NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

  • มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    แทนคุณคนโปรด | อ่านฟรี [มีE-book]

    ลำดับตอนที่ #6 : 3 | ขายตรง 1/2

    • อัปเดตล่าสุด 17 ต.ค. 67


     

    3 | ขายตรง 1/2

    พาร์ทคนโปรด

    “เสร็จแล้วก็ไปทำความสะอาดห้องนู้นด้วย” คุณชายเจ้าของห้องนอนเอกเขนกชี้นิ้วสั่งฉันอยู่บนโซฟาตัวยาว เสียงหนังจากโทรทัศน์จอยักษ์ดังสนั่นไม่เกรงใจคนข้างห้อง

    “เปิดเบาหน่อยก็ได้มั้ง” หลังจากอาบน้ำโดยรื้อชุดจากกระเป๋าเดินทางของตัวเองใส่ นึกขอบคุณที่เขาไม่ลืมทิ้งสัมภาระของฉันไว้ที่คลับ แทนก็ไม่ยอมให้ฉันกลับ เอาแต่สั่งให้ฉันทำความสะอาดห้อง ทั้งที่ห้องเขาสะอาดว่าห้องเก่าของฉันเสียอีก

    พ่อคุณชายรักสะอาด!

    “เสียงดังๆ สนุกดี”

    “ไม่กลัวโดนเขาด่าหรือไง”

    “จะว่าอะไรก็ห้องมันเก็บเสียง” เก็บขนาดนั้นเลยเหรอ 

    ครืด ครืด

    โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นสั่น หัวใจฉันลิงโลดอย่างมีความหวัง เวลาประมาณเก้าโมง ในที่สุดเพื่อนสนิทก็ติดต่อกลับมา

    [ฮัลโหล]

    “เปรี้ยว! ฉันนึกว่าแกเป็นอะไรไปแล้ว ทำไมติดต่อไม่ได้เลย”

    [ฉันยุ่งๆ น่ะ แกมีอะไรหรือเปล่า โทรมาตั้งหลายสาย]

    “แกยังไม่ได้อ่านแชตเหรอ…ฉันเลิกกับไอ้ก้องแล้ว มันยึดทั้งรถทั้งคอนโดฯ ของฉันไปด้วย” พูดขึ้นมาก็จะร้องไห้ มันทั้งเจ็บใจทั้งเสียใจที่ไว้ใจคนผิด “ตอนนี้ฉันไม่มีที่ไปอะ เลยอยากขออยู่กับแกสักพักหนึ่งก่อนได้ไหม”

    [ฉันไม่สะดวกอะแก คือ…แกก็รู้ว่าฉันมีแฟน]

    “อ๋อ…เฮ้ยไม่เป็นไร ฉันเข้าใจๆ” ฉันรู้ว่าเปรี้ยวมีแฟนแล้วแต่ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนฉันกับยาหยียังไปนั่งเล่นห้องของเธออยู่เลย โชคร้ายอีกแล้วยัยคนโปรด “เดี๋ยวฉันโทรหายาหยีแทน แกไม่ต้องห่วงนะ”

    [ยาหยีไปเที่ยวกับครอบครัวคงไม่อยากให้คนอื่นไปรบกวนหรอก ฉันว่าแกลองหาที่พักเองก่อนดีไหม จะได้ไม่โดนเพื่อนรำคาญ]

    “อ่า…อื้อ เดี๋ยวฉันลองหาดู” มันก็จริงอยู่ คนกำลังมีความสุขฉันไม่ควรเอาปัญหาของตนเองไปให้เพื่อนวุ่นวาย

    [แล้วนี่แกอยู่ที่ไหน เสียงดังจัง] เสียงของหนังจากลำโพงคงจะดังแทรกเข้าไป ดวงตาเรียวชำเลืองมองคนที่นอนดูหนังอย่างสบายใจ ฉันเดินหลบไปหามุมที่น่าจะเงียบที่สุด

    “อยู่ห้องพักอะ” ฉันเลือกที่จะโกหกไป

    [เหรอ แฟนฉันบอกว่าเจอแกในคลับ X คงจะมองผิด] ฉันสะอึกไปหนหนึ่งเมื่อเพิ่งจะคิดได้ว่าคลับนั้นก็ใกล้มหา’ลัย ถ้ามีคนเห็นคงถูกเอาไปนินทาอีกตามเคย [งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันมีนัด]

    “โอเค เจอกันที่มอ” หลังจากตัดสายไปฉันก็เดินกลับไปหาเจ้าหนี้ซึ่งหันมาเห็นฉันก็กวักมือเรียก

    “หยิบจานกับช้อนส้อมมาหน่อย” กล่องอาหารหลายอย่างวางอยู่ที่โต๊ะ ไม่รู้ไปหามาตอนไหน ฉันแว็บไปคุยโทรศัพท์แค่ไม่กี่นาทีเอง

    “จะกินตรงนี้เหรอ” ติดดูหนังอะไรขนาดนั้นอะ

    “ดูไปกินไปสนุกดี”

    ฉันเดินไปหยิบจานหลายใบและช้อนส้อม พร้อมน้ำเปล่ามาให้เขา ทว่าคนจะกินกลัยไม่ขยับมือ ฉันที่รับหน้าที่เบ๊จำเป็นจึงต้องจัดจานทุกอย่างให้

    อดทนนะคนโปรด

    “ฉันจะกลับแล้วนะ”

    “กินให้เสร็จก่อน” แทนผุดลุกขึ้นมานั่งเลื่อนจานที่ฉันจัดเองจนเสร็จมาตรงหน้าของฉัน

    “กินอะไร…นี่ของนาย”

    “ของเธอนั่นแหละ ฉันกินแล้ว” กินตอนไหน ฉันมองข้าวต้มกุ้ง โจ๊กเห็ดหอม ข้าวผัด และอาหารเช้าง่ายๆ อีกหลายอย่างส่งกลิ่นหอมน่ากิน

    โครกกก

    “ก็ฉันยังไม่กินข้าวนี่” ท้องร้องเสียงดังจนเขาหันมามอง เสียงหนังก็ดันเบาพอดีอีก อับอาย!

    “ฉันไม่ได้ว่า ว่าเสียงดังอย่างกับเครื่องจักรโรงงานสักหน่อย”

    นายว่าอยู่!

    ฉันกำช้อนส้อมในมือตักชิมทุกอย่าง อาหารเช้าทั่วไปแต่อร่อยกว่าที่เคยกินมากๆ หลังท้องถูกเติมเต็มได้สักพัก ฉันก็มองหนังที่ฉายอยู่อย่างสนใจ ภาพเลือดกระเซ็นสาดไปทั่วห้องขังเหยื่อ ตัวเอกของเรื่องเป็นฆาตกรโรคจิตฉีกยิ้มอย่างน่าสยดสยอง

    อวสานอาหารเช้า

    “รสนิยมดีนะ” ฉันก้มหน้าก้มตากินแม้จะรู้สึกพะอืดพะอมกับภาพที่เห็นเมื่อกี้ ทว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง

    “ไม่ชอบ?”

    “เฉยๆ” ใครจะไปบอกว่าตนเองกลัวหนังแนวนี้ เกือบจะวูบแล้วไหมล่ะ

    “แล้วชอบอะไร…หนังรักโรแมนติก ดราม่าน้ำตาแตก”

    “นายจะเปิดให้ดูหรือไง”

    “ก็ถ้าอยากดู” หมายถึงฉันหรือเขาที่อยากดูล่ะ ดูจากนิสัยแล้วคงไม่พ้นตัวเขาหรอก

    “ชินจัง” ฉันบอกเขาไปเพราะรู้ดีว่าเขาไม่เปิดให้หรอก หนังเล่นมาครึ่งเรื่องแล้วเขาคงไม่อยากเปลี่ยน 

    “เธออายุเท่าไหร่นะ” คิ้วเข้มจะขมวดหรือจะเลิกขึ้นสูง ดูมึนงงราวกับไม่แน่ใจว่าต้องมีปฏิกิริยาตอบกลับมาอย่างไร

    “ยี่สิบ” อายุไม่ใช่ตัวกำหนดสักหน่อยว่าเราควรดูหรือไม่ดูอะไร

    “ฉันยี่สิบเอ็ด เธอควรเรียกฉันว่าพี่”

    “ไม่” กระดากปากเกินไป ถึงอย่างนั้นปากเล็กก็ยังโต้ตอบได้เป็นอย่างดี “เรียกชื่อเฉยๆ ดูสนิทกว่า”

    “อยากสนิทกับฉัน?” ต่อมมโนทำงานอีกแล้ว คิ้วเรียวกระตุกยามแทนก้มลงมามอง “ฉันยังไม่รู้ชื่อเธอเลย”

    “จำเป็นต้องรู้ด้วยหรือไง”

    “คงต้องย้อนคลิปดูหน่อยเผื่อว่าจะมีชื่อเธอหลุดออกมา” เขาจงใจพูดให้ฉันรู้สถานะลูกหนี้

    “คนโปรด!” ฉันหยิบน้ำเปล่ามาดื่มก่อนจะเช็ดปาก “ขอบคุณที่เลี้ยง เดี๋ยวฉันล้างจานให้เสร็จก็จะกลับเลย”

    “มีที่ไปหรือไง ช่วงนี้ใครเขาย้ายหอกัน”

    “นายได้ยินที่ฉันคุยโทรศัพท์เหรอ มารยาทหน่อยไหม ถึงฉันจะติดเงินนายก็ไม่ใช่ว่านายจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันได้นะ” ฉันมองเขาด้วยความไม่พอใจ แทนยักไหล่

    “เธอยืนคุยแถวนี้ฉันก็ต้องได้ยินไหมล่ะ อีกอย่างหน้าตาเธอก็บ่งบอกว่าเพื่อนไม่ช่วย”

    “ก็เขาไม่สะดวก” คำว่า ‘เพื่อนไม่ช่วย’ มันก็ออกจะแรงเกินไป

    “แล้วจะไปอยู่ไหน”

    “ฉันจะไปอยู่ไหนแล้วมันเรื่องอะไรของนาย ฉันบอกแล้วไงว่ายังไงก็คืนเงินให้แน่ไม่หนีหรอก” ฉันหันไปแหวเสียงใส่อย่างหงุดหงิด

    “ก็ถ้าไม่มีที่ไปจริงๆ…ห้องนั้นก็ว่างอยู่” ใบหน้าหล่อเหลาพยักเพยิดไปทางประตูห้องหนึ่งซึ่งปิดสนิทอยู่อีกฝั่งของห้องนอนใหญ่ “ไม่มีค่าส่วนกลาง ไม่มีมัดจำ จ่ายหลังอยู่ครบเดือน”

    ท่าทีจริงจังราวกับพนักงานขายตรงหาเงินเข้ากระเป๋าของเขาทำให้ฉันลดความระแวดระวังลง ไหนว่ารวยนักไง จู่ๆ ก็จะหาคนเช่าห้อง

    “ไม่รบกวน” ใครจะอยากอยู่ร่วมห้องกับคนแปลกหน้าซึ่งเป็นผู้ชายกันล่ะ ถึงแม้ข้อเสนอของเขาจะค่อนข้างดูดีทีเดียวก็เถอะ แต่ห้องหรูกว้างขนาดนี้ค่าเช่าคงแพงหูฉี่แน่ๆ

    “ตามใจ”

    ฉันเก็บกวาดจานอาหารไปล้างเสร็จก็มาลากกระเป๋าเดินทางของตนเองไปที่หน้าประตูห้อง รองเท้าผ้าใบคู่เดิมถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบ

    “นายจะเรียกฉันตอนไหนก็ได้ แต่ถ้าฉันไม่ว่าง ติดเรียนหรือติดทำงานก็ช่วยเข้าใจหน่อยนะ” จะเพิ่มวันใช้หนี้ก็ไม่เป็นไร

    “ส่งตารางเรียนมาให้ด้วยแล้วกัน” เสียงทุ้มดังขึ้นที่ด้านหลังบ่งบอกว่าเขาตามมาถึงหน้าประตู

    “แฟนเก่ายังไม่เคยขอเลยนะ” 

    “งั้นแฟนใหม่ก็อาจจะขอ” ฉันชะงักมือที่กำลูกบิด เหลียวมองคนหน้าตาย มือหนาเอื้อมมาเปิดประตูให้จนได้กลิ่นหอมอ่อนจากตัวเขาที่โน้มตามลงมา “ออกไปสิ”

    “อือ”

    คำพูดคำจาและพฤติกรรมแปลกๆ ที่ชวนให้รู้สึกคันยุบยิบในใจมันสะกิดให้ฉันต้องคอยสังเกตทีท่าของเขาหลายครั้ง ช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เรารู้จักกันกลับทำให้ฉันจดจำเขาได้ง่ายๆ

    “พิลึกคน”


     

     


     


     


     


     


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×