คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 20 [100%]
อนที่ 20
มันไม่ริใ่มั้ย…
มันไม่ใ่วามริ…
“ล้วย พรุ่นี้เราเ้ามาหาลุหน่อยนะ ผลรวออแล้ว”
.
.
.
“ล้วยทำใีๆนะ ลุไม่รู้ว่าเราพร้อมในเรื่อนี้มั้ย แ่อให้ำไว้ว่า…ทุอย่ามันถูำหนไว้แล้ว”
.
.
.
“ล้วย…ท้อไ้ 11 สัปาห์แล้ว”
ประโยสุท้ายอลุหมอที่ผมฟัในะที่มีสิที่สุ ลุหมอที่เห็นท่าไม่ีเลยหยิบถุยายัใส่มือแแเวลาิน ่อนะปล่อยผมเินัวลอยออาโรพยาบาล
ปริ้นๆ!
เฮือ!
ผมสะุ้สุัวเมือมีรถบีบแรแล้วีเ้าอเทียบัว่อนะ้ามถนน รถันหรูแสนุ้นเย
“ึ้นมา”
ผมอยาะเบือนหน้าหนีไปาใบหน้ามไม่อยาเอ ไม่อยามอ อยาหนีไปให้ไล
“ล้วย ึ้นมา”
ผม้าวเ้ามานั่ในรถโยไม่พูอะไรไปลอทา แม้อีนะพยายามพูุย
Rrrrr Rrrrr Rrrrrr
‘ลุหมอ’
“รับลุหมอ”
(“พรุ่นี้ล้วยแวะมาหาลุอีทีนะ”)
“…รับ”
ผมอบรับแผ่วเบา่อนสายะัไป
“ลุหมอว่าไร”
“พรุ่นี้ให้เ้าไปหาอีทีรับ”
“ันะไป้วย”
!!!
“ไม่ไ้รับ!”
ผมรีบห้ามเสียนอีนหับวับมามอแล้วถามเสียนิ่
“ทำไม”
“…”
“เลิานแล้วลมารอที่รถ”
ุธรรศีรถอหน้าึ ผมลรถแล้วมอูท้ายรถอุธรรศเร่ออไป
…ผมะทำยัไี…
“ิน้าวีๆ อย่าเี่ยเล่น”
เสียทุ้มออุพูึ้นธำลัิน้าวมื้อเย็น ผมวา้อน้อมในมือลในาน้าวที่เพิ่ถูินไปเพียสอสามำ
“ผมอิ่มแล้วรับ อัว”
ผมรีบลุออาโ๊ะเินหลีเ้ามาในห้อนอนเ้าไปอาบน้ำแล้วมาทิ้ัวลที่เีย วามเหนื่อยล้าทั้ายและใวันนี้ทำให้ผมแทบะเ้าสู่นิทราในทันที เสียเปิประูเ้ามาในห้อาม้วยสัมผัสอุ่นแนบลที่หน้าผาและลำอ ่อนะหายไปพร้อมับสิอผมที่มลสู่วามมื
[ Thrust part ]
“ล้วยอยู่ไหน”
(“อยูที่โรพยาบาลรับ”)
“เ้าไปนานรึยั”
(“สัพัแล้วรับ”)
“แ่นี้แหละ”
ผมว้าุแรถแล้วรีบออาบริษัทรไปที่โรพยาบาล วันนี้พอเลิานล้วย็ออาบริษัททันที ผมที่พยายามโทรหา็ไม่รับสายน้อให้ลูน้อที่อยิามล้วยรายาน แล้วพอรู้ว่าอีนอยู่ที่โรพยาบาล ใมัน็หวั่นๆเหมือนะเิเรื่อให้้อรีบนานี้
พอมาถึหน้าโรพยาบาล็เห็นล้วยำลัเินออมา ผมีเทียบรถ้าล้วยแ่เหมือนล้วยะไม่รู้สึัวเลย้อบีบแรใส่ ร่าบาสะุ้่อนะหันมามอรถ้วยสีหน้าที่ทำเอาผมรู้สึแปลๆ ยิ่พอึ้นมาบนรถ ็เอาแ่นั่เียบูเหม่อลอย ลุหมอโทรมาุยันนิหน่อยนัเ้าไปหา ผมะไป้วย็ปิเสธเสียแ็
ผมีรถให้อีนลรถไป ส่วนัวเอ็ับรถไปร้านอาหารร้านประำ สั่อาหารลับมาที่ห้อล้วย็ยัเหม่อลอยนถึเวลาิน้าวทีู่ะมีสิ แ่็ยัเี่ย้าวไปมานผมทนไม่ไหว้อเอ่ยปาทั ล้วยวามือา้อนเินหนีเ้าห้อนอนไป ผมนั่บิอีสัพัแล้วเรียให้แม่บ้านเ้ามาเลียทำวามสะอา แล้วามล้วยเ้ามาในห้อนอน ล้วยหลับไปแล้ว
ผมสัมผัสไปามใบหน้าเนียนและลำอาวอล้วย มันอุ่นๆนลัวว่าอีนะไม่สบาย เพราะั้แ่่วเย็นที่ไปหาลุหมอมา็ูเียบๆึมๆเหม่อบ้าเป็นบาที ้าว็ินไ้น้อย อาารูน่าเป็นห่ว แล้วยิ่ท่าทาที่ปิเสธะไม่ให้ผมไปหาลุหมอ้วย็นั่นอี ไม่รู้ว่าเป็นโรร้ายแรอะไรรึเปล่า
ผมเ้าไปอาบน้ำแล้วมาทิ้ัวนอน้าๆอีน โอบอึอีนให้เ้ามาิอ สูมลิ่นัวอ่อนๆเบาๆ วามเหนื่อยล้าวามเรียที่เผิมาทั้วันหายไปในพริบา
…มันเิอะไรึ้นนะ
@เ้า
พรึ่บ!
เฮือ!
อ้ว อ้ว
ยามเ้าที่สบหายไปทันทีที่น้าายลุพรวออมาาอ้อมอ ผมวิ่ามอีนเ้ามาในห้อน้ำ เอามือลูบแผ่นหลับาให้ับล้วยที่โ่ออาเียนน้ำออมา ผมประอล้วยลุึ้นให้ยืนพิับัวเอ วัน้ำาอ่าล้าหน้ามาลูบหน้าลูบาล้าปาให้อีนโยไม่รัเีย หน้าาาวีเียวูอ่อนแร
“ไหวมั้ย”
ล้วยพยัหน้าให้ผมแล้วทิ้ัวนั่ที่เียเมื่อผมประอออมา
“วันนี้หยุานแล้วไปหาลุหมอันเลยละัน”
“ม…ไม่ไ้รับ”
ล้วยอบรับลับมา้วยน้ำเสียแหบสั่น ผมมวิ้วนมันแทบะลายเป็นปม ทำไมอี? ้อมีอะไรแน่ๆ
“ันเป็นเ้าอบริษัท ันสั่ให้หยุ็้อหยุ แล้วัน็ะไปโรพยาบาลับนาย้วย”
ล้วยทำสีหน้าใ่อนะ้มหน้าลไป น้ำหยใสหล่นลระทบับัเล็ให้ผมรีบับอีนเยหน้าึ้น ล้วยัืนันผมออ เอาหลัมือป้ายน้ำาออาใบหน้า
“ร้อไห้ทำไม”
ผมใที่อยู่ๆอีน็ร้อไห้ออมา
“ม…ไม่มีอะไรรับ”
ล้วยหลบาผม ผมำลัะับัวล้วยแ่ล้วย็ลุึ้นยืน่อน
“ผมะออไปโทรหาลุหมอ”
ผมทิ้ัวนั่รที่ที่อีนเยนั่ มัน้อมีอะไรแน่ๆ ล้วยำลัปิบัอะไรผม…
@โรพยาบาล
“มาันแ่เ้าเียว”
“สวัสีรับ”
ผมยมือไหว้ลุหมอที่ส่ยิ้มใีมาให้
“เี๋ยวนั่รอในห้อรวเลย ลุไปรวนไ้แปปเียว”
ลุหมอแยออไป ผมพาล้วยเ้ามานั่ในห้อรว สีหน้าล้วยูัวลลอเวลา
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
ล้วยเยหน้ามอผม มวิ้ว แล้ว้มหน้าล ผมไม่เ้าใารระทำออีนเลยเอาแ่นั่เียบๆ นลุหมอเ้ามา
“มา เี๋ยวลุะอธิบายาเมื่อวานนะ”
ลุหมอหยิบระาษับสมุเล่มเล็ๆึ้นมา
“เี๋ยว่อนรับ”
ผมรีบพู่อนที่ลุหมอะอธิบายอะไร
“ือ…ผมะถามว่าล้วยเ้าเป็นอะไร”
ลุหมอทำหน้าใ่อนะหันมามอล้วยที่นั่้มหน้าอยู่ ลุหมอพ่นลมหายใออมาแล้วหันหน้ามาหาผม
“ล้วยยัไม่ไ้บอใ่มั้ย”
ผมส่ายหัวเบาๆ
“ล้วย…”
“ม…ไม่นะรับ”
ล้วยเยหน้าึ้นมาพูเสียสั่น
“ลุอโทษ…แ่ลุเป็นห่วเรา”
ลุหมอหันหน้ามาหาผมอีรั้
“ล้วยท้อไ้ 11 สัปาห์แล้ว”
!!!!
[ End Thrust part ]
น้ำาไหลออมาเรื่อยๆหลัาที่ลุหมอพูบาสิ่ออมา ัวผมสั่นไปหม เอาแ่้มหน้าิัวลไปเรื่อยๆ ุธรรศนิ่ไปเลย ใผมเ็บไปหม ผมไม่ไ้้อารให้มันเป็นแบบนี้ ไม่รู้้วย้ำว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ ในหัวีันวุ่นพยายามหาสาเหุ วามผิพลารั้ไหนๆ ิไม่ ัวล สับสน
“เี๋ยวลุไปรอ้านอ ุยันนะ”
หมับ!
มือหนาเอื้อมมาำมือผมที่ำแน่น พยายามสอนิ้วให้ผมลายมือ
“ล้วย…”
เสียุธรรศพูิใบหูผม
“ไม่เป็นไรนะ”
ผมึมือออามือหนา
หมับ!
อ้อมออุ่นโอบรอบัวผมหัวผมให้บที่ไหล่หนา ผมพยายามันัวออแ่็ไม่เป็นผลนสุท้าย็บหน้าลที่ไหล่นั้น ปล่อยให้น้ำาไหลออมาไม่หยุ ผมไม่ไหว
ผมไม่พร้อม ผมเรีย ผมัวล ผมเหนื่อย เหนื่อยมาๆ เหนื่อยใมาๆ เหนื่อยใมา…นเ็บไปทั้ใ ไม่อยาะนึถึอนาหรืออะไรทั้นั้น
“นี่ใ่มั้ยที่เรียและัวล อนนี้ไม่้อเรียนะ เราะผ่านมันไป้วยัน…”
ำปลอบประโลมาุธรรศพูวนิริมใบหู ผมใ้เวลาอีสัพั็เ็น้ำาและันัวออาอ้อมออุ่น
“ผม…”
“อย่าเพิ่พูอะไร ไว้เรา่อยุยัน อนนี้สนใแ่สุภาพอนายับเ้าัวน้อย่อน”
น้ำาผมไหลออมาอี ุธรรศลูบเบาๆที่ใ้าผมปาน้ำาผมออไปเบาๆ ผมพยัหน้าอบรับ ุธรรศออไปามลุหมอเ้ามา
“เรียบร้อยแล้วนะ…ั้นลุะอธิบายให้ฟั…”
ผมั้สิั้ใฟัลุหมอลอ ลุหมออธิบายเรื่อระยะารั้รรภ์อผทใหุ้ธรรศฟั บอวิธีารูแลัวเอใน่วระยะรรภ์นี้
“เราะลออัลร้าาว์มั้ย”
“ลอรับ”
ุธรรศพูึ้นแล้วหันมามอหน้าผม
“ไปอัลร้าาว์ูเ้าัวน้อยันนะ”
ผมพยัหน้าใหุ้ธรรศ เหมือนเห็นรอยยิ้มเล็บนริมฝีปาบา ลุหมอพาผมับุธรรศมาอีห้อ ให้ผมนอนบนเีย เอาเลมาทาบนหน้าท้อผม แล้วเอาเรื่ออะไรสัอย่ามาลึที่ท้อผมเบาๆ
“มอันที่รนี้นะ”
ผมเยหน้ามอที่อ ็เห็น้อนอะไรสัอย่าเล็ๆยับไปมาเบาๆ
“อนนี้อายุรรภ์เรายัน้อย ะเห็นแ่โรบาส่วนอร่าายที่อึ้นมา ส่วนนี้น่าะส่วนหัว ส่วนอันนี้ลำัว”
ลุหมอิ้มนิ้วไปามส่วน่าๆใหู้ ผมน้ำาไหลึมออมา มันไหลอออมาเอออมาเรื่อยๆ ไม่สะอื้นอะไร ุธรรศที่เห็นผมน้ำาไหล็เอาผ้าเ็หน้าออมาเ็ให้เบาๆ ลุหมออธิบายอีนิหน่อย็พาลับมาห้อเิม
“่วนี้เรา้อูัวเอให้มา ร่าายเราที่ใม่่อยแ็แรบวับเราที่รู้ัว่อน้า้า้วย ้อูแลัวเอให้มา ท้อเรา็น่าะเริ่มให่ในไม่้า อาารแพ้ที่มี็ะ่อยๆหายไป”
“รับ”
ผมรับำแล้วมอลุหมอที่ถินหายใออมา
“มีอะไรรึเปล่ารับ”
ุธรรศที่เห็นสีหน้าลุหมอ็ถามออมา ลุหมอถอนหายใอีรั้่อนะอบ
“ลุะไม่อยู่น่ะสิ ้อไปเ็บผลารวิัย แ่ไม่้อห่ว ลุโอนเรื่อไปให้ลูศิษย์มาอยูแลเราแล้ว นนี้ไว้ใไ้ เ้าะูแลเราแทนลุสัระยะ ลุะลับมาให้ทันทำลอเรา”
ผมอบุลุหมอที่อยูแลผมมาลอ อย่วยเหลือและเป็นผู้หลัผู้ให่ให้ในเรื่อ่าๆ ลุหมอยิ้มอบอุ่บให้ผมแล้ว็ืนสมุนัประำัวที่ผมลืมไว้มาให้
“อ้อ…มีอีเรื่อ เรา้อฝารรภ์ ลุทำเรื่อให้แล้ว เราเ็นรับรอันรนี้…แล้ว็นี่สมุฝารรภ์ อย่าลืมเอามาทุรั้นะ”
ผมที่ำลัะยื่นไปรับ็โนัหน้า ุธรรศรับเอสารทั้หมมาแล้วเ็บไว้ับัวเอ ลุหมออเบอร์ุธรรศไว้้วย ผมบอลาลุหมอแล้วออมารอรับยา
“ันะเ็บพวนี้ไว้เอ เวลาหมอนัันะเป็นนพามาเอ”
ุธรรศออไปรับยาเมื่อพยาบาลเรียื่อผม
“เี๋ยวแวะห้าหน่อย ันะื้อพวหนัสือ”
พอไ้ยินำว่าหนัสือ าผม็ลุวาว ร้านอใรบานลอยเ้ามา
“ไปร้านพี่ายผมมั้ยรับ”
ุธรศมอหน้าผมแล้วพยัหน้า
“เอาสิ”
----------------------------> TBC.
รบแล้ว่าาาาา รั้นี้มา้านิหน่อยแ่็มานะๆๆ รึ่หลัสั้นไปนิะรีบๆมา่อนะะ เราสสารล้วยนะ แ่็ฝีมือาๆอเรา็อธิบายวามรู้สึมมาไ้แ่นี้เออ่ะ ะพยายามปรับวิธีารบรรยายยอัวเอให้ีึ้นนะะ มันอาะู่ายไปในารเลยเรื่อท้อ แ่สำหรับเราราม่าไม่ไ้อยู่ที่นี่ มันหลัานี้่าหาล่ะ นิยายเรื่อนี้มาาเราที่พยายามหาอ่านอะไรแบบนี้แ่มันไม่มีหรือหาไม่เอ็ไม่รู้แ่แอบรัพล็อัวเอมา แ่็เลัยารำเนินเรื่ออัวเอที่ใส่วามรู้สึน้อยและในบารั้ เราะพยายามเรื่อารเียนและเวลาารอัพให้ีมาึ้นนะะ อบทุเม้นนเป็นนบ้าเลย อบุที่ยัไม่ทิ้นิยายเรื่อนี้นะะ
ปล.อย่าาาา!!! ลืมถูใและเม้นแร์วามรู้สึัน้วยนะะ
ความคิดเห็น