Love you forever//HUNHAN

ลำดับตอนที่ #2 : Love you forever 1

  วันที่ 14/02/xxxx

 ตึก ปี 3 ห้อง 3

             สวัสดีครับ ผมชื่อว่า 'เสี่ยว ลู่หาน' ครับ ผมเป็นผู้ชาย(หราาา) ที่ออกจะหน้าหวานไปนิดนึงแต่สำหรับผม ผมว่าผมก็ยังถือว่าหล่ออยู่ในระดับหนึ่งอะนะครับ แหะแหะ ... ^_^  อย่างที่ทุกคนรู้วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ครับ สำหรับผมทุกคนคงคิดว่ามันคือวันที่สำคัญมากๆใช่มั้ยหล่ะครับ  
แต่สำหรับผม.มันเป็นเพียงแค่วันธรรมดาๆวันนึงที่แสนจะน่าเบื่อ..( -_-** // writer) ( . _ . //luhan) ก็จะไม่ให้น่าเบื่อได้ยังไงหล่ะครับ เห็นผม หล่อๆ??? แบบเนี้ยก็ยังโสดนะครับ แต่ผมก็คิดว่าวันนี้มันก็มีข้อดีอยูู่นะครับก็เพราะว่าวันนี้เรียนแค่ครึ่งวัน สรุปคือช่วงบ่ายคุณครูก็จะให้พักครับ แต่ก็ยังต้องอยู่ภายในโรงเรียนจนกว่าจะถึง บ่าย 2 อ่ะครับ
 
            อีก 5 นาทีก็จะหมดคาบเรียนตอนเช้าแล้วผมก็จะได้พักแล้วหล่ะครับ 55555+
                .
                .
                .
                .
                5
                .
                .
                4
                .
                .
                3
                .
                .
                2
                .
                .
                1
                .
                .
                 
                  " เย้ๆๆๆๆๆ 5555+ " ในที่สุดก็หมดเวลาซักที ชวนแบคไปพักดีกว่า หุหุหุ
   
   
             อ้อ!! ...ขอโทษทีครับผมลืมแนะนำเพื่อนตัวเองได้ไงเนี่ย เฮ้อ!!ผมมีเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าแบคฮยอน ครับ แต่เรียกง่ายๆว่าแบค อ่ะครับ ว่าแต่เจ้าเพื่อนตัวดีของผมหายไปไหนแล้วเนี่ย.. อ้อ เจอแล้วอยู่ที่หน้าห้องนี่เอง ไปหาแบคดีกว่า..
   
 " หมาแบค !!! ไปพักกัน เสี่ยวลู่หิวข้าวแล้ว OwO " 
  " งั้นเสี่ยวลู่ หรอแบคกี้แป๊ปนึงนะ " (เห็นมั้นหล่ะแบคกี้น่ารักจะตายย ผมบอกให้ทำอะไรทำหมด// >_<)
 "  อือ.."
    
             หลังจากที่ผมรอแบคกี้ทำธุระของตัวเองให้เสร็จ ผมกับแบคกี้ก็ลงมากินข้าวที่โรงอาหารแบบตามปกติ แต่มันก็ไม่ปกติอยู่ดี(เอ๊ะ!!ยังไง)
เพราะระหว่างที่ผมกินข้าวผมก็ได้ยินเสียงพวก เคะ เอิ่ม และสาวๆ ทั้งหลายแหล่กำลังกรี๊ดอะไรซักอย่าง..ด้วยความอยากรู้สองขาเจ้ากรรมของผมก็ไปหยุดตรงที่สาวๆ และเหล่าเคะกำลังกรี๊ด อยู่ทันที..
          
        ใบหน้าเรียวได้รูป ตัดกับสีผมสีเหลืองออกทองช่วยเสริมให้ใบหน้าดูดียิ่งขึ้น  ดวงตาเรียวคม ที่ไม่ว่าจะสบตากับใครก็อาจจะทำให้คนนั้นหลงรักได้ จมูกเป็นสันที่เหมาะกับใบหน้า ริมฝีปากอิ่มที่หน้าสัมผัส
       
        แต่ภายในดวงตาที่น่าหลงเสน่ห์นั้นทำไมผมถึงรู้สึกได้ถึงความเศร้า  ความอ้างว้าง..ทำไมนะ.. ทำไมเพียงแค่ผมได้เห็นทำให้ผมเศร้าได้ขนาดนี้...  เฮ้อ...
       
         ขณะที่ผมคิดเพลินๆๆนั้นผมก็เดินมาถึงโต๊ะที่ผมกับแบคกี้จะต้องนั่งกินข้าว ผมนั่งรอแบคกี้ได้ไม่นานแบคกี้ก็เดินกลับมาพร้อมข้าวราดแกงกะหรี่ 2 จาน พร้อมกับน้ำอีก 2 แก้ว(ใช้แบคกี้ทุกอย่างเลยนะ -_-//writer) (^_^ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ 555+// luhan )
       
          ' ประกาศ !!! ทางมหา'ลัย ขอเรียกระชุมนักศึกษา ปี 1 และ ปี 3 ที่หอประชุมใหญ่ เดี๋ยวนี้ หากใครไม่มาหล่ะก็..เตรียมตัวรับเกรด F ได้เลยค่ะ ' ติ๊ด 
         
           " โอ้ม่ายนร้าา ข้าวแกงกะหรี่ของช้าน" ฮือ อาจารย์ใจร้าย แงแง ยังกินไม่ถึงครึ่่งเลย
           " ไม่เป็นไรหรอกนะเสียวลู่ เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ก็ได้" แบคกี้ยิ้มปลอบใจให้ผมจนตาหยี โห!!ยิ้มแบบนี้เป็นใครก็อารมณ์เสียไม่ลง
 
                  ผมจึงถือจานเตรียมตัวเอาไปเก็บ แต่ทว่า..
             
             "โอ๊ย!!เสียวลู่แบคกี้ปวดท้องอะ แบคกี้ฝากเสี่ยวลู่เก็บจานหน่อยนะเดี๋ยวเจอกันที่ห้องประชุมแบคกี้ขอไปทำธุระส่วนตัวก่อนนะ ขอโทษด้วยนะเสี่ยวลู่"
                "อืม ไม่เป็นไรแบคกี้เดี๋ยวเสี่ยวลู่เก็บให้เองนะ"
               
                หลังจากที่ผมแยกกับเพื่อนซี้ผมก็รีบเก็บจานแล้วรีบไปขึ้นหอประชุมทันที แต่ว่าความซวยบังเกิดคือ..ผมไม่รู้ว่าผมจะผ่านแก๊งเคะ หรือ สาวๆพวกนี้ไปได้ยังไง โอยย ...เสี่ยวลู่เพลียจิต 
                
                 ผมจึงพยายามเดินผ่านพวกเธอ..แต่ทำยังไงก็ผ่านไปไม่ได้ นี่!!!ขนาดตรงบันไดที่ถือว่าชันที่สุดของมหา'ลัย พวกนี้ยังกล้ามากรี๊ดไอรุ่นน้องหน้าขาวนั่นอีกหรอ เฮ้อ.
               
                  ระหว่างที่ผมกำลังพยายามฝ่าด่านอันยากลำบากนี่อยู่ ..อยู่ดีๆก็มีคนมาชนผม  'อ๊ากกกก ไม่นะผมกำลังจะตก!!! 'แต่แล้วก็
            
                 ' หมับ'
               
                  มีใครบางคนฉุดมือของผมเอาไว้ ไม่ให้ผมตกบันไดผมรู้สึกเหมือนกับมีใครบางคนกอดผมเอาไว้  ..ผมค่อยๆลืมตาขึ้น แต่พอผมลืมตาขึ้นมันทำให้ผมอยากตกบันได้ไปซะจริงๆเลย อะ งื้ออออออ 
               
               สิ่งทีผมเห็นคือหน้าของไอ้รุ่นน้องหน้าขาวมันอยู่ห่างจากผมไม่ถึงคืบ ...ผมรู้สึกเหมือนกับว่าหน้าของผมเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ(ทำไมต้องรู้สึกหน้าร้อนๆด้วยนะ)
                
                 "ฮยอง เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" น้ำเสียงเย็นชาที่ออกจะสั่นๆนั่นทำให้ผมหลุดจากภวังค์
                 " เอ่อ ..ขอบใจ นะ..นาย มากนะ"
                 "โอ เซฮุน ฮะ เรียกว่าเซฮุนเฉยๆก็ได้"
                 " ขอบใจเซฮุนมากนะ พี่ชื่อว่าเสี่ยว ลู่หานนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ^//_ //^"
                 
                หมอนั่นไม่ได้ตอบ แล้วเดินแยกกับผมไปยังปี 1 ส่วนผมก็แยกไป ปี 3

                 ----------------------------------------------  End Luhan Part  ------------------------------------------------------------
             
                

                 Sehun part
 
                   หลังจากที่ผมเดินกลับมาถึงที่ห้องผมก็เจอกับไอ้ "ไค" เพื่อนซี้ของผมถึงแม้ว่ามันจะกวนทีนเป็นบางครั้งแต่ว่ามันก็ยังคงอยู่เคียงข้างผมเสมอรวมถึงเวลาที่เราทะเลาะกัน

                     " ไอ้ฮุนมึงไปหาแทยอน มายังวะ"
                    
                    ผมมองหน้าของเพื่อนซี้ของผม "กูเลิกกับแทยอนแล้ว" ผมตอบมัน มันทำหน้าตกใจแต่ก็เพียงชั่วครู่หนึ่งเท่านั้น เอาไงหล่ะทีนี้น้ำตามันเอ่อที่ตาผมอีกแล้วสิ..

                    " ไอ้ฮุนมึงไม่ต้องเสียใจหรอก มึงไม่มีอีนั่นมึงก็ยังมีกู"
                    "กูเกลียดความรัก  ...ความรักมันทำให้กูเจ็บ กูเกลียดทุกอย่างที่เป็นความรัก"
                     "ไอ้ฮุนกูจะบอกมึงอย่างนะ ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่มึงจะมาเสียใจ ไม่งั้นมึงจะใช้เวลาไปโดยสูญเปล่า  วันใดวันหนึ่งกูเชื่อว่ามึงจะเจอคนที่ใช่บางครั้งมึงอาจจะเจอภายในวันนี้ก็ได้ เบบมึงไม่ทันตั้งตัวเลยหล่ะ"
                 
                     พอไอ้ไคมันทิ้งปมปริศนาให้ผมงงแล้วมันก็เดินไป...ปล่อยให้ผมนั่งคิดอยู่คนเดียว
   
                      'คนที่ใช่' อย่างงั้นหรอ มันคงไม่มีคำนั้นเผื่อไว้สำหรับผมหรอก
 
                    วันนี้ผมเรียนแค่ครึ่งวันพอผมลงไปยังโรงอาหารผมก็เจอกับพวกที่ชอบตามกรี๊ดผู้ชาย(ที่แกพูดถึงนี่ก็เกือบทั้งโรงเรียน//writer)ที่มาดักรอผมอยู่เห็นแบบนี้ก็ทำให้ผมหยุดคิดถึงแฟนเก่าผมไม่ได้ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอก็คงจะวีนพวกผู้หญิงพวกนี้ไปแล้ว..

 

'ทำไมเราถึงรู้สึกสมเพสตัวเองขนาดนี้นะ '

 

                       ' ก็พึ่งรู่สึกกับตัวเองครั้งแรกนี่แหละ ว่าความทรมานจากความรักมันเป็นยังไง '
'  จะมีใครที่เข้าใจเราในตอนนี้มั้ยนะ '

  ' ประกาศ!!!........................................................'

                   หลังจากได้ยินประกาศให้เรียกประชุม ผมก็เดินขึ้นบันไดเพื่อไปหอประชุมใหญ่แต่แล้วสายตาของผมก็ดันไปร่างบางกำลังพยายามจะผ่านแก๊งพวกผู้หญิงกลุ่มนี้เพื่อขึ้นไปยังหอประชุม...ทันใดนั้เองผมก็เห็นนักศึกษาคนหนึ่งที่โดนเบียดเพราะพยายามมาแหกปาก???เพราะผม
                 เดินเซไปชนร่างบางเข้า...ผมจึงเอื้อมมือไปฉุดร่างบางแล้วรวบตัวกอดเธอเอาไว้ไม่ให้ตกบันได ทำให้หน้าของผมอยู่ห่างจากร่างบางนี้ไม่ถึงคืบ
                       
                      ' ผู้ชายอะไรตัวเบาขนาดนี้เนี่ย..รุ่นพี่ด้วยสิ'
                     
                  หากไม่ใช่เพราะเครื่องแบบที่แสดงว่าร่างบางนี้เป็นผู้ชายและเป็นรุ่นพี่ผมก็คงไม่มีทางรู้ได้แน่เพราะร่างของ
ฮยองคนนี้บางกว่าผู้หญิงหลายคนที่ผมรู้จักแถมยังหน้าเด็กกว่าด้วยนี่สิ
                   
                   ไม่รู้เป็นเพราะอะไรผมถึงเลื่อนสายตาจากเครื่องแบบมาที่ใบหน้าของรุ่นพี่คนนั้น
                 
                     ขนตายาวเรียงเป็นแพ จมูกที่รั้นขึ้นนิดๆ ริมฝีปากบางน่าลิ้มลอง ใบหน้าที่เข้ากันได้รูป   ทุกอย่างของฮยองคนนี้ทำให้ใจผมเต้นแรงมากกว่าตอนที่คบกับแทยอนซะอีก
                         
                        ' ไม่ได้นะโอ เซฮุน เจ็บแล้วต้องจำ '
                   
                         ผมคิดได้ไม่นานรุ่นพี่ก็ลืมตาขึ้นมาแววตาที่สดใส ปากบางที่ตอนนี้สั่นระริก ' น่ารัก ' ผมบอกได้คำเดียวจริงๆ ผมปล่อยรุ่นพี่ออกจากอ้อมกอด

                      "ฮยอง เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"  โอ๊ย..ไอ้ใจบ้าหยุดสั่นดิวะ        
                      "เอ่อ.. ขอบใจ.. นะ..นายมากนะ"
                       "โอ เซฮุน ฮะ เรียกว่า เซฮุน เฉยๆก็ได้"  เอ่อ..ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย นี่ไม่ใช่นิสัยผมเลยนะ
                       "ขอบใจเซฮุนมากนะพี่ชื่อว่า เสี่ยว ลู่หานยินดีที่ได้รู้จักนะ "     หน้ารุ่นพี่เขาแดงหล่ะสงสัยจะไม่สบาย
                     
                     ผมไม่ตอบรุ่นพี่เพียงแต่เดินแยกไป ปี 1 ส่วนพี่เขาแยกไป ปี 3 

   ' ไออาการแปลกๆแบบนั้นเกิดขึ้นได้ยังไงนะ ขนาดกับแทยอนผมยังไม่ใจสั่นถึงขนาดนี้เลยนะ  ไม่ได้นะ โอ เซฮุนแกจะมีความรักอีกไม่ได้ '
เพราะ..........
                     ' กลัว ความผิดหวัง '
                     ' กลัว หัวใจตัวเอง'
                     '  กลัว การถูกทอดทิ้ง '


....แต่ถ้ามัวแต่กลัวบางครั้งเราก็ควรจะเสี่่ยง ไม่เช่นนั้นเราก็อาจจะพลาดกับสิ่งสำคัญในชีวิตก็ได้.........



---------------------------------------writer-----------------------------------------------------------------------
 อ่า..เป็นไงกันบ้างคะ พอได้มั้ยอ่า T^T นี่เรื่องแรกของเราเลยนร้าาาาาาาา
ก็จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดนะคะ แต่มันก็ได้แค่นี้จริงๆขอโทษนะคะ
หากมีข้อติชมตรงไหนสามารถเสนอแนะได้นะคะแล้วจะพยายามปรับปรุงค่ะ
เอารูปมาให้ดูกันด้วย  sehun