รักด่วน ขบวนสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #12 : ช็อตเด็ด (๑๐๐%)

อนาวิลามองตามภาพนั้นด้วยหัวใจซึ่งตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม สตรีสาวคนนั้นกำลังต่อว่ารชตวันว่าเขานอกใจด้วยน้ำเสียงไม่เบานัก แม้ทนายหนุ่มจะพยายามเดินหนี หากเจ้าหล่อนก็ตามไปรั้งแขนเขาไว้แรง

"ฉันว่าฉันมีหัวข้อสนทนาบนโต๊ะอาหารพรุ่งนี้แล้วล่ะ" นายโปรดกระซิบเสียงเจ้าเล่ห์อย่างนึกสนุก

"ไปเถอะน่ะ"

หญิงสาวเดินหนีเมื่อคนคู่นั้นทำท่าจะเดินตรงมา ทว่าชายหนุ่มก็คว้าข้อมือเธอให้แอบดูด้วยกันก่อน กระทั่งสะโพกหนากระแทกชั้นวางจนขวดพลาสติกของน้ำอัดลมขวดหนึ่งตกปุลงมา เรียกสายตารชตวันและคนรักเขาให้หันมอง

อนาวิลาเผลอสบสายตาแปลกใจคู่นั้นแล้วก็ต้องหลบตาวูบ เธอสะบัดมือออกจากการจับกุมของนายโปรดสำเร็จ ก่อนจะรีบเข็นรถเข็นไปจากตรงนั้นทันที

"นายเล่นอะไร มันเสียมารยาทมากรู้ไหม" เธอต่อว่าเมื่อเขาตามมายังช่องจ่ายเงิน

"คิดไรป่ะเนี่ย ดูเป็นเดือดเป็นร้อนนะ" เขาชี้นิ้วแหย่อย่างเห็นขัน

เธอปัดมือของเขาออกแล้วก็ให้ร้อนซู่ยังใบหน้า มันเป็นความลับที่สุดในชีวิต และคนสุดท้ายในโลกที่เธอต้องการให้ล่วงรู้ความลับนี้ก็ทำท่าจะระแคะระคายขึ้นมาเสียนี่

หญิงสาวขึงตาดุ โชคดีที่ถึงคิวเธอจ่ายเงินเป็นคนต่อไป นายโปรดจึงรีบเปิดกระเป๋าหยิบบัตรเครดิตออกมา

ละครเรื่องโปรดที่นำแสดงโดยพระเอกขวัญใจของเธออย่าง ‘ธีร์ ธีธัช’ กำลังโลดแล่นในจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยให้อนาวิลาลืมภาพเหตุการณ์เมื่อบ่ายวันนี้ได้ เธอกลิ้งตัวไปมาพลางกอดหมอนแน่นด้วยความฟินกับฉากเข้าพระเข้านาง ก่อนเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือจะดังขัดจังหวะความสุขของเธอ

‘พี่ภาคย์’

ชื่อผู้ที่โทร. เข้ามาทำเอาร่างอวบกระเด้งตัวนั่งตรง เธอรีบกดหยุดภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอด้วยมืออันสั่นเทา ต้องกระแอมออกมาทีหนึ่งจึงจะมีเสียงเอ่ยออกไป

“ฮะ…ฮัลโหล”

“อุ่น… ทำอะไรอยู่ครับ” เขาถามเสียงเบา

หญิงสาวพอคาดเดาได้ว่ารชตวันโทร. หาตนทำไม เขาคงลำบากใจที่มีคนรู้จักเห็นเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย เพราะนายโปรดแท้ๆ เชียว เธอนึกกล่าวโทษนายโปรดในใจ

“กำลังดูละครค่ะ”

ต่างฝ่ายต่างเงียบไป อนาวิลาพลอยห่วงความรู้สึกของเขาจึงคิดหาเรื่องชวนคุย

“พี่ภาคย์ล่ะคะ ทำอะไรอยู่เหรอ กินข้าวยังคะ กินกับอะไร”

รชตวันหัวเราะออกมา ความอึดอัดใจค่อยคลายลงอย่างน่าอัศจรรย์

“พี่กำลังขับรถกลับบ้านค่ะ”

“อ๋อ” อนาวิลาตอบเพียงแค่นั้น หากสมองกำลังคำนวณระยะเวลาตั้งแต่บ่ายมาจนถึงตอนนี้ หมายความว่าเขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นกว่าเก้าชั่วโมงทีเดียว แค่คิดหัวใจก็ห่อเหี่ยวลงมา

“อุ่น…” เขาเรียกเธออีกครั้ง ก่อนตัดสินใจเอ่ยในเรื่องที่รบกวนจิตใจ “เมื่อบ่ายอุ่นคงรู้สึกไม่ดีกับพี่ใช่ไหม”

“เปล่านะคะ” เธอปฏิเสธทันควัน “ทำไมพี่ภาคย์คิดอย่างนั้น อุ่นต่างหากที่บังเอิญ เอ่อ ไปเห็น ขอโทษนะคะ”

“อุ่นไม่ต้องขอโทษพี่หรอกครับ แค่อุ่นไม่มองพี่ผิดไปก็พอแล้ว พี่กลัวเป็นเด็กไม่ดีในสายตาครูอุ่นที่ทะเลาะกับเพื่อนในที่สาธารณะ”

เธอไม่รู้เขาพูดจริงหรือเพียงแค่แหย่เล่น กระนั้นเธอก็หัวเราะด้วยความสบายใจขึ้น

“งั้นหายกันนะคะ ยังไงพี่ภาคย์ก็เป็นเด็กดี เอ้ย คนดีในสายตาอุ่น”

หญิงสาวไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าคนปลายสายคลายยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ เขาเอ่ยขอตัวกับเธอเมื่อใกล้ถึงบ้าน หากบทสนทนาไม่กี่นาทีก็ทำเอาผู้หญิงคนหนึ่งฝันดีตลอดคืน

อนาวิลาเริ่มต้นเช้าวันใหม่อย่างรื่นรมย์ เธอลงมือเตรียมอาหารสดไว้แต่เนิ่นๆ และแบ่งส่วนหนึ่งสำหรับนำมาทำอาหารเช้าและกลางวันให้คุณชาย

นายโปรดก้าวลงบันไดมาตามกลิ่นหอมฉุยของกระเทียมเจียว เขายังตื่นไม่เต็มตาและอยู่ในชุดนอนอย่างเกียจคร้าน แต่เมื่อเห็นผู้ร่วมชายคาสาละวนอยู่ในครัว ตนก็รินน้ำดื่มจากตู้เย็นพลางก้าวไปยื่นหน้าดูใกล้เตา

"ฮื้อ"

หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบร่างสูงซึ่งโน้มตัวมาทำจมูกฟุดฟิดใกล้ๆ แต่เมื่อนึกได้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินคนอย่างเธอ เธอจึงบอกเล่าถึงเมนูเช้าวันนี้ด้วยความภูมิใจ

"หิวหรือยัง เช้านี้ฉันทำข้าวต้มหน้ากุ้งกับปลาหมึกกระเทียม นายจะกินเลยไหม"

นายโปรดถอนสายตาจากมันกุ้งกระเทียมสีแดงอมส้มในกระทะ เขาหันมามองผู้ที่ถามคำถามซึ่งทำให้ใจตนอ่อนยวบประหลาด แล้วก็ได้แต่พยักหน้าส่งไป

อนาวิลาพยักพเยิดบอกให้เขานำจานมาตักข้าวต้มที่ต้มด้วยน้ำซุปจนหอมจากหม้อ ก่อนตนจะยกกระทะที่เพิ่งผัดกุ้งและปลาหมึกกระเทียมเสร็จจากเตาร้อนๆ มาตักราดไปบนหน้าข้ามต้ม ส่งกลิ่นหอมอวลจนคนเพิ่งตื่นหิวจัดขึ้นมา

"เธอล่ะ" ชายหนุ่มถามบ้างเมื่อเห็นเจ้าหล่อนตักเครื่องกระเทียมใส่จานพักไว้ แล้วทำท่าจะผละไปล้างกระทะต่อ

"นายกินก่อนเถอะ ฉันยังไม่เสร็จงานเลย"

จะบอกว่าอิ่มอกอิ่มใจตั้งแต่เมื่อคืนก็กระไร เธอคิดอย่างซุกซน

"ไม่เอา กินด้วยกันก่อน" เขาโวยเล็กๆ พลางรั้งมือที่หมุนเปิดก๊อก "น่า"

หญิงสาวใจอ่อนเพราะหางเสียงคำหลัง เธอยิ้มรับเก้อๆ พร้อมกับผงกศีรษะ เวลาเขาพูดจาดีด้วยท่าทางออดอ้อนเช่นนั้น แทบไม่เหลือภาพเด็กร้ายกาจในความทรงจำเธอเลย

ออดอ้อนหรือ อนาวิลาอยากเขกศีรษะตัวเองที่หลงคิดไปได้ ขืนเจ้าตัวที่กำลังละเลียดชิมรู้เข้าคงสำลักแทบหาน้ำดื่มไม่ทัน

"เธอไปเอาสูตรนี้มาจากไหน" นายโปรดถามเมื่อคนทำนั่งลงตรงข้ามพร้อมชามข้าวต้ม

"ทำไม ไม่ชอบเหรอ" แม่ครัวใจเสีย

"ชอบสิ ฉันเพิ่งเคยกินนี่แหละ แปลกดี วันหลังพาเธอไปสอนแม่บ้านที่บ้านพ่อฉันทำอาหารดีกว่า ที่บ้านไม่มีใครทำอาหารอร่อยสักคน" เขาบอกราวฟ้องเหมือนเด็กๆ

หญิงสาวยิ้มขัน คำชมเขาออกจะเกินจริงจนเธอไม่เชื่อถือจริงจัง

"ฉันจำมาจากแม่น่ะ จริงๆ แม่ไม่ได้สอนหรอก อาศัยว่าจำรสมือได้ก็เลยลองทำดู"

"จริงสิ พ่อแม่เธออยู่ไหนล่ะ ต่างจังหวัดเหรอ"

อนาวิลายิ้มบางแทนคำตอบ แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่รู้ตัวว่าคู่สนทนาไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้

"หรือว่า...พ่อแม่เธอเสียแล้ว" เขาถามต่ออย่างไม่หายคาใจ

"นี่นายกำลังแช่งพ่อแม่ฉันอยู่นะ ท่านก็แค่แยกกันอยู่น่ะ"

นายโปรดขยับปากจะถามอีก แต่แล้วก็เปลี่ยนใจตักข้าวต้มทานต่อไป เขากลัวว่าตนจะเผลอแสดงความรู้สึกอ่อนไหวออกไปให้เธอเห็นอีกมุมที่เขาไม่เคยเปิดเผยกับใคร

หนุ่มสาวต่างจัดการกับอาหารเช้าของตนเงียบๆ อนาวิลาเป็นฝ่ายอิ่มก่อนและลุกไปล้างจาน เมื่อหันกลับมาอีกครั้งก็พบว่าชายหนุ่มมไม่ยอมเอาจานไปส่งให้เสียที หากกลับนั่งนิ่วหน้าราวคิดบางอย่างไม่ตก

"ฉันจะซื้อเครื่องล้างจานนะ" จู่ๆ เขาก็โพล่งขึ้นมา

"บ้า ซื้อมาทำไม อยู่กันแค่สองคนนี่นะ" เธอว่าขันๆ พลางเอื้อมไปหยิบจานของเขา แต่ก็ถูกดึงไปอีกทาง

"เธอนั่นแหละบ้า เธอจะมาตามรับใช้ฉันแบบนี้ได้ยังไง ฉันไม่ชอบ"

ตั้งแต่วันที่เธอแบกข้าวของในบ้านกลับมาเต็มสองมือ หรือตอนที่เธอก้มเก็บรองเท้าใส่ตู้ให้เขา เขาซื่อตรงพอที่จะบอกตัวเองว่ามันไม่มีข้อบังคับให้เธอทำเรื่องเหล่านี้ในสัญญา แต่เธอก็ทำโดยไม่ปริปากใดๆ

"นายไม่ต้องรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณฉันหรอกน่า แค่ฟังฉันบางเรื่องก็พอแล้ว" เธอเอ่ยอย่างมีเลศนัย

"ฟัง...ฟังอะไร"

"แลกกับการไปช่วยฉันจับเจ้าสี่ตัวนั้นอาบน้ำแล้วกัน"

..................................

พี่ภาคย์นี่ยังไงๆ อยู่น้าาา ทำไมต้องโทร. มาแก้ตัวกับอุ่นก็ไม่รู้จิ 

ส่วนตอนนี้แอบมีพี่ธีร์ ธีธัช พระเอกซุปตาร์จากโซ่พิสุทธิ์มาแจมด้วย 5555

ไม่รู้จะมีใครรู้จักหรือคิดถึงพี่ธีร์บ้างไหมน้าาา 

ทำความรู้จักกับพี่ธีร์ได้ที่ร้านนายอินทร์, b2s, meb และ hytexts นะคะ อิอิ