รวมเหล่าอลวนคนจิตป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : พระราชา(ฝึกหัด)

บทที่ 1 พระราชาฝึกหัด

                กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  ณ เกาะลอยฟ้าเหนือกรุงเทพมหานคร ฯที่ไม่เคยพบในพงศาวดารฉบับใดๆหรือตรวจพบด้วยดาวเทียมค้างฟ้าเครื่องไหน    ยังมีอาณาจักเล็กๆแห่งหนึ่งดำรงอยู่อย่างลับๆ   เคียงคู่กับประเทศไทยเรื่อยมาประดุจเงาที่ซ่อนเร้นอยู่ในความมืด   ไม่มีใครสนใจ   ไม่มีใครคิดจะค้นหา   เป็นเมืองลับแลที่น้อยคนนักจะได้ย่างกลายเข้าไป    มีผู้เฒ่าผู้แก่บางคนเท่านั้นที่เคยเห็น “ชาวโมโมเน่อ”ซึ่งอาศัยอยู่บนเกาะแห่งนั้นลงมาเที่ยวเล่นบนพื้นดิน   อาณาจักร “โมเม้นท์” ยังคงอยู่จนบัดนี้

                อาณาจักรถูกปกครองด้วยอำนาจบูรณาญาสิทธิราชตลอดมา    ผู้ปกครองจะมีตำแหน่งเป็น  “พระราชา”   สืบทอดบัลลังก์ด้วยสายเลือด    รุ่นต่อรุ่น    ถึงกระนั้นพระราชาทุกพระองค์ที่ขึ้นปกครองมาก็ต่างพระปรีชาสามารถครบถ้วนไปด้วยความสง่างามและชาญฉลาด    ยกเว้น…พระราชาฝึกหัดคนล่าสุดของราชวงศ์

                “พระราชาแจนาฟเพคะ   กรุณาอยู่นิ่งๆเสียมั่งเถิด    อย่าให้พวกนางในต้องวิ่งตามเป็นเด็กๆแต่ก่อนเลย” เสียงเอ็ดตะโรของสาวแก่ร่างท้วมดังขึ้น    นางกำลังวิ่งหอบหิ้วกระโปรงไล่ตามมา   เนื้อตัวเต็มไปด้วยแผลถลอกมอมแมมไปทั้งตัว    เพราะเครื่องแบบพระพี่เลี้ยงประจำส่วนพระองค์นั้นยาวลากพื้นและฟูฟ่องไม่เอื้ออำนวยต่อการวิ่งเลยซักนิดเดียว    เล่นเอาล้มหกเขมนหัวทิ่มหัวตำไปหลายรอบ

                มันเป็นเรื่องดีที่นางได้รับตำแหน่งกิตติมศักดิ์เป็นถึงหัวหน้าพระพี่เลี้ยงประจำส่วนประองค์    แต่ก็โชคร้ายที่พระราชาพระองค์นี้กลับเป็นเด็กสาวอายุสิบห้าที่แสนซนและดื้อด้านที่สุดกว่าครั้งไหนๆ 
 

                “เราไม่ใช่นักโทษเสียหน่อย   เลิกตามเราซักทีได้ไหม” เด็กสาวผมสีดำสนิทซอยสั้นวิ่งซอยเท้าบนโถงทางเดินอันยาวจนสุดสายตา   โดยมีคณะพระพี่เลี้ยงประจำพระองค์วิ่งตามกันมาเป็นพรวน   นำโดยมาริซ่าผู้เป็นหัวหน้าคณะ    ดวงตาสีนิลเข้มฉายแววร่างเริงและใสซื่อดุจเด็กเล็กๆ    สวมใส่อาภรณ์สีน้ำเงินขลิบด้วยไหมสีเงินอย่างดี    หากแต่มิใช่ในแบบที่สตรีผู้สูงศักดิ์ควรจะใส่   มันเป็นชุดที่ดัดแปลงมาจากเครื่องแบบหัวหน้าองครักษ์   ต่างกันตรงแค่เป็นกางเกงขาสั้นเท่านั้น   ถ้าไม่สังเกตเห็นมงกุฎสีทองใหญ่มหึมาบนศีรษะก็เหมือนเด็กกะโปโลทั่วๆไป

                “หยุดวิ่งพล่านเช่นนี้เสียทีเถิด    กระหม่อมวิ่งไม่ไหวแล้วนะเพคะ” มาริซ่ากล่าวเสียงหอบ

                “เราไม่ได้บอกให้วิ่งตามเสียหน่อย”แจนาฟแลบลิ้นล้อเลียน   พร้อมกับวิ่งนำห่างออกไปเลื่อยๆ  

                ราวกับพระเจ้าเมตตาเอ็นดูสาวโสตสนิทสุดสวยเพรียวลม(ซะเมื่อไร)อย่างมาริซ่า    สุดปลายทางมีบุคคลผู้เป็นหนึ่งที่เดียวที่สามารถปราบพระราชาแสซนได้อยู่หมัดดักรออยู่   ‘ราชองครักษ์ราฟาเอล’ ไอดอลประจำราชวัง

                “ไอ๋หย๋า” เด็กสาวอุทานออกมาเมื่อระจันหน้ากับคนตัวสูงที่อยู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้   - -อ๊ากกกกกกกกก   สิ่งมีชีวิตเต็มไปด้วยความเจิดจ้ากระแทกตาเลือดไหลซิบๆ   มาอยู่นี้ได้ไง - - แจนาฟกรีดร้องในใจ

 
               “จะวิ่งไปไหนรึฝ่าบาท” ราฟาเอลก้มหัวคำนับตามขนบประเพณี

                “เรากำลังจะไปหาอยู่พอดีเลย”

 
               “ฝ่าบาทมีกิจอันใดจะเรียกใช้กระหม่อมก็ทรงให้คนมาตามไปพบจะสะดวกกว่านะครับ”

 
               “คุยกับเหมือนเดิมไม่ได้รึไง” แจนาฟรีบหันหน้าหนีหลีกเลี่ยงจากการมองหน้าฝ่ายตรงข้ามทันที   - -เลือดกำดาวจะพุ่ง   ขอร้องทีเถอะอย่าทำหน้าตาดีใส่ได้ไหม   ยิ่งไอ้คำพูดแบบนั้นมันทำให้มันทำให้ความเจิดจ้าเพิ่มขึ้นไปอีก- -

  
              “กระหม่อมมิบังอาจ……”

  
              เพื่อยุติการสนทนา    แจนาฟยกส้นเท้ากระแทกลงบนรองเท้าหนังสีดำมันวับสะท้อนเห็นรูขุมขนของฝ่ายตรงข้ามอย่างแรง   จนคนมาดนิ่งถึงกับทรุดลงไปนั่งพูดไม่ออก  ก็รองเท้าของเด็กสาวมันธรรมดาเสียที่ไหน     ดูเหมือนภายนอกเป็นเพียงแค่รองเท้าหนังตุ่นสีน้ำตาลธรรมดา   หากความจริงแล้วมันติดตั้งอุปกรณ์กลไกมากมายไว้ภายใน    จนรองเท้ามีน้ำหนักมากกว่าปกติหลายเท่า    ถ้าเป็นคนอื่นคงเดินเหินไม่ไหว    มีเพียงเจ้าของรองเท้าคู่นี้เท่านั้นที่ใช้มันเหมือนปกติ

                “น่าผิดหวังจริงๆ” เด็กสาวกระชากคอเสื้อขององครักษ์   “ถ้ารู้จักเราดีคงเดาออกนะว่า   เราจะทำอะไรต่อไป”

                องค์รักษ์หนุ่มสบตากับเด็กสาว    ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งผ่านประตูออกไป

                “โถ่…ท่านราชองครักษ์” มาริซ่าวิ่งมาหยุดตรงตำแหน่งที่ชายหนุ่มนั่งอยู่   “เหตุใดท่านถึงปล่อยพระราชาแจนาฟไปโดยมิกล่าวห้ามเลย”

                “ข้าเป็นเพียงองครักษ์ธรรมดาเท่านั้น   คงมิอาจกล่าววาจาตำหนิติเตียนพระราชาได้หรอก”

 
               “ถ้าเช่นนั้นคงไม่มีใครคุมพระราชาได้อีกแล้วนะซี” มาริซ่าถอนหายในเฮือก   แล้วกันกลับไปกล่าวกับพระพี่เลี้ยงคนอื่นๆ   “หยุดตามกันก่อน   ไว้รอพระราชากลับมาเสวยพระกายหารแล้วค่อยจับตัวมาลองชุดเจ้าบ่าวแล้วกัน” เหล่าพี่เลี้ยงพยักหน้าตอบรับก่อนแยกย้ายไปทำหน้าที่ของใครของมันด้วยความเสียดาย    สายตาอาลัยอาวรณ์องครักษ์หนุ่มเต็มที่

 
               “มีเรื่องอะไรหรือครับ   วุ่นวายกันเชียว”

 
               “อ่าว…ไม่ทราบหรือเจ้าคะว่า    จะมีการจัดพิธีอภิเษกระหว่างพระราชากับคู่หมั่นคู่หมายในอีกเจ็ดวันข้างหน้านี้     ท่านไปอยู่ที่แห่งใดมาถึงมิทราบเรื่อง”

 
               ราฟาเอลพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับทราบ     แต่ไม่ได้ตอบคำถามของหญิงร่างท้วมในตอนท้าย  ชายหนุ่มตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด    เขาควรทำเช่นไรดีกับพระราชาผู้แสนจะเอาแต่ใจ   

                ช่วยเหลือ  หรือ  ขัดขวาง

                มีสองทางให้เลือกเท่านั้น

                การตัดสินใจของเขาครั้งนี้อาจทำลายสายสัมพันธ์อันแสนมีค่าระหว่างกันได้มลายสิ้น

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

                ในค่ำคืนอันแสนเงียบสงบ    ดวงจันทร์ลอยเล่นอยู่บนท้องนภากว้างใหญ่อันไร้ดาวทอประกายแสงระยิบระยับประดับ    ผู้คนต่างหลับใหลเพลิดเพลินกับฝันที่แสนหวาน    ยกเว้นเหล่าทหารยามซึ่งยึดหมั่นในคำสั่งที่เคร่งครัด  และพระราชาแห่งนครบนเกาะลอยฟ้าแห่งนี้

                แจนาฟนั่งทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง   ทั้งๆที่เปิดรับอ้าไว้   แต่สายลมอันบริสุทธิ์กลับไม่สามารถพัดผ่านเข้ามาได้    โหยหาอาวรณ์ดินแดนแสนกว้างใหญ่เบื้องล่าง    ชุดสีขาวถูกเย็บปักอย่างประณีตงดงามถูกมือผู้ต้องสวมใส่ขยำแน่นไม่ถนอม    ชุดแต่งงาน…ในตอนนี้มีค่าเป็นเพียงแค่เศษผ้าขี้ริ้วที่น่ารำคราญ    มันจะมีความหมายอะไรถ้าหัวใจไม่ปรารถนา    อยากจะทำลายให้สิ้นซากเสียตรงนี้     หากไม่ติดที่ว่าถูกสอนมาให้รู้จักคุณค่าสิ่งของ

                ไม่ว่าจะเป็นบานประตูหน้าต่าง   หรืออะไรก็แล้วที่สามารถทำให้สิ่งที่ชีวิตภายในเล็ดรอดออกไปล้วนแล้วแต่ถูกลงลงอาคมกั้นอาณาเขตไว้ทั้งสิ้น    พวกวิซาท์อาวุโสเป็นคนลงมือด้วยตัวเอง   เป็นความคิดที่แสนรอบครอบเสียจริงๆ    มาริซ่าคาดการณ์ไว้ถูกว่าเธอจะหนีงานแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน

                “คิดหรอว่าเขตอาคมแค่นี้จะกักเราไว้ได้”

                แจนาฟหัวเราะในคำคอ   พร้อมกับโยนชุดเจ้าสาวไปกองบนเตียง   แล้วคว้าเป้ขึ้นสะพายเตรียมออกเดินทาง   ถึงมาริซ่าจะเป็นคนฉลาด   แต่ยังไม่เพียงพอที่จะต่อกรกับความเจ้าเล่ห์ของพระราชาแสนซนอยู่ดี   และอย่าคิดว่าพระราชาฝึกหัดซึ่งผิดแพลกไปจากรุ่นอื่นๆผู้นี้จะเก่งเวทย์ถึงขนาดทำลายเขตอาคมได้เหมือนกัน   ขนาดร่ายมนต์ธรรมดายังท่องไม่ได้เลย   อ่าว…แล้วจะทำยังไงล่ะ

                เด็กหญิงหยิบกุญแจผีออกมาจากกระเป๋ากางเกงพร้อมกับแสดงรอยยิ้มแห่งชัยชนะ   แม้ว่าประตูจะถูกลงอาคมไว้อย่างทนทาน  ไม่ว่าจะพังด้วยขีปนาวุธก็ยังไงก็ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน    แต่ยังไงก็ตาม   คนฉลาดเดินไปมักไม่รู้จักความคิดตื้นๆ  ไม่มีลูกไม้ใดๆเลย  ในเมื่อไม่สามารถพังด้วยแรงได้    ก็เปิดมันด้วยกุญแจเสียเลยซี   

                แกร๊ก…

                ประตูไม้บานใหญ่ถูกไขออกมาอย่างง่ายได้   เด็กสาวค่อยๆแง้มประตูโฉงกหน้าออกไปมองทางเดิน   ไร้คน…เงียบเฉียบ…เงียบ…เกินไป   หายไปไหนกันหมด   สงสัยไว้ใจในเขตอาคมน่าดู    ทีนี้จะได้หนีได้สบายๆ

                “จะไปไหนรึครับฝ่าบาท”

                ชายหนุ่มร่างสูงผู้ดำรงตำแหน่งราชองครักษ์โผล่พรวดออกมาจากเงามืดอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย   เล่นเอาคนถูกจับได้สะดุ้งโหยง

                “โผล่มาไม่ให้สุ่มให้เสียง   ตกใจหมด” เด็กสาวถอนหายใจเฮือก   “มาทำอะไรแถวนี้มิทราบ    ทำงานเสร็จแล้วรึไง”

                “หน้าที่ของราชองครักษ์คือการดูแลความปลอดภัยของฝ่าบาท และควบคุมให้อยู่ในกฎเกณฑ์” ราฟาเอลเบี่ยงตัวขวางทางไว้

                “หมายความว่าไง?”

                “ได้โปรดเสร็จกลับเข้าไปข้างในเถิด    แล้วอย่าคิดหนีไปไหนได้”

                “ราฟา…” นัยน์ตาสีทองอำพันฉายแววผิดหวังออกมาเพียงเสี้ยววินาที   แล้วแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกระด้างในทันใด   กำปั้นจากความโทสะกระแทกท้องจนราชองครักษ์ผู้เที่ยงตรงถึงกับจุกจนพูดไม่ออก   และฉวยโอกาสหนี้วิ่งหนีสุดฝีเท้า   พร้อมกับหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ “ไม่มีวันเสียหรอกไอ้งูงี่เง่า”

                “จะหนีไปไหนยัยบ้า” ราฟาเอลหลุดปากออกมาโดยไม่รู้ตัว    เขาถีบตัวกระโจนเข้าไปจับตัวคนดื้อด้านไว้ได้ทัน

                “เหวย………………!!”

                แรงดึงที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้เด็กสาวเสียหลักหงายหลัง   จบลงตรงที่ราฟานอนราบกับพื้นพรมสีเลือดหมูโดนมีเธอนั่งทับอยู่ด้านบน   แจนาฟร้องกรี๊ดอยู่ในใจพร้อมกับรีบกระเทิบตัวเข้าไปซุกในมุมมืด

                “นี่เป็นอะไรไป   โรคเก่ากำเริบรึไง” ราฟาถามออกมาอย่างหงุดหงิด

                มันเป็นความลับระหว่างพระราชาฝึกหัดกับองครักษ์หนุ่มหน้าตาดี   เรื่องที่  “เธอเป็นโรคแพ้ผู้ชายเจิดจ้า   เข้าขั้นขยาดเข้าใกล้ไม่ได้   เห็นผู้ชายหน้าตาดีเป็นสิ่งน่าขยะแขยง”    เป็นนิสัยอันแปลกประหลาดที่เจ้าตัวไม่คิดจะแก้ไข    เจอผู้ชายเจิดจ้าเป็นอันต้องหนีห่างโดยอัตโนมัติ    ถ้าอยู่ในรัศมีสองเมตรเป็นอันต้องรู้สึกหายใจไม่ออกราวกับปอดจะหยุดทำงาน    จนเมื่อมาเจอเขา   อาการยิ่งรุนแรง   ถึงขั้นเลือดกำดาวพุ่งกระฉูดเหมือนปืนฉีดน้ำมาแล้ว

                “ฮือฮือ” แจนาฟร้องไห้กระซิกๆอยู่มุมเสา   “ทำไมชีวิตเราต้องมาเจอนายด้วย    อิอิอิ”

                “อย่าร้องไห้ด้วยใบหน้าแสยะยิ้มได้ไหม” ราฟาเอลแจกมะเหงกไปหนึ่งที   “เลือกเอาซักอย่าง   จะหัวเราะ   หรือร้องไห้”

                “ก็เราดีใจอะ”

                “ดีใจเรื่องอะไร”

                 “ก็ดีใจที่เรียกเราเหมือนเดิม” แจนาฟครางออกมา “ตั้งแต่ถูกยัดตำแหน่งพระราชาฝึกหัดให้ก็ไม่มีใครยอมเล่นกับเราเลย   ถ้าการเป็นผู้ปกครองต้องมีแต่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา    เราไม่เอาตำแหน่งนี้ยังดีกว่า   เราไม่ชอบ   ทุกคนทำตัวห่างเหินกันไปหมด”

                ราฟาเอลยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น   รับฟังความรู้สึกของสหายที่สูงศักดิ์   “ยัยบ้าเอ๊ย    ทำไมไม่บอกแต่แรก”

                “เหอะ   วันๆก็หมกอยู่แต่ห้องทำงาน   จะให้เจอตอนไหนล่ะ” เด็กสาวย้อนกลับ   รู้ดีว่างานที่สุมหัวราฟาเอลยู่นั้นเป็นแผนของสนมเอกแทรอสผู้เปรียบเสมือนมารดาเทียมของเธอที่หวังแยกเขาออกห่าง    จะได้จัดการกับเธอได้ง่ายขึ้น   “แล้วจะเอาไงต่อดีล่ะราฟา   หนีไปไหนดี   ไม่อยากแต่งงาน”

                “อยู่ที่นี่เหมือนเดิมนั่นแหละ” ราฟาเอลตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย “งานอภิเษกยังต้องดำเนินต่อไป”

                “ไปแต่งเองเดะ” แจนาฟส่งเกือกปะทะหัวคนเถรตรงเหมือนไม้บรรทัดด้วยความฉุนเฉียว

                “ยัยลิงบ้า!!”เขาตะคอกกลับ  “แล้วจะให้ทำยังไงกันเล่า    คิดหรอว่าจะหลบจากเงื้อมมือของสนมเอกแทรอสพ้นรึไง”

                พูดถึงชื่อนั้นแล้ว   ทั้งคู่ต่างทำท่าสลดวูบเข้าสู่มุมมืดตามเสาทันที    สนมเอกแทรอสติดอันดับต้นๆของบุคคลอันตรายประจำวัง   ถ้าเป็นไปได้ต้องหลีกเลี่ยงหนีห่างไปให้ไกล    ในสมองของนางสามารถคิดวิเคราะห์หาวิธีหลอกล่อให้คนมาเป็นหมาก เดินตามทางที่ต้องการได้เสมอ

                พระราชาฝึกหัดถอนหายใจเฮือกใหญ่   “ก็ได้…ถ้านายอยากให้เป็นแบบนี้การแต่งงานอาจไม่เลวร้ายอย่างที่คิด” เด็กสาวรับคำโดยง่าย    สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆนอกจากความชินชา   การเป็นผู้ปกครองจำเป็นต้องตัดความรู้สึกทิ้งไป   เปลี่ยนเป็นตุ๊กตาที่เคลื่อนไหวด้วยฟันฟืนของหน้าที่   ที่จริงทางเลือกก็มีอยู่เหมือนกัน    เป็นทางสุดท้ายและทางเดียวที่สามารถรอดพ้นจากเงื้อมเมือของสนมเอก    ขนาดพระราชารุ่นก่อนยังคงตามหาตัวได้เธอยากนัก   แต่มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของใครบางคนเท่านั้น

                ราฟาเอลเอื้อมมือไปผลักหัวคนข้างตัว   “กลับเข้าไปนอนได้แล้ว”

                “ไม่เอา   เราจะนั่งเป็นเพื่อน”

                “อย่าบ้าน่า”

                ถึงแม้จะเป็นคำว่ากล่าว   แต่ก็ไม่ได้เป็นการปฏิเสธ     ถ้าทางเดินแห่งนี้สว่างขึ้นมาหน่อย    เด็กสาวคงได้เห็นรอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้างามของชายหนุ่มที่ห่างไปเพียงหนึ่งช่วงแขน   

                ราฟาเอลเป็นชายหนุ่มร่างสูงเพรียวแต่พึ่งผาย    ผิวขาวเนียนอมชมพูน่าสัมผัสลูบไล้    มีดวงตาสีทองอำพันประดุจแร่อเมทิสที่แสนลึกลับชวนค้นหา    เส้นผมสีน้ำเงินหากสะท้อนแสงตะวันจะกลายเป็นประกายสีเขียวเข้มแสนแปลกประหลาด    แล้วยิ่งไว้ยาวถึงไหล่ละต้นคอทำให้ใบหน้าเบนไปในทางสตรีเพศมายิ่งขึ้นแลน่ามอง    จนสาวๆแต่งตั้งให้เป็นไอดอลประจำวังโดยไม่รู้ตัว 
 

                 ใช่จะเพียบพร้อมด้วยหน้าตา     แต่ยังมิได้ขาดความสามารถเลยแม้แต่น้อย   เขาเคยดำรงตำแหน่งเป็นถึงราชองค์ลักษณ์ประจำตัวพระราชาที่ปกครองอาณาจักรอยู่ ณ ตอนนี้คู่กับแจนาฟ      ทั้งๆที่เด็กสาวเห็นเขาเป็นศัตรูตัวฉกาจเนื่องด้วยปัจจัยโรคแพ้ผู้ชายเจิดจ้า      เลยทำให้เป็นทั้งคู่หูและคู่กัดกันมาก่อน     แม้จนบัดนี้เขาก็ยังต้องคู่กันอยู่แม้ว่าจะเปลี่ยนตำแหน่งจากสหายมาเป็นนายกับบ่าวแทน

                “ขอถามหน่อยได้ไหม” ราฟาเอลถามขึ้นทำลายความเงียบ

                “หืม” คู่สนทนาตอบรับเสียงสูง

                “ไม่คิดหรือไงว่าถ้าอาณาจักรโมเม้นขนาดพระราชาขึ้นปกครองจะเดือดร้อนแค่ไหน”

                “คิดซี   ถึงได้หนี’”

                ราฟาเอลเบนหน้ามามองคนข้างตัวด้วยแววตาฉงนกับคำตอบที่ได้รับ
   

                เด็กสาวมองไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย    ดวงตาสีนิลฉายแววครุ่นคิด   ก่อนตอบคำถามให้กระจ่าง  “เราไม่เหมาะที่จะเป็นพระราชาหรอก   อยู่ไปก็เท่านั้น   มีแต่จะทำให้วุ่นวายเดือดร้อนไปเสียเปล่า    ทำอะไรก็ไม่ได้    ถึงเราจะติ๊งต๊องไม่รู้เรื่องรู้ราว   แต่เราก็ไม่อยากให้ตัวเองเป็นหุ่นกระบอกที่ถูกพวกขุนนางชั่วร้ายชักใยบงการให้ประชาชนเดือดร้อนหรอกนะ”

                องครักษ์หนุ่มเอนหลังพิงกำแพง    ครุ่นคิดกับคำตอบของอีกฝ่าย    ทำตอบที่คาดไม่ถึง…
 

                “แล้วยิ่งต้องมาแต่งงานกับคู่หมั่นของท่านราชทายาทอีก    จะซวยไปกันใหญ่”

                “จริงด้วย…” ราฟาสนับสนุน   “เพราะคนที่จะมาเป็นราชินีต้องถูกคัดเลือดคัดสรรบุคคลที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและความสามารถมาเป็นคู่หมั่นของผู้ที่เป็นราชทายาทตั้งแต่วัยเยาว์     ถือว่า…ทั้งคู่ผูกพันฉันท์คนรักมานานนม     แต่แล้วอยู่ๆยัยบ้าอย่างเธอก็ดันมารับตำแหน่งเป็นพระราชาฝึกหัดตัดหน้าซะอย่างนั้น   จึงต้องเปลี่ยนจากคู่หมั่นของราชทายาทมาเป็นคู่หมั่นของเธอแทน    เป็นอันต้องพรากคู่รักออกจากกันเลยนะเนี่ย    บาปกรรมน่าดู”

                “ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้น” แจนาฟตบพื้นพรมดังป๊าบ    ใบหน้าแสดงอาการวิตกกังวล   “ที่สำคัญ…คู่หมั่นดันเป็นผู้หญิง”

                “เออรู้แล้ว   ไม่มีคู่หมั่นของพระราชาคนไหนเป็นผู้ชายหรอก” ราฟาเอลย้อน

                “ไอ้งูบ้า!!   ได้บรรลัยกันพอดี    ผู้หญิงแต่งงานกันเอง”

                “ซวยไปแล้วกัน...ที่ดันเป็นพระราชาหญิงคนแรกในประวัติศาสตร์การปกครอง”

                “ไม่ตลกเลยนะ” แจนาฟสะบัดหน้าหนี

                “มันไม่น่าใช่เหตุผลหลักที่ทำให้คิดหนีหรอกมั้ง” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ   “เธอไม่ได้เกลียดผู้หญิงเจิดจ้าอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง   ออกจะชอบมากด้วยซ้ำ     การแต่งงานกับผู้หญิงคงไม่มีปัญหาอะไร    ส่วนไอ้เรื่องกลัวถูกบงการยิ่งแล้วใหญ่   มันออกจะเกินจริงไปหน่อย    นิสัยเจ้าเล่ห์อย่างเธอน่าจะเป็นคนบงการคนอื่นเขามากกว่านะ…   คายออกมาให้หมดเปลือกซะดีๆ”  

                แจนาฟชะงักทันที   ตัวแข็งทื่อไม่ขยับตัวเหมือนรูปปั้นปาติมากรรม   - - คิดถูกเปล่าวะที่ดันให้ไอ้งูนี่กลับมาเป็นเหมือนเดิม    ทำตัวห่างเหินต่อไปน่าจะดีกว่าเป็นกอง- -

                “บอกมา…” คนได้เปรียบเค้นคำตอบจากอีกฝ่าย

                เด็กสาวยิ้มแหยๆ   “ไม่มีเหตุผลหรอก”

                “ได้ข่าวว่ากำลังคลั่งนักแสดงที่ชื่อ ‘จินกิ’ นิ”

                เฮือก!! คนถูกจี้ใจดำสะดุ้งสุดตัว    เหงื่อพรั่งพรูออกจากรูขุมขน  -- แสนรู้จริงๆไอ้งูบ้านี้   แต่ก็ยังไม่ฉลาดพออยู่ดี --

                “อยากลงไปหางั้นหรอ…หึหึหึ”

                ราฟาเอลเหยียดยิ้มมุมปากอย่างมีนัยน์       

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

                เมื่อแสงตะวันสาดส่องอาบดินแดนลอยฟ้า   ผู้คนเริ่มตื่นจากนิทรารมย์ออกปฏิบัติหน้าที่ทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องกันตามปกติ    โดยเฉพาะในในพระราชวังที่แสนจะวุ่นวายถึงจะมีการเตรียมการมาเป็นอาทิตย์แล้วก็ตาม   ผืนผ้าสีขาวถูกประดับตกแต่งทั่วทั้งวัน    ดอกกุหลาบในแจกันใบงามผลิบานตลอดซอกทุกทางเดินใช้กลิ่นทรงเสน่ห์ดึงดูดคนที่สัญจรไปมา

                ทุกอย่างเหมือนจะเป็นได้ด้วยดี   แทบไม่มีอะไรขัดข้อง   จนเมื่อมาริซ่าวิ่งกระหืดกระหอบไปทั่ววังด้วยความกระวนกระวาย

                “พระราชาแจนาฟหายไปแล้ว!!”  นางตะโกนลั่นอย่างอดกลั้นไม่ไหว “ทหาร!! ไปตามท่านราชองครักษ์ราฟาเอลมาเร็ว”

                “พระพี่เลี้ยงมาริซ่า   พวกเราเองก็กำลังตามหาราชองครักษ์ราฟาเอลอยู่เช่นกัน” พลทหารสองคนที่วิ่งผ่านมาได้ยินเสียงตะโกนของหญิงร่างท้วมพอดีรีบกล่าวตอบทันใด   “องครักษ์ราฟาเอลยังไม่กลับเข้าห้องพักตั้งแต่เมื่อคืนตามคำสั่งของพระสนมแทรอส   พวกเราเลยออกตามหา”

                มาริซ่าเดาออกในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น    องครักษ์ราฟาเอลเป็นเสมือนบุคคลที่เป็นได้ทั้งตัวโซ่ตรวนรั้งพระราชาแจนาฟไว้ได้   และก็เป็นเสมือนอาวุธคู่กายที่สามารถทลายได้ทุกอย่างเช่นกัน   

                พระราชาฝึกหัดกับราชองครักษ์หนีไปแล้ว!!

                “แล้วจะทำเช่นไรต่อไปดี” มาริซ่ายกมือขึ้นกุมขมับ   รู้สึกว่าตัวมันโหวงๆ   เหมือนหัวจะหลุดจากบ่า

                “เกิดอะไรขึ้นรึไง” ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอามรณ์    ดวงตาสีแดงเพลิงที่แสนเด็ดเดี่ยวดุจภูผาอันมั่นคงเมื่อสบเข้าก็เหมือนจะละลายกลายเป็นไอเสียตรงนี้   เส้นผมและหนวดเคราที่ยาวจนถึงอึกกลายเป็นสีดำแซมขาวเนื่องจากกาลเวลานำภาพความชราภาพมาเยือน      สวมใส่อาภรณ์ยาวคร่อมเท้าที่ถูกตัดเย็บอย่างประณีตบรรจง    เครื่องประดับที่อยู่บนร่างนั้นล้วนคัดสรรค์มาอย่างดีจนไม่มีแม้แต่ตำนิ   บ่งบอกถึงฐานะของเขา   โดยเฉพาะมงกุฎทองฝังอัญมณีน้ำงามบนศีรษะ

                “พระราชาคาซาน” หญิงร่างท้วมและพลทหารทั้งสองรีบโค้งตัวทำความเคารพด้วยอาการตื่นตระหนก

                “ทำไมทำหน้าเช่นนั้นกัน    บอกมาเถิดว่ามีเหตุอันใดเกิดขึ้น” คาซานกล่าว

                “กระหม่อมผิดไปแล้วเพคะ   กระหม่อมสมควรตาย” มาริซ่าตอบด้วยเสียงสั่นเครือ   มือไม้สั่นด้วยความหวั่นเกรง

                พระราชาคาซานเพ่งพินิจคนตรงหน้าครู่หนึ่ง   ก่อนสั่งให้พลทหารทั้งสองออกไปจากห้องนี้ก่อน   และเริ่มเดินสำรวจห้องอันเคยเป็นที่พักของพระราชาฝึกหัดก่อนจะหนีหายไป    เขาดีดนิ้วเป๊าะ...ทันใดนั้นสายลมบริสุทธิ์ก็ผัดผ่านเข้ามาข้างในจนทำให้อาภรณ์ที่สวมใส่ลู่ไปตามแรงลม   อาคมกั้นอาณาเขตได้ทะลายลงในพริบตา

                “เป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงที่เจ้าคิดว่าจะขังเด็กคนนั้นไว้นี้ได้ด้วยอาคมกั้นอาณาเขต” คาซานกล่าวขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปบิดเชิงเทียนสามง่ามบนฝาพนัง    ไปทางซ้ายสองครั้ง   ข้างขวาครั้งเดียว   ผนังก็บิดตัวเปิดประตูสู่ทางลับของราชวัง   ทางเดินทอดยาวลึกหายไปในเงามืด    ทั้งเย็นทั้งชื้น    เพราะไม่มีใครใช้งานมานมนานกาเล   พระราชาผู้ขึ้นปกครองต่างล้วนสรรค์สร้างทางลับเฉพาะตนขึ้นมาทั้งสิ้น    ทั่วพระราชวังจึงมีทางลับมากมายคนเคี้ยวและเต็มไปด้วยกลไกลกับดักมากมาย 
 

                มาริซ่ามองด้วยสายตาที่ตกตะลึงงงงัน    ถึงนางจะเคยได้ยินว่าพระราชวังที่แสนใหญ่โตแห่งนี้จะสร้างทางลับไว้ยามฉุกเฉิน  แต่ไม่เคยรู้เลยว่าห้องนี้ก็มีทางลับ

                “เด็กคนนั้นเป็นเสือซ่อนเขี้ยวซ่อนเล็บ” คาซานหัวเราะเบาๆ

                “กระหม่อมขาดเขลายิ่งนัก   กระหม่อมสมควรตาย” มาริซ่าคุกเข่าหมอบแนบกับพื้น

                “พูดอย่างกับหนังจีนบนพื้นพิภพ” เขากระเซ้า   “ถึงความผิดครั้งนี้มันใหญ่หลวงจนสามารถทำให้สั่งประหารเจ้าได้   แต่ข้าไม่ชอบลงโทษใครด้วยกำลัง   ถือซะว่านี้เป็นคราวเคราะห์ของเจ้าแล้วกัน   เพราะคนที่จะลงโทษเจ้าไม่ใช่ข้า    แต่เป็นแทรอส...”

                มาริซ่าหน้าซีดเป็นไข่ต้ม   หัวใจหล่นไปอยู่ตรงตาตุ่ม   สู้ให้ถูกประหารยังดีกว่าถูกพระสนมแทรอสลงโทษ

                “รีบไปได้แล้ว   แทรอสกำลังรอเจ้าอยู่ทีห้องบรรทมฝั่งตะวันออกนะ”

                หญิงร่างท้วมโค้งทำความเคารพก่อนออกจากห้องนั้นรวดเร็วเท่าที่ร่างมหึมาของนางจะพาไปไหว

                คาซานดึงครีกระดาษที่ถูกเหน็บไว้ตรงหัวเตียงขึ้นอ่านข้อความ

 ถึง  คาซาน

                                กว่าท่านจะได้รับจนหมายนี้เราคงหนีไปแล้ว   ขอโทษด้วยแล้วกันที่ทำให้วุ่นวาย   หวังว่าท่านคงเข้าใจ   ถึงเราจะไม่ได้รังเกียจที่จะแต่งงานร่วมหอกับผู้หญิงด้วยกันก็เถอะ   แต่ไอ้การแต่งงานกับคนรักของคนอื่นมันเป็นบาปหนักนะ   เรากลัวแบกไม่ไหว    เราไม่เข้าใจท่านเลย...คาซาน   ทำไมท่านถึงเอาตำแหน่งบ้าๆบอๆมาให้เรา    ท่านลืมไปแล้วหรือไงว่า   “ต้องสืบทอดบัลลังก์ด้วยสาบเลือด”   เก็บตำแหน่งนี้ไว้ให้องค์ราชทายาทเถอะ   เขาเป็นลูกชายท่านนะ    เมื่อเรากับราฟากลับมาอย่าลืมแต่งตั้งให้เป็นองค์ลักษณ์ประจำตัวท่านเหมือนเดิมต่อไปด้วยล่ะ   มันสนุกกว่าการเป็นพระราชาฝึกหัดกว่าตังเยอะ    และจัดการเรื่องแต่งงานให้เรียบร้อยก่อนเรากลับมาด้วยล่ะ     แล้วอย่าให้ใครมาตามจับตัวเรากลับไปด้วย   โดยเฉพาะแทรอส 

                                ในระหว่างที่ท่านจัดการเรื่องบนเกาะ   พวกเราก็ไม่ได้คิดจะหนีไปอู้งานสบายอยู่ฝ่าเดียวหรอกนะ  พวกเรารับภารกิจตามอดีตองค์ลักษณ์ของท่านให้เอง   จะได้เสมอกัน  

รักษาสุขภาพด้วยนะคาซาน

แจนาฟ เจ ซิน

.               “ข้าไม่หวังอะไรนอกจาก    ขอให้เจ้าทำใจหันหลังกลับมายังเกาะนี้ได้เองแล้วกัน...แจนาฟ”

                อิสระ…มันช่างหอมหวานเมื่อได้ลิ้มลอง   ยากจะเลิกเสพได้

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
จบบทที่ 1 พระราชา(ฝึกหัด)


มุมสบายสไตย์นายสิบสาม

+ + ขอฝากนิยายเรื่องแรกที่ลงในเด็กดีไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วนะพ่อแม่พี่น้อง++
++ วิจารย์ได้  แต่รักษาน้ำในนิสนึงนะครับ  ผมอ่อนไหวง่าย (หัวเราะ) ++
++ ถ้าเจอคำผิดกรุณาแจ้งด่วนนะครับ  จะได้แก้ไข++
++ ขอบคุณUntouchable<ซองคุง>มากมายที่อุตส่ามาเป็นเจ้าหน้าที่พิสูจน์อักษรให้ 555 +