ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : การเริ่มต้นการเป็นทาส (ครบ)
"นายมาที่นี่มีธุระอะไร" ผมถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก
"ฉันแค่มาทวงสัญญาเท่านั้นเอง" อีกฝ่ายกลับยิ้มด้วยความเป็นฝ่ายได้เปรียบมากกว่า หึๆแต่รอก่อนเถอะนายจะไม่ได้ยิ้มอย่างงั้นแน่
"สัญญาไร ฉันไม่รู้เรื่อง" ถ้าซองมินรู้เรื่องนี้ละก็...ตายแน่
"ก็เรื่อง อุ๊บ!" ด้วยความที่ผมกลัวว่าฮันฮยองจะพูดออกมาผมเลยกระโดดไปปิดปากฮันฮยอง(อย่าคิดลึก)ทำให้ผมกับฮันฮยองต้องไปนอนกลิ้งเกือก(เขียนถูกปะ)กันอยู่บนพื้น
.......เงียบ.......
หมายเลขที่ท่านเรียกในขณะนี้ไม่สามารถติดต่อได้คร้า
-7%-
" -O- " นี่คือสีหน้าของแต่ละคน ทำไมถึงเงียบกันอ่าผมทำไรผิดหรอ แล้วเมื่อผมเห็นทุกคนชี้ลงมาบนพื้นใต้ล่างผม ผมมองตามมือทุกคนแล้วจึงพบว่า...ผมกำลังคร่อมล่างฮันฮยองอยู่!..สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมตกใจมากรีบสปริงตัวออกทันที
"แหะๆ" ผมผมหัวเราะแก้เก้อ แล้วฮันฮยองก็ดึงเข้าเรื่องต่อ
"นายจะเอายังไงอีทึก" ฮันฮยองถามน้ำเสียงแกมบังคับ
"ก็แล้วแต่นายล่ะกัน" ผมพูดพลางปัดๆเพราะไม่อยากให้ซองมินรู้เรื่องนี้
"งั้นเริ่มวันนี้ตอนเย็น 5โมงเดี๋ยวฉันมารับ ฮยอกแจ ชีวอนกลับ" แล้วฮันฮยองก็ขึ้นรถกลับบ้านไป ทิ้งให้ผมอึง ทึง เสียว(อันหลังไม่เกี่ยว)
"พี่ฮะ"
"......."
"พี่ลีทึก"
"......."
"พี่ลีทึก!"
"ห๊ะ! มีไร" เสียงซองมินทำให้ผมหายจากอาการอึง ผมหันไปหาซองมินที่กำลังส่ายหัวหน่ายๆกับอาการของผู้เป็นพี่
"เปล่า ผมเห็นพี่เงียบเลยเรียก" ซองมินเดินไปนั่งโซฟาแล้วเปิดทีวี
"อืมๆ" ผมเดินไปนั่งบ้าง
"......................." เงียบกันไปสักพัก ซองมินก็โพล่งออกมาว่า
"พี่ทำยังงี้ทำไม" ผมหันขวับไปหาซองมิน แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะ ซองมินกำลังจ้องทีวีอย่างเอาเป็นเอาตาย
"พี่แค่อยากหาเงินเลี้ยงครอบครัวบ้างเท่านั้นเอง" ผมทำเสียงสลดเมื่อรู้ว่าตัวเองผิด
"แล้วพี่จะหาทำไม ฐานะบ้านเราไม่ได้จนสักหน่อยที่จริงเรารวยเป็นอันดับต้นๆของโลกซะด้วยซ่ำ ผมถามจริงเหหอะพี่ทำอย่างนี้ทำไม" ซองมินเลิกจ้องทีวีแต่กลับมาจ้องผมแทน
"พี่รู้ตัวว่าพี่ผิด พี่ผิดเองที่เกิดมาไม่เหมือนคนอื่นเขา" ผมรู้ที่ซองมินโกรธเพราะเป็นห่วงผมมากแค่ไหน
"พี่รู้ว่าทุกคนเป็นห่วงพี่ขนาดนี้แต่พี่ ฮึก!ก็ยัง ฮึก!จะทำฮือๆๆ" การที่ซองมินปล่อยโหออกมาทำให้ผมตกใจมากเพราะซองมินเป็นคนที่ร้องไห้ยากเอาการ ผมจึงดึงซองมินมากอดแล้วค่อยๆลูบหัวพลางปลอบใจซองมินไปพลาง สักพักซองมินก็พลอยหลับไปผมจึงอุ้มซองมินขึ้นไปห้องนอนแล้วว่างบนเตียงอย่างแผ่วเบา
ผมเดินลงมาข้างล่างก็พบว่า5โมงเย็นแล้วเดี๋ยวอีกไม่นานฮันฮยองก็คงจะมา ยังไม่ทันไรก้มีคนมากดกริ๊งหน้าบ้าน เมื่อผมเดินไปเปิดประตูก็เจอฮันฮยอง
"ไปกันได้แล้วลีทึก" ฮันฮยองพุดพลางหมุนตัวกันหลังกลับ
"แล้วสิ่งของที่จำเป็นต่างๆละ"
"ฉันเตรียมเอาไว้แล้ว" เมื่อสิ้นเสียงฮันฮยองผมก็เดินตามหลังไปขึ้นรถ รถจึงค่อยๆเคลื่อนตัวออกห่างจากบ้านผมไปทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะแหงนมองดูชั้น2ของบ้างสิ่งที่ผมเห็นคือซองมินยืนมองผมด้วยแววตาเศร้าสร้อยปนทุกข์แล้วก็เคลื่อนตัวออกห่างออกไปจนไม่เห็นบ้านอีก
...........................................................
อ๊ากกกกกกก เป็นไงกันบ้างค่ะทุกคนอัพวันละนิดวันละหน่อยจิตแจ่มใสชะเอิงเอิ๊งเอย(คนแต่งมันบ้าไปแล้ว)ตอนนี้ก็จะนานๆครั้งอัพทีเพราะคนแต่งอยู่ร.ร.ประจำกว่าจะได้กลับบ้านก็นานโข
ตอนหน้าขอให้อดทนรอสักแป็ปท่านจะได้อ่านแน่นอน
ไปละ บะบาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น