FIC [EXO, SNSD, 4Minute]Heartbeat เสียงหัวใจที่ไร้รัก

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter I : Almost (100%)

"Almost"

 

 

 

       [ LuHan Part ] ;

 

เสียงนกหวีดจากกรรมการเป็นสัญญาณหมดครึ่งแรก

ในรอบรองชนะเลิศของการแข่งขันฟุตบอลประจำปี มหาลัยKR.

ผมแท็คมือกับเพื่อนสองสามคนแล้วเดินเข้ามานั่งตรงที่พักนักกีฬา

 

 

"เห้ย ไอ่ลู่ ! วันนี้มึงไปฟิตมาจากไหนวะ เตะไม่ยั้งเลยนะมึง ^0^"

พี่ซูโฮกัปตันทีมเดินมาถามผม ผมแค่ยิ้มตอบกลับไปก่อนจะเดินไปเตรียมตัวลงสนามเพื่อแข่งในรอบครึ่งหลัง

 

 

"ไอ่ลู่โว้ยย ครึ่งหลังจัดเต็มเลยนะไม่ต้องเกรงใจใครแล้ว เต็มที่ไปเลยนะ เข้าใจใช่ไหม?"

พี่ซูโฮตะโกนบอกผมอีกครั้งหนึ่ง ที่พี่ซูโฮบอกผมอย่างนั้นเพราะครึ่งแรกผมมัวแต่เกรงใจโค้ชทีม

ที่ต้องการให้ผมเล่นในแบบของเขา

 แต่ยังไงผมก็คิดไว้แล้วว่าครึ่งหลังนี้ผมจะเล่นในแบบของผม

ทำไมผมยังต้องสนใจอะไรอีกล่ะ ก็ไหนๆพี่ซูโฮก็บอกผมซะขนาดนี้แล้ว

อีกอย่างถึงผมจะไม่ฟังโค้ช ยังไงโค้ชเขาก็ไม่ว่าอะไรผมอยู่ดี

ก็ผมเป็นถึงตัวเต็งของทีมเชียวนะ ยังไงซะผมก็มั่นใจว่ายังไงผมก็สามารถพาทีมของผมชนะได้แน่นอน :)

 

"ครับ!"

ผมตอบพี่ซูโฮด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพื่อสื่อให้ได้รู้ถึงความมั่นใจกับชัยชนะครั้งนี้

 

ตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกประมาณ 10 นาทีถึงจะกลับลงสนามได้

อืม...ผมรู้สึกว่าผมลืมอะไรบางอย่างไปนะ...

 

 

"เสี่ยวลู่จ๋าา~~"

ผมหันไปตามเสียงเรียกใสๆที่ผมไม่ต้องคิดก็รู้ว่าใคร

 'คิม ฮยอนอา' เธอคือเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของผมเองล่ะครับ

 

"นี่ทำไมเธอมาช้านักล่ะห้ะ!? มันหมดครึ่งแรกไปตั้งนานแล้วนะ เธอนี่มันเลทได้ตลอดเลยจริงๆ-_-"

ผมเปิดฉากบ่นก่อนทันทีที่เธอเดินมาถึงตัวผม พร้อมกับสำรวจการแต่งตัวสุดเซ็กซี่ของเธอ

หนุ่มๆทั้งหลายต้องทำใจหน่อยนะครับ เธอเซ็กซี่จนทำให้หนุ่มๆใจเต้นได้ตลอดเวลา

ขนาดผมยังเคยเคลิ้มไปกับรูปร่างหน้าตาอันเย้ายวนของเธอเลยนะครับ

แต่ตอนนี้ผมชินแล้วนะ ผมสงสัยจริงๆว่าทำไมเธอถึงยังไม่มีแฟน -3-

 

"ขอโทษนะเสี่ยวลู่ นี่ฉันลงทุนโดดงานเดินแบบมาเพื่อมาเชียร์นายโดยเฉพาะเลยนะ>3<"

และเธอก็ทำหน้าแอ๊บแบ๊วน่ารักๆของเธออ้อนผม

 

"ช่างมันเถ่อะๆ เดี๋ยวฉันจะเข้าสนามแล้ว"

 

"เย้! นายน่ารักที่สุดเลยน๊าเสี่ยวลู่ของฉัน"

ฮยอนอาร้องเสียงแหลมแล้วกระชากผมเข้าไปกอดกอดอย่างไม่อายสายตา

นักบอลและคนดูคนอื่นที่มองมาที่เราอย่างให้ความสนใจ

มันก็ธรรมดาแหละครับ ก็ผมเป็นถึงเดือนวิศวะฯส่วนฮยอนอาก็เป็นดาวนิเทศฯเลยนะครับ

 (ไรท์เตอร์m : แกจะสื่อว่าแกหล่อลากว่างั้นเถ่อะ -_-;)

 

"นี่ปล่อยเลยนะ ฉันอายเขา-_-;" ผมพูดเตือนเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

 

"อื้อๆ สู้ๆนะฉันจะอยู่เชียร์นายจนกว่าจะจบเลยสัญญาๆ อ้อ วันนี้ฉันจะไปปาร์ตี้กับพวกนายด้วยนะ><"

 

"อืม ไปละนะ"

 

"สู้ๆน้า เสี่ยวลู่❤"ฮยอนอาพูดจบก็ส่งจูบมาให้ผม ยัยนี่นิ...! 

ผมทำได้แค่ยิ้มให้เธอแล้ววิ่งเข้าสนามไปยังตำแหน่งยืนของผม

 

"กรี๊ดดดดดดด พี่ลู่ฮาน~" เสียงของสาวๆบนสแตนด์ส่งเสียงเรียกผมดังกึกก้องสนาม

ตอนนี้ผมชินกับมันไปแล้ว ถึงแม้ว่าตอนแรกผมจะๆม่ชอบเสียงหนวกหูพวกนั้นก็เถ่อะ :)

 

"ปรี๊ดดดดดดดดดด!!!!"

ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงนกหวีดจากกรรมการก็ส่งสัญญาณบอกว่าเริ่มแข่งต่อได้.....

 

 

                          __________________________________

 

 

        [Taeyeon Part] ;

 

"เฮ้!! แทแท เธอดูยัยเอ็กซ์แตกนั่นสิ ยัยนั่นมันดาวนิเทศฯนี่นา

ยัยนั่นมากอดสุดหล่อของฉันได้ยังไงเนี๊ยะ! T^T"

ฉันมองตามมือที่ยูอีชี้ไปในสนามฟุตบอลที่ใกล้จะเริ่มการแข่งขันครึ่งหลังแล้ว

 

"เขาก็คงจู๋จี๋กับแฟนเขานั่นแหละ ไม่เห็นแปลกตรงไหนนิ-_-"

ฉันมองไปยังชายหญิงคู่นั้นที่กำลังกอดกันกลมไม่อายสายตาประชาชี

ทำให้เหตุการณ์เก่าๆในอดีตวิ่งเข้ามาในหัวฉัน อยู่ดีๆฉันก็ฉุนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

"งามไส้-_-!"

 

"o.O" << ยูอี

"-0-"  << เลย์

 

"มองหน้าฉันทำไม?" ฉันถามด้วยความงุนงง

 

"เธอบอกว่า'งามไส้' เธอชอบหมอนั่นหร๋อแทยอน

หรือว่าอากาศมันร้อนเลยทำให้เธออารมณ์เสีย?"

 

"เฮ้! นายจะบ้าหร๋อเลย์ ฉันไม่รู้จักหมอนั่นซักหน่อยนะ

อากาศมันคงร้อนนะเลยทำให้ฉันหงุดหงิดน่ะ"

ฉันขมวดคิ้วว่าเขารัวๆ"และนายก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ชอบฟุตบอล.."

 

 

ความเงียบที่น่าอึดอัดเกิดขึ้นทันทีที่ฉันพูดจบ ยูอีหน้าเสียทันที

แล้วเธอก็เอาแต่พึมพำว่า "ฉันขอโทษๆ"

เลย์หันไปปลอบใจยูอีเงียบๆ บรรยากาศน่าอึดอัดเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่า

โอ้ยยย!นี่ฉันพูดอะไรออกไปกันเนี่ย ทั้งๆที่เราสามคนสัญญากันแล้วแท้ๆว่าจะไม่พูดเรื่องแย่ๆนี่อีก

 

 

สุดท้ายฉันก็ต้องตัดสินใจพูดทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดบ้าๆนั่น

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก อีกอย่างเธอก็ไม่ผิดนะอย่าคิดมากเลย

 .. นี่ๆ!เลิกดูบอลกันเห่อะ ฉันอยากกินต๊อกโบกีอ่ะเราไม่ได้กินด้วยกันมาตั้งนานแล้วนะ

แล้วก็เซฮุนด้วยเดี๋ยวฉันโทรชวนเขามาด้วยนะ ป่ะๆๆ ไปกันเถ่อะ^0^"

 

 

"อืม ฉันก็อยากกินนะ^_^"

เลย์ที่เข้าใจสถานะการณ์เป็นอย่างดีช่วยพูดขึ้นพร้อมกับดึงมือยูอีให้ลุกขึ้น

ส่วยยูอีที่มีสีหน้าผ่อนคลายขึ้นและเริ่มกลับมายิ้มแย้มแจ่มใสอีกครั้ง

 

 

"อื้อ ไปกินต๊อกโบกีกันนนนนนนนน~"

 

 

                              ________________________________

 

 

                     {Loading.. 50%}

@ย่านM - ร้านต๊อกโบกี

 

"ฉันว่าพวกเรารอน้องฮุนก่อนเถ่อะ แล้วค่อยเข้าร้านพร้อมกัน" ยูอีพยักหน้าอย่างเข้าใจแต่ว่า..

 

"โห้ววววววววววว!!" ฉันชักสีหน้าไม่พอใจที่เลย์ร้องออกมาเสียงดัง ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้เห็นเขาเป็นอะไรเลย-*-

 

"นายเป็นอะไรของนายห้ะ!?" ยกอีตกใจหันมาตะคอกใส่เลย์อย่างไม่เกรงใจ

 

"เซฮุนมันหล่ออ่ะ ฉันกลัวมันแย่งซีนฉัน -3-"

 

=[]=   << ยูอี

( ;- -)  << ฉัน

-_-;  << ไรท์เตอร์ (มีส่วนร่วมทุกรายการ)

 

"เอ่อ ขอโทษนะ แหะๆ^_^"

 

ฉันมองเลย์แบบเอือมๆแต่ก็หายหงุดหงิดไปหน่อยล่ะนะ เพราะความจริงหมอนี่ไม่ใช่คนที่เสียงขี้โวยวายต่อหน้าสาธารณะชนมากเท่าไหร่ ฉันว่าเขาคงอยากให้บรรยากาศดีขึ้นมากกว่าเดิมน่ะ

 

ความจริงแล้วพวกเราสามคนมีเอกลักษณ์เหมือนกีนคือใบหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ แต่เมื่อสังคมเปลี่ยนไปตอนขึ้นมาอยู่มหาลัย คนที่เข้ามาหาเราก็มีแต่พวกหวังผลประโยชน์ทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเป็นยัยยูอีที่ใครๆก็เข้าหาเพราะความอยากดังไปกับเธอ

หรือเลย์ที่ใครๆก็เข้าหาเพราะหวังจะพึ่งบารมีจากการเป็นลูกนักการเมืองชื่อดังในเกาหลี ตอนแรกที่ฉันรู้ว่าเขาเป็นลูกนักการเมืองน่ะ ฉันกลัวโดนลูกหลงจากปืนปริศนายิงแสกหน้าจริงๆ

ส่วนฉันคนที่ใครๆก็เข้าหาเพราะเงิน รวมถึงอยากดองกับตระกูลคิมที่ทำงานเกี่ยวกับโรงพยาบาล

บ้านฉันน่ะกินให้ตายก็ไม่หมดหรอกนะ แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว-_-;

 

ฉันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยซักพักก็เริ่มมองหาคนที่ทำให้พวกเราสามคนนั่งหิ้วท้องรอ

แล้วฉันก็เห็นผู้ชายตัวสูงมีผิวสีขาวน้ำนมที่ตัดกับเสื้อสีแดงสด นั่นทำให้ฉันจำเขาได้ทันที'โอ เซฮุน' กำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเรา

 

"เจ๊แทแท!! ผมคิดถึงเจ๊มากๆเลยนะฮ้ะ! >0<"

เซฮุนวิางเข้ามาถึงก็เข้ามาจับมือฉันทันทีเราสองคนกอดกันแล้วโยกไปมาให้หายคิดถึง

เราสองคนสนิทกันพอสมควร เพราะฉันกับเซฮุนเราเป็นสายรหัสคณะในสาขาที่เรียนด้วยกัน

 

"นายมาสายนะ" ฉันบ่นเซฮุนเบาๆ

 

"คือผมแก้โปรเจ็คของอาจารย์อยู่ฮะ พอไม่มีเจ้แทแทอยู่ด้วยแล้วรู้สึกว่ามันยากมากๆเลยล่ะฮ้ะT^T" เซฮุนโอดครวญ

 

"แล้วทำไมน้องเซฮุนไม่โทรมาหาเจ้แทแทของน้องล่ะค้า" ยูอีจีบปากจีบคอถามออกมา

 

"พี่ก็ต้องให้ผมยืนหยัดได้ด้วยตัวเองบ้างสิ ผมไม่อยากให้พี่ชายว่าผมว่าโง่เอาแต่พึ่งคนอื่นหรอกนะ -3-" เซฮุนเถียงออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ ฉันมองท่าทางน่ารักๆของเด็กคนนี้แล้วอดจะยิ้มออกมาไม่ได้

 

"ย่ะ! ... อ้ะ! เดี๋ยวนะๆ นายมีพี่ชายด้วยหร๋อ*0*" ฉันหันมามองหน้าเซฮุุนอีกครั้งเพราะอยากจะรู้คำตอบเหมือนกัน

 

"อ่า.. พี่ยูอีไปอยู่ไหนมาอ่ะ ผมก็มีพี่ชายน่ะสิ-_-"เซฮุนตอบหน้าตาย

นี่แกว่าฉันด้วยนะ ไอ่น้องบ้าาาา>

"เอ่อ แล้วจะยืนกันตรงนี้อีกนานไหมฮ้ะ? พี่ยูอีปลวกแทะขาหร๋อยืนนิ่งอยู่นั่นแหละ-3-"

 

"ไอ้บ้า! ชิ้ แทแทเธอมีสายรหัสกวนๆแบบนี้ ระวังซักวันเธอจะเส้นเลือดในสมองแตกตายเอาน่ะ"

ยูอีจิกกัดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้

 

"เข้าไปข้างในกันเถ่อะ ไม่หิวกันรึไงนะ" เลย์ที่เงียบมานานก็พูดตัดบทออกมา

 

"ป่ะ เซฮุนนี่ เข้าไปกินต๊อกโบกีกันเถ่อะ~"ฉันพูดแล้วจูงมือเซฮุนเข้าไปข้างใน

"ฮ้ะ! ^0^" 

 

พวกเราสั่งต๊อกโบกีกันเรียบร้อยแล้วก็นั่งกันเงียบๆเพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกัน

 

"นี่ๆ น้องฮุนคะ น้องฮุนขา แกทำโปรเจ็คเรื่องอะไรอยู่อ่ะ?"

ยูอีถามเซฮุนออกมาเพื่อทำลายความเงียบ

 

"ผมทำเรื่องเกี่ยวกับกลุ่มจิตวิเคราะห์* อ่ะ"

 

(*)กลุ่มจิตวิเคราะห์ คือ บุคลิกภาพของบุคคลที่พัฒนาจากแรงจูงใจไร้จิตใต้สำนึกและความผิดปกติของบุคลิกภาพที่มาจากการเก็บกดในวัยเด็ก

 

"หืมม เรื่องนี้มันยากมากเลยนะ นายตายคาสมุดรายงานแน่ คิกๆ><"

ยูอีได้ทีก็ยิ่งพูดให้เซฮุนเครียดหนักกว่าเดิม ฉันหันไปเห็นหน้าเซฮุนที่ทำหน้าจะร้องไห้ ยัยนี่ชอบแกล้งน้องของฉันจริงๆ-_-

 

"นี่ยูอี พอได้แล้วหน่ะ" ฉันกันไปดุ จนยัยยอมแพ้ไปได้ "ชิ้ ก็ได้ๆ"

 

"อืมมม แล้วนายมีพี่ชายจริงๆหร๋อ? พี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย"

ฉันถามเรื่องอยากรู้ออกมาเพื่อเปลี่ยนประเด็น

 

"ฮ้ะ! ผมมีพี่ชายคนเดียว เรียนวิศวะฯ ปี4 แล้วฮ้ะ^0^"

 

"นี่!! ทำไมตอนแรกฉันถามแล้วแกไม่เห็นตอบฉันเลยล่ะ พอเป็นแทยอนรีบตอบใหญ่เลยนะย้ะ-*-"

ยูอีโวยวายออกมาอย่างหัวเสีย

 

"ใจเย็นๆหน่า -0-;" เลยหันมาเตือนยูอีเบาๆ

 

"เรียนที่เดียวกันด้วยงั้นหร๋อ? ทำไมพี่ไม่เคยเห็นอยู่กับนายเลยล่ะ"

ฉันถามต่อโดยไม่สนใจสองคนนั่น

 

"เราเรียนกันคนละคณะแล้วต่างคนต่างงานเยอะด้วยนะฮ้ะ

ก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันซักเท่าไหร่"

 

"อ๋อ .. อ้ะ! มาแล้วๆกินกันเถ่อะจะได้ไปเดินเล่นกันต่อด้วย"

 

"ทานแล้วนะคะ/ครับ!! ^0^"

 

                 _____________________________

 

     - 23.10 น.

    เราเดินเล่นกันไปได้ซักพัก ฉันก็หันมาบอกทุกคนว่าคนจะกลับบ้านกันได้แล้ว ตอนแรกเลย์ก็อาสาจะไปส่งฉันแต่ฉันเอารถมาเองเลยบอกให้เขาไปส่งยูอีแล้วฉันไปส่งเซฮุนแทน พอตกลงกันเสร็จเราก็เลยแยกย้ายกันกลับบ้าน
   ฉันเดินไปที่รถเฟอรารี่สีแดงเพลิงสุดหรูของฉัน(ก็รวยอ่ะ :p) ส่วนเซฮุนก็กำลังคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ก็เดินตามหลังฉันมา

"นี่! ไอ่เสี่ยวลู่ ฉันบอกแกไปแล้วไงว่าฉันไม่ได้เอารถออกมาเอง แกก็นั่งรถเมล์กลับบ้านเองดิว้ะ! ... ฮ้ะ!? จะบ้าเร้อะ พี่ที่คณะจะไปส่งฉันนะโว้ย! ไม่ใช่คนใช่ ไม่ใช่รถส่วนตัว! ... โถ่ ไอ่พี่บ้าเอ้ยสร้างแต่เรื่องจริงๆเวลาเมาเนี่ย! เออๆ จะขอพี่เขาให้!!!"
เซฮุนโวยวายออกมาแล้วตัดสายทิ้งอย่างหัวเสีย

เอ่อ..ถ้าฉันเดาไม่ผิด พี่ชายคงจะเมาแล้วให้ฉันแวะไปรับกลับบ้านสินะ แกเป็นใครกันย้ะ กล้ามาใช้ฉันเนี่ย เดี๋ยวแม่วางยาฆ่าทิ้งซะเลยนิ-_-

....

"เจ้แทแท~ ช่วยผมด้วยฮะ พาผมไปรับพี่ชายก่อนแล้วค่อยกลับบ้านได้ไหมฮ้ะ T^T " นั่นไง ชัวร์ป้าบ!!

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ยังไงก็ต้องไปน่ะสิ ฉันทำได้แค่กรอกตาไปมาอย่างเซ็งสุดๆ
"อืม ได้สิ .. ผับไหนล่ะ? บอกไว้ก่อนเลยนะอย่าให้พี่ชายนายอ้วกใส่รถพี่นะ (- -* )"

"รับทราบครับผ้มมม *0* , ตอนนี้มันอยู่ย่านK - Cz pub ฮ้ะ"

                        ____________________________________



Talk ,,
*ไหว้งามๆ* สวัสดีอีกครั้งนะคะรีดเดอร์ทุกท่าน มุกไหมมาโพสอีก 5% ที่เหลือให้แล้วค่ะ
ต้องขอโทษจริงๆค่ะ พอดีติดอ่านหนังสือสอบ พิมพ์ให้ไม่ทัน ก็เลยฝากแก้วมาโพสแทน ><
ครบ 100% แล้วนะค่ะ เตรียมตัวอ่าน chapter II  รึยังเอ่ย? คริคริ -3-

เนื้อหาอาจจะยังยืดเยื้อไปบ้างนะคะเพราะต้องบรรยายสรรพคุณตัวละครก่อน
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ฝากคอมเม้นต์เหมือนเดิมค่ะ
วิจารณ์ได้นะคะ ยังไงคืนนี้ก็ฝันดีค้าาา<3
 

ps. เนื่องจากมีไรท์เตอร์4คน เวลาเสนอหน้าย้อนตัวละครในเรื่องเลยมีหลายคนนะคะ
     ไรท์เตอร์K  = kaew = แก้ว
     ไรท์เตอร์F  = Far = ฟ้า
     ไรท์เตอร์C  = cake = เค้ก
     และ ไรท์เตอร์m = mukmhai = มุกไหม ค้า

   #อาจจะดูเยอะไปนิดนึง(ก็เยอะจริงๆแหละ) แต่ก็ เผื่อรีดเดอร์อาจจะงงงวย
เลยมาพล่ามยาวๆให้เข้าใจ ไม่รกหลายแช้ปอีกค่ะ  ไปแล้วค้า ฝันดีนะคะ จุ้บจุ้บ<3