ความรักที่(ไม่)สมหวัง

ข้อมูลเบื้องต้น

เช้าวันใหม่ที่สดใสของใครหลายคน ตามท้องถนนมีรถมากมายวิ่งแล่นกันสวนไปมาแต่ทำไม...ผมถึงรู้สึกมันอ้างว้างเดียวดายอย่างบอกไม่ถูกตั้งแต่รู้... ว่าเขา หรือน้องคนนั้นไม่ได้คิดอะไรกับผม ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับผมแล้วมาคุยมาให้ความหวังมาให้รู้สึกดีทำไม ผมพยายามถามตัวเองหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้คำตอบสักทีว่าทำไม ผม ผมมันไม่ดีตรงไหน หน้าตาของผมก็พอไปวัดไปวาได้น่ะ แต่ทำไม ทำไมครับ ผมถามตัวเองซ้ำๆ จนความคิดของผมได้หลุดล่องลอยออกไปเมื่อมีใครคนหนึ่งเดินเข้ามา


               "เอ้ย! ซัน  ทำไมไม่เข้าโรงเรียนว่ะ นั่งตรงนี้ทำไม ทำไมจะเป็นยามเฝ้ารถให้เขาหรอ" ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ เพื่อนผมเอง มันชื่อ บี ผมกับมันเรียกได้ว่าเป็นคู่ซี้ไปไหนไปด้วยกัน และที่สำคัญมันเป็นแฟนของเพื่อนในกลุ่มน้องที่ผมชอบ


               "กวนตีน ก็เดี๋ยวจะเข้าไง รอมึงเนี้ย ปะ เข้าโรงเรียนกัน"


               "แหม่ เอ่อๆไปๆๆ เข้าๆ  คิดถึงเเฟนกูจะเเย่  แฟนกูอยู่ในโรงเรียนล่ะ ไม่เจอกันนาน คิดถึ๊งคิดถึง" มันพูดโดยไม่เกรงใจผม  ถ้าผมทายไม่ผิด น้องคนนั้นคงมาโรงเรียนและไปอยู่ในกลุ่มกันแล้ว ถ้าผมเข้าไปแล้วเจอน้อง ผมทำหน้าไง ผมควรทำไง คิดแล้วเศร้า


               "เอ่ออ มึง นั้นไงแฟนมึง นั่งกันเป็นกลุ่มเลย" ผมชี้ให้ใอ่บีเพื่อนผมดู หน้าตามึงดี๊ด๊าเหลือเกิน ทำไมไม่ดูหน้าผมในตอนนี้มั้งหน้าว่าผมรู้สึกไง แถมยังลากมือผมเข้าไปหากลุ่มน้องอีก มึงน่ะมึงไมไม่ถามกูมั้งเลยว่าต้องการเข้าไปร่วมวงไหม ผมได้พึมพำอยู่ในใจ


               "มึงจะลากกูไปหาพวกน้องๆเขาทำไม มึงน่าจะรู้ว่ากูกำลังไม่โอเคไม่พร้อมเจอหน้าน้องเขาอยู่น่ะ"


               "ก็กูอยากให้มึงกับน้องเขาเคลียร์กัน อยู่แบบนี้กูว่าไม่โอเค เพราะมึงไม่ใช่คนเดิม ซึ่งกูไม่ชอบ กูว่าอีก ชั่วโมงนึงว่ะที่ครูจะเข้า มึงก็เอาเวลานี้ไปเคลียร์กับน้องซะ เคลียร์กันดีๆ เข้าใจไหม" ใอ่บีหันหน้ามาพูดคุยกับผม ผมรู้ว่ามันเป็นห่วงผม  จะให้ผมทำไงเพราะตอนนี้ผมไม่พร้อมเจอหน้าน้องเขาจริงๆ


               "อ้าว! พี่บีพี่ซัน สวัสดีค่ะ" น้องเดียร์พูดขึ้นและพวกน้องๆหันมาพร้อมยกมือขึ้นไหว้สวัสดีพวกผมสองคนรวมน้องฟ้าด้วยหนึ่งในนั้นที่สวัสดีพวกผม น้องเดียร์เป็นเเฟนกับเพื่อนผมซึ่งไม่แปลกที่น้องเดียร์ได้พูดขึ้นและสวัสดีพวกผมอย่างสนิทสนม ส่วน้องฟ้า...เธอเป็นคนที่ผมชอบ ชอบจนผมกับเธอไม่คุยกันอีกเลยหลังจากที่รู้ว่าผมชอบ...


               "ครับๆ สวัสดีครับ"ผมตอบด้วยรอยยิ้มที่ปกปิดความเศร้าด้วยรอยยิ้มบางก่อนที่ใอบีไปกระซิกข้างหูน้องเดียร์ซึ่งเป็นแฟนมันให้ลุกขึ้นพร้อมน้องคนอื่นๆลุกตาม ยกเว้นน้องฟ้า


               "เอ่ออ พี่ซัน เดี๋ยวหนูกับเพื่อนๆและพี่บีไปหาไรกินก่อนน่ะ เพื่อนหนูมันเหงาอ่ะ อยู่คุยเป็นเพื่อนมันก่อน เดี๋ยวหนูมาน่ะค่ะ" น้องเดียร์พูดพร้อมเดินจากไปรวมทั้งเพื่อนผมและเพื่อนน้องเดียร์ยกเว้นน้องคนนั้น น้องฟ้า...  ใอ่บีน่ะใอ่บีทิ้งกูอีกล่ะ ก็ได้ ไหนๆก็ไหนๆล่ะ ลองคุยกันไม่มีอะไรเสียหายหรอก เนอะ ผมจึงเดินไปนั่งข้างๆน้องพร้อมหันหน้ามองตรงโดยไม่หันหน้าไปมองน้องเขา


               "น้องฟ้า กินไรรึยังครับ"ผมถาม เพราะผมไม่รู้จะเริ่มถามคำถามตอนเเรกว่าไง เอาเป็นว่าผมถามแบบนี้ก่อนล่ะกัน


               "กินแล้วค่ะ แล้วพี่ล่ะค่ะ กินหรือยัง" น้องเขาถามพร้อมหันหน้ามามองผม ที่ผมรู้ไม่ใช่ว่าผมหันไปมองเเต่เป็นเพราะผมสัมผัสมันได้


               "ยังไม่กิน พี่ไม่หิวครับ เอ่ออ น้องครับ พี่ผิดอะไรทำไมน้องไม่คุยกับพี่อีกเลย"


               "ป่าวค่ะ พี่ไม่ได้ผิด ผิดที่ฟ้าต่างหาก ผิดที่ฟ้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพี่ ที่เป็นอยู่ไม่ใช่่ฟ้าไม่เจ็บน่ะค่ะ เเต่เป็นเพราะฟ้าเจ็บมากเลยหยุดมันทุกอย่างก่อนที่มันจะสายเกินไป" น้องเขาร่างยาวจนผมอดไม่ได้ที่หันไปมองก่อนหันกลับไปที่เดิมมองข้างหน้าอีกครั้ง


               "เจ็บ? เเปลว่าที่พี่เข้ามานี้...เป็นเพราะพี่ทำให้น้องเจ็บใช่ไหม หรือพี่ไม่ควรยุ่งกับเราตั้งแต่เเรก "


               "ไม่ใช่แบบนั้น เฮ้ออ พี่อยากจะเข้าใจยังไงก็แล้วแต่พี่เถอะคะ ฟ้าพูดไป ยังไงความคิดพี่กับฟ้ามันสวนทางกัน แต่จะให้น่ะพี่ ว่าฟ้าไม่เคยชอบพี่เลย ไม่เคยชอบเลย เพราะฟ้ายังลืมแฟนเก่าไม่ได้ ฟ้ารักแฟนเก่ามากน่ะค่ะ คนอื่นที่ไม่สำคัญในตัวฟ้า ฟ้าตัดออกหมด ไม่แคร์ค่ะ"


               "รวมพี่ด้วยสิน่ะที่ไม่คิดจะแคร์? โอเคครับพี่เข้าใจแล้ว งั้น... หลังจากนี้พี่จะไม่เข้มายุ่งในชีวิตน้องล่ะ ต่างคนต่างอยู่เหมือนไม่มีอะไรจะเกิดขึ้น คิดสะว่า เรื่องของเราไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ผมพูดโดยไม่สนว่าคำที่ผมพูดมันแรงหรือไม่แรงยังไง แต่ในเมื่อน้องเขาพูดแบบนั้นโดยไม่สนความรู้สึกผม ไม่แปลท่ผมจะพูดไปบ้าง ไม่ใช่ว่าผมประชดหรือจะเรียกว่าผมประชดได้ แต่ใครจะรู้ล่ะ ในเม่อทกคนไม่ได้ตกสถานการณ์เดียวกับผม จนเพื่อนของผมและพวกน้องๆเดินเข้ามา


               "มันก็คงเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วแหระค่ะ "


               "เอ้ย ฟ้า แกเบาๆหน่อยดิ เกิดไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้"น้องเดียร์กระซิบน้องฟ้า จนน้องฟ้าส่ายหน้าสองครั้งแล้วพูดเบาๆว่าไม่มีไร ช่างมัน


               "ใอ่บี กูไปล่ะ มึงอยู่ที่นี้ก็ได้น่ะ"ผมเดินโดยไม่ฟังเสียงตอบรับจากมัน"


               "เอ้ย! ใอซัน รอกูด้วยเว้ย" มันรีบเดินตามหลังผมและถ้าผมทายไม่ผิดมันคงมึนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ช่างมัน เรื่องมันผ่านไปล่ะแล้วก็ผมเดินเข้าห้องไปนั่งหลังสุดพร้อมคิดและทบทวนอยู่ในใจ


               "กูต้องการอยู่คนเดียว" ผมพูดจนใอบีส่ายหน้า


               "มึงเป็นไร บอกกูดิ "มันเซ้าซี้ผม


               "กูบอกว่า กู อยาก อยู่ คน เดียว" ผมพูดย้ำและพูดเสียงนิ่งเย็นชาจนมันลุกขึ้นเดินไปนั่งตรงอื่น ผมนั่งคิดทบทวนกับตัวเองว่าทำไมผมถึงไม่สมหวังกับความรัก พอมีความรักผมต้องต่อสู้หนักหนาเพียงใดกว่าจะได้มา ครั้งก่อนก่อนก็มีแลว แถมนานมากกว่าผมจะเปิดใจ พอปผมเริ้มเปิดใจสุดท้ายมันกลับอย่างนี้อีกหรอ ทำไม ทำไมว่ะ ทำไม หรือผมมีปมกับความรัก ผมถึงไม่เคยได้สมหวังจนถึงเวลาเลิกเรียนในเวลาตอนเย็น


               "ซัน กลับพร้อมกูไหม?หรือให้กูไปส่ง?" ผมหันไปมองพร้อมพยักหน้า ที่มันถามทแบบนี้เพราะมันเห็นผมนิ่งมาทั้งวันไม่พูดคุยกับมัน มันคงรู้ว่าผมเสียใจมากแค่ไหน แต่ันเลือกให้ผมอยู่กับตัวเอง ทบทวนตัวเอง


               "ไม่ว่ะ มึงกลับก่อนเถอะ เดี๋ยวกูเดินเล่นสักพักก็กลับล่ะ" ผมตอบเพราะตอนนี้ผมไม่กลับบ้านบ้านในสภาพที่จิตใจย่ำแย่จนมันพยักหน้าแล้วเดินออกไป ส่วนผมได้นั่งอยู่บนห้องสักพักคิด ทบทวนตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องเรียน แต่เเล้วผมก็เจอผู้ชายกับผู้หญิงกำลังจะมีเรื่องกันอะไรสักอย่างนี่แหระ เหมือนฝ่ายชายจะเข้ามาทำร้ายฝ่ายหญิง ซึ่งผมไม่ชอบให้ผู้ชายรังเเกเพศผู้เป็นแม่หรอกน่ะ ผมเกลียดด้วยซ้ำ จนผมเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นชดเจน ชัดเหลือเกิน ปล้วพูดในใจเบาๆ น้องฟ้า...


               "โอ้ย! มึงจะตบกูทำไม ใอนนท์ กูแฟนเก่ามึงน่ะเว้ย ให้เกียรติกูหน่อยสิ" ผู้ชายคนนั้นตบและถีบน้องฟ้าอย่างจัง คนมุงมองรอบๆไปหมดแต่ไม่มีใครคิดจะเข้าไปช่วย


               "เหอะ ทำไมกูต้องให้เกียรติด้วยว่ะ แค่เเฟนเก่า อย่ามายุ่งกับกู กูมีแฟนใหม่ไปแล้ว กูกับมึงเลิกกันแล้วน่ะ" ผู้ชายคนนั้นพูด  ผู้ชายดีๆจะพูดแบบนี้หรอ ทำไมไม่ให้เกียรติต่อกัน ผมทนดูไม่ไหวแล้วรีบเข้าไป

   
               "หยุดสิครับ ทำร้ายเพศผู้เป็นแม่ไม่ดีน่ะครับน้อง เป็นผู้ชายรึปาวเนี้ย" ผู้ชายคนนั้นมองผมทำท่าจะเอาเรื่องผม


               "อย่าเสือกครับ ไม่ใช่เรื่องของมึง"


               "ใอนนท์ นี่รุ่นพี่กูน่ะ มึงควรให้เกียรติรุ่นพี่กูด้วย ถึงแม้จะไม่ให้เกียรติกูก็ตาม"

 
               "รุ่นพี่มึงไม่ใช่รุ่นพี่กู เหอะ " มันทำท่าตบน้อง ผมถึงเอาตัวเข้าไปแทรกระหว่างกลางพร้อมเอาจับมืออีกคน


               "รังเเกผู้หญืงแบบนี้ ไม่สมเป็นผู้ชายเลยว่ะ"


               "แล้วมึงเป็นผู้ชายมากพอรึไงว่ะ!"มันต่อยผจนผมหันหน้าทางแรงที่มันชก


                "โอ้ย! กร่างจังน่ะครับน้อง" ผมเช็ดมุมปากของผม และมันทำท่าต่อยผมอีกครั้งจนผมหลบและชกหน้ามันอีกคนแรงๆ จนมันหงาหลังและล้มลงกับพื้น


               "มึง.... " มันมองหน้าอาฆาตผม แต่ผมไม่สนจนมีใอบีเพื่อนของผมวิ่งเข้ามาและมันวิ่งหนีไป ถ้ามันไม่วิ่งหนีไป มีหวังมันโดนกระทืบจากฝีเท้าเพื่อนผมแน่


               "เป็นไงบ้างว่ะมึง ดูดิ เลือดออกตามมุมปากเลย "


               "ก็ไม่เป็นไรว่ะ นิดหน่อยเอง" ผมตอบพร้อมหันหน้าไปมองน้องฟ้า


               "น้องฟ้าเป็นไงบ้างครับ โอเครึป่าว ขอโทษน่ะที่พี่เข้ามายุ่ง ทั้งๆที่บอกไปแท้ๆว่าพี่จะเลิกยุ่ง เอ่อ น้องเดียร์ ฝากดูเพื่อนเราด้วยล่ะ"ผมพูดเสียงเศร้า พร้อมหันไปมองน้องเดียร์แล้วเดินจากไป


               "เอ่อ เดี๋ยวค่ะพี่ซัน"น้องฟ้าเอ่ยทักเรียกก่อนที่ผมจะเดินไปไกลมากกว่านี้


               "ครับ" ผมหยุดเดินแล้วหันหลังไปมอง


               "คือ... เรื่องเมื่อเช้า ฟ้าขอโทษน่ะ ฟ้าไม่ได้ต้องการเป็นแบบนั้น  ฟ้าผิดเองฟ้าขอโทษ"น้องพูดระรัวจนผมเผยยิ้มขึ้นมา


               "ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เข้าใจ เราไปรักษาตัว ทำเเผลเถอะ ดูตัวเราสิ หน้าตาดูไม่ได้เลย"


               "ค่ะ พี่ค่ะ ถึงเเม้เราจะเป็นเเฟนไม่ได้ เเต่เรายังเป็นพี่น้องกันได้นี่ค่ะ พี่อย่าทำแบบนี้เลย ใจฟ้ามันไม่มีความสุข"


               "ต้องการเป็นแค่นี้หรอ"ผมถามแล้วหันหน้าไปมอง ที่จริงผมไม่ใช่อยากเป็นแฟนมากขนาดนั้น แค่ผมบอกว่าผมชอบ มันเลยทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป


               "ค่ะ ฟ้าต้องการแค่นี้...."น้องพูดเสียงเบาจนผมได้ยิน


               "งั้น...ก็ได้ครับ โอเคครับน้อง "ผมตอบตกลงเป็นพี่น้องไปเพราะผมไม่อยากให้น้องอึดอัดใจที่เราเป็นแบบนี้ ผมเคารพการตัดสินใจของน้องเสมอขอแค่น้องบอก..ก็พอเเล้ว


ผมกับน้องก็ได้กลับมาคุยกันอีกครั้งแต่กลับมาคุยกันในฐานะพี่น้องไม่มีไรเกินเลยมากกว่านั้นเพราะผมไม่มีมีสิทธิ  แต่ยังดีที่เป็นได้แค่พี่น้อง ดีกว่าไม่ได้เป็นอะไรเลย ความรักมันไม่ใช่การครอบครองเสมอไปหรอก มีทั้งสุขและทุกข์ มีทั้งเศร้าและรอยยิ้ม มีทั้งความเสียใจและหัวเราะ มันมีหลายอย่างมาก ถ้าความรักมันคือการครอบครอง คิดว่าทุกคนบนโลกแห่งนี้จะพบแต่ความสุขหรอก แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุข มันก็โอเคเเล้ว จากวันนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าความรักระหว่างพี่กับน้องของเราจะเป็นไง ยังไงๆไม่มีทางเป็นความรักจากหนุ่มสาวได้ลง