่ินที่สวนสาธาระ นั่มอไปรอบๆมีนมาออำลัายบ้าแ่ไม่นาน็เินออไป ผมนั่อยู่ใ้้นไม้ให่โยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว นรู้ัวอีที็มีแรสะิเบาๆที่หัวไหล่
“พี่ฮับๆ”
ผมลืมาาอาารหลับที่หลับไปอนไหน็ไม่รู้ เห็นเ็ายัวน้อยในุเอี๊ยมน่ารัมอมาที่ผม ผมส่ยิ้มไปให้เ็น้อยรหน้า รอยยิ้มหวานๆถูส่อบรับลับมา่อนะี้ไปที่้าบน้นไม้ ผมเยหน้าึ้นไปามนิ้วเล็ๆ็เห็นลูแมวสีาวสอัวยืนัวสั่นเาะบนิ่ไม้หนา
“แมวเราหรอ”
เ็ัวน้อยส่ายหัวุ๊ิ๊น่ารั
“พี่่วยมันไ้มั้ยฮับ”
ผมพยัหน้า่อนะลุึ้น ้นไม้ไม่สูมา พอที่แนผมะเอื้อมไปถึัวลูแมว ผม่อยๆับแมวลมาทีละัว ทั้สอัวมอมแมมมาแมวัวหนึ่มีแผลเล็ๆที่บริเวหู้วย
“เราะทำยัไับมันี”
“พี่เลี้ยมันไ้มั้ยฮับ”
ผมส่ายหัว เ็ัวน้อยเบะปาน้ำาลอ
“แพท!”
เ็ัวน้อยหันไปามเสีย มีผู้ายัวเล็ๆ เินมาทาผมพอเห็นเ็ายัวน้อย็รีบวิ่เ้ามาอทันที
“ทำไมวิ่ออมาแบบนี้ พี่เป็นห่วนะ”
ผู้ายนนั้นอร่าเล็ๆไว้่อนะเยหน้าึ้นมาหาผม
“อบุมานะรับ”
ผู้ายนนั้น้มหัวอบุผมยให่
“ไม่เป็นไรรับ”
ผมยิ้มอบไป
เมี้ยวววๆ
“พี่ยิ้มๆ เราเลี้ยมันไ้มั้ยฮับ”
“แพทะเลี้ยหรอ แมวอพี่เ้ารึเปล่า”
เ็ายัวน้อยพยัหน้าอบรับำถามอผู้ายัวเล็
“ไม่ใ่แมวอผมหรอรับ”
“แพทะูแลมัน เลี้ยนะรับ”
ภาพรหน้าผมเป็นภาพที่น่ารัมา เ็ายัวน้อยเอามือเล็ับที่เสื้ออผู้ายนนั้น แล้วส่สายาอออ้อน น่ารัั ผู้ายนนั้นหันมามอแมวในมือผม่อนะอมันไป แล้วอัวลับแ่็ไม่วายบออบุผมอีนผมเรใ
ผมไม่รู้ว่าอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่ แ่็ะเลย่วเที่ยมาแล้ว ุธรรศะออาห้อผมไปแล้ว ผมลับมาที่ห้ออีรั้ แล้ว็้อใ ้าวอในห้อผมหายไปหมเลย!!! ประูห้อ็ล็อแ่อหายไป! ผมรีบลไปั้นล่าไปถามเ้าอหอแล้ว็้อใอีรั้ เมื่ออ่านระาษที่เ้าอหอให้มา
‘โทรหาัน แล้วะรู้เอ’
เิอะไรึ้นันแน่! ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรออในเบอร์ที่เยโทรเป็นรั้แร ใผมเ้นรัวยิ่รอสายนานใผม็ยิ่เ้นแรึ้น
(“ฮัลโหล”)
รอเพียไม่นาน เสียทุ้ม็ัมาามสาย
“ุธรรศรับ อในห้อผมมันห…”
ผมรีบถามออไปแ่เสียทุ้ม็พูแทรึ้นมา
(“อๆนายอยู่ับัน”)
“ทำไม…”
(“ึ้นมาบนรถ”)
ผมมอไปที่หน้าหอ็เห็นรถันุ้นาอแอบอยู่ผมรีบเินไปึ้นรถทันที
“ุ…อื้ออออ”
ริมฝีปาผมถูประบทันทีเอ่ยปา ลิ้นหนาวานไปทั่วโพรปาผม ผมใ้ลิ้นุนไปที่ลิ้นหนาพยายามันัวออ ผมเริ่มหายใไม่ออุธรรศ็เหมือนรู้สึไ้ึ่อยๆผละออไป ผมหอบหายใถี่สูอาาศเ้าปอ
"ทำไมไม่รอันื่น...ไปไหนมา"
"ออผมอยู่ไหนรับ"
ผมไม่อบำถามนั่นแ่ถามลับไปแทน ุธรรศถอนหายใออมานิๆ
ฮืมมมม
“หลัานี้นาย้อไปอยู่ับัน”
!!!!!
"ทำไม..."
"่อยุยัน..."
หลัานั้นผม็เอาแ่นั่เียบมาลอทานรถุธรรศมาอใ้อนโนาให่แห่หนึ่ ผมลรถมา็ำไ้ว่าเป็นอนโใล้บริษัทเป็นอนโที่อยู่ในเรือรันารุ๊ป ผมเินามุธรรศเ้าไปที่อนโในหัวผมเ็มไป้วยำถามและหลายๆอย่าีันนวุ่น อยาะถามออไปแ่็เริ่มไม่ถู ผมเินเหม่อรอยามุธรรศไปเรื่อยๆ นมารู้สึัวอนเสียทุ้มเอ่ยึ้นมา
“นี่ห้ออนาย ่อไปนาย้ออยู่ที่นี่”
“ือ…”
“อย่าเพิ่ถามอะไร…หอเ่านายันเลียอและ่าใ้่ายหมแล้วนายไม่้อห่ว”
ผมมอไปรอบๆห้อ็เห็นอบาอย่าอัวเอถูัเรียามส่วน่าๆอย่าลัว ุธรรศเินเ้าไปในห้อห้อนึ
“อันนี้เอสาร ันรู้ว่านายไม่ยอมอยู่เยๆ อ่านแล้วเ็นมันะ”
ผมรับเอสารมาอ่านแ่หัว้อ็ทำผมาโ
สัายรรมสิทธ์!
“ผมรับไว้ไม่ไ้”
ผมส่เอสารืนผมรับไว้ไม่ไ้
“อ่านให้ละเอีย”
ผม้มลอ่านเอสารอีรั้ เอสารี้แว่าอนโนี้ะเป็นอผมเมื่อผมผ่อน่ายำระเินารเ่าื้ออนโนี้ึ่เป็นารื้อ่อุธรรศระยะเวลาารำระามวามพอใอุธรรศ
“ยัไผม็ไม่ล”
สัานี้มี้อแย้หลายอย่ามาทั้เรื่อารเินและ…วามรู้สึอผมเอ
“ันไม่ไ้ให้นายอยู่ฟรีๆ นาย้อ่ายเินเหมือนที่นายอยู่หออนาย เป็นารผ่อน่าย่าอนโเหมือนนายื้ออนโ่อัน ่ายรบ็เป็นอนายและันยัให้นาย่ายเินเท่าับารเ่าหอแ่ละเือนอนายเอ”
“ผมไม่ไ้อยาอยู่อนโ ้อลนี้็ไม่ไ้รับประันอะไรไ้มา้วยมี้อหละหลวมมามาย”
“ถ้าเรื่อที่ามวามพอใัน…ันมีเหุผลมาพอ แ่แ่ยับอนายอนนี้ไม่ไ้”
“ั้นผมอปิเสธรับ”
ผมพยายามเ็บทุวามรู้สึไว้ภายใน ถึผมะอบะรัุธรรศมาแ่ไหน แ่ผม็ไม่้อารแบบนี้ มันใล้เินไปนเสี่ยับหัวใอผมเอ
“นาย้ออยู่!”
ุธรรศพูเสียเ้ม่อนะโยนเอสารับีย์าร์ไปที่โฟาแล้วออาห้อไป ผมทรุลนั่ับพื้นแบบหมแระยืน ผมเยิแ่ว่าไ้แอบมอ็พอแล้วแ่พอเหุาร์นั้นเิึ้นมาอีผม็ยอมรับว่าผมเป็นไ้แ่นี้ พอมาถึอนนี้ผม็อยาะรู้อยารู้เหุผล่าๆ หรือุธรรศะทำแบบนี้ับู่นอนอเาทุน ผมสับสนไปหมเลย…
----------------------------> TBC.
ความคิดเห็น