คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 5 | ผู้หญิงประหลาด 2/2
5 | ผู้หญิงประหลาด 2/2
ดวงตาคมมองไปทางประตูห้องนอนของคนมาอาศัยชั่วคราว มันยังเปิดอ้าค้างไว้อยู่แสดงว่าคนโปรดคงไม่ได้ตั้งใจจะมานั่งดื่มจนกระทั่งผมกลับมาแบบนี้หรอก เธอขี้ระแวงจะตาย
บางทีผมก็อดสงสัยนิสัยจริงๆ ของคนตรงหน้าไม่ได้ เหมือนจะระวังตัวแต่ก็แค่เหมือน ถ้าเป็นคนอื่นคงฉวยโอกาสตั้งแต่คืนก่อนแล้ว
“ไปนอนได้แล้ว” ผมดึงขวดเหล้าออกจากมือบาง ไม่ไว้ใจให้เธอถือของอันตรายนัก คดีเก่าแผลบนขมับยังไม่ทันหาย กลัวจะได้แผลใหม่เพิ่ม
“ฮื่อ ยุ่งไร” เธอยันตัวหนีขยับซวนเซไปมาจนต้องเข้าไปประคอง ร่างบางกว่าโถมตัวทับร่างของผมจนล้มลงไปกองที่พื้นพรม
ตุ้บ
ศีรษะของผมโขกกับโต๊ะไม่แรงมากแต่มึนหัวไม่น้อย เจ็บตัวบ่อยสุดในชีวิตก็ตอนเจอผู้หญิงคนนี้ คนตัวโตถอนหายใจออกมาแผ่วเบา
“นายรู้ปะ”
“ไม่อยากรู้” ผมพูดดักคอคนเมาที่นั่งคร่อมอยู่บนตัว เส้นผมยาวๆ เกี่ยวพันกระดุมเสื้อของคนใส่จึงยื่นมาไปดึงออกให้
“ฉันแม่งโคตรรักมันเลย…” สองมือของคนข้างบนกำสาบเสื้อของผมจนมันยับยู่ยี่ ใบหน้าไร้เครื่องสำอางที่มองผ่านแสงสลัวมีคราบน้ำตาอาบที่สองข้างแก้ม “ห้าปีเลยนะเว้ย”
คนโปรดเริ่มพรรณนาความรักยืดยาวของเธอราวกับหาคนฟัง ซึ่งตรงนี้มีแค่ผม
ห้าปีมันก็นานมากจริงๆ
“นานขนาดนั้นยังดูไม่ออกอีก” เขาเรียกว่าอะไรนะ รักบังตาเหรอ
จริงๆ ก็แค่โง่ปะวะ จะเรียกให้ดูดีเพื่อ?
บางสิ่งหยดลงบนผิวแก้ม ผมขมวดคิ้วเงยหน้ามองคนที่ปล่อยโฮออกมา ไม่รู้สิผมไม่เคยชอบน้ำตาของผู้หญิง จนหลายครั้งต้องพาตัวเองหนีออกจากความรู้สึกเหล่านั้น
มันอึดอัดมากกว่าสงสาร เหมือนรำคาญแต่ก็มีความเห็นใจ ผมจึงเลือกอยู่ให้ห่างและไม่เอาตัวลงไปพันผูกกับใครอีก
“อย่าร้อง” ผมยันตัวขึ้นจนมองเห็นดวงตาเรียวที่แม้จะมีชั้นตาแต่กลับดูหมวย พ่นลมหายใจออกมาอีกหนเมื่อไม่สามารถสั่งคนเมาได้ดั่งใจ ดึงมือที่เช็ดถูคราบน้ำตาอย่างเอาเป็นเอาตายออก “น้ำหมดตัวแล้วมั้ง”
จุ๊บ
ริมฝีปากอวบอิ่มจุมพิตเบาๆ ที่มุมปาก กลิ่นหอมอ่อนของครีมอาบน้ำลอยเข้ามาแตะจมูก ผมเบี่ยงหน้าหลบยกคนข้างบนลงจากตัว ทว่าอีกฝ่ายกำเสื้อของผมไว้แน่นจนมันยืดติดมือไปด้วย สภาพนี้ย้วยแน่ๆ
“เมาก็ไปนอน”
เรายื้อยุดกันอยู่หลายนาทีผมก็สามารถยืนได้เต็มความสูง คนโปรดยังกำเสื้อผมไม่ยอมปล่อย ในขณะที่ขาเรียวยาวก็เกี่ยวรัดเอวสอบไว้แน่น
คิ้วเข้มขมวดเป็นปม ไม่รู้จะต่อว่าคนเมายังไงให้เธอหลาบจำ ตัวเธอสูงเพรียวทว่าแรงเยอะทีเดียว
“กล้าเมาในห้องผู้ชายแล้วกล้ารับไหม” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างดุๆ โอบประคองร่างเล็กด้วยมือข้างหนึ่งกลัวจะหล่น มุ่งตรงไปยังห้องนอนเล็กที่ตนเองไม่เคยใช้งาน
“กล้า!” ใบหน้าเรียวเชิ่ดขึ้นสบตา นัยน์ตาสีเข้มฉ่ำน้ำจนเห็นเงาสะท้อน เธอไม่ได้สะอื้นไห้อย่างตอนแรกแล้วแต่ร่องรอยยังคงหลงเหลืออยู่
“กล้าแค่ตอนเมาน่ะสิ” มือหนาพยายามแงะขาและแขนเรียวเล็กออกจากตัว “เป็นปลิง?”
เกาะแน่นขนาดนี้ ผมถอนหายใจทรุดตัวลงนั่งกับเตียงนอนที่ตนเองไม่เคยคิดจะใช้ มีแต่ให้แม่บ้านมาทำความสะอาดเพราะไม่ชอบฝุ่น
“จุ๊บๆ”
“ไม่เล่น” ผมเบี่ยงหน้าหลบด้วยความยากลำบาก ปากนุ่มจูบลงบนแก้มหลายหน “คนโปรด หยุด”
ผมปรามเสียงแข็ง สภาพที่คนหนึ่งเมาไร้สติและอีกคนก็ดื่มไปไม่ใช่น้อย ใครจะยืนยันได้ว่าผมจะไม่กลืนคำพูดของตนเอง
ทว่าร่างเล็กที่เกาะเกี่ยวบนลำตัวไม่ให้ความร่วมมือสักนิด เธอดูดดึงติ่งหูเล่นจนต้องเบี่ยงตัวหลบ ริมฝีปากนุ่มเลื่อนมาขบเม้มปากล่างของคนตัวโต กลิ่นหอมและสัมผัสอ่อนนุ่มชวนให้สติกระเจิง
“เขาว่า…” เสียงหวานเอ่ยชิดริมฝีปาก ดวงตาเรียวช้อนขึ้นมอง “จะมูฟออนต้องมีใหม่”
“ใครแม่งบอกอีก”
“นายก็ใหญ่” มือเรียวคว้าหมับที่เป้ากางเกงยีนส์ขายาวจนสะดุ้ง ผมดึงมือข้างนั้นออก รู้สึกปวดหัวตุบๆ คิดผิดจริงๆ ที่ตัดสินใจพาเธอมาอยู่ด้วย
“อะไรใหญ่”
“ก็นี่ไง” นิ้วชี้พยายามจิ้มลงที่เดิมซึ่งพองนูนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ อาศัยจังหวะที่เธอเผลอดันร่างบางแนบกับเตียง ปลายนิ้วข้างนั้นจึงชี้หน้าผมแทน “ไม่ใช่ไข่ไส้กรอก”
“ไม่ใช่” คิ้วเข้มขมวดแน่น ถ้าไม่เถียงตอนนี้คงรู้สึกเสียหน้าไปอีกนาน
“จะได้ลืมอะ อยากลืม” คนใต้ร่างเริ่มงอแงร้องไห้ออกมาอีกรอบ ตาเรียวคู่นั้นเริ่มปรือ ผมดึงผ้าห่มมาปิดร่างให้ “แทน…”
มือที่ขยับจัดแจงท่านอนให้ชะงักไปเล็กน้อย ผมเงยหน้ามองคนที่จู่ๆ ก็เรียกชื่อกัน คนโปรดเผยอปากขึ้น ดวงตาใสฉ่ำน้ำราวกับเชื้อเชิญให้ผมทำตามใจตนเอง ทั้งผมตีกับตัวเองในใจแทบตาย
"เออ เดี๋ยวเอาให้ลืมเลย"
ความคิดเห็น