คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น
ตอนที่ 1 สู่ PT school
เสียงคลื่นซัดสาดเป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของทะเล
เรืออควา เรือโดยสารชื่อดังที่คอยรับส่งผู้คนระหว่างเขตคันโตกับโจโตซึ่งปัจจุบันได้กลายเป็นเรือรับส่งเทรนเนอร์จากเขตโจโตไปยังโรงเรียน PT school กำลังแล่นด้วยความเร็วสูง ถ้ายังคงความเร็วนี้ไว้อีกไม่นานก็คงจะถึงเกาะที่เป็นที่ตั้งของ PT school แน่
"โห!"เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักร้องด้วยความตื่นเต้น เรือนผมสั้นสีดำสนิทกับปอยผมสีส้มเป็นเอกลักษณ์ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตมองไปยังผืนน้ำและเหล่าโปเกมอนในทะเลผ่านทางหน้าต่างของห้องเล็กๆบนเรือ มอนสเตอร์บอลในกระเป๋าเสื้อคลุมที่สวมทับเสื้อยืดสีขาวบ่งบอกให้รู้ว่าเขาเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์"ดูสิๆ พี่โคริ ตรงนั้นมีชอนชี่ด้วยล่ะ!"
เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยความตื่นเต้น แถมยังหันไปเรียกอีกคนที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงมาดูด้วย
"เฮ้อ!"คนที่ถูกเรียกถอนหายใจ เรือนผมสีดำของเขาปรกหน้าไปบางส่วน ปอยผมสีฟ้าของเขาเป็นเอกลักษณ์ที่คล้ายคลึงกับเด็กหนุ่มคนแรก นัยน์ตาสีน้ำตาลที่ดูว่างเปล่าของเขามองไปทางคนเรียกพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย"แล้วนายไม่เคยเห็นชอนชี่รึไง"
"ก็ผมไม่ค่อยได้เห็นชอนชี่นี่นา ปกติเห็นแต่แลนเทิร์นอะ"
"......"
เด็กหนุ่มปอยผมฟ้าเมินคำพูดของน้องชายแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ แต่น้องชายของเขาก็ยังมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วชวนเขาคุยไม่หยุด
"อ๊ะ! ตรงนี้มีโอคุแทงก์ด้วยล่ะ!"
"คาจิครับ..."
เด็กหนุ่มปอยผมฟ้าเอ่ยเสียงเรียบ คำพูดที่สุภาพกว่าปกติทำให้ผู้เป็นน้องรู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้พี่ชายของเขาเริ่มหงุดหงิดแล้ว แต่เด็กหนุ่มปอยผมส้มก็ยังคงพูดต่อไป
"ก็ผมเหงานี่นา บนเรือมันไม่มีอะไรทำนี่"
"....เฮ้อ!"
โคริถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง
"ตามมา คาจิ"
"ไปไหนอ่ะ"
"ตามมาเหอะน่า"
"ค้าบ"
คาจิตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูร่าเริงขึ้นมาหน่อยพลางเดินตามพี่ชายไปอย่างว่าง่าย พอเดินออกมายังทางเดินของเรืออควาที่กว้างพอที่จะให้แบทเทิล แถมยังมีคนที่น่าจะเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์คู่หนึ่งยืนรออยู่
"เอาเดวิลออกมาสิ คาจิ"โคริพูดเชิงสั่ง ในเวลาเดียวกันก็เปิดบอลเรียกนิวร่า คู่หูของเขาออกมา เทรนเนอร์คู่นั้นที่เห็นโคริเรียกโปเกมอนออกมาก็เรียกโครัตตะกับโปจิเอน่าออกมาเตรียมแบทเทิลเช่นเดียวกัน
"จะแบทเทิลเหรอ? กับสองคนตรงนั้นสินะ?"
"อืม"
"ว้าว! ดีจัง"คาจิร้องออกมาด้วยความดีใจ"จะได้แบทเทิลแล้วล่ะเดวิล!"
โปเกมอนสี่ตัวกับเทรนเนอร์สี่คนพร้อมที่จะแท็กแบทเทิลกันแล้ว เด็กหนุ่มทั้งสองออกคำสั่งเพื่อเปิดการต่อสู้บนเรืออควาในทันที
"สายลมเย็นเยือก!(Icy wind)/ลูกไฟ!(ember)"
ตู้มมมม!!
เสียงระเบิดจากท่าไม้ตายของโปเกมอนที่แบทเทิลกันอย่างเมามันดังสนั่นไปทั่วทั้งเรืออควา แต่ผู้โดยสารคนอื่นๆ กลับไม่รู้สึกแปลกใจอะไรมากนัก คงจะเคยชินกับการแบทเทิลบนเรือนี่ซะแล้วล่ะมั้ง
"นีโอ ข้างนอกเสียงดังมากเลยล่ะ แบบนี้เรือจะไม่ล่มเหรอ?"
เด็กสาวผู้มีเรือนผมสีเหลืองยาวประบ่าเอ่ยถามเพื่อนสมัยเด็กที่กำลังทำอะไรบางอย่างกับสิ่งเครื่องกลเก่าๆ อย่างตั้งใจ
"นี-โอ!"
"เอ๊ะ!? อ่า..ขอโทษที เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะชิโอริ"
เด็กสาวเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากที่จดจ่อกับเครื่องกลเป็นเวลานาน นัยน์ตาสีแดงสบเข้ากับนัยน์ตาสีม่วงของเพื่อนสาว
"นีโอนี่ล่ะก็ จริงๆ เลยนะ อย่าเอาแต่เล่นกับเครื่องกลแบบนั้นสิ"เด็กสาวผมเหลืองพูดพลางทำแก้มป่อง"ช่างเถอะ แล้วเมื่อไหร่พวกเราจะไปถึง PT school ล่ะ?"
"ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครล่ะ"นีโอพูดพลางก้มหน้าลง เตรียมจัดการกับเครื่องกลต่อ
"ฮึ!"
ชิโอริคว้าเครื่องกลมาจากนีโอ จนเด็กสาวผมน้ำเงินเข้มร้องเสียงหลง
"หวา!! เอาคืนมานะชิโอริ!"
"ไม่-คืน-หรอก!"
ชิโอริพูดชัดถ้อยชัดคำ
"โธ่ ชิโอริ ได้โปรดเถอะ"
"ถ้าอยากได้คืนล่ะก็ ต้องทำตามที่ฉันบอกนะ นีโอ"
ชิโอริเผยรอยยิ้มแบบปีศาจน้อยออกมา นีโอเริ่มจะรู้สึกขนลุกขึ้นมาเล็กน้อย แต่ความรู้สึกที่อยากได้ของคืนมีมากกว่า
"อื้ม! จะให้ทำอะไรก็บอกมาได้เลย!"
"ไปข้างนอกกัน"
"เอ๋!?"
นีโอร้องด้วยความประหลาดใจ ไหงจู่ๆ เพื่อนสนิทของเธอถึงได้อยากออกไปข้างนอกตอนนี้ล่ะเนี่ย
ว่าแต่ตอนนี้มีทางเลือกอื่นด้วยเหรอ
"ว่าไง นีโอ จะไปมั้ย?"ชิโอริพูดพลางส่ายเครื่องกลในมือไปมา ราวกับจะบอกว่า'มีตัวประกันอยู่นะ'ยังไงยังงั้น
"ไปอยู่แล้ว"
"งั้นไปกันเถอะ"
เด็กสาวผมเหลืองจูงมือเพื่อนสมัยเด็กออกไปนอกห้อง เดินสำรวจทางเดินบนเรืออควาลำใหญ่นี้ โดยที่มีเสียงคร่ำครวญขอเครื่องกลคืนของนีโอดังขึ้นเป็นระยะๆ
ถึงจะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยมันก็ฆ่าเวลาได้ดีเลยล่ะนะ
.
.
.
เสียงคลื่นซัดสาด กระทบกับชายฝั่งของเกาะซึ่งเป็นที่ตั้งของอัลโตมาเร่ นครแห่งสายน้ำในเขตโจโต ณ ท่าเรือของนครสายน้ำ ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่เพียงลำพัง
'อยากจะบอกอะไรกันแน่ ซุยคุน'
เรือนผมสั้นสีฟ้ากับสีดำเป็นเอกลักษณ์ที่เห็นได้อย่างเด่นชัด นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องไปในทะเลที่เต็มไปด้วยเกลียวคลื่น คิ้วขมวดเข้าหากันราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดเรื่องอะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆ
"มิจู!"
เสียงร้องของโปเกมอนนากทะเล มิจูมารุ ทำให้เรียวโนะสุเกะที่กำลังครุ่นคิดอยู่หันมามอง มิจูมารุชูกระดาษที่ถูกเขียนเป็นสัญลักษณ์ประหลาดให้กับเทรนเนอร์ของตน
"นี่อะไร?"
เรียวโนะสุเกะถามคู่หู แต่เจ้านากน้ำก็เอาแต่ส่ายหน้าเหมือนกับจะบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน
ถ้าคู่หูของเขาไม่รู้ ดูท่าว่าเขาจะต้องอ่านเจ้าสัญลักษณ์แปลกๆ นี่เองซะแล้ว เรียวโนะสุเกะพิจารณาตัวอักษรแปลกๆ นี่อยู่พักหนึ่ง ไม่นานเขาก็สามารถอ่านมันได้
'ภัยพิบัติร้ายแรงกำลังจะมาเยือน
ผู้วายชนม์จักคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง โดยตำนานที่หลับใหลในสถานที่ที่เพิ่งถูกค้นพบ
ความโกรธแค้นที่ฝังลึกในดวงวิญญาณผู้หวนคืนจักทำลายทุกสรรพสิ่ง
จงไปหยุดมันเสีย ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป'
ถึงแม้จะอ่านมันได้ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะถอดความมันได้ทั้งหมด
'ผู้วายชนม์จักคืนชีพ..มีโปเกมอนที่สามารถชุบชีวิตคนตายได้จริงๆ น่ะเหรอ?'
'แล้วไอ้สถานที่ที่เพิ่งถูกค้นพบนี่มันอะไร?'
จู่ๆ สถานที่หนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของเรียวโนะสุเกะ เมื่อไม่นานมานี้ เขาเพิ่งจะเห็นข่าวของสถานที่ใหม่ที่เพิ่งก่อสร้างขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ และตั้งอยู่บนเกาะที่เพิ่งถูกค้นพบ
'PT school'
"ไปเถอะ มิจูมารุ พวกเราต้องรีบไปแล้ว"
เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน เรียกมิจูมารุกลับเข้ามอนสเตอร์บอล พลางเป่าสัญญาณเรียกซาเมฮาเดอร์ เจ้าโปเกมอนฉลามที่คอยทำหน้าที่เป็นพาหนะรับส่งผู้คนจากเมืองอัลโตมาเร่ไปยังสถานที่ต่างๆ ด้วยความไวสูง ซาเมฮาเดอร์รีบว่ายน้ำมาตามสัญญาณ เรียวโนะสึเกะกระโดดขึ้นบนตัวซาเมฮาเดอร์พลางเกาะครีบของมันไว้แน่น
"ไปที่ PT school เร็วเข้า"
เรียวโนะสึเกะออกคำสั่ง เจ้าซาเมฮาเดอร์ว่ายน้ำไปด้วยความเร็วสูง มุ่งหน้าไปสู่ PT school โรงเรียนเทรนเนอร์ที่เหล่าดอกเตอร์ช่วยกันสร้างขึ้นมา
ไปหยุดยั้งภัยพิบัติ ตามสาสน์จากเทพแห่งวารี
.
.
.
เรือรอยัลอิชชูแล่นด้วยความไวสูง เนื่องจากความตั้งใจของกัปตันเรือที่อยากจะไปส่งเหล่าเทรนเนอร์รุ่นใหม่ถึง PT school ให้ทันเวลาทำให้วันนี้เรือรอยัลอิชชูแล่นเร็วเป็นพิเศษ
"นี่ ไนท์แมร์ ที่ๆ พวกเราจะไปคือโรงเรียนฝึกโปเกมอนเทรนเนอร์สินะ"
เด็กสาวผมขาวหน้าตาน่ารักเอ่ยถามเพื่อนสนิทจากเขตอิชชูที่นั่งอ่านหนังสือแบบไม่สนโลกอยู่เงียบๆ ระหว่างที่กำลังมองเกลียวคลื่นและเหล่าโปเกมอนน้ำผ่านทางหน้าต่าง
"อืม"เด็กสาวผมดำเอ่ยตอบสั้นๆ โดยที่ยังไม่ละสายตาจากหนังสือ"แล้วมันทำไมเหรอ? เอลเรีย"
"ก็ฉันตื่นเต้นนี่นา อย่างน้อยที่โรงเรียนก็คงไม่มีใครทำเรื่องแบบนั้นกับโปเกมอนหรอก ใช่มั้ย?"
เอลเรียเน้นคำว่าแบบนั้น ภาพที่พ่อแม่ของเธอทำการวิจัยและทารุณพวกโปเกมอนที่น่าสงสารยังคงติดตา
"ไม่เป็นไรหรอก เอลเรีย ใช่ว่าทุกคนจะเป็นแบบพ่อแม่ของเธอสักหน่อยนี่"
ไนท์แมร์ปลอบ เธอปิดหนังสือที่กำลังอ่านลงแล้ววางมันลงบนโต๊ะ เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอต้องผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง แต่เธอก็อยากให้เอลเรียได้รับรู้ว่าไม่ต้องเจอเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว
"น..นั่นสินะ"
"..........."
ความเงียบเข้าปกคลุม ไม่มีใครคิดจะพูดอะไรต่อ
'อึดอัดชะมัด'
"นี่ เอลเรีย"
"?"
"ไปดาดฟ้าเรือกันมั้ย หาอะไรทำฆ่าเวลาน่ะ"
"ไปอยู่แล้ว!"
เอลเรียพยักหน้าพลางตอบเสียงดัง การที่ไนท์แมร์ชวนเธอออกไปทำให้เธอลืมเรื่องเลวร้ายไปจนหมดสิ้น
อย่างน้อยก็มีเรื่องให้ทำฆ่าเวลา ดีกว่านั่งเฉยๆ ไปจนถึง PT school ก็แล้วกัน
.
.
.
"บินเร็วกว่านี้ได้รึเปล่า โทรฟี่"
เด็กสาวผมส้มเอ่ยถามโปเกมอนผลไม้ โทรเปียส ที่เธอกำลังขี่อยู่ นับตั้งแต่ที่ออกเดินทางจากเมืองซันกิ นี่ก็น่าจะผ่านมาค่อนข้างนานแล้ว แต่ตอนนี้เธอก็ยังไม่เห็นอะไรนอกจากน้ำ น้ำ แล้วก็น้ำ
"โธ่เอ๊ย! ทำไมฉันถึงได้ใช้โทรฟี่ทั้งๆ ที่พี่ได้ใช้ซันดร้าล่ะ! ไม่เห็นจะยุติธรรมเลย!"
รินงามิพูดอย่างไม่พอใจนัก ทุกคนเห็นเธอเป็นเด็กตลอดเลย แต่ก็เอาเถอะ ดีแค่ไหนแล้วที่พ่อกับแม่อนุญาตให้ออกเดินทางด้วยการใช้โปเกมอนบินไปแทนที่จะใช้เรือน่ะ
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ โทรเปียสนี่ช้าเป็นบ้า
โครก~
"อ..0/////0"
จู่ๆ กระเพาะของเธอก็ส่งเสียงประท้วงดังโครก เด็กสาวหน้าแดงด้วยความอาย ถึงตรงนี้จะไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียวก็เถอะ แต่จู่ๆ ท้องก็ร้องขึ้นมาแบบนี้มันก็น่าอายนะ
"........"
"........"
"........"
จุดยาวๆ
"ฉ..ฉันไม่ได้หิวหรอกนะ! อย่ามองฉันแบบนั้นจะได้มั้ยโทรฟี่!"
"........"
แม้เจ้าโทรเปียสตัวใหญ่ยักษ์จะหันหน้าไปทางอื่น แต่รินงามิก็รับรู้ได้ว่าเจ้านี่กำลังลอบหัวเราะอยู่แน่ๆ
แม้แต่โปเกมอนของพี่ก็คิดว่าฉันเป็นเด็กเหรอเนี่ย!?
"น..นี่ ผลไม้ตรงคอนั่นน่ะ ขอกินหน่อยได้มั้ย โทรฟี่"
เด็กสาวพูดพลางเบือนหน้าหนี นี่ไม่ได้หิวเลยสักนิดนะ ไม่-ได้-หิว-เลย-สัก-นิด!
โทรเปียสพยักหน้า รินงามิเอื้อมมือไปเด็ดกล้วยที่งอกออกมาจากคอของโทรเปียสเบาๆ ถึงจะไม่ค่อยชอบใจก็เถอะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันอร่อยจริงๆ
ว่าแต่...ถ้าโทรเปียสยังบินช้าๆ แบบนี้แล้วเมื่อไหร่เธอจะไปถึง PT school ล่ะเนี่ย
'ช่างเถอะ อย่างน้อยก็มีของให้กินระหว่างทางละกัน'
.
.
.
ชินโอมารุแล่นออกจากท่าเรือที่เมืองคิสซากิ เปลี่ยนเป้าหมายเล็กน้อยจากไฟท์แอเรียไปยัง PT school ผู้โดยสารส่วนใหญ่เลือกที่จะนั่งอยู่ในห้องพักเงียบๆ มากกว่าจะออกไปแบทเทิลกันตามทางเดินหรือดาดฟ้าเรือ
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินนั่งอ่านจดหมายด้วยใบหน้าเรียบเฉย จดหมายจากน้องชายฝาแฝดทำให้เขารู้สึกโล่งใจที่อีกฝ่ายยังมีความสุขดี
กึก!
ยูกิเมะโนะโกะวางแก้วน้ำเปล่าลงบนโต๊ะ มันหันหน้ามามองพลางส่งเสียงเรียกเทรนเนอร์ของตน
"ขอบคุณนะ เซซิ"
เขากล่าวขอบคุณ ก่อนจะกลับไปอ่านจดหมายต่อ
แอชก็แค่อยากจะรู้สึกมั่นใจ ว่าน้องของเขายังคงมีความสุขอยู่จริงๆ
"ถ้าไปที่นั่น จะแข็งแกร่งขึ้นได้จริงๆ น่ะเหรอ"
เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมาลอยๆ โปเกมอนทั้งสามตัวที่เขามีหันมามองเขาด้วยความเป็นห่วง
"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ผมไม่เป็นไรหรอก ก็แค่พูดขึ้นมาลอยๆ แค่นั้นเอง"
แอชพูด เขาวางจดหมายลงแล้วเปลี่ยนมาอ่านข้อมูลของ PT school ที่เขากำลังมุ่งหน้าไป
อย่างน้อยก็พอมีหวังว่าจะแข็งแกร่งขึ้นมากกว่าโรงเรียนพวกนั้น
เขาคิดในใจ เพื่อเป็นที่หนึ่ง เขาจำเป็นที่จะต้องแข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้
และดูเหมือนว่าความปรารถนาที่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นนั้นได้ส่งไปถึงโปเกมอนของเขาด้วย
"คงจะอยากสู้แล้วสินะ ริโอ เซซิ เนลส์"แอชถามพวกพ้องทั้งสาม"แต่ยังไงก็คงจะเอาจริงมากไม่ได้ พวกเรามาในฐานะเทรนเนอร์มือใหม่ จำได้มั้ย"
ยูกิเมะโนะโกะ ริโอลุและพจจามะพยักหน้า ถึงแม้ว่าจะอยากต่อสู้แบบเอาจริงเอาจังแค่ไหน แต่ถ้าแอชบอกแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้
"ขอบคุณที่เข้าใจนะ"
แอชพูดพลางเผยรอยยิ้มออกมา เขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง พลางคิดในใจว่าเมื่อไหร่จะถึง PT school สักที
.
.
.
เซนต์แอนน์ เรือสำราญจากเขตคันโตแล่นฝ่าเกลียวคลื่นไปส่งผู้โดยสารซึ่งส่วนใหญ่เป็นเทรนเนอร์ที่สมัครเข้า PT school ในเมื่อรับปากจากด็อกเตอร์โอกิโดะว่าจะไปส่งเทรนเนอร์ทุกคนให้ถึงเกาะแล้ว ก็ต้องรักษาคำพูดด้วยกันพาทุกคนไปส่งอย่างปลอดภัยให้จงได้
อิลิยาชมวิวจากดาดฟ้าของเรือ อยู่ที่นี่วิวดีกว่าในห้องเป็นไหนๆ ในเมื่ออีกตั้งนานกว่าจะถึงเป้าหมาย นั่งชมวิวจากดาดฟ้าก็ต้องดีกว่านอนขึ้นอืดอยู่ในห้องอยู่แล้ว
"ดีจังเลยนะที่ได้ตั๋วเซนต์แอนน์มาฟรีๆ แบบนี้ ไม่ต้องรบกวนคุณน้าด้วย"เด็กสาวพูดขึ้นพลางลูบหัวเคโรมัตสึซึ่งเป็นคู่หู"ยังไงก็ต้องขอบคุณที่เธอชนะทัวร์นาเมนต์นั่นมาได้นะ เคโรมัตสึ"
อิลิยาเอ่ยชมคู่หู การที่เธอได้ตั๋วเซนต์แอนน์มาฟรีๆ แบบนี้ก็เพราะชนะทัวร์นาเมนต์ที่มีรางวัลเป็นตั๋วเรือ ซึ่งคู่หูของเธอก็ทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยม
ทันใดนั้นอิลิยาก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศมาคุ คิวเรียกับพุรุริลที่ถูกเทรนเนอร์ลืมพูดถึงไปเสียสนิทนั่งก้มหน้าน้อยใจ
ขี้น้อยใจกันจังเลยนะเนี่ย
"อ๊ะ! ขอโทษที คิวเรียกับพุรุริลก็แบทเทิลได้ดีเหมือนกันนะ"
พอได้ยินเทรนเนอร์ของตนเองพูดแบบนั้น คิวเรียกับพุรุริลก็คืนชีพขึ้นมาทันที พวกมันดูร่าเริงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
อิลิยาอดยิ้มไม่ได้ พวกพ้องของเธอช่างน่ารักกันเสียจริง
"เอาล่ะ ไหนๆ ก็ออกมาแล้ว มาฝึกกันหน่อยมั้ย? ดูท่าจะอีกนานเลยไม่ใช่เหรอกว่าจะถึง PT school น่ะ"
โปเกมอนทั้งสามตัวพยักหน้า ก่อนจะเรียงตำแหน่งเตรียมฝึกเหมือนกับทุกที
"ถ้างั้นก็ เอาล่ะนะ!"
ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องสุดหรูบนเซนต์แอนน์ เด็กสาวผมขาวนั่งลูบหัวอโลล่าโรคอนที่เป็นคู่หู นัยน์ตาสีฟ้ามองออกไปยังนอกหน้าต่างของห้องบนเรือ ชมวิวทิวทัศน์ของท้องทะเลที่เต็มไปด้วยสรรพชีวิต
"อ๊ะ ดูนั่นสิโรคอน บีดัลล่ะ หน้าตาตลกจังเลย"
ยูกิพูดพลางนึกขันในหน้าตาที่ดูเอ๋อๆ ของบีดัล โปเกมอนบีเวอร์ที่มาโผล่กลางทะเลได้ยังไงก็ไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะมาได้ยังไงหน้าตาของมันก็ตลกมากๆ อยู่ดี
"คอน"
อโลล่าโรคอนร้องตอบ มันส่ายพวงหางนุ่มฟูไปมา ก่อนจะนอนหงายท้องให้เทรนเนอร์ของตนเกาคางเล่นๆ(เหมือนแมวเลยอะ//ไรท์)
"อีกนานมั้ยนะ อยากให้ไปถึงเร็วๆ จังเลย"
ยูกิพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตำแหน่งปัจจุบัน พอเห็นว่าอีกนานเลยกว่าจะถึงก็ลอบถอนหายใจ
"จริงสิ! ได้ยินว่าบนเซนต์แอนน์มีการแบทเทิลตามทางเดินด้วยล่ะ ไปดูกันมั้ยโรคอน"
"คอน!"
โรคอนพยักหน้า ก่อนจะเหยียดแข้งเหยียดขาแล้วลุกขึ้นยืน(ยุบ ชิด ยก เอ้ย!! ไม่ใช่ละ พอๆ//ไรท์) เด็กสาวเปิดประตูห้อง เตรียมออกไปเดินเล่นชมการแบทเทิลตามทางเดินเพื่อฆ่าเวลา อย่างน้อยมันก็คงทำให้เธอหายเบื่อได้ดีกว่าการนั่งลูบโรคอนอยู่ในห้องละกัน
.
.
.
"ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะยะ! ตาบ้ามาร์ค!"
เสียงของเด็กสาววัยสิบหกปีดังขึ้น ปลุกให้เพื่อนร่วมเดินทางที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะลืมตาตื่นขึ้นเสียที เรือนผมสีบลอนที่ปลายผมถูกกลืนด้วยสีโอรสสะท้อนกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่างของห้องในเรือสำราญสุดหรู
"อะไรของเธอเนี่ย จู่ๆ ก็มาปลุก-_-;"
เด็กหนุ่มผมฟ้าเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเด็กสาว นัยน์ตาสีฟ้าดูเหมือนว่าใกล้จะปิดลงเต็มทีทั้งๆ ที่เพิ่งจะเปิดได้ไม่นาน
"ดูนั่นสิๆ นั่นน่ะ!"
เอเทียพูดพลางชี้ไปยังนอกหน้าต่าง มาร์คจึงต้องหันไปดูอย่างช่วยไม่ได้
ซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรเลยนอกจากน้ำ น้ำ แล้วก็น้ำ
"ไม่เห็นจะมีอะไรเล--"
"อ๊ะ! มาแล้ว!"
ซ่า!!!
สิ้นเสียงเอเทีย ฝูงมิโรคาลอสป่าก็กระโดดขึ้นมาจากน้ำ อวดรูปร่างที่แสนสง่างาม หยดน้ำที่สะท้อนกับแสงตะวันจนเกิดเป็นรุ้งจางๆ ทำให้เกล็ดของมิโรคาลอสดูสวยงามกว่าเดิมหลายเท่า
ด้วยความที่มิโรคาลอสป่าหาได้ค่อนข้างยาก การที่ได้มาเจอแบบนี้ บอกได้คำเดียวว่าโชคดีจริงๆ
แต่ดูเหมือนว่ามาร์คจะไม่คิดแบบนั้น
"นี่เธอปลุกฉันมาดูอะไรแบบนี้เหรอเนี่ย-_-"
"อะไรแบบนี้นี่หมายความว่าไงยะ นายไม่รู้รึไงว่าโอกาสที่จะเจอมิโรคาลอสป่าเป็นฝูงแบบนี้มันน้อยมากเลยนะ!"
"คร้าบๆ ขอบพระคุณท่านเอเทอริส บอสซัมเป็นอย่างสูงที่กรุณาปลุกกระผมมาดูสิ่งที่หาดูได้ยากขนาดนี้"มาร์คพูดแกมประชด ก่อนจะฟุบลงไปกับโต๊ะเหมือนเดิม
"นอนเยอะไปแล้วนะ"เอเทียพูดพลางกอดอก
"เก็บแรงไว้ไง ถึงที่โน่นแล้วจะได้ลุยรวดเดียว"
"จ้าๆ กะลุยเต็มที่เลยสินะ"
"อืม"
พูดจบ เด็กหนุ่มผมฟ้าก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกครั้ง เอเทียมองแล้วถอนหายใจ เธอเลือกที่จะเมินเพื่อนสนิทแล้วหันไปมองวิวทิวทัศน์ที่ผ่านไป พลางคิดในใจว่าชีวิตในโรงเรียนโปเกมอนของเธอกับมาร์คจะเป็นแบบไหนกันน้า
.
.
.
"เฮ้! ไอ้หนู! นี่คิดจะไปที่นั่นด้วยเรือนี่จริงๆ น่ะเหรอ?"
ชายชราเจ้าของเรือประมงเอ่ยถามผู้โดยสารจากเขตคาลอสที่ได้ร่วมทางมาด้วยแบบงงๆ เด็กหนุ่มผมดำถอดเฮดโฟนออกเพื่อให้ได้ยินคำพูดของชายชราชัดๆ แต่สุดท้ายชายชราก็ต้องพูดใหม่อีกครั้งอยู่ดี
"เฮ้อ! อย่าให้ฉันต้องพูดสองรอบจะได้มั้ย แล้วสรุปว่านายจะไปที่นั่นด้วยเรือเล็กๆ นี่จริงๆ รึไง"
"โธ่ ลุง มาถึงนี่แล้วคงจะกลับอยู่หรอก"
คาเสะพูดพลางมองรอบๆ มีแต่ทะเล ทะเล แล้วก็ทะเล มองไม่เห็นเกาะหรืออะไรแล้ว แสดงว่าตอนนี้เขาออกมาไกลจากเขตคาลอสพอสมควร ใครจะวนกลับไปให้โง่ อุตส่าห์เสียเวลาอยู่บนเรือเล็กๆ นี่มา 2-3 ชั่วโมงเลยนะ
"แล้วทำไมไม่นั่งเรือสำราญไปแบบคนอื่นเล่า?"ชายชรายังคงสงสัย
"ไม่เอาล่ะ ค่าเรือแพงจะตาย"
"........"
ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุม คาเสะกลับมาใส่เฮดโฟนแล้วนั่งอยู่เงียบๆ ดังเดิม ส่วนชายชราก็กลับไปจดจ่อกับการบังคับเรือ
ตั้งแต่ PT school เปิดมา เพิ่งจะเคยเห็นคนที่ขอติดมากับเรือประมงแบบนี้ครั้งแรกเลย
ซ่า!!!
ตู้ม!!!
"เฮ้ยยย!!!"
ถึงจะอยากไปถึงเป้าหมายอย่างปลอดภัย แต่ดูเหมือนว่าการเดินทางครั้งนี้จะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่นัก เมื่อเจ้าคุสุโมเกิดนึกซ่ากระโดดขึ้นมาเหนือผิวน้ำ แถมโจมตีเรือด้วยสลัจบอมบ์(sludge bomb) จนเรือเกือบล่ม ชายชราร้องเสียงหลง ส่วนคาเสะสะดุ้งไปเล็กน้อย แต่พอเห็นเจ้าตัวต้นเหตุก็ถอดเฮดโฟนออกแล้วหยิบมอนสเตอร์บอลลูกหนึ่งขึ้นมา
"ยายาโคมะ! จิก!"
ยายาโคมะทะยานออกมาจากมอนสเตอร์บอลของเด็กหนุ่ม ก่อนจะพุ่งเข้าจิกคุสุโมด้วยความเร็วสูง พลังโจมตีที่รุนแรงทำให้เจ้าคุสุโมหวาดกลัวแล้วกระโดดหนีลงทะเลตามเดิม
คาเสะสามารถจัดการโปเกมอนที่ก่อเรื่องได้อย่างง่ายดาย ส่วนชายชราก็ได้แต่ยืนทึ่งอยู่ตรงนั้น
'เด็กนี่...เก่งใช่ย่อยเลย'
ชายชราคิดในใจ ก่อนจะกลับมาบังคับเรือต่ออีกครั้ง คาเสะที่เห็นว่าเรื่องวุ่นวายจบลงแล้วก็กลับไปนั่งฟังเพลงตามเดิม คงไม่มีอะไรทำแล้วนอกจากฟังเพลงหรือไม่ก็นั่งเฉยๆ จนกว่าจะถึงที่นั่นน่ะนะ
.
.
.
"พี่ฮิเมะ ดูนั่นสิ พวกคาโมเมะกำลังอพยพล่ะ"เสียงใสของเด็กหนุ่มที่หน้าสวยราวกับเด็กผู้หญิงเรียกให้ผู้เป็นพี่หันมามอง นัยน์ตาสีเขียวหม่นมองออกไปข้างนอกอย่างตื่นเต้น
“......”เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าฮิเมะปรายตามองน้องชายที่ตื่นเต้นเกินเหตุ แต่ก็คงไปว่าอะไรไม่ได้ ฮิเมะเข้าใจดีว่าการนั่งอยู่บนไทเดอริป เรือโดยสารจากเขตโฮเอ็นอยู่เฉยๆ มันน่าเบื่อ มองออกไปก็เห็นแต่น้ำกับน้ำ พอเห็นพวกโปเกมอนผ่านมาบ้างก็เลยตื่นเต้นล่ะมั้ง
แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับน้องชายดีเนี่ยสิ
“นี่ พี่ฮิเมะ จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”
โยรุเอ่ยถามพี่สาวที่เอาแต่นิ่งเงียบ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าพี่เป็นคนพูดน้อยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่เขาก็อยากให้พี่พูดบ้างนี่นา ไม่ใช่เอาแต่เงียบหรือไม่ก็พูดกับคาเงะโบสึที่เป็นคู่หูแค่นั้น นอกจากจะเงียบแล้วยังเด๋อด๋าอีกด้วย ช่างเป็นพี่สาวที่น่าเป็นห่วงเสียจริง
เดี๋ยวสิ ปกติพี่ควรจะเป็นฝ่ายเป็นห่วงน้องไม่ใช่เหรอ ดันกลายเป็นว่าน้องเป็นห่วงพี่ซะงั้น
“พี่ครับ พูดอะไรหน่อยสิ”
“อืม….”
อืม..สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ
แต่มันก็สั้นป๊ายยยยยยยยยย!!!
“...โปจิเอน่า พวกเรานั่งมองโปเกมอนกันต่อดีกว่าเนอะ”
เมื่อเห็นว่าการจะชวนพี่สาวคุยมันยากลำบากเหลือเกิน โยรุจึงเปลี่ยนใจมาคุยกับโปจิเอน่า คู่หูของเขาแทน ในใจก็นึกเป็นห่วงพี่สาว พี่นะพี่ แล้วแบบนี้พอไปถึง PT school จะปรับตัวเข้ากับคนอื่นได้มั้ยเนี่ย
เอาเถอะ คงจะปรับตัวได้อยู่ล่ะมั้ง
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง บนเรือโดยสารไทเดอริป ถัดจากห้องของโยรุกับฮิเมะมาอีกสองห้อง
เด็กหนุ่มผมทองนั่งเล่นกับเหล่าโปเกมอนตัวน้อยที่เป็นพวกพ้องของเขา ถึงแม้โปเกมอนที่เขามีอยู่จะดูขัดกับบุคลิกภายนอกที่ดูเย็นชาน่ากลัวของเขามากกกกกกกกกกกกกเลยก็ตาม แต่อย่างไรเสีย ความเป็นจริงที่ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
ราฟาเอลนั่งหวีขนของโปจิเอน่าอย่างสบายอารมณ์ รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อเขาได้อยู่กับเจ้าตัวเล็กนี่ มันเป็นคู่หูของเขา เป็นสิ่งที่ล้ำค่ายิ่งกว่าสิ่งใด
และตอนนี้ขนของมันก็เป็นประกายวิบวับเลย
“เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็โรคอนสินะ”
เขาพูดพลางเรียกอโลล่าโรคอนมาหวีขนต่อ ไม่รู้ทำไม แต่เวลาที่เห็นเจ้าพวกตัวเล็กนี่มีความสุข มันทำให้เขาสงบใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงหลายๆ คนจะหวาดกลัวเขาเพราะดูเป็นคนเย็นชา แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าความฝันของเขาก็คือการเป็นเทรนเนอร์ที่เป็นเจ้าของฟาร์มโปเกมอน
ว่าแต่คนที่หน้าตาดูเย็นชานี่เป็นเจ้าของฟาร์มโปเกมอนไม่ได้รึไง?
ราฟาเอลนึกอยากจะให้ไทเดอริปนี่ไปถึงที่หมายเร็วๆ สาเหตุที่เขาอยากจะไป PT school นี่ไม่ใช่เพียงแค่ไปฝึกฝนการเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์ที่จะเป็นเจ้าของฟาร์มโปเกมอนเท่านั้น แน่นอนว่ามีเป้าหมายอื่นแฝงไปด้วยอยู่แล้ว
“จะอยู่ที่นั่นรึเปล่า..พี่ชายน่ะ”
.
.
.
"เฮ้! ไม่เอาน่านัคคุร่า นายจะขุดพื้นเรือไม่ได้นะ อีกอย่าง นั่นเป็นเหล็ก ไม่ใช่ทราย!!"
เด็กหนุ่มผมเขียวกับจะงอยผมที่ยาวอย่างเหลือเชื่ออันเป็นเอกลักษณ์ตะโกนบอกนัคคุร่า คู่หูจอมขุดที่กำลังจะขุดพื้นเรือพลางกุมขมับ ให้ตายเถอะ อุตส่าห์ได้ออกเดินทางทั้งที่ เจ้านี่ไม่คิดจะเชื่องกับเขาเลยรึไงนะ
แต่ยังไงเจ้านี่ก็คงขุดพื้นเรือไม่ได้หรอกมั้ง มันไม่ใช่โคโคโดระสักหน่อยนี่
"ให้ตายสิ อุตส่าห์ได้ไปที่นั่นแล้วเจอกับคนคนนั้นทั้งที อย่างน้อยนายก็ช่วยฟังคำสั่งของฉันบ้างเถอะน่า"
สึนาโอะพูด นึกอยากจะเรียกเจ้าตัวป่วนนี่เข้าบอลเหลือเกิน เขาไม่อยากให้เรือไทเดอริปนี่จมดิ่งสู่ก้นมหาสมุทรเพราะโดนนัคคุร่าเจาะพื้นเรือหรอกนะ
"เฮ้อ~"
เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเรียกคู่หูของตนเองกลับเข้าบอลแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้คงจะมีแค่การรอคอยเท่านั้นล่ะมั้ง
.
.
.
เซนต์ฟลาวเวอร์ เรือโดยสารอีกลำจากโฮเอ็นที่ว่างเว้นจากการรับส่งเหล่าโคออร์ดิเนเตอร์สู่แกรนด์เฟสติวัลก็ได้มาช่วยส่งเทรนเนอร์ไปยัง PT school อีกแรงหนึ่ง
บนดาดฟ้าเรือปรากฏร่างของเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่งกำลังเล่นกับพวกพ้องที่ร่วมออกเดินทางมาด้วยกัน
"วันนี้อากาศดีจังเลยนะฮะ โปวาลุน"
ไอหันมาพูดพลางยิ้มให้คู่หู โปวาลุนเป็นพวกพ้องตัวแรกในบนเส้นทางสู่การเป็นโคออร์ดิเนเตอร์ของเขา คู่หูที่เปล่งประกายเจิดจ้าเมื่อได้รับแสงตะวัน
พวกพ้องแต่ละตัวของไอ บอกได้เลยว่าน่ารักทั้งนั้น ทั้งโปวาลุนที่ร่าเริง จิลลาร์มี่ผู้รักความสะอาด ไหนจะพูริน เจ้าโปเกมอนลูกโป่งสีชมพูตัวอ้วนกลม เหมาะกับไอมากทีเดียว
"อีกไม่นานก็จะไปถึงที่นั่นแล้วสินะ"เด็กหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ "งดงามและตราตรึง มาแสดงโชว์ที่เต็มไปด้วยสีสันให้ทุกคนได้เห็นกันเถอะฮะ"
เหล่าโปเกมอนพยักหน้า ทุกตัวพร้อมที่จะทำการแสดงให้ทุกคนได้ยิ้มไปพร้อมๆ กับเทรนเนอร์ของเขาเสมอ
'อยากไปถึงที่นั่นเร็วๆ จังเลย'
ไอคิดในใจ ถ้าสิ่งที่คิดเป็นจริงก็ดีสินะ
.
.
.
"ตอนนี้อยู่บนเรือแล้วครับ ทราบแล้วครับคุณน้า แค่นี้ก่อนนะครับ"
เด็กหนุ่มผมทองพูดก่อนจะวางสาย เขาหยิบมอนสเตอร์บอลของคอยคิงสีทอง โปเกมอนที่เขาได้รับมาจากคุณอาขึ้นมา อันที่จริงเขาก็อยากเรียกมันออกมาจากบอลเหมือนกับเจ้าโมคุโร่ของเขาอยู่หรอก แต่ถ้าเอาออกมามันจะขาดอากาศหายใจตายรึเปล่าเนี่ย
กุกกัก กุกกัก
เสียงมอนสเตอร์บอลลูกหนึ่งสั่นไปมาในกระเป๋า ชิโระเก็บมอนสเตอร์บอลของคอยคิงลงไป ก่อนจะหยิบมอนสเตอร์บอลที่สั่นเมื่อกี้ขึ้นมาดูแทน
"ไม่เอาน่าฟุคามารุ ฉันก็อยากให้นายออกมาจากบอลอยู่หรอกนะ แต่ถ้าให้นายออกมาข้าวของบนเรือได้มีรอยฟันนายเต็มไปหมดแน่"
เขาพูดกับฟุคามารุที่ดิ้นๆ อยู่ในบอล ชิโระหันไปมองรอบๆ เรือโดยสารลำเล็กๆ จากอโลล่ายังคงดูปกติ ข้าวของบนเรือยังคงปลอดภัยดี แต่ถ้าปล่อยฟุคามารุออกมาล่ะก็…..เรือจะล่มมั้ยก็ไม่รู้
"กรู้วๆ"
โมคุโร่บินมาเกาะแขนของเด็กหนุ่มพลางส่งเสียงร้อง ก่อนจะเอียงคอแบบ 180 องศา ชิโระมองมันแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
"ฮะฮะ มีแค่นายสินะที่อยู่บนเรือนี่ได้"
"กรู้ว"
"ชิโระพูด โมคุโร่ก็ร้องตอบ ดวงตาของทั้งคู่มองไปยังที่เดียวกัน ก่อนจะหันมามองหน้ากันแล้วยิ้ม
"อีกไม่นาน ชีวิตในโรงเรียนโปเกมอนของพวกเราก็จะเริ่มขึ้นแล้วสินะ โมคุโร่"
ในเวลาเดียวกัน ณ เรือโดยสารจากอโลล่าอีกลำหนึ่ง
เด็กสาวผมขาวยืนมองผืนน้ำอันนิ่งสงบ มันทำให้เธอรู้สึกสงบใจ
"ปลายทางของพวกเราคือ PT school สินะคะ โมคุโร่ อชิมาริ เนียบี"
เจนเน็ตพูดกับโปเกมอนทั้งสามตัวของเธอ โดยที่ยังไม่ละสายตาจากทิวทัศน์ที่เห็นระหว่างการเดินทาง เรือนผมสีขาวพลิ้วไหวไปตามสายลมที่พัดผ่าน ความสงบของท้องทะเลทำให้เธอรู้สึกดี
แต่แล้วก็มีบางสิ่งที่ขัดจังหวะการชมวิวของเธอ
"คร่อก….ฟรี้~"
เสียงกรนดังมาจากเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เรือนผมสั้นสีขาวส่วนปลายถูกย้อมด้วยสีแดงอ่อนเล็กน้อย และที่สำคัญคือเขากำลังยืนหลับอยู่
แล้วเขายืนหลับบนเรือโดยที่ไม่ล้มได้ยังไงเนี่ย!?
ราวกับรู้ว่าตนเองกำลังถูกคนอื่นมอง โลอาก็ลืมตาขึ้นมาทันที นัยน์ตาสีน้ำเงินจ้องมองไปที่เด็กสาวผมขาว ใบหน้าของเขาดูเบลอๆ เหมือนกับคนที่เพิ่งตื่นนอน(ก็เพิ่งตื่นจริงๆ นี่นา)
"มีอะไรเหรอ?"
เขาหันมาถามด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย เจนเน็ตรีบส่ายหน้า
"ป..เปล่าค่ะ! ไม่มีอะไร"
"อ๋อ--คร่อก…."
"!?"
พอเจนเน็ตตอบว่าไม่มีอะไร เด็กหนุ่มก็ฟุบหลับไปอีกทีหนึ่ง
'นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!?'
พอลองมองดูดีๆ เจนเน็ตก็สังเกตเห็นเน็คโคอาล่าที่นอนกองอยู่บริเวณเท้าของเด็กหนุ่มขี้เซา
ทั้งคู่ขี้เซาเหมือนกันซะจนเจนเน็ตอดคิดไม่ได้เลยว่าช่างเป็นคู่หูที่เข้ากันเสียจริง
"อืม...ถ้าไปถึงที่นั่นเร็วๆ ก็คงจะดีสินะคะ"
เจนเน็ตพูดขึ้นมาเบาๆ ไม่ให้รบกวนคนที่กำลังหลับอยู่ ตอนนี้เธอชักจะเบื่อการมองทะเลเฉยๆ ซะแล้วสิ
"คร่อก...ฟรี้~"
และเสียงกรนของโลอาก็เป็นตัวทำลายบรรยากาศชั้นยอดเลยจริงๆ
.
.
.
เรือโดยสารทุกลำกำลังมุ่งหน้าไปยัง PT school
นี่เป็นจุดเริ่มต้นของพวกเขาในการใช้ชีวิตในโรงเรียนโปเกมอน
ต่อจากนี้จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นนะ
โปรดติดตามตอนต่อไป
-*-*-*-*-*-*-
ดีจ้า~
แฮร่~ ตอนที่ไรท์เอาเรื่องนี้ต้องมีคนตกใจแน่ๆ เลยว่า อ้าว ซีซั่น 1 ยังไม่ถึงไหนเลย ซีซั่น 2 ก็มาละ
ไรท์ก็แค่มาอัพตอนที่ 1 ให้ทุกคนได้รู้ว่าไรท์ยังไม่เทเรื่องนี้แค่นั้นเอง
ยังไงไรท์ก็ต้องขอปิดการรับสมัครไว้ตอนนี้เลยนะคะเพราะตัวละครมันเยอะมากจริงๆ=^=;
ก็อาจจะบรรยายไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ไรท์ก็จะฝึกต่อไปค่ะ!
หากมีข้อผิดพลาดหรืออยากให้ปรับปรุงแก้ไขอะไรก็บอกได้น้า
แล้วก็ๆ มีตัวละครที่ยังไม่ได้เลือกคู่ไว้ด้วยนี่เนอะ
ถ้าเกิดว่ามีตัวละครที่ถูกใจยังไงก็เมนต์บอกได้เลยน้า
หรือถ้ายังไม่มีก็ลองคอมเมนต์ไว้ก่อนก็ได้ว่าอยากได้คู่แบบไหน สเป็คของตัวละคร ชายชายหรือชายหญิงหรือหญิงหญิง
สำหรับในตอนนี้ก็มีเพียงเท่านี้ค่ะ ขอตัวไปปั่นซีซั่นหนึ่งต่อก่อนน้า บ๊ะบาย~
//ปล. สามารถติดตามข่าวสารเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ที่ลิงค์นี้เลย(จริงๆ ก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยตรงหรอก แต่ก็อาจมีสปอยปกหรือมีลงภาพหลุดตัวละคร อะไรแบบนี้=^=)
ความคิดเห็น