พลายมหากาฬ

ลำดับตอนที่ #1 : พบร่องรอย

พลายมหากาฬ

                                                                                                                 โดย     สุวรรณภูมิ

งาช้างดำ นี้เป็นงาปลีเปลือกสีน้ำตาลเข้ม ขนาดความยาว 97 เซนติเมตร วัดโดยรอบ 47 เซนติเมตร มีน้ำหนักประมาณ 18 กิโลกรัม ส่วนปลายมน มีจารึกอักษรธรรมล้านนาภาษาไทยกำกับไว้ว่า "กิ่งนี้หนักหนึ่งหมื่นห้าพัน" หรือประมาณ 18 กิโลกรัม

เริ่มเขียนเมื่อ วันพุธ ที่ 15 กุมภาพันธ์  2549 เวลา 15.39 น.

   

             O  ฝูงช้างสล้างใหญ่น้อย                    พังพลาย   
 ทอกโทนพินายหลาย                                 ส่ำถ้วน
ทองแดงเผือกเนียมราย                               ในเหล่า

                             ลงท่าน้ำดำป้วน                                          เล่นร้องฮูมแปร๋น ฯ

                                                                                                                                 นิราศธารทองแดง-เจ้าฟ้ากุ้ง

พบร่องรอย

             ข้าพเจ้าชะลอฝีเท้าลง    ก่อนที่จะย่อตัว คุกเข่าข้างหนึ่ง  และยกมือทำสัญญาณ  ส่งผลให้  ขบวนทั้งขบวนหยุดเดิน อย่างกะทันหัน ข้างหน้าพรานเหลิงย่อตัวลงต่ำ เหมือนพิจารณาบางอย่างอยู่ ข้าพเจ้ากึ่งคลาน กึ่งวิ่ง ทำตัวให้มีเสียงดังน้อยที่สุด เข้าไปหาพรานเหลิง พลางใช้สายตาถามไถ่  ยอดพรานบุ้ยบ้ายปากให้ดูบางอย่าง

             แดดยามบ่ายสาดส่องทะลุต้นตะเคียนคู่  เห็นทางด่านเป็นรอยไกลออกไป ป่ารกด้วยดงสาบเสือและเครือเถาวัลย์ ต้นเล็บครุฑหลบหนาม งอโง้ง ไว้ใต้เถากระเช้าสีดา ริมทางด่านมีแมลงกลุ่มหนึ่งบินว่อน ตอมมูลบางอย่างอยู่ จากลักษณะมูล  ข้าพเจ้าพอมองออกว่าเป็นมูลช้าง

             " รึ ว่า..."

             "ไม่เกินครึ่งชั่วโมง "  จอมพรานกระซิบสภาพมูลยังใหม่ เปียกชื้น

             " ตัวมัน น่าจะยังอยู่ละแวกนี้ " พรานไพรจอมฉกาจกำฝุ่นโปรยตรวจสอบทิศทางลม ข้าพเจ้าคลานกลับอย่างเงียบกริบ มายังกลุ่มขบวน ที่หยุดยั้งรออยู่อย่างกระวนกระวายใจ

             " เราเข้าใกล้มันมากแล้ว ต่อไปนี้ต้องระมัดระวังให้มากไว้ "

             " เป็นเจ้างาช้างดำรึ " เฒ่าทารกถามเสียงตื่นเต้น  ข้าพเจ้าทำสีหน้าปราม  พรานเหลิงให้เราพักตั้งแคมป์พักแรมบริเวณนี้เพราะถ้าเราเข้าใกล้เกินไป  จะทำให้มันรู้ตัวได้

              แสงไฟวาววุบหวู่  ตามกระแสลมยามค่ำ  คณะเดินทางบางคนแอบงีบหลับพักเอาแรง

อย่างอ่อนล้าจากการเดินทางเมื่อตอนกลางวัน ดร.โรมิโอ นั่งคีย์ ข้อมูล อินเตอร์เน็ท จาก แล็ปท็อป  (  Laptop )  ภายในเต็นท์ แผงโซล่าเซลล์ พับวางอยู่ข้างๆ  เพื่อใช้ชาร์ทแบตเตอร์รี่ยามกลางวัน

จิ้งจั้ง  กระเหรี่ยงหนุ่มนอนกรนเบาๆ อยู่ข้างหลังข้าพเจ้า ด้วยต้องตื่นมารับยามกะดึก ดังนั้นจึงรีบนอนแต่หัวค่ำ ข้าพเจ้านั่งหารือเบาๆ กับพรานเหลิงถึงแผนการในวันพรุ่งนี้

             " ฟืนอาจไม่พอถึงรุ่งเช้า "  พรานเหลิงงึมงำเหมือนบอกข้าพเจ้าพลางคายกากกระท่อมทิ้ง

ก่อนเดิน ดุ่มๆ ไต่เนินเขาขึ้นไป บริเวณที่ตั้งแค้มป์พักแรม อยู่บนเนิน ห่างจากบริเวณที่พบร่องรอยพลายงาดำราวห้าเส้น ด้านหลังเป็นที่ลาดไปถึงชายเขา ด้านซ้ายเป็นตะพักยื่นออกไปเหนือลำธารเล็กๆ  มีต้นยางใหญ่ขึ้นอยู่  จั้กจั่น ลองไน กรีดเสียงเซ็งแซ่แข่งกันอยู่ริมลำธาร  นานๆได้ยินเสียงหมาไนหอนมาไกลๆ อากาศเย็นยะเยือกน้ำค้างแรง ดาวพราวเต็มท้องฟ้านานๆ เห็นผีพุ่งใต้กรีดประกายวูบผ่านท้องฟ้าไป

             " เป็นไงคุณแมว พรานเหลิงไปไหน "  เฒ่าหัวงูเดินออกมาจากราวป่า ในมือหิ้วอะไรบางอย่างติดมือมาด้วย

            " ไงเฒ่าทารก ได้อะไรมา  พรานเหลิงขึ้นเขา ไปเก็บฟืนมาเพิ่มเติม "  ข้าพเจ้าทักทาย

             " บึ้ง "  แกโยนพวงสัตว์บางอย่าง ที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินแต่ชื่อ  รูปร่างมันดูคล้ายๆ แมงมุม มีสีดำ แต่ตัวใหญ่กว่า

            "ไข่เต็มท้องเชียว มันดีนักแล "  แกใช้ไม้เขี่ยถ่านแดงๆ ออกจากกองไฟ แล้วโยนบึ้งพวงนั้นลงไป สักครู่ กลิ่นหอมของมันกระจายออกมาทันที

             " นั้นกลิ่นอะไร "  อาจารย์กู้ ร้องทักพร้อมแหวก เต็นท์ออกมา พร้อมกับวันเดอร์และโนเกีย

             " ยังไม่หลับกันอีกรึ "  เฒ่าหัวงูใจยังหนุ่มร้องทัก

             " มาลองบึ้งแกล้มอ้ายนี่หน่อยเป็นไง "  แกงัดอ้ายขวดเหลี่ยมตราดำออกมา ซดอึกๆ ก่อนส่งเวียนมาทางข้าพเจ้า เราคุยกันสัพเพเหระ  และร่องรอยพลายงาดำที่เราพบเมื่อตอนบ่าย

            "โขลงมันคงอยู่ไม่ไกลนะ "  โนเกียรำพึงชวนคุย ไม่เจาะจงว่าจะถามใคร

             " อ้ายงาดำ มันเป็นช้างโทน มันไม่อยู่รวมฝูงหรอกนะ "  อาจารย์กู้ เอ่ยเชิงอธิบาย

             " ธรรมชาติช้าง หนะนะ   ตัวเมียจะเป็นจ่าฝูง  เอ่อ  จ่าโขลง เรียกว่าแม่แปรก  ช้างตัวผู้จะอยู่รวมโขลง   เฉพาะ ตอนเป็นช้างเด็กพอโตเป็นหนุ่ม  ก็จะถูกตัวเมียจ่าโขลง ขับออกจากโขลง ส่วนใหญ่ มันก็จะหากินไม่ห่างจากโขลงเดิมหรอก "  อาจารย์กู้ร่ายยาว

             " มันเป็นกระบวนการคัดสรร ตามกฎวิวัฒนาการ เพื่อไม่ให้ช้างในโขลงสายเลือดชิด ทับกันเอง  " ดร.โรมิโอ เอ่ยขึ้นมา ไม่รู้ว่าลุกออกมาร่วมวงตอนไหน

             " อ้าว ดอกเตอร์ ยังไม่นอนกันอีกเหรอ ดอกเตอร์ เอาไอ้นี่หน่อยไม๊ แก้หนาว "  เฒ่าทารกร้องทัก

             " โอ..ม่ายหละ ไอไม่ดื่ม แต่ขอลองกับแกล้มยูหน่อยซี "

             " เชิญเลย  "  เฒ่าทารกเขี่ยบึ้งส่งให้  ดร.หนุ่มเอื้อมมือมาหยิบ  เคาะขี้เถ้า ก่อนส่งเข้าปากเล็กน้อย ทำท่าทดลองชิม ก่อนเคี้ยวตุ้ยๆ และส่งอีกตัวให้วันเดอร์ลองชิมบ้าง

              " จริงรึเปล่า ที่ว่าไอ้งาดำมันเป็นช้างปีศาจ "  โนเกียเอ่ยเชิงตั้งคำถามอีกหน โดยไม่เจาะจงใคร

              "  ชาวบ้านร่ำลือกันว่า มันยิงไม่เข้า ไม่ตาย ไปมาดุจล่องหน "  

             " ปู่ของปู่ข้า เคยเล่าให้ปู่ ปู่เล่าให้พ่อข้าฟัง เรื่องตำนานช้างอาถรรพ์ "     กระเหรี่ยงหนุ่มตื่นนอนกระแซะเข้ามานั่งใกล้ข้าพเจ้า

             " ลุงขออ้ายขวดเหลี่ยมข้าซักกลืนซิ "  ปากมันเอ่ยขอ แต่เอื้อมดึง แบล็คเลเบิ้ลจากมือเฒ่า

ทารก

             " เฮ้ย เบาๆ "  เฒ่าหัวงูร้องเสียงหลง ( ด้วยความเสียดาย ) เมื่อเห็นมันดวดอึกๆ

             " ก่อนที่ข้าจะออกป่า แม่มอบสิ่งนี้ให้ติดตัวมา มันเป็นมรดกตกทอดมาจากปู่ ปู่มอบให้พ่อพ่อมอบให้ข้า "  จิ้งจั้งเลิกชายเสื้อขึ้นปลดของบางอย่างที่ห้อยอยู่ที่เอว

             " มันคืองาขนาย ของช้างอาถรรพ์ "

             " งาขนาย ? "  ข้าพเจ้าทวนคำ

             ข้าพเจ้าเอื้อมมือรับของที่กระเหรี่ยงจิ้งจั้งปลดจากเอวส่งให้  แสงวับแวมจากกองไฟส่องเห็นวัตถุบางอย่าง รูปร่างของชิ้นนั้นดูคล้ายๆ เขาสัตว์ ยาวประมาณสองนิ้ว ที่โคนเขามีร่องรอยถูกตัด เลี่ยมเงินไว้ เก่าจนเป็นคราบเหลือง ร้อยสายหนังถักไว้สำหรับห้อยเอว ส่วนปลายดูคล้ายปลัดขิก

             " งาขนาย เป็นงาช้างตัวเมีย "  อาจารย์กู้เอ่ยเหมือนกำลังอรรถาธิบาย

             " เชื่อกันว่า เป็นของที่มีความศักดิ์สิทธิ์ในตัวเอง  ป้องกันภูตผีปีศาจ  กันคุณไสย เมตตามหานิยมคุ้มครองเจ้าของผู้พกพา ยิ่งเป็นงาขนายจากช้างอาถรรพ์  หรือช้างสำคัญ เช่นช้างเผือก หรือแม่ช้างสำคัญ "

             " ตะก่อนมันยาวกว่านี้อีก แต่ปู่ข้าตัดแบ่งให้พรานพวกกันไป "  กระเหรี่ยงหนุ่มให้ข้อมูลเพิ่มเติม

             " มันเหมือนเขากิ่ง อ่ะ "  เฒ่าทารกรับงาขนายไปจากมือข้าพเจ้าพลิกไปพลิกมาพึมพำ

             " ช่าย  มันเป็นงากิ่งของช้างตัวเมีย เมื่อช้างพังเริ่มมีอารมณ์ทางเพศ ก็จะตกมัน เหมือนช้างพลาย  มันคงคัน จึงนำงาไปถูไถตามต้นไม้ใหญ่แล้วหักออกมา ไม่มีโอกาสพบเห็นบ่อยนักหรอก ส่วนใหญ่ จะพบแต่งาช้างสีดอ เป็นเศษแตกหักอยู่ตามต้นไม้ใหญ่ ที่เรียกว่า งากระเด็น หรือ งากำจัด แต่สรรพคุณทางฤทธิ์ เป็นรองงาช้างขนายนี่มาก ข้าเองได้ยินแต่คำเล่าลือ เพิ่งจะเห็นของจริงนี่แหละ "  อาจารย์กู้ร่ายยาวสมกับเป็นผู้มีภูมิ  จิ้งจั้งรับงาขนายไปคาดเอวเหมือนเดิม ก่อนที่พวกเราจะสนทนากันต่อ ก็ได้ยินเสียงเหมือนฟ้าร้องไกลๆ

             " 375 วินเชสเตอร์ ของพรานเหลิงแน่ๆ  วันนี้มีลาภปากอีกแล้ว "   กระเหรี่ยงหนุ่มร้องออกมาอย่างดีใจ ก่อนผลุนผันวิ่งออกไปในความมืด

           ข้าพเจ้าตื่นแต่เช้าตรู่  หมอกขาวพราวพร่างอยู่ทั่วไป หลายคนยังนอนหลับอุตุอย่างมีความสุข จิ้งจั้งกับอาจารย์กู้ช่วยกันถลกหนังชำแหละฟานหรืออีเก้งที่พรานเหลิงยิงมาเมื่อคืน  จอมพรานบอกว่าไม่จำเป็นไม่ต้องการล่า แต่เสบียงอาหารแห้งของเราร่อยหรอลงจากการรอนแรมตามล่าพลายงาช้างดำ ซึ่งไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อใด อีกอย่าง เสียงปืนจะทำให้โขลงพลายมหากาฬถอยเข้าป่าลึก ยากต่อการติดตามเป็นอย่างยิ่ง

                 เฒ่าทารก ริกิ่งไผ่ ผ่าซีกสานเป็นตะแกรงไว้รอตากเนื้อเก้งที่อาจารย์กู้แล่หมักเกลืออยู่กับกระเหรี่ยงหนุ่ม ขาหลังก็รมควันไว้เป็นของสด ส่วนที่เหลือก็จัดการเก็บกวาดแล้วกลบฝังอย่างมิดชิด ให้ปลอดภัยจาก หมาไนหรือไอ้ลาย ที่อาจได้กลิ่นคาวเลือด จะได้ไม่มารบกวน วันเดอร์กับโนเกีย  กำลังช่วยกันกางแผงเซลล์ซูล่ารับแสงอาทิตย์ต่อกับเครื่องชาร์จแบตเตอรี่

             ข้าพเจ้าเดินห่างออกมา  น้ำค้างเปียกชื้นรองเท้าและขากางเกง ผ่านต้นกะบกใหญ่ เสียงนกแก๊กร้องตกใจ สะบัดกิ่งกะบกพรมน้ำค้างพร่างพรูลงมา มันคงมีโพรงรังอยู่ ละแวก นี้ ขนาด      มโหฬารของมัน เมื่อบินมีเสียงเหมือนคนสะบัดผ้า ( นกแก๊ก  Oriental Pied Hornbill ชื่อวิทยาศาสตร์ Anthracoceros albirostris มีขนาดประมาณ 70 ซม. เป็นนกเงือกขนาดเล็กที่สุด ขนตามลำตัวส่วนใหญ่เป็นสีดำ ใบหน้ามีแถบสีขาว อกตอนล่างและท้องสีขาว ปากและโหนกแข็งสีงาช้าง มีแต้มสีดำเล็กน้อย ขณะบินจะเห็นปลายปีกเป็นสีขาว อาหารได้แก่ แมลง กิ้งก่า งู   สัตว์ขนาดเล็ก และผลไม้ขนาดเล็ก เช่นไทร หว้า-ผู้เขียน )

              "  พรานเหลิง ตื่นแต่เช้าเชียว "  ข้าพเจ้าเอ่ยทัก เมื่อเดินอ้อมเนินไปยังต้นยางคู่ริมลำธารเห็นพรานเหลิงวักน้ำล้างหน้าอยู่ เมื่อคืนข้าพเจ้าขอตัวไปนอน หลังจากพรานเหลิงกับกระเหรี่ยงจิ้งจั้ง

หามอีเก้งมาถึงปางพักแรม จึงไม่ทราบว่า จอมพรานเข้านอนเมื่อใด  ( ข้าพเจ้าส่งเวรให้เจ้า กระเหรี่ยงแล้วจึงไปนอน )

             " เมื่อคืนผมออกไปหาฟืน ส่องไฟ เจอเก้งเข้า จึงเก็บมาเป็นเสบียง  แต่เสียงปืนทำให้โขลงไอ้งาดำบ่ายหน้าขึ้นเหนือ ผมตามรอยมันไป รอยยังใหม่ๆ อยู่เลย แต่ไม่พบรอยไอ้งาดำ "

พรานเหลิงเคยบอกกับข้าพเจ้าว่าโดยสัญชาติตระญาณช้างพลายโทนมันจะทำสัญลักษณ์ประกาศถิ่น

สร้างอาณาเขตของมันไว้ โดยใช้งาแทงไม้ใหญ่ไว้เป็นรอย และรอยเท้าพลายงาดำก็มีขนาดใหญ่กว่าช้างทั่วๆ ไป หรือว่าพลายงาดำมันจะรู้ตัว ว่าเป้าประสงค์คณะเราอยู่ที่ตัวมัน มันจึงระมัดระวังตัว ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ก็จะเป็นการยากลำบากสำหรับพวกเราที่จะตามรอย

             " แต่คิดว่ามันคงไม่ทิ้งโขลงของมันไปไกล เราจะพักที่นี่เพื่อเตรียมเสบียง พอเนื้อเริ่มหมาดแดด ก็จะออกเดินทางต่อในวันรุ่งขึ้นทันที  "

            ข้าพเจ้าแจ้งให้ทุกคนทราบตามที่พรานเหลิงสั่ง พวกเราพากันอาบน้ำชำระร่างกายกันที่ลำธาร จิ้งจั้งให้ลูกหาบใช้ไฟสุม โพรงต้นยางเห็งริมลำธารที่มีร่องรอยชาวป่ารนไว้ก่อนแล้ว ใช้กระลาตักน้ำมันยางเก็บไว้ เพื่อไว้ใช้ก่อไฟ เตรียมน้ำไว้ให้เพียงพอเพราะอาจไม่พบแหล่งน้ำอีก การเดินทางในป่าจะประมาทหวังพึ่ง น้ำบ่อหน้า ไม่ได้

                เราตระเตรียมเสบียง ชาร์ทไฟแบตเตอรี่กันอย่างเต็มที่หลังจากเดินทางกันตลอดเวลาไม่ได้หยุดพักกลางวันกันเลย เพื่อการเดินทางในวันพรุ่งนี้จะได้ไม่ขลุกคลัก เราตามรอยมันมาจนใกล้แค่เอื้อมถ้ามีอะไรผิดพลาดเราอาจต้องตามรอยมันเป็นเดือนๆ ซึ่งเสียเวลามากหากเข้าฤดูฝนก็ต้องยกเลิกภารกิจด้วยการเดินทางในป่าดงดิบในฤดูฝนเป็นไปไม่ได้เลย ขนาดปลายเดือนพฤศจิกายนยังมีฝนตกชุกอยู่

               เมื่อจัดเก็บสัมภาระเสร็จเรียบร้อย รอบบริเวณแค้มป์พักแรมขยะถูกจัดเก็บกลบฝังดับกองไฟ คณะของเราก็เริ่มออกเดินทาง โดยพรานเหลิงแบ่งขบวนออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกพรานเหลิง ข้าพเจ้า กระเหรี่ยงจิ้งจั้ง มุ่งหน้าไปก่อน กลุ่มที่สอง เฒ่าทารก วันเดอร์ โนเกีย ดร.โรมิโอ ลูกหาบและอาจารย์กู้รั้งท้าย ด้วยม้าต่างและลูกหาบต้องขนสัมภาระ เดินทางได้ช้า จึงไม่ต้องการให้เป็นตัวถ่วง ในการติดตามโขลงพลายงาช้างดำ ที่ล่วงหน้าคณะเราไปหนึ่งวัน เฒ่าทารกและอาจารย์กู้ ก็ไว้ใจได้ว่าสามารถดูแลลูกหาบและม้าต่างได้เป็นอย่างดี หากเกิดปัญหาขึ้นมา

             พรานเหลิงปล่อยกระเหรี่ยงหนุ่มนำทาง ส่วนจอมพรานบางครั้งก็นำหน้า บางครั้งก็อยู่รั้งท้ายขบวน บางครั้งก็แยกจากขบวนเดินทางหายไป จู่ๆก็โผล่ออกมากลางขบวนดุจเงาปีศาจ เส้นทางที่แกะรอยโขลงพลายงาดำ ลัดเลาะ ตามลำธารที่คณะเราตั้งค่ายพักแรม บางครั้งก็แยกห่างออกไปก่อนที่จะเลี้ยววกมุ่งหน้าขึ้นเหนือ ตลอดรายทางรอยโขลงช้างสังเกตได้ง่าย ด้วยพวกมันหักกิ่งไม้ น้าวยอดไผ่เป็นแนวทางขนานไปกับทางด่าน แว่วเสียงน้ำลำธารไหลริน

              สภาพเส้นทางค่อนข้างเดินสบาย ด้วยเป็นทางด่านช้าง ต้นพยุง ตะเคียน เหียงขึ้นเป็นดง  อากาศร้อนอบอ้าว ต่างจากตอนกลางคืนซึ่งหนาวจัด ริ้น แมลงวันเล็ก และเหลือบ บินตอม หัว หู สร้างความรำคาญ โชคดีเป็นช่วงปลายฤดูฝน อากาศแห้งแล้ง ไม่มีทาก หากเป็นฤดูฝนคงต้องผจญกับฝูงทากอีกเป็นแน่

             เราออกเดินโดยไม่พูดคุยกัน ตั้งแต่เช้าตรู่จนขณะนี้ นาฬิกา มิโด้คอมมานเดอร์ ที่ข้อมือข้าพเจ้าบอกเวลาเที่ยงตรง แต่พรานเหลิงก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะให้ขบวนของเราหยุดพัก ทางเดินเริ่มลาดต่ำลงเรื่อยๆ หลังจากเราเดินขึ้นที่สูงมานานต้นมะเดื่อ ต้นไทรขึ้นเป็นกลุ่มห้อยระยางระย้า ลำต้นปกคลุมไปด้วยมอส ผักกูด เฟิร์นป่าขึ้นเป็นดง เสียงน้ำไหลได้ยินดังยิ่งขึ้น

             พรานเหลิงยกมือส่งสัญญาณเหมือนพบเห็นอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะซุบซิบกับกระเหรี่ยง จิ้งจั้งที่คลานเข้าไปหา ก่อนย่อตัวหมอบคลานไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง พลอยทำให้ข้าพเจ้าต้องหมอบคลานตาม เราคืบคลานไปราวห้าสิบหกสิบเมตรเห็นจะได้ พอพ้นดงเฟิร์นออกมาก็พบตลิ่งสูงชัน เบื้องล่าง ลำธารแผ่กว้างออก  ฝั่งตรงข้ามกับที่เราหมอบซุ่มอยู่เห็นโขลงช้างกำลังขึ้นจากน้ำ ไม้ไร่หักโค่นโครมครามตามหลังพวกมัน ริมตลิ่ง มีแม่ช้างกับลูกช้างสองตัว ยังไม่ตามโขลงไป ( ช้างป่าเรียกลักษณะนามเป็นตัว ช้างบ้านเรียกเป็นเชือก-ผู้เขียน )  ด้วยความสูงชันของตลิ่งทำให้ลูกช้างไต่ขึ้นไม่ได้ ดูท่าขาหลังของมันคงติดหล่ม แม่ช้างดูละล้าละลังในขณะที่โขลงส่วนใหญ่ล่วงหน้าไปแล้ว ลูกช้างยิ่งดิ้นและร้องด้วยความตกใจที่ขึ้นตลิ่งไม่ได้

             ทันใดนั้นเอง บนตลิ่งเหนือลูกช้างที่กำลังติดหล่มอยู่ มีเงาเหลืองลายวูบผ่าน จากแสงแดดที่ลอดกิ่งไทรลงมา ทำให้ข้าพเจ้าตลึงงันลืมหายใจ เสือโคร่งลายพาดกลอนขนาดน้องม้า ย่อตัวแกว่งหางช้าๆ เตรียมกระโจนลงมา แม่ช้างยืนจังก้าขวางระหว่างเสือร้ายกับลูกน้อย แผดเสียงขับไล่พยัคฆ์  ร้าย พลางกระตุ้นเตือนให้ลูก ช้างรีบขึ้นตลิ่งไป พยัคฆ์ร้ายครางเสียงต่ำ มันคงติดตามฝูงช้างมา หากมีโอกาสจะได้ฉกฉวยเข้าโจมตี เป้าหมายของมันไม่ใช่ช้างตัวโตๆ หากแต่เป็นช้างแม่ลูกอ่อนหรือช้างพิการที่เดินไม่ทันโขลง โดยเฉพาะลูกช้าง ซึ่งมันก็ติดตามจนพบโอกาสอันดีสำหรับโจมตี

             เสือร้ายจ้องแม่ช้างตาเขม็ง หางกวัดไกวอย่างแช่มช้า โดยไม่คาดฝัน ฝั่งซ้ายของลำธารกิ่งมะเดื่อไหวเยือก เสือโคร่งลายพาดกลอนตัวโตกว่าตัวแรก กระโจนพรวดออกมาโจมตีลูกช้างที่กำลังติดหล่ม ก่อนที่จะทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงร้อง แปร๋น กึกก้องไพรพนา ภูเขาลูกย่อมๆ เคลื่อนผ่านหน้าพวกเราไปดุจภูผาถล่ม พร้อมร่างเสือร้ายปลิวคว้างหล่นตูมลงกลางลำธาร น้ำกระจายกระเซ็นมาถึงพวกเราที่หมอบซุ่มดูอยู่

             ร่างสูงทะมึนยืนขวางลำธารตื้นแห่งนั้นเหมือนภูเขาลูกหนึ่ง งวงของมันกวัดแกว่งชูสูง หูสองข้างกางออกโบกกระพือ ส่งเสียงเกรี้ยวกราดอย่างโกรธแค้น งาทั้งคู่งอนงามยาวไม่ต่ำกว่าสามเมตรเป็นสีดำสนิทประดุจนิล ตาทั้งคู่เบิกโพล่งแดงกล่ำจ้องไปที่เสือร้ายตัวที่ประจัญหน้ากับแม่ช้างอย่างประสงค์ร้าย พลางย่างสามขุมพาเรือนกายมหึมาสูงไม่ต่ำกว่าห้าเมตรเข้าหาเจ้าลายพาดกลอนอย่างช้าๆ  เจ้าเสือตัวที่หล่นลงกลางลำธารลุกขึ้นสะบัดน้ำออกจากตัวดูท่ามันไม่ได้รับบาดเจ็บ นอกจากความตระหนก คงเป็นเพราะน้ำในลำธารนั่นเอง ไม่เช่นนั้นกระดูกกระเดี้ยว คงทะลุออกมา แม่ช้างใช้งวงดุนลูกน้อยจนพ้นจากติดหล่มปีนขึ้นตลิ่งจนได้ ท่ามกลางการคุ้มกันของพลายงาดำ ซึ่งถอยช้าๆ

             พุ่มไม้ด้านขวามือที่เราซุ่มอยู่ ไหวเยือก กลิ่นสาบฉุนกึก โชยเข้าจมูกแทบสำลัก เสือโคร่งอีกตัว ซุ่มอยู่ใกล้ๆ พวกเรานี่เอง ขนหัวข้าพเจ้าลุกชัน หัวใจแทบหยุดเต้น ด้วยอาการ  อดรีนาลีน (Adrenalin hormone) ที่หลั่งออกมา ก่อนที่พวกเราจะทำประการใด เฒ่าทารกก็โพล่พรวดพราดเข้ามาพร้อมรอยยิ้มร่า พวกเราคงหมอบซุ่มดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าโดยลืมขบวนที่ตามหลังมาเสียสนิท ด้วยความตื่นเต้น จึงไม่ทันส่งสัญญาณให้ขบวนที่ตามมาทราบทันท่วงที

             การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเฒ่าทารก ทำให้พยัคฆ์ร้ายไหวตัวหันขวับมาทางเฒ่าทารก

เฒ่าทารกตกตะลึงพรึงเพริดหน้าซีดเผือก รอยยิ้มบนใบหน้าหายไป แกตกใจด้วยไม่นึกไม่ฝันว่า

จะเผชิญหน้าเสือลายพาดกลอนตัวมหึมาอย่างกระชันชิดเช่นนั้น

             ข้าพเจ้าวาดปืนขึ้นประทับบ่า พร้อมเฒ่าทารก แต่ช้ากว่าพยัคฆ์ร้าย%