คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ep01 เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ
ในห้องพักประจำหอสอง ห้องริมสุดของทางเดิน ห้องที่มีกระต่ายกระดาษแปะไว้ที่ประตูให้เฝ้าห้อง
หนุ่มน้อยหน้ามนร่างหนึ่งกำลังขะมักขะเม้นกับการเย็บขานุ่มนิ่มของเจ้ากระต่ายน้อย
ของแหลมคมกับใจทีไ่ม่อยู่กับที่ มักจะเป็นเรื่องเสมอ...
"โอ๊ยย... เจ้าเข็มบ้า ชั้นให้ทิ้มผ้าไม่ใช่นิ้วชั้นนน ฮือออ... เลือดไหลเลยอ่า"
หลังจากจบประโยคที่ไม่ได้ช่วยบรรเทาความเจ็บแล้ว หนุ่มน้อยก็ยกนิ้วมือเรียวขึ้นแตะริมฝีปาก
แล้วดูดเลือดที่ปลายนิ้วเบาๆ
"เฮ้อออ... เจ้ากระต่าย ชั้นต้องเย็บแกอีกซักกี่ตัว กว่าชั้นจะรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นทำชั้น"
หนุ่มน้อยมองตาเจ้ากระต่ายที่ดำทื่อ หวังให้มันตอบความในใจ จนลืมแล้วไปว่า วันนี้มีเรียนนี่หน่า...
ตายละ...
ซองมิน อีซองมิน หนุ่มน้อยที่มีพลาสเตอร์แปะที่นิ้ว คว้ากระเป๋าและวิ่งหลุกๆไปยังตึกเรียน
คาบเรียนวันนี้ วันที่โหลงเหลงของซองมิน เขาลืมไปแล้วว่า เค้าต้องสอบทำขนม
โชคดีที่เค้าไม่ใช่เวรซื้อของทำขนมวันนี้ ซองมินรีบค้นหาผ้ากันเปื้อนตัวเก่ง แล้วใส่อย่างคล่องแคล่ว
หนุ่มน้อย หยิบไข่มาตอก แยกไข่แดงออกจากไข่ขาว อย่างชำนาญ
"เอาละหนุ่มๆทั้งหลาย ตั้งใจทำดีๆละ สอบนะคะ สอบ" คุณครูอีทึก คุณครูที่สวยสะพรั่งตามวัย(เอิ้กๆ)พูดขึ้นดังๆในห้องทำขนม
ใส่โน้นผสมนี่เสร็จ กลุ่มของซองมินก็หยอดแป้งบนถาด แล้วส่งให้เตาอบทำหน้าที่ต่อ
ซองมินจ้องคุกกี้ในเตาอบ แล้วใจก็ลอยออกไปหาคนข้างนอกห้องอบขนมอีกแล้ว...
นาที สามนาที สิบนาที... อบคุกกี้นะคะ ไม่ใช่อบไก่... กลิ่นขมๆวิ่งออกมาจากเตาอบ
แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ใจของซองมินลอยกลับมา
"ซองมิน... ใจนายลอยไปไหนเนี้ย คุกกี้ไหม้หมดแล้ว กลับมาๆๆๆๆ" อีดงเฮ เพื่อนสนิทที่ใส่หมวกทำอาหารลายพริกหยวก(???) เขย่าต้นแขนอวบๆของซองมิน
"ไหม้เป็นตะโกแบบนี้ ก็โดนหักคะแนนหมดซิ อีซองมิน นายพลอยทำให้ฉันเสียคะแนนไปด้วยนะ รู้รึเปล่า" เพื่อนตัวน้อย บ่นอุ๊บอิ๊บๆ
"ฉันขอโทษ ดงเฮ.... อ่าา ไหม้จริงด้วย" ซองมินอวดครวญหลังจากที่ดึงถาดร้อนๆออกจากเตาอบ
"ขมชะมัด ทำอย่างไงดีละ ทงเฮ~~~" ซองมินส่งตาแป๋วให้ดงเฮ แต่มีรึที่ดงเฮจะหลงกล ดงเฮไม่ใช่หนุ่มๆทั่วๆไปนะ
"นายไม่ต้องเลย ซองมิน รีบซ่อนๆๆๆๆ.....กำ ไม่ทันแล้ว" ไม่ทันจะขาดคำ คุณครูอีทึกก็สอดหน้าเข้ามามองถาดในมือของซองมิน
"อ้าว ทำไมดำปี๊ดปี๋แบบนี้ หักคะแนน! ตั้งใจกันหน่อยซิ..... พ่อหนุ่มอีทั้งสอง" พูดเสร็จ คุณครูอีทึกก็จดปลายปากกาลงคะแนนที่น้อยนิดในกระดาษ ทงเฮแค้น หยิกต้นขาซองมินให้รู้สึกตัว
"โอ๊ยยย " ตามสัญชาติญาณกระต่าย มินเจ็บนะเฮ
"อะไรของเธอ อีซองมิน" คุณครูคนสวยตวาด
"อะ เปล่าฮะ" ซองมินลดสายตา รีบขอโทษ
"ตั้งใจหน่อยซิ อีซองมิน อีทงเฮ คิดว่านี่มันเล่นๆรึไง" ครูอีทึกดุ แล้วเดินจากไป
"ทงเฮ... เจ็บนะ.... ทำไงดีอะ เสียของหมดเลย"
"ไม่รู้แหละ นายต้องรับผิดชอบ ซองมิน เอาไปให้คนที่นายชอบซิ"
"เฮ้ย ไม่มี จะบ้าเหรอ" ซองมินรีบแก้ตัว แต่แก้มมันช่างไม่เป็นใจ กลับชมพูระเรื่อๆขึ้นเรื่อยๆ
"จริงอะ ซองมิน งั้นชั้นขอนะ พ่อนักบาสคนนั้นหน่ะ คนที่ผอมๆอะนะ" แก้มซองมินยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ
"........" ดงเฮคงหมายถึง คยูฮยอนเป็นแน่ แต่โทษที ไม่ใช่จ๊ะ เพื่อนรัก อีกคนตั้งหาก อีกคนที่หน้าตาบ้านๆ ไม่โดดเด่นเหมือนคยูฮยอนที่ดงเฮพูดถึง ความรู้สึกของซองมินมันส่งมาแบบนั้น
"คิคิ ฉันดูออกน่า" ดงเฮ แหย่เพื่อนกำลังสนุก
"พอแล้ว ฉันแค่จัดการคุกกี้เกรี๊ยมๆนี่ก็พอใช่มั๊ย นายถึงจะหยุดพูดหน่ะ" ซองมินรีบเปลี่ยนประเด็นก่อนที่ความจริงๆจะแตก นิ้วมือที่แปะพลาสเตอร์ หยิบคุ้กกี้ใส่โหลอย่างไม่ถนอม พลางคิดไปเรื่อยๆว่า อาการที่ตัวเองเป็นมันคือ ตกหลุมรักรึเปล่านะ
"นี่ ดงเฮ ฉันสับสน.... เหมือนกับว่า...ฉัน...กำลัง....." ซองมินเอ่ยเบาๆ โดยไม่ได้มองหน้าเพื่อนรัก เพราะรู้สึกเขินที่ต้องพูดความรู้สึกตกหลุมรักใครที่ว่านั้น....
"ทงเฮฮฮฮฮฮ~~~ มีจดหมายรักจ่าหน้าซองถึงนายแหน่ะ" เพื่อนร่วมห้องเดินสะดุดจดหมายสีฟ้าหวานแหว๋วที่วางอย่างตั้งใจที่ประตูหน้าห้อง
"ไหนๆ ใครกันนะ ตาถึงส่งมาขอความรักดงเฮคนนี้" ดงเฮพูดพร้อมกับตาวาวๆ
"จาก อึนฮยอก ^^" ลายมือประหม่าๆจ่าหน้าซองแบบนั้น ดงเฮอ่านตามช้าๆ
ซองมินไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง อึนฮยอก...
ไม่ใช่อาการใจลอยอีกแล้ว ใจน้อยๆ มันตกตุ๊บลงไปเหมือนใครเอาสมอมาถ่วง
หนักและนิ่ง....
"ใครอะ ซองมิน นายรู้จักปะ"
...
ความคิดเห็น