คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ห้าสรรพสิน้าเย็นวันธรรมาหนาา้วยเ็นัเรียนและนวัยทำานที่มารอ่อรถ บ้าแวะิน้าว ื้ออ หรือเินเล่น่อนลับบ้าน ม่านไหมเป็นหนึ่ในนั้น เธอมั่าเวลาที่ห้าสรรพสิน้าในัวเมือสมุทรปราารทุเย็นหลัเลิเรียน เพราะไม่อยาลับบ้าน
เ็สาวในเรื่อแบบนัเรียนโรเรียนเอนพยัหน้าแทนารล่ำลาับเพื่อนที่ึ้นรถโยสารไป่อน เหลือเพียเธอลำพัท่ามลานแปลหน้า...ับลิ่นไอเสียรถและลิ่นายรมไอแอผู้นยามใล้หมวัน
นี่เป็นีวิที่เธอุ้นเยนับแ่ึ้นั้นมัธยมปลายเ้าปีที่สาม ทันทีที่้าวึ้นรถโยสาร ม่านไหม็หาที่นั่ สวมหูฟัเื่อม่อับโทรศัพท์มือถือ ัานเอาวามเป็นไปรอบัว ยิ่โึ้น ม่านไหม็ยิ่เป็นส่วนหนึ่ับวามโเี่ยว หรือพูให้ถูว่านั้น...เธอพยายามปิั้นวามทรำถึรอบรัวอบอุ่น
รถโยสารอแวะรายทา ส่ผู้โยสารที่ถึุหมายและรับนใหม่ึ้นมา ม่านไหมถอนหายใเมื่ออีไม่นานะ้อลับไปเผิหน้าับารถูทรยศ วามเห็นแ่ัวอผู้ให่ แม้ะผ่านมาสามปีแล้ว แ่แผลในใยัเ็บแปลบเหมือนมันเพิ่เิึ้นเมื่อวาน
“เฮ้ย! หยุ”
เสียวาัเรียวามสนใอทุนบนรถ ไม่เว้นแม้แ่เ็สาวที่สวมหูฟั เธอหันไปมอที่มาอเสีย้านหลัรถ แ่เห็นเพียภาพวามวุ่นวายอผู้โยสารที่แื่นลุาที่นั่
Mama, take this badge off of me
I can’t use it anymore
It’s getting dark, too dark to see
I feel I’m knockin’ on heaven’s door [1]
บทเพลยุเ่าับานผ่านหูฟั ้อเป็นเพราะพ่อแอบเปิเพลในอมพิวเอร์อเธอแน่ๆ แอปพลิเันเียวันในโทรศัพท์มือถือถึไ้ำและสุ่มเพลนี้ึ้นมา เธอไม่น่าสอนพ่อใ้าน แบ่ปันบัีร่วมับพ่อเลย ถ้ารู้ว่าวันหนึ่นที่เธอเยรั สนิทสนมไว้ใะไม่สนใไยีวามรู้สึเธอ
ระหว่าที่ม่านไหมไม่รู้ว่าเธอวรร้อนใับเหุาร์รหน้าหรือารระทำลับหลัอพ่อมาว่าัน ผู้โยสาร่าพาันหนีลารถ ะที่บนพื้นไม้หลัรถ...ายผู้หนึ่ถูลุ่มนัเรียนนัเลว่าสิบนรุมสรัมอย่าไม่ลัวเรหมาย
“น้อ... เร็ว”
นับวัมือเรียผู้โยสารนสุท้าย ม่านไหมไ้สิลุาเบาะ แ่่อนะลารถ เธอ็ไม่วายหันลับไปมอเหุาร์้านหลัอีรั้ เ็สาวสบเ้าับแววาปวร้าวระนเ็บแ้นอนบนพื้น เพียั่วอึใที่าสบา...วามเ็บปวอเาแล่นสู่ลาอเธอ
“เรา้อลับไป่วยเา” ม่านไหมเปลี่ยนใบอนับเมื่อลมาารถ
“ะบ้าเหรอน้อ ไม่เห็นหรือว่ามันมาันี่น เผลอๆ มีอาวุธ”
“แ่รถันนั้นอน้า น้ายอมให้นพวนั้นมา่อเรื่อบนรถไ้ไ”
“ันเป็นแ่ลู้าอู่รถ รถับีวิ...็้อเลือรัษาีวิสิ”
แทนที่นับะโทร.แ้ำรวลับโทร.หาเ้าออู่ ม่านไหมัสินใทิ้ระเป๋านัเรียนไว้้าทา วิ่ย้อนลับไปยัแยรารที่รถโยสารับผ่านมาว่าหนึ่ิโลเมร เพื่อามำรวไประับเหุทำร้ายร่าาย
“่วย้วย่ะ นัเรียนยพวรุมทำร้ายนในรถโยสาร”
เ็สาวโน้มัวเท้าแนับเ่าหอบเหนื่อย ่อนหยน้ำะ้อลบนท้ายทอย รั้นหยัยืนัวร เม็ฝน็ระทบผิวาย
ม่านไหมเินฝ่าสายฝนลับไปเอาระเป๋า ทว่าราวับเหุวามรุนแร่อนหน้านี้ไม่เยเิึ้น ผู้่อเหุสลายัว เหลือแ่รถโยสารที่ีวาเส้นทารารับผู้บาเ็บ
“อ้าว หนู บอให้รอที่ป้อมำรวไ”
ม่านไหมแลเลยผ่านผู้หมู่ไปบนรถ ายวัยรุ่นยันอนนิ่อยู่ที่พื้นไม้ ลำออเาสวมสร้อยะรุ เสื้อยืสีาวเปรอะราบเลือและฝุ่นิน และที่ปลายมู...โลหิแสยัไหลออมา ถึอย่านั้นวานิลำ็มอเธอไม่ะพริบา
...............
สวัสี่ะ อฝานิยายเรื่อยาวเรื่อใหม่อไร์้วยนะะ
สำหรับเรื่อนี้เป็นนิยายรัวัยว้าวุ่นที่มาพร้อมปัหาริในสัม
เปิเรื่อมา็ไ้เลือเลย แล้วหลัานี้ะมีอะไรรออยู่ ไม่อยาให้พลาเลย่ะ
ถ้าใรอบแนวนี้ อย่าลืมิามหรือพูุยันไ้น้าา
ไร์ะพยายามอบทุอมเมน์ และรอรับทุฟีแบนะะ
ความคิดเห็น