คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
หลังจากกลับมาถึงบ้านฉันก็เรียกหาป้านุ่มเพื่อให้เอาน้ำเย็นมาให้ฉันดื่มจะได้สดชื่น แต่เรียกไปแล้วก็ไม่มีเสียงตอบรับ เอ๊ะ ! ทำไมวันนี้ป้านุ่มนอนเร็วจังหรือแกจะไม่สบายไปดูหน่อยดีกว่า ฉันเดินไปหลังบ้านก็พบป้านุ่มที่กำลังตากผ้าอยู่
“อ้าว ป้านุ่มมีนเรียกทำไมไม่ได้ยิน” ฉันถาม
“ป้าขอโทษคะคุณมีน (. .)” ป้านุ่มพูด
“ไม่เป็นไรๆ แล้วป้ามาตากผ้าอะไรตอนนี้เนี่ยมันจะแห้งมั๊ย ?” ฉันว่า
“อ๋อ นี่เป็นชุดของคุณชะเอมน่ะคะเธอให้ป้าเอามาซักแล้วรีดให้” ฉันมองไปที่ชุดที่ว่าก็พบว่ามันชุดนักบาส ชุดนักบาส ? บ้าน่ะยัยชะเอมเล่นบาส ฉันเดินกลับเข้าไปในบ้านและเรียกหายัยชะเอมทันที
“เอม !”
“ค๊า พี่มีนเอมมาแล้ว ^^” ยัยชะเอมรีบวิ่งมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ชุดนักบาสที่แกใช้ให้ป้านุ่มซักนั่นมันเป็นของใคร” ฉันยิงคำถาม
“เพื่อนเอมให้เอามาซักให้น่ะค่ะ” ชะเอมตอบ
“เพื่อน ? แล้วทำไมมันต้องใช้แก” ฉันยังคงถามต่อ
“คือ ...”
“พอๆ ฉันไม่อยากรู้แล้ว ขึ้นไปทำงานดีกว่า” ฉันว่าแล้วเดินขึ้นบันไดไป
“ยัยเอม มหา’ลัยอย่าไปมีเรื่องกับใครล่ะ ฉันเป็นห่วง” ฉันตะโกนบอกยัยชะเอมด้วยความเป็นห่วง กลัวว่ามันจะโดนใครแกล้ง หรือไปมีเรื่องกับใคร หรือไม่ก็ไปเป็นคนรับใช้ของใคร เพราะฉันรู้เมื่อไหร่ฉันจะจัดการมันคนนั้นที่บังอาจให้น้องฉันเป็นคนใช้ทันที
“ถ้าใครบังคับให้แกเป็นคนรับใช้ล่ะก็บอกฉัน” ฉันตะโกนบอก
“ค๊าพี่มีน”
“อย่าให้ฉันร้าย เอมก็รู้ใช่มั๊ยว่าตอนพี่ร้ายเป็นไง ฉันไม่ยอมให้ใครมาแกล้งแกแน่ยัยเอม” ฉันพูดจบก็เดินเข้าห้องไป เมื่อเข้ามาในห้องฉันก็จัดของที่ชื้อมาให้เข้าที่ก่อนจะไปชำระร่างกายแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอน ฉันนอนกลิ้งบนเตียงได้สักพักเสียงบีบีก็ดังขึ้น ฉันหยิบขึ้นมาดูว่าใครทักมาปรากฏว่าเป็นคำร้องขอ ใครนะ ? ฉันกดรับและเซฟลงไปในผู้ติดต่ออื่นๆ ฉันพิมพ์ข้อความหาทีมเขียนบทและยัยเอิงว่า ‘ได้ตัวพระเอกของเรื่องแล้ว’ หลังจากส่งข้อความไปใน BBM ได้ไม่นานก็มีเสียงเตือนว่าอีกฝ่ายตอบแล้ว แต่..ยัยติงลี่ไม่ทักกลับอย่างเดียวมันยัง Ping มาจนเครื่องฉันสั่นเหมือนแผ่นดินไหวระดับ 7 ริกเตอร์ - -+
ฉัน Ping ยัยติงลี่กลับเพื่อบอกว่าฉันรู้แล้วว่าหล่อนอยากรู้มาก -..- ฉันจึงลากเพื่อประชุมกันเมื่อลากผู้ติดต่อครบฉันก็ส่งข้อความไปว่า ‘นักรบ ศิวะกร อนันต์เลิศศักดิ์ นั่นแหละพระเอกของเรื่อง’ พอฉันส่งไปทุกคนต่างตอบกลับมาว่า ‘มีน แกเริ่ดมาก ไม่ผิดหวังจริงๆ >< ’ ฉันนอนคุย BBM กับพวกนั้นอยู่พักนึงก็ออกจากห้องรวมแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ เมื่อเปิดคอมเสร็จเรียบร้อยฉันเข้าเว็บ Google แล้วพิมพ์ไปในช่องค้นหาว่า ‘ศิวะกร อนันต์เลิศศักดิ์’ ฉันกดปุ่ม Enter
‘นักรบ ศิวะกร อนันต์เลิศศักดิ์ ผลการค้นหาประมาณ 12,300,000 รายการ (0.13 วินาที)’
- ประวัติส่วนตัวของ นักรบ ศิวะกร อนันต์เลิศศักดิ์
- นักรบอโยธยา เกมส์นักรบผู้ยิ่งใหญ่ ฯลฯ
- หนุ่มโสด นักรบ ศิวะกร อนันต์เลิศศักดิ์ 2011
ดูผลการค้นหาที่แปลเป็นภาษาอังกฤษสำหรับ : นักรบ ศิวะกร อนันต์เลิศศักดิ์
ฉันคลิกไปที่อันแรก ประวัติส่วนตัวของ นักรบ ศิวะกร อนันต์เลิศศักดิ์ เมื่อหน้าเว็บโหลดเสร็จก็ปรากฏข้อมูลที่เป็นประวัติส่วนตัวของเขาออกมา ฉันนั่งอ่านจนจบแล้วพูดกับตัวเอง
“หนุ่มโสด ...จะไม่โสดได้ไงเลื้อยซ่ะอย่างนี้ แต่เขานี่แหละพระเอกของซิทคอมฉันเหมาะสุดๆ !”
หลังจากเล่นคอมเสร็จฉันก็ลงมือพิมพ์บทซิทคอมตอนแรกทันที ฉันพิมพ์ไปได้สักพักใหญ่ๆก็เซฟและส่งไปให้ยัยซีเกลเขียนต่อ ฉันโทรบอกพวกมันแล้วว่าจะเริ่มเขียนบทและให้เปิดคอมรอบทจากฉัน และไม่ต้องกลัวเรื่องบทไม่สัมพันธ์กันเพราะเขียนหลายคน เพราะหลังจากบทเสร็จเรียบร้อยเราก็จะนัดกันไปที่บ้านใครสักคนแล้วมานั่งวิเคราะห์บทกัน >< มืออาชีพป่ะล่ะ
รุ่งเช้าฉันโทรให้มะนาวมารับที่บ้านเพื่อไปที่บริษัทพ่อยัยเอิงเพื่อเซ็นสัญญากับนายนักรบ หนุ่มโสดที่สาวๆอยากเป็นแฟนด้วย ฮ่าๆ
“ไอ้มีน แกโคตรเริ่ดอ่ะไปชวนนายนักรบมาเป็นพระเอกซิทคอมเรา” มะนาวพูดขึ้นเมื่อเริ่มออกรถ
“ฉันใคร ? มีน มีนา นะค่ะ” ฉันพูด
“ย่ะ ! คุณเพื่อนเริ่ด” มะนาวว่า
ใช้เวลาสักพักฉันกับยัยมะนาวก็มาถึงหน้าบริษัทฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วบอกให้มะนาวไปรอที่ชั้น 12 ก่อน เอ๊ะ ! วันนี้พนักงานตอนรับไปไหน ปกติหล่อนจะเดินมาทักฉันนี่นา ? ฉันเลิกคิดแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำหญิงทันที เมื่อเข้าไปในห้องน้ำฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนคนสองคนกำลังร่วมรักกันอยู่ =[]=
“อ๊างงงง ~ คุณนะ คุณนัก ” เสียงแหบพร่าของหญิงสาว
อี๋ ~ นี่มันในบริษัทนะย่ะ อยากรู้นักว่ามันเป็นใคร หึ ! ฉันจะทำให้ขายหน้าเลยไอ้พวกโรคจิต ฉันเดินไปที่ห้องน้ำห้องสุดท้าย และพลักประตูห้องน้ำทันที !
พลั่ก !
“เหวอออออออ ! - [] -” เสียงฉัน
“เฮ้ย !” เสียงของผู้ชายที่ฉันรู้จักและคนทั้งประเทศรู้จัก
“ว๊ายยย !” เสียงของหญิงสาวที่ฉันรู้จักและเพิ่งถามหาไปตอนเข้าบริษัท
“มีน !” นักรบที่อยู่ในสภาพเปลือยและเหลือแต่บ๊อกเซอร์พูดออกมา
“คุณมีนา” เสียงของพนักงานต้อนรับที่ฉันถามหาเมื่อเช้า
“ทุเรศ !” ฉันพูดแค่นั้นแล้ววิ่งออกไปจากห้องน้ำแต่ด้วยความตกใจทำให้ฉันสะดุดขาตัวเอง จนฉันเสียหลักหน้าคว่ำลงในถังขยะ TOT
โครม !
“มีน คุณออกไปก่อนนะคุณพนักงานต้อนรับ” นักรบพูดขึ้นและหลังจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนคนวิ่งออกไป
“อ๊ากกกก !” ฉันโวยวายออกมาขณะที่หน้าฉันยังอยู่ในถังขยะ
หมับ ! มือของนักรบประคองตัวฉันขึ้นมาจากถังขยะ
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยๆ !” ฉันโวยวายและสะบัดมือของนักรบออก
“คุณไม่ต้องกลัวผมนะมีน” นักรบบอก
“นายมันทุเรศที่สุดเลย !” ฉันตะวาด
ฉันพูดแค่นั้นก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วจัดการแต่งหน้าเล็กน้อยจัดเสื้อผ้าให้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่มันก็ไม่มีอะไรแค่ฉันหกล้มเท่านั้นเอง ! ฉันเดินไปที่ลิฟต์แล้วกดเรียกลิฟต์เพื่อไปชั้น 12 สถานที่นัดเซ็นสัญญาของฉันกับนายลามกนั่น เมื่อลิฟต์มาฉันเดินเข้าไปในลิฟต์และกดชั้น 12 แล้วกดปิดลิฟต์แต่ ...
“มีนๆ รอผมด้วยๆ” เสียงของนักรบที่วิ่งมาบอกให้ฉันรอ แต่เรื่องอะไรฉันจะรอตานั่น ประตูลิฟต์ปิดค่อยๆลงฉันโบกมือบ๊ายบ่ายพร้อมฉีกยิ้มให้หมอนั่นเป็นเชิงเยาะเย้ย เอิ๊กๆ
แอด ~ ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก พร้อมกับที่นายนักรบเข้ามาข้างในลิฟต์แล้วยิ้มมาให้ฉัน นายนักรบวิ่งมาทันก่อนประตูลิฟต์ปิดและใช้มือคั่นประตูไว้ทำให้ประตูลิฟต์เปิดออก
“จะรีบไปไหนล่ะครับมีน ^^” นักรบพูดแล้วยิ้มให้ฉัน
“ฉันรีบน่ะ แถวนี้พวกโรคจิตมันเยอะ” ฉันตอบประชด
“โหย มีนผมไม่ได้ตั้งใจก็เธอเสนอผมก็จัดให้” นักรบว่า
“อี๋ ><”
“ผมขอโทษแล้วกัน งั้นเย็นนี้ผมเลี้ยงข้าวคุณ”
“ไม่พอย่ะ นายต้องปิดเรื่องหกล้มเป็นความลับ ...ลับสุดยอด” ฉันว่า
“ได้ครับผม ” นักรบบอกแล้วทำท่าตะเบ๊ะแบบตำรวจ
ฉันกับนักรบขึ้นมาถึงชั้น 12 และเดินเข้าไปในห้องที่นัดไว้ทันทีเมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องก็พบพวกเพื่อนๆกำลังส่งเสียงพูดคุยกันอย่างสนุก - -+ ฉันหายไปนานขนาดนี้จะโทรหาก็ไม่มี
“ว๊าย ! พ่อสุดหล่อ” ยัยติงลี่พูดและรีบวิ่งมาเกาะแขนนักรบ
“ครับๆ ^^” นักรบไม่ได้ทำท่าทีรังเกียดหรือปัดป้อง หึ ! แน่สินายน่ะรับได้ทุกประเภท ทำไมต้องพูดเหมือนเราหึงตาบ้านั่น พอๆเลิกคิด
“อีติงลี่เก็บนอ !” เอิงว่า
“อูยยย ! แรว๊งงงงง” ฉันแซวแล้วหัวเราะออกมา
หลังจากพวกฉันและนักรบคุยกันและเซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้วพวกเราก็ต่างแยกย้ายกันกับ แต่นายนักรบเข้ามาหาฉันและย้ำเรื่องเลี้ยงข้าวขอโทษ
“มีนทุ่มนึงผมไปรับนะ”
“เอ่อๆ อย่าสายนะ ฉันไม่ชอบ” ฉันพูดและวิ่งไปหายัยเอิงเพราะจะขอให้มันไปส่งที่บ้าน ><
TALK By theteestory
ลงมาได้ 4 ตอนแล้วนะ ...แต่ยังไม่มีใครมาเม้นท์เลย TOT
กำลังใจน่ะเป็นสิ่งที่ดีนะแล้วตอนนี้ผมก็อยากได้มันจากคนอ่าน : )
ฝากพี่สาวคนโตของเรื่องไว้ในใจด้วยนะ ถึงเธอจะชอบวีนไปหน่อย ฮ่าๆ
ความคิดเห็น