คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 2 | ทำบุญไม่ได้บุญ 1/2
2 | ทำบุญไม่ได้บุญ 1/2
พาร์ทคนโปรด
“อือออ” ฉันครวญครางเสียงแหบแห้ง รู้สึกหัวมันหนักๆ แถมยังเจ็บคอพิกล พลิกตัวนอนหงายมือก็ควานหาโทรศัพท์ แต่หาไม่เจอ?
“ตื่นแล้วก็กลับไปเถอะแม่คุณ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ดวงตาเรียวเบิกโพลงด้วยความตกใจ
เสียงใครวะ
ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนรีรันในหัวมาเป็นฉากๆ เว้นแต่ตอนภาพตัด…
“ไอ้เลว!! คนฉวยโอกาส!” มือบางคว้าโคมไฟข้างหัวเตียงเขวี้ยงใส่เจ้าของต้นเสียงเต็มแรง
โป๊ก!
“โอ๊ย!” แทนหน้าผากตัวเอง แม้จะยกมือขึ้นกันแต่ก็ยังพลาดถูกหน้าเขาอยู่ดี “แม่ง...เลือด?”
ฉันก้มหน้าเช็คสภาพเนื้อตัว ก็ไม่มีอะไรเสียหาย
“เธอแม่ง” เขาชี้นิ้วเรียวยาวมาอย่างหมายหัว ใบหน้าหล่อๆ นั่นดูยังไงก็เอาเรื่องแน่
โกยสิวะ!
ร่างโปร่งบางสะบัดผ้าห่มออกจากตัวและวิ่งสวนคนเจ็บออกไปด้วยความว่องไว ทว่ามือหนาเปื้อนเลือดกลับคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อผู้ร้ายได้ทัน
“ปล่อยดิ!” เสียงหวานแม้จะแหบแห้งแต่ก็ตวาดได้ไม่เกรงกลัว
“ปล่อยให้โง่เหรอ ยัยตัวแสบ” ตานั่นดึงคอเสื้อฉันยกขึ้นราวกับหิ้วคอแมว
“เสื้อฉันยืดหมดแล้ว! ทำบ้าอะไรเนี่ย!” หน่มน๊มฉันโผล่มาจะครึ่งเต้าแล้วโว้ยยย
จากที่พยายามดึงมือของเขาออกกลายเป็นต้องใช้ปิดของรักของหวงแทน ถึงฉันจะชอบใส่เสื้อวับๆ แวมๆ ก็ไม่ได้หมายความจะยอมอวดเรือนร่างให้ใครดูได้ง่ายๆ นะ
“นมเธอแค่โผล่แต่หัวฉันแตกนะเว้ย!” มันเห็น มันเห็นนมฉันแล้ว สองตาถลึงใส่เขาอย่างเอาเรื่อง “เสื้อเธอลอยขนาดนั้นถ้าตาฉันไม่เห็นอะไรเลยก็บอดแล้ว!”
เกือบจะอ้าปากด่าแล้วนะ แต่หุบก่อนเพราะแทนสวนกลับมาใส่ฉันก่อนราวกับรู้ว่าฉันคิดอะไร
“แล้วใครใช้ให้นายฉวยโอกาสพาฉันมาที่นี่ล่ะ” ฉันมองสบสายตาที่มองมาอย่างดุๆ แทนดูจะหงุดหงิดมากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ข้างขมับขวาของเขามีรอยเลือด
“อยากให้ฉันปล่อยเธอนอนคาบาร์หรือให้เปิดโรงแรมให้หรือไง” ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่น “กินแต่น้ำเปล่าอยู่ดีๆ ไปคว้าแก้วเหล้ามากระดกเพื่อ?”
เมื่อวานหลังจากผู้หญิงสองคนนั้นอาสาไปส่ง ฉันซึ่งไม่มีที่ไปและต้องหาที่พักดึกๆ ดื่นๆ ก็ตอบรับความหวังดี ทว่าสายตาเจ้ากรรมดันไปเห็นโพสต์ของแฟนเก่าขึ้นสถานะว่าโสด
มึงโสดได้กี่ชั่วโมง!
หลังจากนั้นก็ตามเรื่อง ฉันคว้าแก้วเหล้ามากระดกแก้วเดียวจอด ภาพตัดไปโดยปริยาย สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือใบหน้าของแทนที่ดูเครียดคิ้วขมวดและคว้าแขนฉันให้หยุดดื่ม
“แล้วเพื่อนกับแฟนของนายล่ะ สองคนนั้นบอกว่าจะไปส่งฉันนี่” เพราะสภาพฉันปกติดีเสื้อผ้าอยู่ครบแม้แต่ถุงเท้าก็ไม่ได้ถอดจึงวางใจได้บ้าง ทว่าก็ยังติดใจอยู่ดี
“คงจะตามมาส่งหรอก เธอเกาะฉันอย่างกับลูกลิง” ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่น ภาพความทรงจำเลือนลางตีย้อนเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ สองแก้มแดงปลั่งทั้งโกรธทั้งอับอาย “ฟ้าพราว แฟนมาหิ้วตัวไปตั้งแต่เธอกระดกแก้วที่สองแล้ว”
ฉันครางเสียงรับในลำคอ ผู้หญิงสวยๆ ที่ดูมั่นใจและแต่งตัวเก่งแบบนั้น แฟนจะหวงก็ไม่แปลก
“ส่วนฝัน ไอ้ภพก็ไม่ยอมให้มานอนเป็นเพื่อนเธอหรอก มันติดเมีย”
“ใครนะ”
“ก็ผู้หญิงที่นั่งขวามือเธอไงชื่อฝัน นั่งด้วยกันตั้งนานไม่ถามชื่อกันบ้างหรือไง” แทนหรี่ตามอง ฉันคงแสดงออกชัดว่าแคลงใจเรื่องอะไร เขาถึงตอบโดยไม่ต้องรอคำถามได้แบบนี้
“ก็นึกว่าแฟนนาย”
“ไม่ใช่”
แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนแทนเหรอ ตัวติดกันมากขนาดนั้น ไม่ล้ำเส้นความเป็นเพื่อนจริงดิ แฟนเขาใจกว้างแท้ แต่เอาเหอะไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย
“อือ”
“อืออะไร ฉันทำความดีแต่ได้หัวแตกเนี่ย” มือหนาเลื่อนมาล็อคหลังคอจับหมุนให้มองหน้าเขาตรงๆ นิ้วเรียวยาวชี้เข้าที่บาดแผลของตนเอง คิ้วเข้มขมวดจนเป็นปม
มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาสมควรโดนจริงๆ นั่นแหละ
“ขอโทษ” ฉันช้อนตามองเขาก่อนจะหลุบลงเร็วๆ เมื่อเห็นสายตาคมที่มองมาอย่างดุๆ มือที่ดึงรั้งคอเสื้อของฉันคลายแรงลง ทว่ายังจับยึดไว้มั่น “ฉันจะจ่ายค่ารักษาให้…”
“ฉันดูเหมือนคนไม่มีเงินจะรักษาตัวเองหรือไง” คนตัวโตพูดสวนทันทีที่ได้ยิน เขาถอนหายใจแต่ก็ยอมปล่อยมือและเดินผ่านร่างของฉันไปด้านนอกและกวักมือเรียก “มานี่”
ฉันขบริมฝีปากแน่น เดินตามเขาไปที่โซฟาตัวยาวอย่างช่วยไม่ได้ เพิ่งสังเกตว่าห้องของเขาทั้งกว้างและหรูขนาดไหน
แทนชี้ไปที่กระเป๋าสัมภาระของฉันซึ่งยังอยู่ครบถ้วนเว้นเจ้าตุ๊กตาตัวโปรด! ปากเล็กอ้าแล้วก็หุบลงเมื่อนึกได้ว่าไม่ใช่เวลาอันสมควรที่จะถาม
“ขนของออกไปซะ”
“นายไม่เอาเรื่องแล้วเหรอ”
“ทำไม อยากรับผิดชอบมากนักเหรอ”
ไม่! ฉันปฏิเสธในใจไม่อยากยุ่งกับคนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวอยากเอาเรื่องเดี๋ยวยอมง่ายๆ ทว่ารู้ดีว่าตอบกลับไปแบบนั้นไม่ได้จึงพยักหน้าหงึกหงัก
“เอาโทรศัพท์มา” แทนแบมือมาตรงหน้า
“อะไร” ฉันมองอย่างไม่ไว้ใจพร้อมกับก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวแต่เขาก็สาวเท้าตามติด “นายไม่ใช่สเปคฉันหรอกนะ ไม่ต้องจีบให้เสียเวลา”
“ฉันไม่คิดสั้นเอาผู้หญิงอย่างเธอหรอก…ท่าจะบ้า” คำตอบแสนจริงจัง
เออ ฉันมั่นหน้าเองแหละ
“แล้วนายจะเอาโทรศัพท์ฉันไปทำไม” พอหน้าแตกฉันก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก ยื่นโทรศัพท์ของตนเองให้เขาไปกดๆ อะไรก็ไม่รู้ ชะโงกมองก็เห็นว่าเขากำลังแลกเบอร์ “แลกทำไมอะ ไหนว่าไม่จีบไง”
มือบางคว้าแย่งโทรศัพท์คืนแต่เขาเบี่ยงตัวหนี ชูแขนขึ้นจนฉันเอื้อมไม่ถึง “แลกไว้ ถ้าเธอหนีฉันจะได้ตามตัวถูก”
“ฉันไม่หนีหรอก บอกแล้วไงว่าจะจ่ายค่ารักษาให้” แต่เขาไม่เอาอะดิ ลำพังแค่ถังแตกนี่ก็แย่แล้ว ถ้าเขาเรียกค่าเสียหายแพงอีก ฉันจบเห่แน่
“ถ้าฉันเรียก เธอต้องมา…ไม่ใช่งานอย่างว่าหรอก”
“นายจะให้ฉันเป็นเบ๊นายเหรอ แค่จ่ายค่ารักษามันก็พอแล้วไหมอะ” ได้คืบจะเอาศอก แผลเย็บไม่กี่เข็ม ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องที่เขาสมควรเจ็บก็เถอะ แต่การเรียกใช้กันได้ตลอดเวลามันก็มากเกินไป
ฉันยอมจ่ายหมดตัวยังจะดีซะกว่า!
ความคิดเห็น