ความรู้สึกของเจ้าชายแห่งเจมิไน

ลำดับตอนที่ #3 : ความรู้สึกของเจ้าชายแห่งเจมิไน3

ความรู้สึกของเจ้าชายแห่งเจมิไน3

ดวงหน้ารูปไข่ ล้อมกรอบด้วยส้นผมสีทองยาวเหยียดตรงหน้าม้าไล้ลงบนหน้าผากขาวนวลเนียนใกล้นัยน์ตาสีเขียวมรกตชวนมองดูน่ารักบอบบางแต่เต็มไปด้วยความสง่างามยิ่งเหมือนางฟ้าหรือเจ้าหญิง เจ้าหล่อนผู้มีเรือนร่างอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอม

เปลื้องผ้าคลุมไหล่ออกช้าๆเผยให้เห็นชุดราตรีสีขาวยาวกรอมเท้า สวย บริสุทธิ์

แต่ร่างอรชรนี้ทำให้บางคนแทบตกเก้าอี้เมื่อมาพบนางในที่แบบนี้

"กลับ" โรเวนสั่งเสียงชัดเจนใบหน้ายังคงนิ่งสนิทไม่แสดงถึงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

โรเวนรู้สึกถึงสายตาที่ทอดมองมาทางเขาแม้ไม่ได้กลับไปมองสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดน้อยใจ มันทำให้หัวใจโรเวนกระตุกนิดๆแม้ไม่มีอาการอะไรแสดงออกหรือแม้สีหน้าก็ยังคงปกติทุกอย่าง

ในคืนนั้นในขณะที่โรเวนสนทนากับอาเธอร์อยู่ก็ได้ปรากฏร่างสตรีสองนางอยู่บนหลังมังกรที่บินอยู่ตรงหน้าต่าง

"ท่านแม่นม"

"ขอหม่อฉันลี้ภัยข้างในเถิด" สตรีสูงวัยกระโดดลงมาจากหลังมังกรแล้วส่งร่างอรชรในอ้อมแขนให้แก่โรเวน สีหน้าของโรเวนยังคงนิ่งเฉยแต่ในใจโรเวนนั้นกำลังเป็นห่วงร่างบางในอ้อมแขนมาก โรเวนบรรจงวางร่างบางของเจ้าหญิงองค์น้อยลงบนเตียง

"เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันภายในเวนอลทำให้หม่อมฉันไม่สามารถอยู่ในภาวะที่จะอารักขาเจ้าหญิงได้ หวังว่าเจ้าชายทั้งสองจะกรุณา"

"แต่พวกฉันกำลังเดินทางเข้าเดมอส ที่นั่นไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยสำหรับเจ้าหญิง"

สีหน้าของโรเวนเคร่งเครียดแต่ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆแต่มีนัยน์ตาที่ทอแสงกร้าวกว่าปกติซึ่งไม่มีใครรู้ความหมายทั้งที่นัยน์ตานั้นมันทั้งเป็นห่วงและลำบากใจ

"ทราบเพคะ แต่ตอนนี้หม่อมฉันไม่รู้จะพึ่งใครแล้วจริงๆใครเป็นคนดีคนร้ายแยกไม่ออก"

"เดินทางเข้าไปในเดมอสไม่ใช่ทางปลอดภัยแต่ถ้าซาเรสจะรับรองความปลอดภัยของเจ้าหญิงแห่งเวนอล ฉันก็คงว่าอะไรไม่ได้" โรเวนส่งคำมอบภาระให้เจ้าแห่งซาเรสถึงกับสะอึก มันเป็นเพียงลูกแหย่ของโรเวนเท่านั้นส่วนในใจเขานั้นพร่ำบอกเสมอว่าจะต้องปกป้องวิเวียนไว้ให้ได้

"เป็นพระกรุณา เวนอลจะไม่ลืมไม่ตรีครั้งนี้เลย" แม่นมก็ตัดบทแล้วขึ้นหลังมังกรจากไปทันทีทำให้คนรักภาระอย่างเจ้าชายแห่งซาเรสตีหน้ามุ่ยก่อนจะไปสนใจร่างบางที่เป็นภาระชิ้นโตแทน

"เจ้าฟ้าแห่งเวนอล ว่ากันว่าจะเป็นจักรพรรดินีเร็วๆนี้"

"แล้วท่านสนไหมหล่ะ" โรเวนถามพร้อมรอยยิ้มนิดๆทั้งที่ในจะน่ะอยากบอกว่าประชด

"สน" เจ้าชายอาเธอแห่งซาเรสตอบทันควันโรเวนเหลือบมองน้อยๆด้วยสีหน้าปกติ

เห็นเจ้าชายอาเธอร์กำลังมองเจ้าหญิงแห่งเวนอลอย่างพินิจพิเคราะห์และสนอกสนใจ

แม้สีหน้าของโรเวนยังคงนิ่งเฉยแต่ในใจโรเวนกำลังไม่พอใจอย่างที่สุดจึงเอ่ยออกมาอย่างลืมตัวด้วยน้ำเสียงปกติและสีหน้านิ่งๆว่า

"อย่ามองนาน" ถึงจะเป็นคำที่หลุดปากไปแต่เจ้าชายโรเวนหาสะดุ้งสะเทือนไม่

"หึงเหรอ"

"เปล่า" เจ้าชายโรเวนตอบอย่างนักแน่นทั้งที่ในใจกำลังคิดว่าตัวเองหึงหรือเปล่า

"แม่ของเจ้าหญิงคือหนึ่งในสามผู้วิเศษแห่งสโนว์แลนด์ เธอตายไปแล้วแต่ทิ้งคำสาปไว้ในตัวเจ้าหญิงด้วย" โรเวนอธิบายด้วยสีหน้านิ่งๆเพื่อให้อาเธอร์ได้เข้าใจเจตนาแต่ความจริงสำหรับเขาแล้วมันเป็นข้อแก้ตัวที่เป็นความจริง

"คำสาป?"

"มนต์เสน่ห์"

"หือ"

"จ้องมากๆอาจจะหลงเสน่ห์และกลายเป็นทาสรักในที่สุด"

"หลอกเราเล่นสิท่า"

"ไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะ ฉันแค่เตือนด้วยความหวังดี"

แล้วบทสนทนาของทั้งสองเจ้าชายก็จบลงเมื่อเฟรินมารับตัวเจ้าหญิงแห่งเวนอลไป

และเมื่อโรเวนได้เอนตัวลงบนเตียงดับไฟทั้งหมดแล้วเขาก็พยายามหาคำตอบจากใจตัวเองว่าเมื่อกี้เขาหึงวิเวียนหรือเปล่าแล้วเขาก็ได้คำตอบจากหัวใจมาว่า

ใช่ เขาหึง

****************

ตอนนี้ยาวหน่อยนะ ประโยคก็แสนสั้นแต่ลองคิดดูนะว่าถ้าเราเป็นวิเวียนแล้วได้ยินคำว่าหึงจากปากเจ้าชายโรเวนจะรู้สึกยังไง ได้ยิงคำว่าหึงจากปากของคนที่เรารักน่ะมันสื่อถึงความรักที่มีให้ล้วนๆ ยังไงก็ช่วยเม้นด้วยนะ