Mine's The Secret

ลำดับตอนที่ #5 : Secret 5st :: Dessandra Aztli Neve

       

       ใบสมัคร

รูป : ::จิ้ม::

ชื่อ : เดสซ์เซนดร้า แอซท์ไล เนวี่[Dessandra Aztli Neve]

ชื่อเล่น : แอซท์,เดซ[โดนเรียกบ่อย]

ความหมาย : หิมะสีเลือดต้องสาป

อายุ : 18

นิสัย : เดซ เป็นหญิงสาวร่างบางสูงโปร่งที่มีบุคลิคที่ออกจะแปลกและแตกต่างจากหน้าตาอันสวยสดงดงามของเธอไปมากโขเลยทีเดียว(ถ้าเธอทำหน้าปกติจะไม่ค่อยดูเป็นผู้หญิงสักเท่าไหร่ แต่ถ้ายิ้มนี่สิ นางงามจักรวาลยังชิดซ้าย!)มีนิสัยที่แปลกประหลาดก็คือ คล้ายๆคนโรคจิต จะดูห้าว มาดแมนในบางเวลา บางเวลาจะดูเลื่อนลอย ไร้ความรู้สึก ภายในแววตาคู่สวยนั้นไม่มีสิ่งใดปรากฏให้เห็นอยู่เลยนอกจากความว่างเปล่า บางครั้งจะทำหน้าเหมือนฆาตกรโรคจิตที่เพิ่งไปฆ่าคนมายังไงยังงั้น ไม่มีใครเคยรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่เลย เป็นคนที่เข้าใจยาก มักจะพูดอะไรที่คนอื่นไม่ค่อยจะเข้าใจดูลึกลับสับซ้อน ซ่อนเงื่อน บางคนก็หาว่าเธอบ้าบ้าง มันก็น่าอยู่เพราะเธอเหมือนคนปกติเขาสักทีไหนล่ะ หลังจากครอบครัวเธอเสียเธอก็เป็นอย่างนี้มาตลอด ไม่เคยมีใครเข้าใจเธอเลยสักคน เธอเป็นคนฉลาดมาก เจ้าเล่ห์ไม่เป็นที่สองรองใคร อยากมีเพื่อนมากๆ เพราะปกติจะไม่ค่อยมีคนเข้ามาคุยด้วย ไม่ค่อยจะกล้าแสดงออกสักเท่าไหร่ เนื่องจากเป็นคนเก็บกดและเก็บตัวมากเพราะเป็นคนไม่ค่อยจะไว้ใจใครสักเท่าไหร่เหมือนไม่ต้องการให้ใครเข้าถึงและเข้าใจตัวเองแต่ทั้งๆที่ในใจอยากมีเพื่อนใจจะขาด เป็นคนที่ปากดี ปากร้ายและปาก_มา ขี้เหงา เอาแต่ใจตัวเอง(ครบเซ็ดความซึน=__=;;) เวลาโกรธจะโกรธยากมากๆๆๆแต่เวลาโกรธถ้าจะให้หายก็หายยากอีกเช่นเดียวกัน

ประวัติ (ขอลดขนาดตัวอักษรนะคะ เนื่องประวัติมันยาวมากๆ): รอยยิ้มของเธอ....ที่ไม่มีใครเคยเห็นเลยหลังจากครอบครัวของเดซจากไป ย้อนไปเมื่อ 8 ปีที่แล้ว เดซ เด็กสาวน่าตาน่ารักน่าชัง ผู้ใดพบเห็นมักต้องต้องตาต้องใจกับดวงตาคู่สวยของเธอ ดวงตาสีแดงโกเมนที่สวยงาม...งามจนไร้ที่ติ เธอเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยและอบอุ่นมาก เธออาศัยอยู่ในคฤหาสหลังใหญ่โตประจำตระกูล 'เนวี่' เมื่อก่อนเธอไม่ใช่ชื่อ 'เดซ' อย่างที่เป็นอยู่วันนี้หรอก เมื่อก่อนเธอชื่อ 'เดซี่ แอซท์ไล เนวี่' ครอบครัวของเธอมักจะเรียกเธอว่า 'เดซี่' และนิสัยของเธอก็ต่างจากตอนนี้โดยสิ้นเชิง คือ ณ ตอนนั้นเป็นคนที่เรียบร้อยมาก น่ารัก ยิ้มแย้มแจ่มใส จึงทำให้คนอื่นรักและเอ็นดูเธอ ครอบครัวของเธอมีด้วยกัน 4 คนคือ พ่อ แม่ พี่ชาย และเธอ เธอรักพ่อและพี่ชายของเธอมากๆ พ่อของเธอเป็นโรคเกี่ยวกับเส้นเลือดในสมอง วันหนึ่งพ่อของเธอเส้นเลือดในสมองเกิดแตกและพ่อของเธอก็จากไป ช่วงนั้นเธอทำใจไม่ค่อยจะได้เลยแอบไปร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆและพี่ชายก็ต้องคอยปลอบเธอ และอีกประมาณ 1 ปีต่อมาแม่บอกว่าจะพาคนมาอยู่ที่นี่ใหม่ ในฐานะ'พ่อ'ของพวกเธอ เขามีชื่อว่า 'เซอร์เคน'เธอไม่เคยเรียกเขาว่า 'พ่อ' เลยสักครั้ง ทั้งๆที่แม่บอกว่าให้เรียกเขาว่าพ่อเพราะต่อไปนี้เขาจะมาเป็นพ่อของเธอและพี่ชาย ส่วนใหญ่เธอจะเรียกเขาว่า 'เซอร์เคน' หรือเรียก 'นาย'เพราะเธอรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับคนคนนี้หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเขาชอบไปคลุกคลีอยู่กับคนรับใช้สาวที่เพิ่งจ้างมาใหม่ลับหลังแม่ของเธอ ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงและรังเกียจเขา วันหนึ่งแม่ไม่อยู่บ้าน เธออยู่บ้านกับพี่ชายและเซอร์เคน ระหว่างที่เธอกำลังนั่งวาดรูปอยู่ในห้องนอนนั้น เซอร์เคนก็แอบเข้ามาและจับตัวเธอกดลงกับเตียง พยายามลวนลามเธอ เธอจึงตะโกนร้องเรียกให้คนอื่นๆช่วยและพี่ชายเธอก็เข้ามา กระโจนใส่เซอร์เคนจนล้มไปนอนกองกับพื้น ระหว่างนั้นพี่ชายก็พาเธอวิ่งหนีออกจากห้องโดยทันทีและวิ่งไปแอบอยู่ในห้องซักผ้า ในตู้อะไรสักอย่างแต่พอสำหรับสองคน(ห้องซักผ้าของเธอติดอยู่กับห้องครัว) เซอร์เคนจึงรีบวิ่งตามไป พอเซอร์เคนเดินผ่านห้องครัว เขาก็หยิบมีดไปด้วยหนึ่งเล่ม ตอนนั้นเดซกับพี่ชายกลัวมาก และประกอบกับเสียงสะอื้นของเดซ ทำให้เซอร์เคนรู้ตัวแล้วว่าเธอกับพี่ชายอยู่ตรงไหน เขากระชากประตูตู้อย่างแรง ดึงพี่ชายของเธอออกมาจากตู้และใช้มีดแทงพี่ชายของเธอไม่ยั้งต่อหน้าต่อตาเธอ เลือดข้นๆสีแดงสดกระเด็นมาใส่หน้าเธอและเสื้อผ้าของเธอจนย้อมเป็นสีแดง ตอนนั้นสติเธอแตกกระเจิงไปหมดแล้ว เธอคิดได้เพียงแค่ต้องหนีอย่างเดียวเท่านั้น เธอจึงวิ่งออกมานอกคฤหาสโดยมีพ่อเลี้ยงตามมา ตอนนั้นแม่กลับมาพอดีจึงเห็นลูกสาววิ่งมาในสภาพที่ช็อคจัดและพ่อเลี้ยงถือมีดวิ่งไล่ตามมาแต่แม่ก็ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น เดซบอกให้แม่วิ่งหนีแต่แม่ของเธอยืนนิ่งและเขาก็ใช้มีดเล่มเดียวกับที่ปลิดชีพพี่ชายของเธอฆ่าแม่ของเธอตาย ในสมองของเธอคิดว่าเธออาจจะเป็นรายต่อไป! แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นเพราะเธอวิ่งออกมานอกถนน คนที่ขับรถผ่านมาวิ่งเข้ามาเห็นเธอเสียก่อน จึงรีบวิ่งมาอุ้มตัวเธอที่กำลังสั่นเพราะความกลัวและฝนก็ดันมาตกพอดี คนที่มาช่วยเธอนั้นเป็นผู้หญิง เดซรีบกอดเธอทันทีด้วยความกลัว วันรุ่งขึ้นเธอฟื้นขึ้นมาในห้องสีขาวสะอาด เป็นบล็อคสี่เหลี่ยมขนาดไม่กว้างมาก เธอรีบลุกขึ้นและสำรวจตัวเอง พอเธอสำรวจเสร็จเธอก็เพิ่งรู้ว่าเธออยู่ในโรงพยาบาลบ้า! ผู้หญิงคนนั้นพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลบ้า เธอใช้ชีวิตอยู่ในนั้นถึง 7 ปี!แต่เธอก็หนีออกมาจากโรงพยาบาลนรกนั่นได้และเร่ร่อนไปเรื่อยเปื่อย หางานพิเศษทำ มีเงินเก็บอยู่ในธนาคารเอาของพี่กับแม่มารวมกันก็พออยู่ได้ทั้งชีวิต(ครอบครัวเธอรวยมากๆ) และเธอก็ได้ไปเจอกับโรงเรียนโรงเรียนหนึ่ง เธอจึงเข้าไปเรียนที่นั่นจนถึงปัจจุบัน(นิสัยของเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่เจอพ่อเลี้ยงและหนักเข้าไปอีกเมื่อต้องเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลบ้า)

ลักษณะการพูด : พูดแทนตัวเองว่า 'ฉัน' เรียกคนอื่นว่า 'คุณ' หรือ 'นาย' และ '(ชื่อของคนคนนั้น)' คำพูดแต่ละคำมักจะออกมาแบบสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ ห้าวๆ ห้วนๆ ฟังดูไม่ค่อยจะเสนาะ ไพเราะ และระรื่นหูสักเท่าไหร่นัก

สิ่งที่ชอบ : เงิน ความสุข แอปเปิ้ล เลือด เพื่อน พี่ชาย ตัวเอง

สิ่งที่เกลียด : เซอร์เคน(พ่อเลี้ยง) พวกที่ไม่น่าไว้ใจ คนแปลกหน้า

สิ่งที่กลัว : ของมีคมประเภท มีด(อย่างที่ประวัติเธอบอก อาการคือ ตัวสั่น หน้ามืดเหมือนจะเป็นลม ภาพในอดีตย้อนคืนสู่หัวสมอง กรี๊ด โวยวาย สติแตก นิ่ง ช็อค ค้าง และสุดท้าย....สลบ)

ความสามารถพิเศษ : มือเบา เท้าเบา แต่หมัดหนัก!(มันใช่ความสามารถพิเศษแน่รึ?)

งานอดิเรกยามว่าง : กินแอบเปิ้ล(แบบไม่ปลอกเปลือก ถ้าปลอกเปลือกจะให้คนอื่นปลอกให้ เพราะกลัวมีด),ฟังเพลง,นั่งเหม่อลอย เพ้อไปไกล

คู่ : จี(หรือใครก็ได้ที่เหมาะสมกับเธอคนนี้นะคะ)

เพิ่มเติม : เธอมีสร้อยที่มีจี้เป็นร็อคเก็ต รูปพี่ชายและพ่อแม้ๆของเธอพกติดตัวตลอดเวลา

คำถามของคนสมัครทุกคน

คิดว่าพล็อตดีไหมคะ : ดีมากเลยค่ะ ชอบพล็อตแบบนี้จัง~

มีตรงไหนให้แก้ไขไหมเอ่ย~ : ไม่มีค่ะ^^

อยากให้เปิดตัวลูกสาวแบบไหนดี : แบบนิสัยของเธอเองเลยค่ะ แบบโรคจิตๆนี่แหละค่ะ แนวดี

ถ้าไม่ติดจะเป็นอะไรไหมอ่า : ไม่เป็นไรค่ะ

ขอให้โชคดีนะ : จ้ะ       

        APPLE PIE ★ APPLE PIE ★