แค้นรักจักรพรรดิสวรรค์

เทียนจิน ประมุขสวรรค์ ปกครองสวรรค์ต่อจากเทพมารดา

โม่ชิง เทพสงครามผู้ซึ่งเป็นอาจารย์ของเทพประมุขเทียนจิน

เทียนเยว่ เทพมารดา มารดาของเทียนจิน อดีตเทพผู้ปกครองสวรรค์

เทพบุปผา คนรักของเทพประมุขเทียนจิน

…………………………………………………………………………………………………………………………

หลี่ซูอี้ แม่ทัพหญิงแห่งต้าหลี่ ฉายาเทพสงคราม นางมีความลับมากมายที่ผู้อื่นยังไม่รู้ นางคือเทพประมุขเทียนจินที่กลับชาติมาเกิด

เย่หลาน ฮ่องเต้แคว้นต้าหยาง เขาคือเทพสงครามโม่ชิงที่กลับชาติมาเกิด

จิ้งหลิง องครักษ์ข้างกายแม่ทัพหลี่ซูอี้

ชิงลิ่ว องครักษ์ข้างกายแม่ทัพหลี่ซูอี้

หลี่มิ้ง ฮ่องเต้แคว้นต้าหลี่ 

ไป๋ซินเยว่ ฮองเฮาแคว้นต้าหลี่

…………………………………………

หิมะสีขาวโปรยปรายลงทามกลางหยดเลือดสวรรค์เทพประมุขครุ่นคลั่งสังหารเทพเซียน เทพสงครามรับคมกระบี่จนกลางเป็นเพียงเศษธุรีล่องลอยตามสายลง

เสียงแผ่นเบาแสนเจ็บปวดด้วยบาปที่กระทำ “เทียนจิน ข้าของโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดข้าเอง ได้โปรดเถิดคืนสติได้แล้วชีวิตท่านเกิดมาเพื่อปกป้องสามพิภพ ไม่ใช่ทำลายสามพิภพบาปทั้งหมดให้ข้ารับไว้คนเดียว

เทพประมุขเทียนจินมองคนรักอย่างอ่อนโยน นางค่อยๆกอดคนรักก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เดรัจฉานเลี้ยงไม่เชื่อง” นางไม่หลงเหลืออะไรแล้วแม้แต่ความทรงจำ สิ่งเดียวที่นางคิดคือการสังหารแล้วก็สังหาร นางได้ลงมือสังหารคนรักอย่างโหดเหี้ยม แทงหัวใจคนรักเป็นร้อยๆรอบ เลือดของเขากระจายเต็มพื้น หยดเลือดสีแดงที่เปื้อนบนตัวเทพประมุขก็ล้วนเป็นหยดเลือดของเทพเซียนทุกตนที่นางสังหาร

แสงประกายสีขาวทองสากส่องลงมาจากบนฟ้าเป็นสัญญาลักษณ์มังกรทองกดทัพร่างเทียนจินไว้  ตามลงมาด้วยเทพสวรรค์ชั้นเก้าถึงสิบสองตน หนึ่งในนั้นคือเทพมารดาเทพสวรรค์ที่อายุมากที่สุด และเคยเป็นผู้ปกครองสามพิภพ รวมถึงเป็นผู้สร้างสวรรค์ 

เทพมารดาได้เอ่ยเตือนสติเทพประมุขว่า “เทียนคือสวรรค์ จินคือทอง ชีวิตข้าเพื่อสามพิภพ” เพียงประโยคเดียวของเทพมารดาก็สามารถทำให้เทพประมุขกลับมามีสติอีกครั้ง

เสียงร้องไห้ของเทพประมุขเทียนจินดั่งก้องไปทั่วสวรรค์ นางปลดปล่อยพลังเทพออกมามากมายอย่างไม่อาจควบคุม จนสร้างความเดือนร้อนไปถึงสามพิภพ แปดดินแดน เหล่าเทพเซียนจึงร้องขอต่อเทพมารดาให้ปลดเทพประมุข แล้วกลับคืนตำแหน่งเทพผู้ปกครองสามพิภพดั่งเช่นในอดีต เทพมารดาไร้ซึ่งหนทางจึงได้ปลดเทพประมุขเทียนจินออกจากตำแหน่ง แล้วขึ้นปกครองสามพิภพดังเดิม

เทียนจินที่พอได้สติคืนก็ได้ขอร้องต่อเทพมารดาว่า “ท่านแม่ ฆ่าข้าเถิด”

“ข้าเป็นมารดาจะฆ่าบุตรตัวเองได้เช่นไร” เสียงหนักแน่นองอาจสมเป็นเทพผู้ปกครองสามพิภพ 

เทียนจินค่อยๆคลานไปหาอาภรณ์เปื้อนเลือดของเทพสงครามที่เหลือไว้ นางได้เห็นกระจกเฟิ่นหวง กระจกที่กักเก็บทุกความทรงจำของผู้ถือครอง และในกระจกเฟิ่นหวงนี้มีเพียงภาพของเทียนจินที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ มันทำให้นางได้รู้ว่าเขารักนางมากแค่ไหน มากถึงขั้นที่ยอมสละชีวิตเพื่อปกป้องนางได้ ผู้ที่รับอัศนีเคราะห์แทนนางก็คือเขา ผู้ที่อยู่กับนางยามทุกข์ใจก็คือเขา ผู้ที่อยู่กับนางยามมีความสุขก็คือเขา ผู้ที่ยามนางอยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุดก็คือเขา มันยิ่งทำให้นางรู้สึกผิดมากกว่าเดิม มากจนไม่อาจให้อภัยตนเองได้ มันทำให้นางได้รู้ว่าสิ่งที่สำคัญกว่าสามพิภพสำหรับนางแล้วก็คือเขา “ท่านแม่ แม้มันจะดูเห็นแก่ตัว แต่สำหรับข้าแล้ว ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าอาจารย์อีกแล้ว ข้าขอโทษที่ไม่อาจรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับท่านได้ ข้าไม่อาจเป็นประมุขสวรรค์แทนท่านได้จริงๆ ข้าไม่อาจเสียสละอย่างท่านได้ ข้าไม่อยากเสียเขาไปจริงๆ”