สุดปลายสายน้ำ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

       ชายหนุ่มทอดสายตาไปยังสายน้ำที่อยู่เบื้องหน้าผ่านกระจกห้องทำงานในสำนักงานกฎหมายชื่อดังแห่งหนึ่งในมหานครลอนดอน เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้ทำงานอย่างช้าๆ พักสายตาที่เหนื่อยล้าจากการจับจ้องคอมพิวเตอร์เพื่อแก้สัญญาระหว่างสองบริษัทปิโตรเลียมยักษ์ใหญ่ในสหราชอาณาจักร ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววแห่งความสดใสเมื่อนานนับสิบปีหม่นลงเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้ว แม้ดวงตากลมโตคู่นั้นจะจับจ้องอยู่ที่แม่น้ำสายหลักของมหานครลอนดอน แต่ในใจของเขาครุ่นคิดถึงดวงหน้าใครบางคนที่ฝังอยู่ในความทรงจำ คิ้วดกดำได้รูปขมวดลงเพียงเล็กน้อย ดึงสติตัวเองกลับมาจับจ้องอยู่ที่คอมพิวเตอร์อีกครั้ง

                งานคือชีวิตและจิตใจของเชา หลายปีที่มาเขาทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ เพื่อก้าวไปอยู่ในจุดที่ได้รับการยอมรับจากคนในองค์กรซึ่งล้วนเป็นชาวต่างชาติ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยแม้แต่นิดที่ชายหนุ่มหัวดำ สายเลือดเอเชียอย่างเขาจะขึ้นมาอยู่ในจุดที่แทบจะเรียกได้ว่าสูงที่สุดในสายงานอาชีพด้วยเงินเดือนที่สูงลิบลิ่ว แทร์รี่ ถิรวงศ์ หนุ่มสัญชาติไทย ที่ปรึกษากฎหมาย และหุ้นส่วนคนสำคัญของบริษัทที่ปรึกษากฎหมายข้ามชาติ  มีสาขาอยู่ทั่วโลก และหนึ่งในนั้นก็ตั้งอยู่ใจกลางมหานครลอนดอน สำนักงานกฎหมายชื่อดังเช่าพื้นที่ทั้งชั้นของตึกรูปทรงประหลาดริมแม่น้ำเทมส์แม่น้ำสายหลักที่พาดผ่านใจกลางกรุงลอนดอน ซึ่งใครผ่านไปผ่านมา เป็นต้องสะดุดตาด้วยรูปทรงตึกราวกับลูกแตง

                ห้วงสมาธิที่จดจ่ออยู่กับงานตรงหน้าของเขาสะดุด เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ หนุ่มหัวทองชะโงกหน้าพร้อมส่งสำเนียงเป็นภาษาท้องถิ่น “ แคน ไอ คัม อิน” 

แทรี่ยิ้มเบาๆเพียงเล็กน้อยตามแบบที่คนในสำนักงานคุ้นเคยกันดี เป็นที่รู้กันดีว่า หุ้นส่วนคนสำคัญคนนี้ เป็นคนที่พนักงานลูกน้องทั่วไปมักจะค่อนขอดกันลับหลังว่า “เสือยิ้มยาก”  แต่ทุกคนก็เคารพ ยำเกรง นับถือในความเก่งกาจ ฉลาด หลักแหลม และ “เอาอยู่” ในทุกสถานการณ์ แต่ไม่มีใครเลยที่จะล่วงรู้ไปถึงชีวิตส่วนตัวของเขาผู้นี้ เขาก่อกำแพงปิดตายเรื่องส่วนตัวของเขาในที่ทำงาน พูดคุยเพียงแต่เรื่องงานเท่านั้น มีแต่เพียงชายหนุ่มหัวทอง กึ่งลูกน้องกึ่งเพื่อนที่โผล่หน้ามาทักทายคนนี้เท่านั้นที่เขาพอจะ “เปิดใจ” รับเข้ามาในชีวิต

“มีอะไร ฟิลิปส์ ถ้าไม่ใช่เรื่องงานไว้คุยหลังห้าโมงนะ” หนุ่มสูงวัยกว่าทำเสียงเข้มตอบกลับด้วยสำเนียงท้องถิ่นเช่นกัน

“ช่วยมองดู นาฬิกาก่อนได้มั้ย เจ้านาย ว่านี่กี่โมงแล้ว” หนุ่มตาสีมรกตซึ่งอยู่ในวัย 30 กล่าวอย่างล้อเลียน

“เออ ห้าโมงกว่า แล้วยังไง” แทร์รี่ย้อนกลับด้วยเสียงยียวน ซึ่งในสำนักงานนี้ มีเพียงแต่บุรุษนาม ฟิลิปส์ผู้นี้คนเดียวเท่านั้นกระมัง ที่สามารถฝ่ากำแพงอันหนาทึบของชายหนุ่มผู้เงียบขรึมแห่งสำนักงานกฎหมายแห่งนี้ไปได้

“ไปดื่มกัน คืนนี้ เหนื่อย เบื่อ เครียดงาน เยอะ ยาก แก้มันอยู่นั่นแหละสัญญา ไม่เสร็จสักที” ฟิลิปส์บ่นยาวเหยียด  ฟิลิปส์เป็นผู้ช่วย เป็นลูกน้องที่รู้ใจ เป็นเพื่อนคนเดียวที่แทร์รี่มีในที่ทำงาน  เป็นคนเดียวที่ไม่กลัว เกรง เจ้านายใหญ่ผู้นี้ ฟิลิปส์ เปิดเผย จริงใจ กล้าออกความคิดเห็น ในเรื่องที่ไม่มีใครกล้าแหยมกะแทร์รี่มาก่อน ทุกคนในสำนักงานยอมสยบให้กับเขา แม้กระทั่งนายใหญ่ที่สุดของภูมิภาคยุโรปยังต้องฟังพาร์ทเนอร์หนุ่มไฟแรงคนนี้  

“หรือนายไม่อยากจะทำ จะได้หาคนอื่น” แทร์รี่พูดเสียงเรียบๆแต่กวนอยู่ในที

“โถ้ เจ้านาย ทำสิครับ พูดอะไรอย่างนั้น แต่คืนนี้ไปดื่มกัน ไอนัดคู่เดทให้ยู เอามั้ย” ฟิลิปส์ถามพร้อมยักคิ้วหลิ่วตา สาวๆในสำนักงานต่างพูดกันลับหลังว่า แทร์รี่นั้น “น่ากิน” เป็นที่สุด บางคนก็คิดว่าเขาเป็นเกย์ บางคนถึงกับนินทาลับหลังว่าเขาเป็นคู่รักร่วมเพศกะฟิลิปส์ แทร์รี่สุภาพ เคร่งขรึม เก็บตัว ไม่เคยยิ้มเล่นหัวกับพนักงาน หรือเพื่อนร่วมงานต่างเพศ เขาเป็นที่หมายปองของทั้งสาวแท้ และเหล่ารักร่วมเพศที่ไม่เผยตัวในสำนักงาน ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่เทียบชาวตะวันตก ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้าม และหน้าท้องที่แบนราบ ตามแบบฉบับของผู้ที่ใช้เวลาว่างอยู่ในศูนย์ออกกำลังกาย ตากลมโต รับกับคิ้วเข้มๆของเขา และที่แน่นอนคือผมที่ดำสนิทของเขาทำให้ดูเป็นที่นิยมในหมู่สาวตะวันตก ด้วยความที่อาศัยอยู่ในเมืองที่วันวันไม่ค่อยได้สัมผัสกับแดด ผิวของเขาเลยกลายเป็นขาวระเรื่อ แก้ม ปากอมชมพู เวลากระทบลมหนาว ขนตางอนยาวราวกับผู้หญิง เป็นผู้ชายที่สามารถสะดุดตาคนที่พบเห็นได้อย่างไม่ยากเย็น และที่แน่นอนที่สุดคือ เขาเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นผู้ชายที่จัดว่าแต่งตัว “จัด” คนนึงเลยทีเดียว

 “โนว ฉันคิดว่าฉันคงไม่ต้องพึ่งนายนะเรื่องนี้ ว่าแต่จะไปที่ไหน” แทร์รี่เอ่ยถาม “ก็ผับตรงหัวมุมที่เราเคยไปกันเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เดินลอดทาวเวอร์บริดจ์ไปหน่อย ใกล้ๆดี”

แทร์รี่เป็นอันตกปากรับคำไปดื่มกับฟิลิปส์ในช่วงกลางสัปดาห์ อันที่จริงแล้วเขาแทบไม่ได้ออกไปสังสรรค์กับผู้ใดเลยถ้าไม่จำเป็น เว้นเสียแต่ถ้าเกี่ยวข้องกับเรื่องงาน เขาทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการทำงาน น้อยครั้งมากที่จะออกจากสำนักงานตรงเวลาเลิกงานอย่างพนักงานคนอื่นๆ เค้ามักจะออกจากออฟฟิศเป็นคนสุดท้ายเสมอ เวลาที่เหลือของเขาคือออกกำลังกาย โชคดีที่ในตึกสำนักงานระฟ้ารูปทรงประหลาดแห่งนี้มีศูนย์ออกกำลังกายไว้ให้บริการเหล่าคนทำงานในตึก เป็นที่เล่าลือกันว่าเคยมีพนักงานสาวเข้าใหม่เชื้อชาติสเปน พยายามที่จะทอดสะพานให้ผู้บริหารระดับสูงอย่างเชา โดยการลงทุนสมัครเป็นสมาชิกศูนย์ออกกำลังกายแห่งนี้ทั้งที่ไม่เคยสนใจในเรื่องการออกกำลังกายมาก่อนเลยในชีวิต แต่เขาก็ไม่เคยแม้แต่จะมีทีท่าชายตามองพนักงานสาวคนนั้น มักมีคำบอกปัดอย่างสุภาพออกมาจากปากของเขาเสมอ แต่หล่อนผู้นั้นก็เปรยให้พนักงานสาวคนอื่นๆฟังว่า เพียงแค่ได้เห็นแผงอกของเขาตอนถอดเสื้อลงว่ายน้ำ ก็คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มซะอีก ยิ่งพยายามปิดมากเท่าไหร่ ตามวิสัยคนก็ยิ่งจะชอบอยากรู้มากเท่านั้น เวลาใครไปเห็นแทร์รี่ตามสถานที่ต่างๆ ก็มักจะมาพูดกันลับหลังว่า ไม่เคยเห็นแทร์รี่ไปกับผู้หญิงซ้ำหน้าสักคนเลย จะมีก็เพียงแต่หญิงสาวเชื้อชาติเดียวกับเขา ที่ดูเหมือนจะไปมาหาสู่ แวะเวียนมาทานมื้อกลางวันกันอยู่เนืองๆ แต่ก็ไม่เคยมีคำพูดแสดงสถานะใดๆออกจากปากชายหนุ่มเจ้าตัวซึ่งดูเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว กับความอยากรู้อยากเห็นของลูกน้องและเพื่อนร่วมงาน