ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ ๔
4
"ฝ่าบาท เส็ไหนมาระหม่อม" สารินามเ้ามาถามอย่าร้อนใถึห้อบรรทมพลาปิประูไล่หลั
เ้าายอิเทพไม่ทรถือสา้วยสมัยประทับอยู่ที่อัฤษ อพาร์เมน์ที่ประทับอพระอ์็มีเพียสอห้อนอน มีห้อลาใ้ร่วมันเท่านั้น หรือะเป็นอนทรศึษายัโรเรียนนายร้อยแน์เฮิร์ส็พัร่วมับพระสหายร่วมรุ่นนับสิบนับร้อยน ทรใ้ีวิอย่าสามันมานานว่าในานะเื้อพระวศ์เสีย้วย้ำ
เ้าายอ์ริเท้าบั้นพระอ์ะหันมาสบเนรับสหาย้วยวามไม่สบายพระทัย
"เราเอพิา" รับสั่สั้นนั
หาอรัษ์ึ่รู้อยู่่อนแล้วลับแปลใับท่าทาไม่ยินีนั้นเสียมาว่า
"็ีสิระหม่อม ฝ่าบาทมิทรยินีหรอหรือ"
"อย่าทำเป็นเล่นไปสาริน พิามาที่นี่นเียวและไม่รู้เลยว่าเิอะไรึ้นบ้าเมื่อสามวัน่อน หาพวผู้ไม่หวัีรู้เ้าว่าเธอเป็น..."
อ์อิเทพทระัไป นั่นี... เป็นอะไรพระอ์ยัไม่รู้ะหาำไหนมาำัวามเลย เธอเป็นนาฟ้า เป็นยอหิ เป็นเาเลือนราอแม่ ึ่ประทับในพระทัยมิรู้ลืม
"เยรู้ัับเราแม้เพียน้อย ็อาล่อหลอเอา้อมูล หรือไม่็..." ทรหยุรับสั่ลาันเสียอย่านั้น
พระอ์ไม่เยนึลัวภยันรายใๆ เท่านี้มา่อน หาวามเลวร้ายทั้มวละที่พระอ์ เ้าายหนุ่มยัทรรับไ้ แ่ผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่าพิาไม่วร้อมาเสี่ย้วยเลย
"ถ้าทรระแวเ่นนี้ ทำไมไม่รับุหมอมาพัเสียที่นี่เล่าระหม่อม อย่าน้อย็มั่นใไ้ว่ามีนอเราูแลอย่าี"
"มะรืนนี้เา็ไป" สุรเสียรับสั่อ่อนระโหยล
สารินทั้อยาหัวเราะและเห็นพระทัยเ้าีวิอนนั ทรอยาไล่ไปให้ไลหรือเ็บเธอไว้ับพระอ์ันแน่ ึไ้มีท่าทาราวผิหวัยามรัสประโยนั้นออมา
"ถ้าเ่นนั้นระหม่อมะบอพ่อให้ส่นิามห่าๆ ีหรือไม่พะย่ะ่ะ"
เ้าายอิเทพผเศียร นี่เป็นทาเียวเท่านั้นที่ะปป้อ ุ้มภัยนีๆ อย่าเธอ
อีเพียสอวัน... แล้วหนทาระหว่าพระอ์ับหิสาวาวไทย็ะแยาาันถาวร ให้เธอไปเินบนเส้นทาแห่บุ แห่เมาิึ่โรย้วยลีบุหลาบ อย่าไ้มาแปเปิ้อนถนนลูรัสายนี้เลย
.....................................
ภายในห้อุเินอโรพยาบาลมหาวิทยาลัยสว่าไสว้วยแสสว่าาหลอไฟระทบผนัสีาว มีผู้ป่วยประปรายบนเียเ็นึ่มา้วยอาารเ็บป่วยะทันหัน หนึ่ในนั้นือนัศึษาปริาโท้านวิศวรรมศาสร์ึ่มีที่พำนัอยู่ใล้มหาวิทยาลัยในรุลอนอน ื่อและอาารบนาร์ที่พยาบาลสอบถามาเพื่อนนไ้ถูส่่อใหุ้หมอเ้าอไ้อีที
'HRH Prince Aadidev Shaardul'
พิาอ่านทวนื่อนั้น้ำสลับับมอนไ้อน
วรอ์สูให่บรรทมเหยียเ็มเียเ็น พระวีสีน้ำาลเ้มบ่บอเื้อสายาวเอเียใ้ อปรับพระพัร์มร้ามที่ยามหลับพระเนรเ่นนี้ทำให้เห็นพระโลมัษุเป็นแพสวยว่าผู้หิอย่าเธอเสียอี มีเพียพระอุระยับึ้นลถี่ที่แสอาารประวรออมา
แพทย์สาวมอ่าีพราหน้าอแสผลบนหัวเียพลาแะแผ่วเบายับริเว้อพระร วามเร็วอีพรึ้นสูถึหนึ่ร้อยสามสิบรั้่อนาที หาลับรู้สึไ้เพียผะแผ่วาปลายนิ้วสัมผัสอเธอ
"่อยๆ หายใเ้าออ้าๆ นะเพะ" เธอถวายพระเียริามำนำหน้าพระนามที่ปรา
เ้าายอิเทพปรือเนรมอเ้าอน้ำเสียใสเย็นึ่แทรเ้ามาสู่พระทัย สรีผิวาวนวลในุเสื้อาเผ้าฝ้ายสีฟ้าอันเป็นุปิบัิารอโรพยาบาลยืนอยู่้าวา มือบายัแะ้อพระรอพระอ์ เธอยิ้มน้อยๆ เมื่อรู้สึถึสายพระเนรึ่มอมา
"บอหมอไ้ไหมเพะว่ามีอาารอย่าไรบ้า" น้ำเสียนั้นอ่อนโยนเหมือนรอยยิ้ม
"เหนื่อย แน่นหน้าอ" สุรเสียแหบโหยรับสั่อบ
"พระทัยสั่น้วยหรือไม่"
ทรหลับพระเนรลแทนำอบ ่อนแพทย์หิะเอ่ยถึพระอาารและแนวทาารรัษาให้ทรทราบ
"พระหทัยเ้นเร็ว วามันพระโลหิ่ำ เี๋ยวหมอะสั่ีแอรีนาลินถวาย"
รั้นเห็นนไ้ิิมศัิ์พยัพระพัร์รับทราบ พิาึส่ใบสั่ยาับพยาบาลสาวผมทอ เป็นารรัษาอาาร 'แพ้อาหาร’
เธอเินออาห้อสัเอาารหลัสั่ารเบื้อ้น ยัมีนเ็บป่วยอีมาที่แพทย์เวรอย่าพวเธอ้อทำารรัษา ทว่าบุรุษรูปร่าสูให่ รูปลัษ์อย่าาวเอเียใ้ล้ายเ้าายึ่ประวรในห้อ็มาัหน้าไว้เสีย่อน
"ุหมอ ฝ่าบาทเป็นอย่าไรบ้ารับ" สารินถามอย่าระวนระวาย
หิสาวนึรู้ว่าบุรุษผู้นี้เป็นนพาเ้าายอเามาส่โรพยาบาลระมั ึแ้ให้ทราบเพื่อวามสบายใ
"พระหทัยเ้นเร็ว่ะ วามันพระโลหิ่ำ เป็นอาารอย่านแพ้ยาหรืออาหาร หมอสั่ีแอรีนาลินถวาย ้อให้ประทับูอาารสัรู่"
อรัษ์หนุ่มโล่ใ เาโ้อบุแพทย์สาว็ไ้รับรอยยิ้มบาลับมา
พิาลับเ้าไปในห้ออีรั้ในสามสิบนาทีให้หลั เธอพอใลับ่าีพรึ่ลลบนอสี่เหลี่ยมแสผลึ่พ่วเ้าับที่หนีบนิ้วพลาสิ เพียแะแผ่วเบายั้อพระร พระเนรึ่ปิสนิทอยู่นั้น็ลืมึ้น มิไ้ทรบรรทมหารู้สึอ์ี
"เป็นอย่าไรบ้าเพะ ยัเหนื่อยอยู่ไหม"
ราวับภาพแม่าย้อนึ้นมา โยเพาะรอยยิ้มอ่อนโยนึ่ประับทั้ปาและาู่นั้น แม่เยื่นมาเ็วรายลไ้ถวายพระอ์เมื่อรั้ยัทรพระเยาว์ รั้นทรปรือพระเนรมอ แม่็มัถามและยิ้มปลอบประโลม
'เป็นอย่าไรบ้าอิ ปวหัวหรือไม่'
อ์อิเทพเผลอสั่นพระเศียร หัถ์หนาระหวัมาับมือบาไว้เสียเอราวอยู่ในพระสุบิน
แพทย์สาวใในราแร หาบาสิ่ในวเนรู่มนั้นมิไ้าบ้ว หยาบาย รัน้ามลับหมอเศร้านถูมอสะท้านใ
พิาับหัถ์หนาไว้้วยมืออี้า ่อนบาอย่าาส่วนลึในใะส่ให้เธอบีบระับพระหัถ์้วยวามเห็นใ ะ้วยเรื่ออันใ็สุรู้ รู้แ่เาสะท้อนาระนั้น่าว่าเปล่าเหมือนนัยน์าเธอ
"ถ้าทรหายประวรแล้ว็ระวัอาหารแสล้วยนะเพะ ุ้็ี ถั่ว็ี อาทำให้เิอาารแพ้ไ้แม้ไม่เยมีประวัิมา่อน" เสียหวานทูลเือน
พระสิ่อยลับืน เ้าายอิเทพปรายวเนรยัร่าเล็บอบบาในุผ้าเนื้อหนาัวโร่อแพทย์เวรประำห้อุเิน ป้ายื่อลาอนั้นย้ำเือนว่าพระอ์ทรเพ้อฝันถึพระมาราไปเอ
'พิา สับุษย์' ทรานนามนี้ในพระทัยแล้ว็ให้เ็มื้นอย่าไม่เยรู้สึับใรมา่อน มันอ่อนหวาน อ่อนไหวราวอไม้ลาแสธรรมาิยามเ้า แม้เมื่อปล่อยหัถ์ามือบานั้น ไออุ่น็ยัอ้อยอิ่น้อำพระหัถ์ไว้อย่าหวแหนรอยสัมผัสนั้น
"รับ" ทรรับำอย่าสุภาพ
พิาอัวหลัานั้น โยทิ้เพียใบสั่ยาไว้ับพยาบาล เธอไม่ไ้ลับเ้ามาอีแม้ยามพระอ์เส็ลับ
อ์อิเทพ้อระับวามเสียายไม่ให้ผู้ใรู้ ระนั้นบาราวยามเผลออ์ทอพระเนรลาบนถุโอสถนาน สารินึ่่าสัเและรู้พระทัยพระอ์ีว่าใร็หาเรื่อสืบเสาะมาถวายรายานนไ้
ทรนึถึอี้วยรอยแย้มพระสรวลลำพัยามรารีาล
.......................................
วัในพระพุทธศาสนานิายมหายานสร้า้วยอิหิน้อนให่อันเป็นเอลัษ์อสถาปัยรรมบนินแนที่ราบสูแห่นี้ อิหินทุ้อนยัสีามธรรมาิ ไม่มีารทาทับใๆ ่าาสถานที่สำัอื่นๆ ใล้ันยัมีเทวสถานอศาสนาพราหม์-ฮินู อันเป็นศาสนาสำัอีศาสนาหนึ่อสิราลัย
เพราะเป็นแหล่ท่อเที่ยวสำัอีแห่ามทีู่่มือท่อเที่ยวแนะนำไว้ ึับั่้วยนัท่อเที่ยวา่าาิและาวบ้านที่ทำมาหาินับนัท่อเที่ยว ทั้ายอที่ระลึเล็น้อย หรืออาสาถ่ายรูปแลทิป ไปนอทานอย่าเียว็มี
พิา้อระวัอย่ามาที่ะไม่เินนวามวุ่นวายย่อมๆ เหล่านั้น มือหนึ่อยับระเป๋าสะพายเียไหล่ไว้ลอ ้วยเหุาร์เมื่อวานยัสร้าวามหวาระแวแ่เธอ และวันนี้นไม่โีมีเ้าายี่ม้าาวมา่วยอีเป็นแน่
เธอมอาวสิรทำวามเารพบูาศาสนสถาน้วยารราบแบบอัษาประิษ์ลาถนน เริ่มาพนมมือลาอแล้วยึ้นเหนือศีรษะ ่อนะล้มัวนอนเหยียว่ำ หน้าผา ฝ่ามือ หน้าอ เ่า และปลายเท้าแนบสนิทไปับพื้น เาลุยืนและเินไปอีประมาสาม้าว ่อนปิบัิ้ำๆ เ่นเิม เป็นภาพอันแปลาาวพุทธในอีประเทศหนึ่อย่าพิา
"ไปา...ไปา... มันนี่ มิส มันนี่"
ำศัพท์ภาษาเนปาลอันเป็นภาษาประำาิสิราลัยึ่มีพรมแนิันัึ้นใล้ัว ้นเหุมาาร่าเล็ผอมแร็นอเ็หิึ่ยืนแบมืออ 'ไปา' หรือเินอยู่ใล้ๆ ใบหน้ามำสปรมอมแมมนนโีว่าในีวิพลอยเห็นใ
"ันะเลี้ยนมเธอนะ" หิสาวเอ่ย้าเป็นภาษาอัฤษ รั้นเอ่ยำว่า 'ฟู้' เน้นย้ำ วาลมโ็ายแววเ้าใ
เพราะที่ประเทศไทยอเธอรร์ไม่ให้เินแ่เ็อทาน ป้อันธุริ้ามนุษย์ที่ใ้เ็เป็นเหยื่อล่อวามสสาร เธอึิว่า่วยให้แอิ่มท้อน่าะเป็นประโยน์่อัวเ็น้อยที่สุ
ระหว่ารอแป้นวที่พ่อ้าเ็นรถเ็นมาายยัแหล่ผู้นแทบไม่่าาเมือไทยนั้น ู่ๆ เ็หิวัยราวเ็วบ็วิ่าไป พิาเหลียวมอ แทนที่ะมอามเ็น้อยไ้ทัน็ให้รู้สึถึสายาใรบานำลัับ้อมายัน หาผู้นมามายเหล่านั้น็ลืนทุสิ่เ้า้วยันนยาะแยแยะไ้ว่าใรเป็นใร
รู่เียวเท่านั้นเ็ายหิทั้เล็และโอีสี่น็ามหนูน้อยที่วิ่หนีไปลับมา นัท่อเที่ยวสาวพลอยใที่เ็ๆ พาันมารุมล้อมัวเธอ แ่เมื่อพวแไม่ไ้แสุประส์ร้าย มือน้อยๆ เลอะราบไลลับแบมืออันสลอน เธอึ่อยลายใ
"ันะื้อให้พวเธอ็ไ้้ะ" พูไปแล้ว็ไม่รู้ะมีใรเ้าใหรือไม่
พิาหันไปูนิ้วทั้ห้าให้พ่อ้าพร้อมับี้ยัเ็ๆ เท่านั้นแหละ เ็เล็เ็โ็พาันระโีใ เธออหนีบแ้มเรอะรัอเ็ผู้หิน้นเหุไม่ไ้ รั้นไ้รับรอยยิ้มบริสุทธิ์ลับมา เธอึรู้ว่าีวิอันว่าเปล่าอนยัมี่า เมื่อไ้่วยเหลือหรือสร้าประโยน์แ่อีมามายหลาหลายีวิที่โร้ายว่าน
.........................
"ฝ่าบาท เส็ไหนมาระหม่อม" สารินามเ้ามาถามอย่าร้อนใถึห้อบรรทมพลาปิประูไล่หลั
เ้าายอิเทพไม่ทรถือสา้วยสมัยประทับอยู่ที่อัฤษ อพาร์เมน์ที่ประทับอพระอ์็มีเพียสอห้อนอน มีห้อลาใ้ร่วมันเท่านั้น หรือะเป็นอนทรศึษายัโรเรียนนายร้อยแน์เฮิร์ส็พัร่วมับพระสหายร่วมรุ่นนับสิบนับร้อยน ทรใ้ีวิอย่าสามันมานานว่าในานะเื้อพระวศ์เสีย้วย้ำ
เ้าายอ์ริเท้าบั้นพระอ์ะหันมาสบเนรับสหาย้วยวามไม่สบายพระทัย
"เราเอพิา" รับสั่สั้นนั
หาอรัษ์ึ่รู้อยู่่อนแล้วลับแปลใับท่าทาไม่ยินีนั้นเสียมาว่า
"็ีสิระหม่อม ฝ่าบาทมิทรยินีหรอหรือ"
"อย่าทำเป็นเล่นไปสาริน พิามาที่นี่นเียวและไม่รู้เลยว่าเิอะไรึ้นบ้าเมื่อสามวัน่อน หาพวผู้ไม่หวัีรู้เ้าว่าเธอเป็น..."
อ์อิเทพทระัไป นั่นี... เป็นอะไรพระอ์ยัไม่รู้ะหาำไหนมาำัวามเลย เธอเป็นนาฟ้า เป็นยอหิ เป็นเาเลือนราอแม่ ึ่ประทับในพระทัยมิรู้ลืม
"เยรู้ัับเราแม้เพียน้อย ็อาล่อหลอเอา้อมูล หรือไม่็..." ทรหยุรับสั่ลาันเสียอย่านั้น
พระอ์ไม่เยนึลัวภยันรายใๆ เท่านี้มา่อน หาวามเลวร้ายทั้มวละที่พระอ์ เ้าายหนุ่มยัทรรับไ้ แ่ผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่าพิาไม่วร้อมาเสี่ย้วยเลย
"ถ้าทรระแวเ่นนี้ ทำไมไม่รับุหมอมาพัเสียที่นี่เล่าระหม่อม อย่าน้อย็มั่นใไ้ว่ามีนอเราูแลอย่าี"
"มะรืนนี้เา็ไป" สุรเสียรับสั่อ่อนระโหยล
สารินทั้อยาหัวเราะและเห็นพระทัยเ้าีวิอนนั ทรอยาไล่ไปให้ไลหรือเ็บเธอไว้ับพระอ์ันแน่ ึไ้มีท่าทาราวผิหวัยามรัสประโยนั้นออมา
"ถ้าเ่นนั้นระหม่อมะบอพ่อให้ส่นิามห่าๆ ีหรือไม่พะย่ะ่ะ"
เ้าายอิเทพผเศียร นี่เป็นทาเียวเท่านั้นที่ะปป้อ ุ้มภัยนีๆ อย่าเธอ
อีเพียสอวัน... แล้วหนทาระหว่าพระอ์ับหิสาวาวไทย็ะแยาาันถาวร ให้เธอไปเินบนเส้นทาแห่บุ แห่เมาิึ่โรย้วยลีบุหลาบ อย่าไ้มาแปเปิ้อนถนนลูรัสายนี้เลย
.....................................
ภายในห้อุเินอโรพยาบาลมหาวิทยาลัยสว่าไสว้วยแสสว่าาหลอไฟระทบผนัสีาว มีผู้ป่วยประปรายบนเียเ็นึ่มา้วยอาารเ็บป่วยะทันหัน หนึ่ในนั้นือนัศึษาปริาโท้านวิศวรรมศาสร์ึ่มีที่พำนัอยู่ใล้มหาวิทยาลัยในรุลอนอน ื่อและอาารบนาร์ที่พยาบาลสอบถามาเพื่อนนไ้ถูส่่อใหุ้หมอเ้าอไ้อีที
'HRH Prince Aadidev Shaardul'
พิาอ่านทวนื่อนั้น้ำสลับับมอนไ้อน
วรอ์สูให่บรรทมเหยียเ็มเียเ็น พระวีสีน้ำาลเ้มบ่บอเื้อสายาวเอเียใ้ อปรับพระพัร์มร้ามที่ยามหลับพระเนรเ่นนี้ทำให้เห็นพระโลมัษุเป็นแพสวยว่าผู้หิอย่าเธอเสียอี มีเพียพระอุระยับึ้นลถี่ที่แสอาารประวรออมา
แพทย์สาวมอ่าีพราหน้าอแสผลบนหัวเียพลาแะแผ่วเบายับริเว้อพระร วามเร็วอีพรึ้นสูถึหนึ่ร้อยสามสิบรั้่อนาที หาลับรู้สึไ้เพียผะแผ่วาปลายนิ้วสัมผัสอเธอ
"่อยๆ หายใเ้าออ้าๆ นะเพะ" เธอถวายพระเียริามำนำหน้าพระนามที่ปรา
เ้าายอิเทพปรือเนรมอเ้าอน้ำเสียใสเย็นึ่แทรเ้ามาสู่พระทัย สรีผิวาวนวลในุเสื้อาเผ้าฝ้ายสีฟ้าอันเป็นุปิบัิารอโรพยาบาลยืนอยู่้าวา มือบายัแะ้อพระรอพระอ์ เธอยิ้มน้อยๆ เมื่อรู้สึถึสายพระเนรึ่มอมา
"บอหมอไ้ไหมเพะว่ามีอาารอย่าไรบ้า" น้ำเสียนั้นอ่อนโยนเหมือนรอยยิ้ม
"เหนื่อย แน่นหน้าอ" สุรเสียแหบโหยรับสั่อบ
"พระทัยสั่น้วยหรือไม่"
ทรหลับพระเนรลแทนำอบ ่อนแพทย์หิะเอ่ยถึพระอาารและแนวทาารรัษาให้ทรทราบ
"พระหทัยเ้นเร็ว วามันพระโลหิ่ำ เี๋ยวหมอะสั่ีแอรีนาลินถวาย"
รั้นเห็นนไ้ิิมศัิ์พยัพระพัร์รับทราบ พิาึส่ใบสั่ยาับพยาบาลสาวผมทอ เป็นารรัษาอาาร 'แพ้อาหาร’
เธอเินออาห้อสัเอาารหลัสั่ารเบื้อ้น ยัมีนเ็บป่วยอีมาที่แพทย์เวรอย่าพวเธอ้อทำารรัษา ทว่าบุรุษรูปร่าสูให่ รูปลัษ์อย่าาวเอเียใ้ล้ายเ้าายึ่ประวรในห้อ็มาัหน้าไว้เสีย่อน
"ุหมอ ฝ่าบาทเป็นอย่าไรบ้ารับ" สารินถามอย่าระวนระวาย
หิสาวนึรู้ว่าบุรุษผู้นี้เป็นนพาเ้าายอเามาส่โรพยาบาลระมั ึแ้ให้ทราบเพื่อวามสบายใ
"พระหทัยเ้นเร็ว่ะ วามันพระโลหิ่ำ เป็นอาารอย่านแพ้ยาหรืออาหาร หมอสั่ีแอรีนาลินถวาย ้อให้ประทับูอาารสัรู่"
อรัษ์หนุ่มโล่ใ เาโ้อบุแพทย์สาว็ไ้รับรอยยิ้มบาลับมา
พิาลับเ้าไปในห้ออีรั้ในสามสิบนาทีให้หลั เธอพอใลับ่าีพรึ่ลลบนอสี่เหลี่ยมแสผลึ่พ่วเ้าับที่หนีบนิ้วพลาสิ เพียแะแผ่วเบายั้อพระร พระเนรึ่ปิสนิทอยู่นั้น็ลืมึ้น มิไ้ทรบรรทมหารู้สึอ์ี
"เป็นอย่าไรบ้าเพะ ยัเหนื่อยอยู่ไหม"
ราวับภาพแม่าย้อนึ้นมา โยเพาะรอยยิ้มอ่อนโยนึ่ประับทั้ปาและาู่นั้น แม่เยื่นมาเ็วรายลไ้ถวายพระอ์เมื่อรั้ยัทรพระเยาว์ รั้นทรปรือพระเนรมอ แม่็มัถามและยิ้มปลอบประโลม
'เป็นอย่าไรบ้าอิ ปวหัวหรือไม่'
อ์อิเทพเผลอสั่นพระเศียร หัถ์หนาระหวัมาับมือบาไว้เสียเอราวอยู่ในพระสุบิน
แพทย์สาวใในราแร หาบาสิ่ในวเนรู่มนั้นมิไ้าบ้ว หยาบาย รัน้ามลับหมอเศร้านถูมอสะท้านใ
พิาับหัถ์หนาไว้้วยมืออี้า ่อนบาอย่าาส่วนลึในใะส่ให้เธอบีบระับพระหัถ์้วยวามเห็นใ ะ้วยเรื่ออันใ็สุรู้ รู้แ่เาสะท้อนาระนั้น่าว่าเปล่าเหมือนนัยน์าเธอ
"ถ้าทรหายประวรแล้ว็ระวัอาหารแสล้วยนะเพะ ุ้็ี ถั่ว็ี อาทำให้เิอาารแพ้ไ้แม้ไม่เยมีประวัิมา่อน" เสียหวานทูลเือน
พระสิ่อยลับืน เ้าายอิเทพปรายวเนรยัร่าเล็บอบบาในุผ้าเนื้อหนาัวโร่อแพทย์เวรประำห้อุเิน ป้ายื่อลาอนั้นย้ำเือนว่าพระอ์ทรเพ้อฝันถึพระมาราไปเอ
'พิา สับุษย์' ทรานนามนี้ในพระทัยแล้ว็ให้เ็มื้นอย่าไม่เยรู้สึับใรมา่อน มันอ่อนหวาน อ่อนไหวราวอไม้ลาแสธรรมาิยามเ้า แม้เมื่อปล่อยหัถ์ามือบานั้น ไออุ่น็ยัอ้อยอิ่น้อำพระหัถ์ไว้อย่าหวแหนรอยสัมผัสนั้น
"รับ" ทรรับำอย่าสุภาพ
พิาอัวหลัานั้น โยทิ้เพียใบสั่ยาไว้ับพยาบาล เธอไม่ไ้ลับเ้ามาอีแม้ยามพระอ์เส็ลับ
อ์อิเทพ้อระับวามเสียายไม่ให้ผู้ใรู้ ระนั้นบาราวยามเผลออ์ทอพระเนรลาบนถุโอสถนาน สารินึ่่าสัเและรู้พระทัยพระอ์ีว่าใร็หาเรื่อสืบเสาะมาถวายรายานนไ้
ทรนึถึอี้วยรอยแย้มพระสรวลลำพัยามรารีาล
.......................................
วัในพระพุทธศาสนานิายมหายานสร้า้วยอิหิน้อนให่อันเป็นเอลัษ์อสถาปัยรรมบนินแนที่ราบสูแห่นี้ อิหินทุ้อนยัสีามธรรมาิ ไม่มีารทาทับใๆ ่าาสถานที่สำัอื่นๆ ใล้ันยัมีเทวสถานอศาสนาพราหม์-ฮินู อันเป็นศาสนาสำัอีศาสนาหนึ่อสิราลัย
เพราะเป็นแหล่ท่อเที่ยวสำัอีแห่ามทีู่่มือท่อเที่ยวแนะนำไว้ ึับั่้วยนัท่อเที่ยวา่าาิและาวบ้านที่ทำมาหาินับนัท่อเที่ยว ทั้ายอที่ระลึเล็น้อย หรืออาสาถ่ายรูปแลทิป ไปนอทานอย่าเียว็มี
พิา้อระวัอย่ามาที่ะไม่เินนวามวุ่นวายย่อมๆ เหล่านั้น มือหนึ่อยับระเป๋าสะพายเียไหล่ไว้ลอ ้วยเหุาร์เมื่อวานยัสร้าวามหวาระแวแ่เธอ และวันนี้นไม่โีมีเ้าายี่ม้าาวมา่วยอีเป็นแน่
เธอมอาวสิรทำวามเารพบูาศาสนสถาน้วยารราบแบบอัษาประิษ์ลาถนน เริ่มาพนมมือลาอแล้วยึ้นเหนือศีรษะ ่อนะล้มัวนอนเหยียว่ำ หน้าผา ฝ่ามือ หน้าอ เ่า และปลายเท้าแนบสนิทไปับพื้น เาลุยืนและเินไปอีประมาสาม้าว ่อนปิบัิ้ำๆ เ่นเิม เป็นภาพอันแปลาาวพุทธในอีประเทศหนึ่อย่าพิา
"ไปา...ไปา... มันนี่ มิส มันนี่"
ำศัพท์ภาษาเนปาลอันเป็นภาษาประำาิสิราลัยึ่มีพรมแนิันัึ้นใล้ัว ้นเหุมาาร่าเล็ผอมแร็นอเ็หิึ่ยืนแบมืออ 'ไปา' หรือเินอยู่ใล้ๆ ใบหน้ามำสปรมอมแมมนนโีว่าในีวิพลอยเห็นใ
"ันะเลี้ยนมเธอนะ" หิสาวเอ่ย้าเป็นภาษาอัฤษ รั้นเอ่ยำว่า 'ฟู้' เน้นย้ำ วาลมโ็ายแววเ้าใ
เพราะที่ประเทศไทยอเธอรร์ไม่ให้เินแ่เ็อทาน ป้อันธุริ้ามนุษย์ที่ใ้เ็เป็นเหยื่อล่อวามสสาร เธอึิว่า่วยให้แอิ่มท้อน่าะเป็นประโยน์่อัวเ็น้อยที่สุ
ระหว่ารอแป้นวที่พ่อ้าเ็นรถเ็นมาายยัแหล่ผู้นแทบไม่่าาเมือไทยนั้น ู่ๆ เ็หิวัยราวเ็วบ็วิ่าไป พิาเหลียวมอ แทนที่ะมอามเ็น้อยไ้ทัน็ให้รู้สึถึสายาใรบานำลัับ้อมายัน หาผู้นมามายเหล่านั้น็ลืนทุสิ่เ้า้วยันนยาะแยแยะไ้ว่าใรเป็นใร
รู่เียวเท่านั้นเ็ายหิทั้เล็และโอีสี่น็ามหนูน้อยที่วิ่หนีไปลับมา นัท่อเที่ยวสาวพลอยใที่เ็ๆ พาันมารุมล้อมัวเธอ แ่เมื่อพวแไม่ไ้แสุประส์ร้าย มือน้อยๆ เลอะราบไลลับแบมืออันสลอน เธอึ่อยลายใ
"ันะื้อให้พวเธอ็ไ้้ะ" พูไปแล้ว็ไม่รู้ะมีใรเ้าใหรือไม่
พิาหันไปูนิ้วทั้ห้าให้พ่อ้าพร้อมับี้ยัเ็ๆ เท่านั้นแหละ เ็เล็เ็โ็พาันระโีใ เธออหนีบแ้มเรอะรัอเ็ผู้หิน้นเหุไม่ไ้ รั้นไ้รับรอยยิ้มบริสุทธิ์ลับมา เธอึรู้ว่าีวิอันว่าเปล่าอนยัมี่า เมื่อไ้่วยเหลือหรือสร้าประโยน์แ่อีมามายหลาหลายีวิที่โร้ายว่าน
.........................
พระอาารประวรอสมเ็พระราาธิบีอภิราที่หีึ้นามลำับ หลัไ้รับทั้พระโอสถและำลัพระทัยาพระโอรสธิา
เย็นวันอาทิย์นั้น อ์ษัริย์แห่สิราลัยไ้เส็ออาห้อประทับพัฟื้นพร้อม้วยพระบรมวศานุวศ์ พระราำเนินไปยัาฟ้าออาารที่ประทับเพื่อเสวยพระระยาหารเย็นร่วมัน สารินในหัวโนอเ้าายอิเทพ่อยุ้นินและมั่นใึ้นหลัไ้เ้าเฝ้าใ้ฝ่าละออธุลีพระบาทอยู่หลายรา น้ำพระทัยึ่พระราทานให้นั้นล้นเล้าล้นระหม่อมอย่าหาที่สุมิไ้ ะัวล็แ่ในอ์สมเ็พระราินีที่ร่วมเส็้วย ึ่หา้อับผิเาอย่าไม่้อสสัย
บนาฟ้าออาารที่ประทับล้อมรอบ้วยราวปูนสูถึเอว ่อเป็นทรโ้เว้าอ่อน้อย มีไม้ระถาใบเียวอุ่มวาเรียเป็นระยะลอทั้สี่ทิศ โ๊ะเสวยยาวั้อยู่รลา
อ์อภิราที่ห่อยพระราำเนินโยมีผู้สวมบทพระโอรสอ์โยื่นท่อนแนประอ สมเ็พระราินีเส็ามมา่อานั้นพร้อม้วยพระโอรสธิา พระพัร์บึ้ึอย่าถือพระอ์เมื่อ้อพระำเนินามหลัผู้่ำศัิ์ว่า ่อนะทรประทับนั่ถัไปทาวาอพระสวามี
สารินโ้ำนับแล้วึนั่ลทา้ายามที่อ์ประธานผายพระหัถ์เื้อเิ
เ้าายวิเรนทราประทับ้าพระมารา มีพระเษภินีอ์น้อยให่ประทับถัไป เ่นเียวับทาฝั่เาที่เป็นเ้าหิรีษมาและพระนิษาอีสามพระอ์
"ฟัอิเทพเล่าเรื่อราว่าๆ า่าประเทศแล้ว ็ิว่าบ้านเมือเรายั้อพันาอีมา โยเพาะุภาพีวิประาน" ทรมีพระระแสรับสั่่อาที่้าไว้
"พะย่ะ่ะ ระหม่อมมีวามเห็นว่าประานำนวนไม่น้อยยัาปััยสี่ อันเป็นสิ่สำัในารำรีวิ" สารินราบบัมทูลามที่เยไ้ยินเ้าายอ์ริเปรยบ่อยๆ
"พ่ออยาฝาทั้อิเทพและวิเรนทราให้หมั่นิารพันาุภาพีวิาวสิร น่าเสียายที่ลอรัสมัยพ่อมัมีปัหาสุภาพ ทำประโยน์แ่บ้านเมือไ้ไม่เ็มำลั าล่อไปภายหน้า... พวเ้าร่วมมือร่วมใันูแลสิราลัยอเราให้ีเถิ"
"รับ้วยเล้าพะย่ะ่ะ" สอเสียถวายสัย์พร้อมัน
เ้าายน้อยแย้มสรวลว้าวาเผื่อแผ่ไปยัผู้สวมบทพระเษาฝั่ร้าม วเนรนั้นเิ้า้วยวามมุ่มั่น ไม่่าาวเนรอเ้าายอิเทพยามมีพระำรัสถึภาพฝันอบ้านเมือในอนา ่อนอรัษ์หนุ่มะโ้ำนับนิหนึ่ถวาย เหมือนพยัหน้าทัทายเสียมาว่า ไม่มาเินไปนลพระเียริเ้าีวิอน
"อย่าเพิ่รับสั่เรื่อรบวนพระทัยเลยีว่าฝ่าบาท" สุรเสียแ็นั้นไม่อ่อนหวานเ่นรอยแย้มสรวล "มีพระราประส์พัผ่อนในรอบรัวใ่หรือไม่ ทรลืมแล้วหรือเพะ"
วเนรึึวัมายันร้ามที่ไ้รับวามสนพระทัยมาเป็นพิเศษ สารินหาไ้แสอาารยำเร นอานั่หลัรอย่าทะนในอ์อิเทพที่ไม่เย้อมเศียรให้ับวามลัวใๆ
สมเ็พระราาธิบีมิทรสัเึทรพระสรวล ่อนโบหัถ์ให้้าราบริพารเริ่มเินโ๊ะไ้ พระโอรสธิาึ่ยัทรพระเยาว์็มีพระพี่เลี้ยถวายารูแลใล้ิ
อรัษ์หนุ่มนึอยาให้เ้าายอนประทับอยู่รนี้ ท่ามลารอบรัวอพระอ์ หาใ่ั้นล่าออาารอันเป็นที่อเาเลย แ่พระพัร์ออ์อิเทพยามทรทราบหมายำหนารเิเมื่อเ้าวันนี้็มิทรยินียินร้าย ในพระทัยมีแ่วามปรารถนาะหาัวนร้ายมารับโทษเสียให้ไ้ ทรำับให้เาระวััวอยู่บ่อยๆ
สลัุ้รา้วยน้ำมันมะอถูยมาถวายเ้านายทุพระอ์เป็นานแร ถือเป็นอาหารั้นสูอาวสิรึ่อาศัยอยู่ในประเทศที่ไม่มีทาออสู่ทะเล
"ทำไมวันนี้เ้านน้อยอพ่อถึนั่เียบ" อ์อภิราที่หรับสั่ลอยๆ เรียเสียสรวลาพระธิาอ์อื่น
เว้นแ่ 'เ้านน้อยอพ่อ' อ์เียวที่ฝืนแย้มพระสรวลแห้แล้ รั้นพระเษาอ์ปลอมหันมออย่านเ่นัน ็ทรหลบพระเนรผิาทุที
"ลูปวเศียรน่ะเพะ"
"อ้าว แล้วเรียแพทย์หลวมาูหรือยั ปารวี น้อูลูอย่าไร" ทรำหนิพระายาึ่พระอ์ทรมอบหมายใหู้แลทุีวิในฝ่ายใน
สมเ็พระราินีมีสีพระพัร์ไม่พอพระทัยในราแร ่อนะทรเลื่อนหายไปรวเร็วอย่าผู้เ็บลั้นวามรู้สึ่าๆ ไว้ับอ์ ทอพระเนรอบพระธิาึ่หลบเนรวูบอย่าเรพระอาา
"รีษมาไม่ไ้เป็นอะไรมาหรอเพะ ะอายพระเษาเท่านั้นเอ ไม่ไ้มีปิสันถานันมานาน"
พระอ์หิเยพัร์มอพระมารา อ์ราินีทรแย้มพระสรวลเย็นลับมา
"อายทำไมเล่า รีษมา" พระราบิารับสั่ถาม ่อนพระพัร์ะแ่มื่นึ้นมา "หรือว่า..."
"เพะ" สมเ็พระราินีราบบัมทูลอบ่อนเ้าหิน้อยะทรปิเสธไ้
สารินนลุเรียวเมื่อรอยแย้มพระสรวลสีแเลือนมีมายัน แล้วึไ้รับเลยในพระำรัส่อไป
"หาฝ่าบาทเห็นสมวร หม่อมันว่าไม่มีใรู่วรับอ์อิเทพเท่ารีษมาอีแล้ว"
สมเ็พระราาธิบีอภิราที่หมีพระราำริาม พระโอรสธิาทั้สอเป็นั่วหทัยพระอ์ หา 'ลูรั' ทั้สอมีพระทัยรันแล้วไร้็ทรยินีหนัหนา แลเป็นทาให้เหล่าเสนาบียอมรับในพระโอรสอ์โนี้อยู่ในเส้นทาสู่ราบัลลั์สืบไป
เ้าหิรีษมายับโอษ์ะปิเสธ ทว่าพระราบิา็มีระแสรับสั่มาเสีย่อน
"อิเทพเห็นอย่าไร เอ็นูน้อหรือไม่"
เ้าายอ์ปลอมผินมอพระอ์หิ้าายอย่าลืมัว ำลัิแทนพระทัยเ้าีวินว่าพระอ์ะทูลอบเ่นไร ็พบวเนรรื้นลอ้วยหยาอัสสุลทอพระเนรมาอย่าเว้าวอน
หาเ้าายอิเทพทรเสสมรสับพระนิษาอ์นี้ ็เหมือนทรมีอ์ประันมิให้ฝ่ายสมเ็พระราินีทรระทำารใรุนแร หรือหาเป็นเ้าอพระทัยวน้อยไ้ วามเลื่อนไหวอีฝ่ายย่อมอยู่ในพระเนรพระรร เ้าหิรีษมาทรเป็นพระนิษาอ์โปรมาแ่ไหนแ่ไร พระอ์ทรเอ็นูและมีพระทัยรัไ้ไม่ยาเย็น
สารินไม่รู้ัวหรอว่าาราะเนเหล่านั้นแอบแฝ้วยพื้นานิใเา หาใ่เพราะวามปรารถนาี่อเ้าีวินอย่าเียว
อรัษ์หนุ่มลอบลืนน้ำลาย ที่ิะผลัไป่อนนั้นแพ้สายพระเนรเว้าวอน้วยหยาอัสสุล แ่เป็นอ์ราินีที่ทรรวบรััวาม อาสารับเป็นพระราิแ้แ่เหล่าเสนาบี้วยอ์เอ
เาไม่ไ้ปิเสธ นอาใหายยามเห็นเ้าหิน้อยลอบยผ้าับพระพัร์ับวเนร พลอยให้เาาเาไปว่าทรโทมนัสที่ไร้ำอบาพระเษาัวปลอมนนี้หรืออย่าไร ำอพระราทานอนุาผลัผ่อนึิในลำอน
............................................
"ระหม่อมอประทานอภัยฝ่าบาท อนนั้นระหม่อมพูไม่ออริๆ อีทั้เ้าหิรีษมา็ทอพระเนรระหม่อม เอ่อ ทริว่าเป็นพระเษาที่รัยิ่ ึไ้ทอเนรอ้อนวอนเียนันแส"
สารินยืนัวรหา้อมศีรษะรอ ท่ามลาเ้าีวิและบิาึ่นั่ล้อมโ๊ะทรอัษร ่า็อยู่ในห้ววามิอนหลัไ้รับฟั่าวให่ล่าสุ
"เียบ! ล่าวโทษเ้าหิเ่นนี้ใ้ไม่ไ้ เป็นเ้า่าหาที่อ่อนแอเอสาริน อย่าลืมัวไปสิว่าเ้าเป็นใร ไม่มีสิทธิ์ัสินใแทนฝ่าบาทเ่นนี้!"
น่าลัวว่าห้อทรอัษรที่ว่าเ็บเสียะรอบลุมเสียวาอย่าโรธัอพลเอสิทธาไ้หรือไม่ ใบหน้ายับย่น มเ้ม้วยเรียวหนวโ้อผู้สูวัยถทึ เ้าายอิเทพ้อผ่อนหนัเป็นเบา่วยพระสหาย้วยารรับสั่แทรึ้นมา
"เ้ายัไม่ไ้รับปาไม่ใ่รึ ถ้าผ่อนผันไ้็อให้ผ่อนผันไป่อน เพราะเราไม่ิว่ารีษมาะอยาแ่านับเราหรอ" ทรรัสอย่าพระทัยเย็น
อรัษ์หนุ่ม่อยใื้น รีบรับ้วยเล้าทันที
"ทำไมฝ่าบาทึทริว่าพระอ์หิไม่มีพระทัยเล่าระหม่อม หรือทรระแะระายว่าเป็นแผนารอสมเ็พระราินี" นายทหารให่ทูลถาม
เามาเ้าเฝ้ายามึเ่นนี้็เพราะมีเรื่อสำัะราบทูล หา็มีเรื่อให่ว่ามาึวามสนใไปไ้
เ้าายอิเทพส่ายพระพัร์พลาถอนพระทัย "ไม่ใ่อย่านั้นหรอท่านลุ แ่เราิว่าน้อหิทรมีใรในพระทัยแล้ว"
วเนรมล้าทอพระเนรมอพระสหายและพระาิึ่ยืนทื่ออยู่ลาห้อ สารินรอามอเลิ่ลั่ ัยืนไม่เป็นสุนัเมื่อผู้มีอิทธิพล่อีวินทั้สอมอมา
"วันที่น้อหิเส็มาที่นี่ เรารู้สึว่าเธออยมอเราเสมอ ไม่ใ่สายพระเนรับผิ แ่เป็นวามเารพรัอย่าหนึ่ เมื่อเราไปส่พิาวันนั้น็ทรปั่นปึ่ ไม่รับสั่อะไรมาลอทา" อ์อิเทพทรเลย "เราิใอย่าเียวว่าทรทอพระเนรผู้ใ สารินนปัุบัน...หรือสารินนเ่า"
้อสรุปนั้นส่ผลให้ภายในห้ออยู่ในวามเียบ มีเพียสายาสามู่ที่มออบันอย่ารุ่นิ ผู้ใ้บัาหวนนึถึเหุาร์เมื่อเย็นวานยามเ้าหิอ์น้อยเส็ลับมาันแสับอเา เมื่อรวมับถ้อยรับสั่อเ้าายอิเทพ สาริน็่อยสัหร์ถึวามเป็นไปไ้นั้นอย่ามึนเป็นที่สุ
"ฝ่าบาท ระหม่อมมิรู้เห็นอันใทั้สิ้น และไม่เยิารใับเ้าหิเลย อฝ่าบาทัสินพระทัยามแ่ะเห็นสมวรเถิพะย่ะ่ะ" อรัษ์หนุ่มรีบออัว
ะว่าเาไม่เป็นสุภาพบุรุษ็ไ้ ลอว่าสามสิบปีที่ผ่านมา ไม่มีใรหรือสิ่ใะสำั่อเามาไปว่าหน้าที่ที่้อรับผิอบอยู่ทุลมหายใ วามรัไม่เยแผ้วพานมานอาเรื่อทาาย ้วยีวิและในนั้นภัีแ่เพียอ์อิเทพเท่านั้น ารอันใที่อาัพระเนรพระรร เา็ยินีัารให้เ้าที่เ้าทาโยไม่มี้อแม้
"ถ้าเ่นนั้น็ผัไป่อนเถิ เห็นะเป็นผลี่อทุนที่สุ" ทรัสินพระทัย
"น่าแปลที่เป็นพระราประส์ออ์ราินี มิน่าทรเ็มพระทัยพระราทานพระธิาแ่พระอ์ หาทรมีสิ่ใแอบแฝ ระหม่อมว่าสมเ็ฯ ท่านย่อมไม่ทรยุิแ่นี้หรอระมั" นายทหารให่สันนิษาน ่อนำับับบุราย "สาริน เ้า้อเรียมรับมือเรื่อนี้้วย ะทูลสิ่ใ้อยึถือประโยน์และพระทัยอ์อิเทพให้มั่น"
ายหนุ่มยืัวร อบรับำบิา้วยน้ำเสียหนัแน่นอย่าายาิทหาร "อรับท่านพ่อ"
เ้าายอิเทพทอพระเนราิฝ่ายแม่ึ่เหลือเพียรอบรัวนี้รอบรัวเียว แล้ว็ทราบึ้พระทัยับสิ่ที่สอพ่อลูทำเพื่อพระอ์เสมอมา
"เรื่อผู้หิไทยนนั้น เราออบุท่านลุที่่วยเป็นธุระฝาฝัเรื่อับทานรบาลให้ แล้วยั่วยส่นไปูแลวามปลอภัยเธออี" ทรรัสถึเรื่อที่ิ้าในพระทัย
"หามิไ้ฝ่าบาท"
แม้ะแปลใที่อ์อิเทพโทรศัพท์เร่่วนถึเาให้่วยิ่อำรวนรบาลในารรับแ้วามีวิ่ราวอสรีาวไทย แ่เา็มิไ้ปริปาถามนอารับพระบัา มาทราบาสารินในภายหลัว่าสาเหุที่ทรเสี่ยอ์ลมา่วยเหลือสรีผู้นั้น ็เพราะทรประทับพระทัยเ้าหล่อนมา่อนเนิ่นนาน
พลเอสิทธา้อมำนับ ่อนราบทูล่าวสำัที่ทำให้น้อมาเ้าเฝ้าวันนี้สืบไป...
"มีอีเรื่อที่ระหม่อมมาราบทูลให้ทรทราบ อธิบีรมำรว...มิรแท้นหนึ่อระหม่อม อบรับ 'สาริน ยนันทะ' เ้าทำานในหน่วยสืบสวนลาแล้วพะย่ะ่ะ"
เ้าายอิเทพทรรับฟั้วยรอยแย้มพระสรวลว้ารั้แรอวัน ประทานหัถ์ให้นายทหารให่รับไปสัมผัส้วยท่าทาเารพ นอบน้อม อย่าปลื้มปิิที่ไ้สร้าวามพอพระทัยแ่เ้าายหนุ่มเ่นัน
บุรุษทุนในที่นั้น่ารู้...ว่าาราไปอผู้หินหนึ่ะไม่เป็นเพียสายลมที่พัผ่านยอเา เมื่อผู้ที่เหมาะสมที่สุมาประบเ้าับเวลาอันเหมาะสมที่สุ ีที่แม้แ่อธิบีรมำรวยัไม่ล้ารื้อฟื้น ไ้ถูหยิบึ้นมาปัฝุ่นาลิ้นัแห่วามเลือบแลนั้นเสียที
หาทั้สามหารู้ไม่ว่าานนั้นอาเลื่อนไปโยไม่มีำหน
...........................
เรื่อนีุ้หมอเป็นรัแรพบอฝ่าบาทเลย่ะ
าในห้อุเินนี้มีที่มา้วยน้าาา 55
หวัว่าะอบันนะะ
เย็นวันอาทิย์นั้น อ์ษัริย์แห่สิราลัยไ้เส็ออาห้อประทับพัฟื้นพร้อม้วยพระบรมวศานุวศ์ พระราำเนินไปยัาฟ้าออาารที่ประทับเพื่อเสวยพระระยาหารเย็นร่วมัน สารินในหัวโนอเ้าายอิเทพ่อยุ้นินและมั่นใึ้นหลัไ้เ้าเฝ้าใ้ฝ่าละออธุลีพระบาทอยู่หลายรา น้ำพระทัยึ่พระราทานให้นั้นล้นเล้าล้นระหม่อมอย่าหาที่สุมิไ้ ะัวล็แ่ในอ์สมเ็พระราินีที่ร่วมเส็้วย ึ่หา้อับผิเาอย่าไม่้อสสัย
บนาฟ้าออาารที่ประทับล้อมรอบ้วยราวปูนสูถึเอว ่อเป็นทรโ้เว้าอ่อน้อย มีไม้ระถาใบเียวอุ่มวาเรียเป็นระยะลอทั้สี่ทิศ โ๊ะเสวยยาวั้อยู่รลา
อ์อภิราที่ห่อยพระราำเนินโยมีผู้สวมบทพระโอรสอ์โยื่นท่อนแนประอ สมเ็พระราินีเส็ามมา่อานั้นพร้อม้วยพระโอรสธิา พระพัร์บึ้ึอย่าถือพระอ์เมื่อ้อพระำเนินามหลัผู้่ำศัิ์ว่า ่อนะทรประทับนั่ถัไปทาวาอพระสวามี
สารินโ้ำนับแล้วึนั่ลทา้ายามที่อ์ประธานผายพระหัถ์เื้อเิ
เ้าายวิเรนทราประทับ้าพระมารา มีพระเษภินีอ์น้อยให่ประทับถัไป เ่นเียวับทาฝั่เาที่เป็นเ้าหิรีษมาและพระนิษาอีสามพระอ์
"ฟัอิเทพเล่าเรื่อราว่าๆ า่าประเทศแล้ว ็ิว่าบ้านเมือเรายั้อพันาอีมา โยเพาะุภาพีวิประาน" ทรมีพระระแสรับสั่่อาที่้าไว้
"พะย่ะ่ะ ระหม่อมมีวามเห็นว่าประานำนวนไม่น้อยยัาปััยสี่ อันเป็นสิ่สำัในารำรีวิ" สารินราบบัมทูลามที่เยไ้ยินเ้าายอ์ริเปรยบ่อยๆ
"พ่ออยาฝาทั้อิเทพและวิเรนทราให้หมั่นิารพันาุภาพีวิาวสิร น่าเสียายที่ลอรัสมัยพ่อมัมีปัหาสุภาพ ทำประโยน์แ่บ้านเมือไ้ไม่เ็มำลั าล่อไปภายหน้า... พวเ้าร่วมมือร่วมใันูแลสิราลัยอเราให้ีเถิ"
"รับ้วยเล้าพะย่ะ่ะ" สอเสียถวายสัย์พร้อมัน
เ้าายน้อยแย้มสรวลว้าวาเผื่อแผ่ไปยัผู้สวมบทพระเษาฝั่ร้าม วเนรนั้นเิ้า้วยวามมุ่มั่น ไม่่าาวเนรอเ้าายอิเทพยามมีพระำรัสถึภาพฝันอบ้านเมือในอนา ่อนอรัษ์หนุ่มะโ้ำนับนิหนึ่ถวาย เหมือนพยัหน้าทัทายเสียมาว่า ไม่มาเินไปนลพระเียริเ้าีวิอน
"อย่าเพิ่รับสั่เรื่อรบวนพระทัยเลยีว่าฝ่าบาท" สุรเสียแ็นั้นไม่อ่อนหวานเ่นรอยแย้มสรวล "มีพระราประส์พัผ่อนในรอบรัวใ่หรือไม่ ทรลืมแล้วหรือเพะ"
วเนรึึวัมายันร้ามที่ไ้รับวามสนพระทัยมาเป็นพิเศษ สารินหาไ้แสอาารยำเร นอานั่หลัรอย่าทะนในอ์อิเทพที่ไม่เย้อมเศียรให้ับวามลัวใๆ
สมเ็พระราาธิบีมิทรสัเึทรพระสรวล ่อนโบหัถ์ให้้าราบริพารเริ่มเินโ๊ะไ้ พระโอรสธิาึ่ยัทรพระเยาว์็มีพระพี่เลี้ยถวายารูแลใล้ิ
อรัษ์หนุ่มนึอยาให้เ้าายอนประทับอยู่รนี้ ท่ามลารอบรัวอพระอ์ หาใ่ั้นล่าออาารอันเป็นที่อเาเลย แ่พระพัร์ออ์อิเทพยามทรทราบหมายำหนารเิเมื่อเ้าวันนี้็มิทรยินียินร้าย ในพระทัยมีแ่วามปรารถนาะหาัวนร้ายมารับโทษเสียให้ไ้ ทรำับให้เาระวััวอยู่บ่อยๆ
สลัุ้รา้วยน้ำมันมะอถูยมาถวายเ้านายทุพระอ์เป็นานแร ถือเป็นอาหารั้นสูอาวสิรึ่อาศัยอยู่ในประเทศที่ไม่มีทาออสู่ทะเล
"ทำไมวันนี้เ้านน้อยอพ่อถึนั่เียบ" อ์อภิราที่หรับสั่ลอยๆ เรียเสียสรวลาพระธิาอ์อื่น
เว้นแ่ 'เ้านน้อยอพ่อ' อ์เียวที่ฝืนแย้มพระสรวลแห้แล้ รั้นพระเษาอ์ปลอมหันมออย่านเ่นัน ็ทรหลบพระเนรผิาทุที
"ลูปวเศียรน่ะเพะ"
"อ้าว แล้วเรียแพทย์หลวมาูหรือยั ปารวี น้อูลูอย่าไร" ทรำหนิพระายาึ่พระอ์ทรมอบหมายใหู้แลทุีวิในฝ่ายใน
สมเ็พระราินีมีสีพระพัร์ไม่พอพระทัยในราแร ่อนะทรเลื่อนหายไปรวเร็วอย่าผู้เ็บลั้นวามรู้สึ่าๆ ไว้ับอ์ ทอพระเนรอบพระธิาึ่หลบเนรวูบอย่าเรพระอาา
"รีษมาไม่ไ้เป็นอะไรมาหรอเพะ ะอายพระเษาเท่านั้นเอ ไม่ไ้มีปิสันถานันมานาน"
พระอ์หิเยพัร์มอพระมารา อ์ราินีทรแย้มพระสรวลเย็นลับมา
"อายทำไมเล่า รีษมา" พระราบิารับสั่ถาม ่อนพระพัร์ะแ่มื่นึ้นมา "หรือว่า..."
"เพะ" สมเ็พระราินีราบบัมทูลอบ่อนเ้าหิน้อยะทรปิเสธไ้
สารินนลุเรียวเมื่อรอยแย้มพระสรวลสีแเลือนมีมายัน แล้วึไ้รับเลยในพระำรัส่อไป
"หาฝ่าบาทเห็นสมวร หม่อมันว่าไม่มีใรู่วรับอ์อิเทพเท่ารีษมาอีแล้ว"
สมเ็พระราาธิบีอภิราที่หมีพระราำริาม พระโอรสธิาทั้สอเป็นั่วหทัยพระอ์ หา 'ลูรั' ทั้สอมีพระทัยรันแล้วไร้็ทรยินีหนัหนา แลเป็นทาให้เหล่าเสนาบียอมรับในพระโอรสอ์โนี้อยู่ในเส้นทาสู่ราบัลลั์สืบไป
เ้าหิรีษมายับโอษ์ะปิเสธ ทว่าพระราบิา็มีระแสรับสั่มาเสีย่อน
"อิเทพเห็นอย่าไร เอ็นูน้อหรือไม่"
เ้าายอ์ปลอมผินมอพระอ์หิ้าายอย่าลืมัว ำลัิแทนพระทัยเ้าีวินว่าพระอ์ะทูลอบเ่นไร ็พบวเนรรื้นลอ้วยหยาอัสสุลทอพระเนรมาอย่าเว้าวอน
หาเ้าายอิเทพทรเสสมรสับพระนิษาอ์นี้ ็เหมือนทรมีอ์ประันมิให้ฝ่ายสมเ็พระราินีทรระทำารใรุนแร หรือหาเป็นเ้าอพระทัยวน้อยไ้ วามเลื่อนไหวอีฝ่ายย่อมอยู่ในพระเนรพระรร เ้าหิรีษมาทรเป็นพระนิษาอ์โปรมาแ่ไหนแ่ไร พระอ์ทรเอ็นูและมีพระทัยรัไ้ไม่ยาเย็น
สารินไม่รู้ัวหรอว่าาราะเนเหล่านั้นแอบแฝ้วยพื้นานิใเา หาใ่เพราะวามปรารถนาี่อเ้าีวินอย่าเียว
อรัษ์หนุ่มลอบลืนน้ำลาย ที่ิะผลัไป่อนนั้นแพ้สายพระเนรเว้าวอน้วยหยาอัสสุล แ่เป็นอ์ราินีที่ทรรวบรััวาม อาสารับเป็นพระราิแ้แ่เหล่าเสนาบี้วยอ์เอ
เาไม่ไ้ปิเสธ นอาใหายยามเห็นเ้าหิน้อยลอบยผ้าับพระพัร์ับวเนร พลอยให้เาาเาไปว่าทรโทมนัสที่ไร้ำอบาพระเษาัวปลอมนนี้หรืออย่าไร ำอพระราทานอนุาผลัผ่อนึิในลำอน
............................................
"ระหม่อมอประทานอภัยฝ่าบาท อนนั้นระหม่อมพูไม่ออริๆ อีทั้เ้าหิรีษมา็ทอพระเนรระหม่อม เอ่อ ทริว่าเป็นพระเษาที่รัยิ่ ึไ้ทอเนรอ้อนวอนเียนันแส"
สารินยืนัวรหา้อมศีรษะรอ ท่ามลาเ้าีวิและบิาึ่นั่ล้อมโ๊ะทรอัษร ่า็อยู่ในห้ววามิอนหลัไ้รับฟั่าวให่ล่าสุ
"เียบ! ล่าวโทษเ้าหิเ่นนี้ใ้ไม่ไ้ เป็นเ้า่าหาที่อ่อนแอเอสาริน อย่าลืมัวไปสิว่าเ้าเป็นใร ไม่มีสิทธิ์ัสินใแทนฝ่าบาทเ่นนี้!"
น่าลัวว่าห้อทรอัษรที่ว่าเ็บเสียะรอบลุมเสียวาอย่าโรธัอพลเอสิทธาไ้หรือไม่ ใบหน้ายับย่น มเ้ม้วยเรียวหนวโ้อผู้สูวัยถทึ เ้าายอิเทพ้อผ่อนหนัเป็นเบา่วยพระสหาย้วยารรับสั่แทรึ้นมา
"เ้ายัไม่ไ้รับปาไม่ใ่รึ ถ้าผ่อนผันไ้็อให้ผ่อนผันไป่อน เพราะเราไม่ิว่ารีษมาะอยาแ่านับเราหรอ" ทรรัสอย่าพระทัยเย็น
อรัษ์หนุ่ม่อยใื้น รีบรับ้วยเล้าทันที
"ทำไมฝ่าบาทึทริว่าพระอ์หิไม่มีพระทัยเล่าระหม่อม หรือทรระแะระายว่าเป็นแผนารอสมเ็พระราินี" นายทหารให่ทูลถาม
เามาเ้าเฝ้ายามึเ่นนี้็เพราะมีเรื่อสำัะราบทูล หา็มีเรื่อให่ว่ามาึวามสนใไปไ้
เ้าายอิเทพส่ายพระพัร์พลาถอนพระทัย "ไม่ใ่อย่านั้นหรอท่านลุ แ่เราิว่าน้อหิทรมีใรในพระทัยแล้ว"
วเนรมล้าทอพระเนรมอพระสหายและพระาิึ่ยืนทื่ออยู่ลาห้อ สารินรอามอเลิ่ลั่ ัยืนไม่เป็นสุนัเมื่อผู้มีอิทธิพล่อีวินทั้สอมอมา
"วันที่น้อหิเส็มาที่นี่ เรารู้สึว่าเธออยมอเราเสมอ ไม่ใ่สายพระเนรับผิ แ่เป็นวามเารพรัอย่าหนึ่ เมื่อเราไปส่พิาวันนั้น็ทรปั่นปึ่ ไม่รับสั่อะไรมาลอทา" อ์อิเทพทรเลย "เราิใอย่าเียวว่าทรทอพระเนรผู้ใ สารินนปัุบัน...หรือสารินนเ่า"
้อสรุปนั้นส่ผลให้ภายในห้ออยู่ในวามเียบ มีเพียสายาสามู่ที่มออบันอย่ารุ่นิ ผู้ใ้บัาหวนนึถึเหุาร์เมื่อเย็นวานยามเ้าหิอ์น้อยเส็ลับมาันแสับอเา เมื่อรวมับถ้อยรับสั่อเ้าายอิเทพ สาริน็่อยสัหร์ถึวามเป็นไปไ้นั้นอย่ามึนเป็นที่สุ
"ฝ่าบาท ระหม่อมมิรู้เห็นอันใทั้สิ้น และไม่เยิารใับเ้าหิเลย อฝ่าบาทัสินพระทัยามแ่ะเห็นสมวรเถิพะย่ะ่ะ" อรัษ์หนุ่มรีบออัว
ะว่าเาไม่เป็นสุภาพบุรุษ็ไ้ ลอว่าสามสิบปีที่ผ่านมา ไม่มีใรหรือสิ่ใะสำั่อเามาไปว่าหน้าที่ที่้อรับผิอบอยู่ทุลมหายใ วามรัไม่เยแผ้วพานมานอาเรื่อทาาย ้วยีวิและในนั้นภัีแ่เพียอ์อิเทพเท่านั้น ารอันใที่อาัพระเนรพระรร เา็ยินีัารให้เ้าที่เ้าทาโยไม่มี้อแม้
"ถ้าเ่นนั้น็ผัไป่อนเถิ เห็นะเป็นผลี่อทุนที่สุ" ทรัสินพระทัย
"น่าแปลที่เป็นพระราประส์ออ์ราินี มิน่าทรเ็มพระทัยพระราทานพระธิาแ่พระอ์ หาทรมีสิ่ใแอบแฝ ระหม่อมว่าสมเ็ฯ ท่านย่อมไม่ทรยุิแ่นี้หรอระมั" นายทหารให่สันนิษาน ่อนำับับบุราย "สาริน เ้า้อเรียมรับมือเรื่อนี้้วย ะทูลสิ่ใ้อยึถือประโยน์และพระทัยอ์อิเทพให้มั่น"
ายหนุ่มยืัวร อบรับำบิา้วยน้ำเสียหนัแน่นอย่าายาิทหาร "อรับท่านพ่อ"
เ้าายอิเทพทอพระเนราิฝ่ายแม่ึ่เหลือเพียรอบรัวนี้รอบรัวเียว แล้ว็ทราบึ้พระทัยับสิ่ที่สอพ่อลูทำเพื่อพระอ์เสมอมา
"เรื่อผู้หิไทยนนั้น เราออบุท่านลุที่่วยเป็นธุระฝาฝัเรื่อับทานรบาลให้ แล้วยั่วยส่นไปูแลวามปลอภัยเธออี" ทรรัสถึเรื่อที่ิ้าในพระทัย
"หามิไ้ฝ่าบาท"
แม้ะแปลใที่อ์อิเทพโทรศัพท์เร่่วนถึเาให้่วยิ่อำรวนรบาลในารรับแ้วามีวิ่ราวอสรีาวไทย แ่เา็มิไ้ปริปาถามนอารับพระบัา มาทราบาสารินในภายหลัว่าสาเหุที่ทรเสี่ยอ์ลมา่วยเหลือสรีผู้นั้น ็เพราะทรประทับพระทัยเ้าหล่อนมา่อนเนิ่นนาน
พลเอสิทธา้อมำนับ ่อนราบทูล่าวสำัที่ทำให้น้อมาเ้าเฝ้าวันนี้สืบไป...
"มีอีเรื่อที่ระหม่อมมาราบทูลให้ทรทราบ อธิบีรมำรว...มิรแท้นหนึ่อระหม่อม อบรับ 'สาริน ยนันทะ' เ้าทำานในหน่วยสืบสวนลาแล้วพะย่ะ่ะ"
เ้าายอิเทพทรรับฟั้วยรอยแย้มพระสรวลว้ารั้แรอวัน ประทานหัถ์ให้นายทหารให่รับไปสัมผัส้วยท่าทาเารพ นอบน้อม อย่าปลื้มปิิที่ไ้สร้าวามพอพระทัยแ่เ้าายหนุ่มเ่นัน
บุรุษทุนในที่นั้น่ารู้...ว่าาราไปอผู้หินหนึ่ะไม่เป็นเพียสายลมที่พัผ่านยอเา เมื่อผู้ที่เหมาะสมที่สุมาประบเ้าับเวลาอันเหมาะสมที่สุ ีที่แม้แ่อธิบีรมำรวยัไม่ล้ารื้อฟื้น ไ้ถูหยิบึ้นมาปัฝุ่นาลิ้นัแห่วามเลือบแลนั้นเสียที
หาทั้สามหารู้ไม่ว่าานนั้นอาเลื่อนไปโยไม่มีำหน
...........................
เรื่อนีุ้หมอเป็นรัแรพบอฝ่าบาทเลย่ะ
าในห้อุเินนี้มีที่มา้วยน้าาา 55
หวัว่าะอบันนะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น