เจ้าชายอาเธอร์

ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าชายหาย

เจ้าชายหาย

    เมื่อพระอาทิตย์ยามเย็นเคลื่อนคล้อยต่ำลง ท้องฟ้าที่สว่างไสวของเมืองอันรุ่งเรืองได้ค่อยๆริบรี่ลงดังมีเวทมนต์ ชาวเมืองที่ขยันออกทำมาหากินแต่เช้าตรู่ได้ทยอยกลับบ้านของตน นกที่เหน็ดเหนื่อยจากการบินหาอาหารได้กลับรัง ความมืดได้ค่อยๆคลืบคลานมาอย่างช้าๆ

    ทางด้านทางทิศเหนือของเมือง ได้มีสิ่งปลูกสร้างอย่างหนึ่งที่ใครๆใฝ่ฝันอยากเข้าเยี่ยมชม สิ่งปลูกสร้างนี้เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของชาวเมืองทุกคนไม่ให้อยากไปอาศัยที่เมืองอื่น มิใช่เพราะความสวยงามอลังการ แต่เป็นเพราะมีเจ้าบ้านที่โอบอ้อมอารี รักทุกสิ่งตั้งแต่เล็กดังเม็ดทราย จนถึงสิ่งที่ใหญ่ดังภูผา มิจิตใจเมตตา รักสงบ เสียสละ บ้านหลังนี้ได้มีชื่ออย่างเป็นทางกลางว่า “ปราสาท”

    “เฮ้อ...” เสียงผู้ชายคนหนึ่งถอนหายใจ ขณะที่มองไปยังนอกปราสาท ผ่านทางหน้าต่างที่ได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษ เขามองไปยังพระ-อาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้า หนวดเคราที่ขึ้นรกแต่สะอาดสั่นไหวตามแรงลม ผ้าคลุมอันสง่าได้สะบัดอย่างสวยงาม ดวงตาสีฟ้าของเขามองวิวทิวทัศน์ที่มีภูเขาโอมล้อมแม่น้ำและทุ่งหญ้าอย่างครุ่นคิด

    “เราจะทำอย่างไรดีนะ”พระราชาพูดพรางถอนหายใจอีกครั้ง

    ทันใดนั้น ประตูที่ได้รับการประดับด้วยลายอันวิจิตรงดงามภายในห้องของพระราชาได้เปิดออก หญิงที่เคยสาวได้เดินเข้ามาหาเขาอย่างเงียบๆเหมือนดังว่ากล้วว่าจะมีคนตื่นจากห้วงนิทรา

    “กำลังคิดอะไรอยู่หรือท่านพี่” หญิงผู้นั้นถาม แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาพระราชาและคิดอย่างเป็นห่วง

    “ข้ากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับเจ้าอาเธอร์ดี” เสียงอันเคร่งขรึมตอบกลับไปพร้อมถอนหายใจอีกสองเฮือกใหญ่

    “นั่นสิเพคะ” ราชินีพูด ทันใดนั้นได้มีเสียงเคาะประตูทำให้ทั้งคู่สะดุ้งเล็กน้อย เจ้าของเสียงนั้นคือมหาเล็กคนสนิดของเจ้าชายชื่อ เดฟฟ์ เมื่อพระราชาอนุญาต เดฟฟ์จึงเข้ามาด้วยท่าทีตกใจ

    “เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ เจ้า..เจ้า..ช.ช.” ยังไม่ทันพูดจบก็เข่าอ่อนฟุบลงไปที่พื้นพรมและหอบอย่างเอาเป็นเอาตาย พระราชากับราชินีต้องเข้าไปช่วยให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วจึงพูดต่อ

    “ลูกชายข้าเป็นอะไรรึ” พระราชาถามร้อนรน แล้วหันไปมองราชินีซึ่งก็แปลกใจพอกัน แล้วหันกลับมามองที่เดฟฟ์อีกครั้งเมื่อเขาพูดต่อ

    “เจ้าชาย...เจ้าชายหายตัวไปพะยะคะ” เขาพูดเสร็จด้วยแรงเฮือกสุดท้ายแล้วจึงสลบไปเ