คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 5 | ผู้หญิงประหลาด 1/2
5 | ผู้หญิงประหลาด 1/2
พาร์ทแทนคุณ
“มึงชอบ?” ภพรักนั่งอยู่บนโซฟาถามผมซึ่งนั่งข้างๆ ทั้งที่สองตายังจับจ้องร่างของแฟนอย่างฝากฝันไม่วางตา
“ชอบอะไร” ผมกระดกเบียร์จนหมดกระป๋อง
“ผู้หญิงที่มึงเก็บมา”
“มึงใช้คำว่าเก็บเหรอวะ” พูดเหมือนผมไปหิ้วคนมานอนกก “ไม่ได้ชอบ”
“แล้วช่วยเขาทำไม”
“...สงสารมั้ง” ผมไม่เคยมองผู้หญิงหมวยๆ หน้าตาแบบคนโปรดไม่ใช่ไทป์ของผมแม้แต่น้อย แต่มีบางครั้ง แค่แว็บเดียวที่ผมรู้สึกติดใจจะเรียกว่าประหลาดจนสนใจก็คงได้
ดูแมนๆ สู้คนแต่ก็เปราะบาง ขี้กลัวขี้ระแวงแต่ก็กล้าทำกล้าลอง ย้อนแย้งกันไปหมด
คนโปรดควรจะไปหาหมอมากกว่าผมซะอีก
“ฝันว่าแทนชอบเขานะ ไม่อย่างนั้นคงไม่เข้าหาแบบนั้นหรอก” ฝากฝันเดินเข้ามาวางจานผลไม้ที่เธอยืนปอกอยู่นาน
“ดูเป็นแบบนั้น?” การชอบใครสักคนต้องเป็นแบบที่คู่รักตรงหน้าผมเป็นมากกว่าหรือเปล่า
“ก็ปกติแทนไม่เข้าหาใครนี่นา” เพื่อนสนิทควบตำแหน่งว่าที่พี่สะใภ้นั่งลงฝั่งตรงข้าม ภพรักพี่ชายคนดีของผมก็ลุกตามย้ายไปนั่งอีกฝั่งทันที
กูล่ะเบื่อ
“สำหรับมึงผู้หญิงคนไหนก็เหมือนกันหมดไม่ใช่?” ภพรักหันมาซักไซ้ผมบ้าง ไอ้นี่มันตามใจแฟน แฟนว่ายังไงมันก็ว่าตาม
ที่เขาพูดก็ไม่ผิด สำหรับผมผู้หญิงถ้าไม่เป็นเพื่อนก็ต้องได้เรื่องเซ็กส์
“กูแค่เคยคบแล้วรู้สึกว่าไม่ต่างจากคนอื่นเฉยๆ”
“แต่คนนี้ต่าง”
“อะไรของมึงเนี่ย กูหาเพื่อนดื่มไม่ใช่หาคนมาสัมภาษณ์” คิ้วเข้มขมวดน้อยๆ มือก็คว้าเบียร์อีกกระป๋องมาเปิดยกไปชนกับแก้วเปล่าในมือของพี่ชายฝาแฝด
มีแฟนแล้วทำตัวเป็นพระอย่างพี่ชาย ผมก็ไม่เอาหรอก อยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
“แล้วนี่น้องคนโปรดทำอะไรอยู่ ไม่ชวนมานั่งเล่นที่นี่ด้วยล่ะ”
“ขี้ระแวงขนาดนั้นให้เก็บของเก็บห้องไปนั่นแหละดีแล้ว” ท่าทางเลิ่กลั่กยามเห็นผมนั่งเล่นอยู่บนโซฟาของคนโปรด ดั่งการเอ่ยปากไล่ผมออกจากห้อง เธอไม่ได้ทำหรอกแต่เป็นผมที่ต้องระเห็จออกมาเองโดยที่เธอไม่ได้เอ่ยปากขอสักคำ
ไม่รู้ว่าเกรงใจอะไร ผมเป็นเจ้าของห้องแท้ๆ
“อยากช่วยเขาก็ช่วยให้ดี อย่าไปซ้ำเติมเขาล่ะ”
“มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ยคุณภพ” พูดเหมือนผมชอบฉวยโอกาสเลยนะ ถ้าผู้หญิงเขาไม่ยอมผมก็ไม่ทำหรอก เซ็กส์มันต้องแฟร์ทั้งสองฝ่ายสิ
“ไว้พาน้องเขามานั่งเล่นที่นี่ก็ได้ มีผู้หญิงอยู่ใกล้ๆ จะได้สบายใจหน่อย”
“อืม” ผมแอบขำ ฝากฝันไม่คิดอะไรหรอกแต่พี่ชายของผมน่ะสิ หน้านี่ยิ้มค้างเลย
“ขำอะไร”
“แฟนเธอหวงพื้นที่ส่วนตัวจะตาย” ฝากฝันหันขวับมองภพรัก
“ภพไม่ว่าอะไรหรอกใช่ไหม”
“ครับ” ผมกลอกตามองบน นึกภาพตนเองมีความรักแบบนี้ไม่ออก ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนเองก็เหงาเหมือนกัน ผมติดแฝดพี่มากไปไหนก็ตามติดตลอด แต่หลังจากมีฝากฝันเข้ามาก็จำต้องห่างกัน
“กูไปดีกว่า” ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นบอกลาเจ้าของห้องเพื่อกลับไปพัก เบื่อจะดูคนรักกันเต็มที
“เดี๋ยวก่อน ฝากผลไม้ไปให้น้องเขาด้วยนะ” ฝากฝันเดินตามมาถึงประตูยื่นกล่องบรรจุผลไม้ให้
“เป็นเพื่อนบ้านที่ดีเหลือเกินนะ” ผมรับมาก่อนจะเดินออกไป บานประตูหน้าห้องของตนเองแท้ๆ ผมกลับชั่งใจหยุดยืนอยู่หน้าห้องเป็นนาที
แกร๊ก
ร่างสูงโปร่งค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป เสียงเพลงเนื้อหาเศร้าสร้อยลอดผ่านมาให้ได้ยินจนต้องมุ่นหัวคิ้ว
“ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้...” เสียงแหกปากร้องตะโกนแข่งกับลำโพงดังจนถึงโซนหน้าห้อง
เพี้ยนทุกดอกแล้วบอกร้องเพลง
ร่างสูงถอดรองเท้าเดินย่ำเข้าไปในห้องมืดซึ่งมีแสงสลัวพอให้เห็นเงาร่างโปร่งบางยืนโซเซ ขวดเหล้าที่ผมซื้อมาถูกใช้แทนไมโครโฟน
หายไปจากห้องแค่ไม่กี่ชั่วโมง ห้องผมก็กลายเป็นเวทีให้คนโปรดทำคอนเสิร์ตเคล้าน้ำตาไปแล้ว ผมถอนหายใจทรุดตัวนั่งลงบนโซฟามองคนที่ร้องเพลงไปร้องไห้ไปฟังแทบไม่รู้เรื่อง
การรักใครสักคนมันเสียใจได้ขนาดนั้นเลยเหรอ
จากที่ฟังบทสนทนาของเธอกับแฟนเก่าก็พอจะเดาได้ว่าไอ้ก้องมันแย่ขนาดไหน ทั้งที่รู้แบบนั้นทำไมคนโปรดยังอาลัยอาวรณ์มันนักก็ไม่รู้
“ฉันมันโง่”
“รู้ตัว” ผมตอบคำต่อว่าตนเองของคนเมา ผู้ชายมีตั้งเยอะดันไปเอาไอ้ก้อง
มือหนายกกระป๋องเบียร์ที่กองอยู่ตรงหน้ามากระดกบ้าง ข้างกันมีเงินสดกองไว้ประหนึ่งเป็นค่าเครื่องดื่ม ซึ่งผมเดาว่าเธอคงอยากคืนค่าเหล้าเบียร์ที่แอบหยิบมากินนั่นแหละ
“ผู้ชายก็สันดานเสียกันหมด” ร่างบางโงนเงนไปมาก่อนจะฟุบลงกับโซฟานุ่มข้างตัวผม เบาะยวบหลายรอบเพราะเจ้าตัวขยับไปมา
“อย่าเหมารวม” ผมอดแย้งเบาๆ ไม่ได้ ใบหน้าขาวหมวยสะบัดขึ้นมามองผมตาเขียว
“ไอ้ชาติหมา!”
เต็มหน้า
ก็เจ็บอยู่ ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีอย่างภพรัก แต่มั่นใจว่าตนเองไม่ได้แย่อย่างไอ้ก้องแน่นอน อย่างน้อยผมก็ไม่เคยเกาะผู้หญิงกิน
“คนเฮงซวย ฮึก...คอยดูนะจะหาผัวใหม่เอาให้ไข่ใหญ่กว่าผัวเก่า ไข่ไส้กรอกจะไม่เอาให้เปลืองเวลาแล้ว ฮือออ”
“...” ต้องอึ้งอะไรก่อน ยกมือขึ้นเสยเส้นผมรู้สึกปวดหัวตุบๆ จะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก
ผู้หญิงอะไร ด่าทีมีหน้าสั่น
คนโปรดเอนตัวหนุนตักผม ซุกหน้าลงกับหน้าท้องแกร่งจนเผลอสะดุ้งรีบยกศีรษะยุ่งๆ นั่นออกจากตัว
“ขี้งก” ปากเล็กบ่นพึมพำ ดวงตาสองชั้นทว่าเรียวปรือมองเป็นระยะ
“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” ผมเอ่ยปราม แม้จะไม่ใช่คนประเภทเอาเปรียบผู้หญิงแต่ผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ยิ่งดื่มยิ่งมีอารมณ์ง่าย
เจอแบบนี้มันก็ลุกชูขึ้นได้เหมือนกัน
ความคิดเห็น