ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologue
Prologue
[Teayeon Part] ;
"กรี๊ดดดดดดดดด"
ณ สนามบอลของมหาลัย KR. มหาลัยชื่อดังของเกาหลี
กำลังเต็มไปด้วยเสียงเชียร์จากสาวๆหลายคณะ
ที่กำลังดูการแข่งขันฟุตบอลประจำปีของมหาลัยอย่างสนุกสนาน ...
และฉันก็กำลังดูอยู่ด้วยเหมือนกัน😞
แต่ฉันไม่ได้มานั่งกรี๊ดผู้ชายเหมือนยัยสาวๆพวกนั้นหรอกนะ
ฉันจำใจมานั่งดูเพราะยัยเพื่อนตัวแสบที่ชื่อว่า "ยูอี" ที่บ้าฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจนี่ต่างหาก
ฮึ่ย!! ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนรักนี่ฉันไม่ยอมมาด้วยหรอกนะ :(
"อ๊ายย!! แกดูสิแทแทสุดหล่อของฉันยิงเข้าอีกแล้วอ้ะ >//<"
"หรออออ อืมๆ =_=" สุดหล่อของเธอชื่ออะไรฉันยังจำไม่ได้เลย ชื่ออะไรลู่ๆนะ
ลุ่มล่ามหรอ? อ่า..คงจะใช่ละมั้ง
"นี่!! แกช่วยพูดคำอื่นนอกจากคำว่า "หรอ" กับ "อืมๆ" กับฉันได้ป้ะห้ะ
ชิ้! แกมันไม่หลงเสน่ห์กีฬาเอาซะเลยนะย้ะ -3-"
"ฉันไม่ใช่พวกบ้ากีฬาเข้าเส้นเลือดแบบแกหรอกนะยัยยูอีผู้รักกีฬาพาหรรษา -_-"
"เชอะ!!!"
แล้วยูอีก็หันไปสนใจฟุตบอลในสนามต่อเหมือนกับว่า
เมื่อซักครู่นี้ไม่มีการปะทะคารมระหว่างเราเกิดขึ้นเลย ยัยนี่บ้าหนักเลยนะเนี่ย
ฉันเงียบหลังจากนั่งเถียงกับยัยยูอีด้วยประโยคแบบนี้มาเป็นครั้งที่สามแล้ว -_-
จากประโยคสนทนานี้ทุกคนคงรู้ว่าฉันไม่ชอบดูฟุตบอลเท่าไหร่
อืม.. มันก็ไม่เชิงหรอกนะ คงเป็นเพราะอดีตแย่ๆของฉัน
และฉันก็ชอบอยู่ในที่สงบๆอ่านหนังสือมากกว่าด้วยล่ะมั้ง :)
อ้อ! ลืมแนะนำตัวไปเลยสินะ สวัสดีค่ะ(ไรท์เตอร์ : ช้าไปนะเธอ -_-)
ฉันชื่อ "คิม แทยอน" เรียนอยู่มหาลัยKR. คณะแพทย์ศาสตร์ สาขาจิตวิทยา
ฉันเรียนปี6 แล้วค่ะ ใกล้จะเรียนจบแล้ว ฉันดีใจมากเลยค่ะที่จะได้ทำงานซะ...
"แทยอนนน! อ่ะ น้ำ^_^" คนที่พึ่งเดินเข้ามาเรียกฉัน
แล้วยื่นขวดน้ำพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานที่ทำให้สาวละลายมาให้
จาง อี้ชิง หรือ เลย์ อีกชื่อนึงที่พวกเพื่อนๆในคณะมักจะเรียกกัน
"ขอบใจนะ เลย์" ฉันบอกแล้วรับน้ำมาดื่มเงียบๆ
"อื้ม ไม่เป็นไร^_^" เขาตอบแล้วหันไปส่งน้ำให้ยูอีอีกขวด "อ่ะ ยูอีนี่ของเธอ"
"ขอบใจน้าเลย์ แล้วนายหายไปไหนมาห้ะแค่ไปซื้อน้ำก็ไปซะนานเลยน้ะย้ะ-3-"
"พอดี ฉันไปเหล่สาวมาอ่ะ 55555555"
"แกนี่เห็นสาวดีกว่าเพื่อนตลอดเลยนะ-_-"
ยูอีแกล้งดึงหน้านิ่งแบบท่่ทำใส่ผู้ชายที่มายุ่งกับเธอมากเกินไป
"เฮ้! เธออย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันสิ ฉันขอโทษนะ ที่หลังจะไม่ทำอีกแล้วสัญญาเลย-/\-"
เลย์ทำเสียงอ้อนแบบที่ง้อยูอีอยู่บ่อยๆ และฉันก็เห็นว่าทันได้ผลทุกทีเลยล่ะ
"&@#%^*+}~\$#|+|=]¥"
ฉันเลิกสนใจสองคนนั้นที่กำลังคุยกันง้องแง้งอย่างที่ชอบคุยกันประจำ
ฉันไม่มีเพื่อนสนิทนอกจากสองคนนี้หรอกค่ะ พวกเราสามคนสนิทกันตั้งแต่เรยนเกรด10
และที่พวกเราสนิทกันได้ก็เพราะตอนแรกฉันเนี่ยไม่มีใครกล้าคบด้วย
ส่วนหนึ่งมาจากหน้าตาที่เรียบนิ่งไม่ชอบพูดคุยกับใคร
รวมกับสมองของฉันที่เรียนรู้อะไรได้ไวกว่าใครๆในชั้นเรียน
จะเรียกว่าอัจฉริยะเกินวัยเลยก็ได้นะคะ เลยทำให้ตอนนั้นไม่มีใครกล้าคุยกับฉัน
แม้แต่อาจารย์บางท่านที่สอนๆอยู่ยังหันมาถามฉันว่า "แบบนี้ใช่ไหมแทยอน?"
นั่นมันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันจะมาเรียนทำไม! ให้ตายเถ่อะ -_-!!
แต่มีอยู่วันหนึ่ง ยูอีกับเลย์ก็เดินเข้ามาหาฉัน..
________________________________
7 ปีที่แล้ว
- โรงอาหาร
" สวัสดี คิมเเทยอน:) "
ผู้หญิงรูปร่างดีคนหนึ่งทักฉันพร้อมกับยิ้มมาให้
ทำไมฉันรู้สึกว่ายัยนี่ยิ้มเสแสร้งนะ-_-;
"หวัดดี :)"
ฉันค่อยๆมองหน้าเธอชัดๆ ถ้าฉันจำไม่ผิดนี่ใช่ยูอีที่ใครๆก็ว่าหยิ่งรึเปล่านะ...
"ฉันขอถามอะไรหน่อยสินะๆๆ><" อยู่ดีๆยูอีก็มาเขย่าแขนฉันพร้อมกับน้ำเสียงสดใสนั่น
ฉันตกใจมากกับท่าทางที่สวนทางกับสิ่งที่คนอื่นพูดถึงยัยนี่แบบนั้น
"อ่า..ว่ามาสิ -0-;" ฉันแสดงความความประหม่าออกมาอย่างชัดเจน
"0.0 เธอประหม่าหร๋อ เฮ้! เลย์ นายดูแทยอนสิ ไม่เห็นเหมือนที่ใครเขาพูดกันเลยนะ!"
ฉันหันหน้าไปมองคนที่ยูอีเรียกชื่อ
"หวัดดี ฉัน จาง อี้ชิง เรียกว่า เลย์ ก็ได้นะ^_^"
หมอนี่โผล่มาแนะนำตัวกับฉันพร้อมด้วยรอยยิ้มที่เหมือนคุณแม่ฉันเปี๊ยบเลย -_-;;
"ส่วนฉัน ยูอี จำไว้ด้วยนะ .. นี่แทยอน ฉันเห็นว่าเธอไม่ค่อยมีใครคบอ่ะ -0-"
ไม่มีเลยล่ะไม่ใช่ไม่ค่อยมี นี่เธอจะมาตอกย้ำฉันทำไมย้ะ-_-;
เห่อะ! จะมาดูถูกกันล่ะสิว่าไม่มีใครกล้าคบฉันอ่ะ ก็แน่อยู่แล้วล่ะนะ ฉันทั้งสวย รวย แถมยังฉลา...
"คือว่า พวกเราสามคนเหมือนกันตรงที่ไม่มีค่อยมีใครคบอ่ะนะ
พวกฉันสองคนเลยอยากเป็นเพื่อนกับเธออ่ะ!!! ><~"
"ห้ะ!!!!?? =[]=" ฉันทำได้แค่อ้าปากค้างด้วยความตกใจอย่างนั้นไปสองนาทีได้
ส่วนยูอีกับเลย์ก็หัวเราะฉันไม่หยุดไปเลยล่ะ .....
________________________________
ฉันหยุดคิดถึงเรื่องในอดีตแล้วหันกลับมาให้ความสนใจกับฟุตบอลในสนามอีกครั้ง
ฉันมองลงไปในสนามที่การแข่งขันฟุตบอลยังคงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด
ฉันมองเห็นผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานคนนึงที่สาวๆเกือบทุกคนกรี๊ดเขาที่เตะบอลเข้าประตูไปได้อย่าวสวยงาม
ตามมาด้วยเสียงนกหวีดจากกรรมการเป็นสัญญาณบอกว่าหมดครึ่งแรกแล้ว
ฉันมองผู้ชายคนนั้นที่กำลังยิ้มกับเพื่อน .. ถ้าฉันเดาไม่ผิดมันคือยิ้มอย่างผู้ชนะ
ฉันไม่รู้จักเขาหรอกค่ะ ฉันรู้แค่ว่าเขาชื่อ ลุ่มล่าม(ห้ะ?) นักบอลคนที่ยัยยูอีปลื้มนักปลื้มหนา
แค่ปลื้มเท่านั้นแหละ เพราะยัยนี่ชอบดูกีฬามาก โดยเฉพาะฟุตบอล
และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาเรียนคณะไหนปีอะไร
ยังไงฉันก็ไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว เพราะฉัน...
ไม่ชอบนักกีฬาค่ะ ;)
To be continued...
#Talk
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกท่าน พวกเรา zombie hunters ทั้ง4 คน แวะมาอัพบทนำของฟิคเรื่องนี้ให้แล้วนะคะ^0^
ก่อนอื่นก็ต้องขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาให้ความสนใจกับฟิคเรื่องนี้ด้วยนะ เราทั้ง4คนรู้สึกปลื้มมากๆเลยล่ะค่ะ
ยังไงก็ฝากติดตามและคอมเม้นต์ให้ด้วยนะค้า ><"
สามารถทำความรู้จักและติดตามพวกเราทั้ง4 คนได้ที่
twitter : @Thezombiehunters4
ขอให้มีความสุขกับการอ่าน และ ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
บ๊ายบายยยย จุ้บบบ❤
**EDIT**
มาแก้ไขคำผิดให้แล้วนะค่ะ
ขอบคุณสำหรับคำติชมมากเลยนะจ๊ะ
ต่อไปพวกเราจะตรวจทานให้ดีกว่านี้ค่ะ
ผิดตรงไหนอีกบอกมาได้เลยค่ะ
มาแก้ไขคำผิดให้แล้วนะค่ะ
ขอบคุณสำหรับคำติชมมากเลยนะจ๊ะ
ต่อไปพวกเราจะตรวจทานให้ดีกว่านี้ค่ะ
ผิดตรงไหนอีกบอกมาได้เลยค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น