คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : 8.2
เธอมอสบพระเนรเรียบนิ่ ระแสุันเยือเย็นนั้น เธอไม่ปิเสธว่าูน่าหวาหวั่นริ ๆ แ่...ะถึั้น้อหนีไปเลยหรือ
“นาพูสิ่ใับเ้า สุนธ์ธาร”
ใ่แล้ว...อนนี้เธอือสุนธ์ธาร ไม่ใ่สับุษยา
เธอใร่รว ่อนะอบ “เธอมาย้ำเรื่อที่สับุษยาหนีไป่ะ”
สุริเยนทรานาราทอพระเนรสบร่าแน่น้อยนิ่
“ราบใที่ยัไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นับสับุษยา อย่าไว้ใำพูอผู้ใ”
“รวมถึท่าน้วยหรือเปล่าะ”
พูไปแล้ว็อยาัลิ้นนเอ เสียแ่ว่ารูปในอนนี้ไม่มีลิ้นให้ั ไม่อาสร้าวามเ็บปวทาายเพื่อเรียสิืนมาเหมือนอย่าเย
เธอไม่ล้ามอ ลัวะเห็นแววพระเนรโรธริ้วุัน
ผ่านไปรู่หนึ่ ึไ้ยินเสียเรียบเย็นแว่วผ่าน
“ามเรามา”
รั้นหันไปมอเบื้อหน้า ึพบว่าวรายเรือรอนั้นผ่านทวารแ้วเ้าไป้านในแล้ว าทาเินไลสุลูหูลูา บันี้เธอำลัยืนอยู่หน้าเพระเีย์ทอำอันวิิราม
้านในมีลานแ้วสำหรับราบสัาระ้านหน้าพระเีย์ และลานอันว้าวาแบบเียวันวาอยู่โยรอบทั้สี่ทิศ ราวับัสรรปันส่วนพื้นที่สำหรับราบสัาระ สวมน์ เริสมาธิไ้ามอัธยาศัย ่าน่าทำในส่วนที่นพอใ มิำเป็น้อยุ่เี่ยวัน
เธอเห็นวรายเรือรอเินอ้อมไปทิศ้านหลัพระเีย์ ้านในพระเีย์นั้นมีห้อว้าให่ห้อหนึ่ ทาทิศหนึ่ปราผอบแ้วลอยอยู่สูเหนือพระแท่นแ้วที่ไล่เลียเป็นั้นลมา
พระบรมสารีริธาุ
ามั้น่า ๆ ประับ้วยเพรพลอยหลาสีสันหลารูปทร มีทั้รูปอบัวบาน อบัวูม พลอยทรลมนาเล็ให่ไม่เท่าัน ั้นบนสุนั้นประับ้วยพานอบัวที่ส่อประายแพรวพราวล้ายถูสลัึ้นาแร่เพร ั้ใถวายเป็นอามิสบูา
ั้นหนึ่อพระแท่นที่อยู่้านบน มีพระพุทธรูปามราวถูแะสลัาเพรนิเียวัน ประทับอยู่หลายอ์ มีทั้ปาสมาธิสีเียวมรและสีใส หรือปานาปรสีเหลือทอ
“เพรพานา นามันำมาถวายเป็นพุทธบูา”
สุนธ์ธารมอพระพุทธรูปอ์หนึ่ ผิวเนื้อใสประายพรึั่แะสลัาเพรทั้้อน รัศมีแพรวพราวประายรุ้ที่เปล่ออมาาอ์พระทำให้เิวามเลื่อมใสศรัทธายิ่
“ราบพระัน่อน”
สุรเสียเรียบลึล้ายออำสั่ วรายสูส่า้มลระทำอภิวาท้วยวามนอบน้อม ระแสรัศมีประำอ์ยิ่สว่าไสวพร่าพราว
สุนธ์ธาร้มลราบ้า ๆ ท่าน สถานที่แห่นี้ให้วามรู้สึสบมา ล้ายมีพลัานอันุ่ม่ำไหลเวียนอยู่ภายใน ใร็ามที่ไ้เ้ามาสัมผัสิใย่อมเ้าสู่วามสบไ้โย่าย
เธอไ้ยินเสียสวมน์ไหลมาระทบิ เสียนั้นทั้แ็แร่ อ่อนน้อม ห้าวหาแ่ยัไพเราะ ท่วทำนอเสนาะิยิ่ เพียไ้ยินิเธอ็ล้อยาม ำหนิสวไปพร้อม ๆ ับเสียนั้น
เวลาผ่านไปนานเท่าใมิอารู้ไ้ นเมื่อเสียที่เธอไ้ยินวบู่ันมาาหาย พอ ๆ ับที่บทสวมน์ไ้บล วรายสู่า้มลมระทำอภิวาทอีรั้ เมื่อราบแล้วสุนธ์ธารึเห็นสายพระเนรมล้าับ้อมาที่เธอ
อีฝ่ายมิไ้ล่าวำใ แ่ในใสุนธ์ธารลับเ็มไป้วยวามรู้สึมามายที่ไหลบ่าเ้ามา เพียเพราะ...แววพระเนรลุ่มลึนั้น
วามุ้นเยอันอบอุ่นแผ่่านไปทั่วระแสใเธอ
เป็นไปไม่ไ้...
นผู้นี้ไม่มีทา...ทำร้ายเธอ
“หิรัิาเทวีเธอบอว่าไม่มีใรเยไ้เห็นเพรนาีเม็นั้น”
เธอไม่รอให้อีฝ่ายแทร
“แล้วอัศุธรเทวีะเยเห็นริ ๆ หรือะ”
“เราอบไม่ไ้”
“ท่านเยบอว่าะเรื่อในมนุษย์โล สวรร์ พรหม็รู้ไ้หาปรารถนาะรู้”
“แ่็มีหลายเรื่อที่ปรารถนาะรู้เพียใ็มิอารู้ไ้ ทุอย่านั้นมีอบเ ยิ่อบเแห่รรม ยิ่มิอาฝืน”
“อัศุธรเทวีับสับุษยา...เอ่อ สนิทสนมันมาหรือเปล่าะ”
พระพัร์ร้ามมมอเธอนิ่
“เ่นนั้น เธอะรู้ไ้อย่าไระว่าเพรนาีอยู่ที่ใ”
“แม้แ่ ‘เรา’ ยัไม่เยเห็นเพรนาีอเ้า สถานที่บำเพ็เพียรอนาเทวีนั้นเป็นวามลับ มิมีผู้ใล่วรู้”
“ไม่มีเลยหรือะ”
“ไม่มี”
แปลั...
“อะไรที่แปล”
“ไม่รู้สิะ ทุ ๆ อย่า...ฟัูแปลไปหม แ่็ลำไม่เอว่าุไหนที่ประหลา”
รุ่นิอย่าไร็ไม่เป็นผล อาเพราะเธอำอะไรไม่ไ้เลย
“เื่อสิ่แรที่ปราึ้นในใ ่อให้เป็นแ่วามรู้สึ ‘แปล ๆ’ อย่าเ้าว่า อาสืบเนื่อาสัาเิม เยรับรู้อะไรมา ินั้นำไ้เสมอ”
“่ะ ันะลับไปฝึสมาธิ ะ้อรู้ให้ไ้ว่าเิอะไรึ้น”
ลับ...
เธอ้อ ‘ลับ’ บ้าน บ้านบนโลมนุษย์
‘บ้าน’ ที่เียบเหาไร้ผู้น
โรรูปอสุนธ์ธารสั่นไหวอีรั้ ภาพรหน้าล้ายพร่าเลือน ไหววูบ
“ิมัวหมอ ำหนสมาธิเสียใหม่”
เธอับภาพพระพุทธรูปเป็นนิมิสิ้วยวามเยิน ให้ภาพพระเสมือนลอยอยู่ลาอ สมาธิ่อย ๆ ไหลลับมารวมัวันภายใน สัรู่ภาพเบื้อหน้าึลับมาัเนแ่มใสอีรั้
“ีมา”
สุนธ์ธารทอถอน “ันไม่ินเลย่ะ รู้สึ...เหนื่อยอย่าบอไม่ถู” เหมือนับถูสูบีพลัานออไปทุรั้ที่พยายามึนเอลับมาอยู่ในสภาวะมั่นเ่นนี้
“รั้นี้อยู่นาน อาใ้ำลัมาสัหน่อย เ้าแ่ไมุ่้นเยเท่านั้น”
“ันมีเรื่อสสัย่ะ” พระเนรสีนิลาฬมออบล้ายรออยำถามอเธอ
“ใระไ้ประโยน์าารที่เพรนาีอท่านหายไปบ้าหรือะ”
พระนเ้มล้ายมวแล้วลายออ หรือเธออาะิไปเอ
“เพรนาีหายไป เรามิอาเ้าพิธีถวายสัย์ฯ ำแหน่อท่านพ่อัเป็นอผู้อื่น”
“อนนั้นันไ้ยินนานหนึ่พูถึารเปลี่ยนสาย าเอราปถะเป็นัหาโมะ หมายถึอะไระ” ารเ้าเฝ้าในวับาาลทำให้เธอไ้รับรู้้อมูลหลายอย่า ทั้เ้าใบ้า ไม่เ้าใบ้า ึ้อถาม
“ท่านอัรนารา มหาอำมาย์”
“อาวุโสนี่เอ”
“บริวารอท่านพ่อ”
“แล้วที่ท่านพู หมายถึอะไระ”
สุริเยนทรานาราปรายพระเนรมอ นถูมอึรู้สึัวลีบลโยพลัน “ันถามอะไรผิหรือะ”
วพัร์ร้ามมล้ายำหนิ “สายระูลนา มนุษย์เียนถึเราอยู่ถมไป”
ะบอว่าเธอไปอยู่ที่ไหนมา ใ่ไหมล่ะ...
“นามีวศ์ให่ทั้หมสี่สาย สี่ระูล เอราปถะือระูลอท่านพ่อและท่านแม่อเรา เ้ารู้แล้ว นาระูลเรามีเล็สีเียวมร”
มิน่าล่ะ แม้แ่พาศรีสันารา ประมุแห่มันทาระนรยัมีรัศมีประายอมเียว สว่าไสวโิ่วล้ายมร้อแสอาทิย์
“ัหาโมะ วศ์นาสีำ ระูลอท่านแม่สาม พระมาราออาทิยะับอัศุธร”
“ถ้าอย่านั้นทำไมันถึเห็นรัศมีายท่านอาทิยะเป็นสีเียวเหมือนท่านล่ะะ” แม้ะไม่สว่าพราวระยับเเ่นพระเษา แ่พัสรา–ภร์ออาทิยนารา็ามไม่้อยไปว่าผู้ใในวับาาล
“ลูายะสืบสายระูลาพ่อ ลูสาวึะสายระูลอแม่”
“แปลว่าอัศุธรเทวีเป็นนาสีำ ส่วนสุรินทิราเทวีนั้นเป็นนาสีเียวเหมือนันับท่าน”
ทรพยัหน้ารับ
นาสีำ...
ทันในั้นล้ายมีภาพเลื่อนไหวายัในห้วมโนอเธอ
“สุนธ์ธาร”
เธอมอูภาพเหล่านั้นราวับูภาพาอทีวีเ่า ๆ แม้ไม่ัเนมา แ่็พอเห็นัหวะารเลื่อนไหว เห็นสีและรูปร่าอสิ่ที่อยู่ในภาพนั้น น่าแปลที่ภาพที่ปราึ้นนั้นไหลผ่านเ้ามาแล้ว็หายไปอย่ารวเร็ว ราวับลัวเธอะับไว้ทัน
“สุนธ์ธาร” พระหัถ์แร่ล้ายเอื้อมมา ปรารถนาะแะร่าแน่น้อย แ่แล้ว็เ็บลับไป
“เ้าำอะไรไ้ใ่ไหม”
เธอไม่อบ สิล้ายิ ๆ ับ ๆ ภาพเบื้อหน้าไหววูบอีรั้
“ในเมือนี้มีนาสีำเยอะไหมะ”
ำถามอเธอทำให้พระเนรมล้าายประายร้าว
“บริวารอท่านแม่สาม ไม่มา เมืออเราส่วนมาเป็นเอราปถะแม้แ่นาเรัาน”
“แล้วถ้านอเมือล่ะะ”
วามมืเย็นเยียบเ้าปลุมแววพระเนร สุนธ์ธารเห็น...ท่านริ้ว
ในะที่สิอสุนธ์ธารำลัลอยล่อาเธอไป เธอไ้ยินระแสสำเนียระา
“เ้า! ไม่้อลับมาที่นี่อี!”
ความคิดเห็น