รักสุดจิ้น นาย Bad (minton) Boy

ลำดับตอนที่ #1 : กาลครั้งหนึ่ง...นานมาแล้ว

                ความรักและความฝันของผมเริ่มต้นที่นี่ ในวันหนึ่งกลางฤดูร้อนเมื่อ 10 ปีที่แล้วเมื่อโรงเรียนอยู่ในช่วงปิดเทอม พ่อขับรถพาผมและแม่ออกจากบ้านของเราในย่านถนนรามอินทรามาราวๆ 30 นาทีก็มาถึงอาคารขนาดใหญ่ 2  ชั้นหลังคาทรงโค้งสูง ชั้นบนเป็นสนามแบดมินตันขนาด 15 คอร์ต ส่วนชั้นล่างกั้นเป็นห้องๆให้เช่าทำร้านอาหารและโรงเรียนสอนพิเศษ พอจอดรถที่ช่องจอดด้านล่างของอาคารจอดรถสองชั้นที่อยู่หลังตึกสนามแบดมินตันเรียบร้อย เราก็พากันเดินผ่านประตูกระจกเข้าไปด้านใน พ่อหยุดคุยกับป้าคนหนึ่งที่เคาน์เตอร์อยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เรียกผมเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง

                อากาศบนชั้นสองค่อนข้างร้อนและอบอ้าว ผมมองดูโถงโล่งๆกว้างใหญ่ มันไม่มีอะไรมากมายนอกจากโถงที่เหมือนโกดังเก็บของกว้างๆที่แบ่งเป็นสนามแต่ละสนามด้วยพื้นยางสีเขียวขีดเส้นแบ่งช่องสีขาว ตรงกลางสนามมีตาข่ายกั้นแบ่งครึ่งสนามอีกที ในแต่ละสนามมีเด็กชายหญิงรุ่นเดียวกันกับผมหรือไม่ก็โตกว่า ทุกคนถือไม้แบดมินตันในมือ ทำท่าทางหรือขยับตัวตามที่ครูผู้สอนสั่ง พ่อเดินไปหากลุ่มชายหญิงกลุ่มหนึ่งที่ยืนพูดคุยกันอยู่ที่ม้านั่งท้ายคอร์ตปล่อยให้ผมหยุดดูเด็กคนอื่นๆตามสบาย

            “สวัสดีจ้ะ พี่ชื่อตุ๊กตานะ น้องชื่ออะไรจ๊ะ”

               ผมเงยหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียง เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ผิวขาว หน้าหมวย ดวงตายาวรีดำขลับของเธอกำลังมองมาที่ผมพร้อมรอยยิ้มหวานจากปากบางสีแดงสด ใบหน้าใสสะอาดหมดจดของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นกระจายไปทั่วตามไรผม เสื้อกีฬาที่เธอสวมใส่อยู่ก็ชุ่มเหงื่อแทบจะเต็มตัว แต่แปลกแฮะที่ผมไม่ได้กลิ่นเหม็นเหงื่อไคลใดๆจากเธอเลยสักนิด ตรงกันข้ามผมกลับได้กลิ่นหอมอ่อนบางโชยมาจากตัวเธอเสียด้วยซ้ำ

                “ชื่อปอครับ” ผมตอบพลางยืดตัวสูดกลิ่นหอมหวานชื่นใจนั้นเข้าปอด

                “ปออายุเท่าไหร่แล้วคะ” พี่สาวหน้าใสก้มหน้าลงมาใกล้ผม เธอโน้มตัวลงมารับฟังสิ่งที่ผมจะตอบอย่างตั้งใจ กริยานั้นทำให้ผมยิ่งได้กลิ่นนั้นอย่างถนัดถนี่มากขึ้น

                “เจ็ดขวบครับ” พี่ตุ๊กตาพยักหน้ารับ

                “งั้นตามพี่มาทางนี้นะ”

                ร่างบางๆของของพี่ตุ๊กตาออกเดินนำหน้าผมไปอย่างคล่องแคล่วกระฉับกระเฉง ผมมองตามแผ่นหลังที่มีกลุ่มผมสีดำดูนุ่มสลวยเงางามที่ถูกรวบไว้กลางท้ายทอยปล่อยปลายผมเป็นเหมือนหางม้าทิ้งตัวโยกย้ายตามจังหวะการเดินของเธออย่างเพลิดเพลิน เพียงแค่ไม่กี่นาทีแรกของการพบเจอเธอ ผมก็รู้สึกตกหลุมรักพี่สาวคนนี้เข้าเต็มเปาเสียแล้ว

                พี่ตุ๊กตาเดินนำหน้าผมมาหยุดอยู่ที่คอร์ตแรกที่มีเด็กชายหญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมกำลังอบอุ่นร่างกายกันอยู่ เด็กๆเหล่านั้นหันมามองผมตาไม่กะพริบ

                “พี่มิคคะ นี่เด็กใหม่ชื่อปอ อายุเจ็ดปีค่ะ ฝากดูแลด้วยนะคะ” เสียงใสๆน่าฟังแนะนำผมกับชายหนุ่มรูปหล่อในชุดเสื้อกีฬาสีน้ำเงินคาดดำกางเกงขาสั้นสีขาวที่น่าจะอายุมากกว่าเธอนิดหน่อย ผมเห็นเจ้าหนุ่มคนนั้นส่งยิ้มหวานให้เธอแถมยังมองเธอด้วยประกายตาวิบวับประหลาดๆชวนหมั่นไส้ “นี่พี่มิคนะคะ น้องปอ พี่มิคจะเป็นคนสอนน้องปอให้ตีแบดได้เก่งๆ”

                ผมยกมือไหว้พี่มิคตามคำที่พ่อกับแม่สั่งสอนผม พ่อและแม่บอกให้ผมไหว้คนที่ดูอายุมากกว่าผมทุกคนในคอร์ต ไม่ว่าจะเป็นครู โค้ช รุ่นพี่นักกีฬาด้วยกัน หรือพ่อแม่ผู้ปกครองที่มานั่งคอยดูลูกของตนเอง แม้แต่เจ้าหน้าที่และแม่บ้านที่คอยดูแลคอร์ตก็ต้องยกมือไหว้ พ่อผมบอกเสมอว่า เด็กที่มีสัมมาคารวะและอ่อนน้อมถ่อมตนจะทำให้คนอื่นๆรักและเมตตาผม ตรงข้ามกับเด็กที่แข็งกระด้างก้าวร้าวก็จะไม่มีใครชอบและให้ความเอ็นดู