คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
Chapter 5
ฉันนั่งรอนักรบอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ฉันจำได้นะว่านายนั่นมันนัดฉันทุ่มนึงแต่นี่มันทุ่มสี่สิบแล้วนะฉันไม่ยอมกินอะไรเลยตั้งแต่กลับมาเพราะรอนายนั่นเลี้ยงข้าวขอโทษ - -+ ไม่ใช่งกนะแต่นายนั่นทำฉันตกใจจนไม่มีสติแล้วทำให้ฉันล้ม หมอนั่นต้องเลี้ยงข้าวขอโทษฉันและฉันก็เต็มใจรับคำขอโทษจากนายนักรบ
ปิ๊ง ! เสียงเตือนว่ามีคนทัก BBM ฉันมา ฉันหยิบขึ้นมาดูว่าใครก็ไม่คุ้นชื่อเลยถามกลับไปว่าใคร
Meen : ใครค่ะ ?
Nakrop : นักรบเองครับมีน
อีตาลามกไปเอาพินฉันมาจากไหน เดี๋ยวนะๆหมอนี่มันแอดฉันมาเมื่อคืนนี้เองฉันไม่ได้ถามก่อนว่าใครจะได้ลบพินออกจากเครื่อง ;p
Meen : นายมาสาย ! ไม่ไปแล้ว ;p
Nakrop : ผมขอโทษๆ ...นะ : )
Meen : ไม่รับ !
Nakrop : ก็ได้ๆ
นายนักรบเงียบไปฉันจึงนึกว่านายนั่นกลับบ้านไปแล้ว -3- อีตาบ้าฉันหิวนะย่ะ ถ้าฉันฉันเป็นโรคกระเพาะฉันจะให้นายพาไปรักษา แล้วเสียเงินค่ายา !
“คุณมีนา ผมมารับแล้ว” เสียงของใครบางคนเรียกชื่อฉันจากข้างหลัง น้ำเสียงแบบนี้อย่าบอกนะว่าเป็น ..
“นักรบ !” ฉันอุทานขึ้นเมื่อหันไปดูและพบว่าหมอนี่มันไม่ได้กลับบ้านอย่างที่คิด อ้าว! แล้วใครจะจ่ายตังค์ค่ายาแก้โรคกระเพาะ
“นายเข้ามาได้ยังไง ปีนเข้ามาใช่มั๊ย ! ” ฉันว่า
“ตลก ! ยามบ้านคุณเปิดประตูให้ผมเองอ่ะ” นักรบว่า
ปกติน้าสมปองไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้านี่นา แล้วทำไม... หรือว่านายนักรบต่อยลุงสมปองจนสลบแล้วแอบลักลอบเข้ามาเหมือนในละคร =[]=
“ปกติลุงสมปองไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้า แล้วนายเข้ามาได้ไง !” ฉันว่า
“ก็ผมบอกลุงเขาว่า ผมมารับมีนแฟนผมไปกินข้าว ^^” นักรบตอบกลับ
“เหวอออ ! อีตาบ้า ใครแฟนนาย” ฉันเถียง
“อย่าทำมารังเกียด ใครๆก็อยากเป็นแฟนผม” นักรบว่า
“ยกเว้นฉัน มีน มีนา ;p”
หลังจากเถียงกันได้สักพักนายนักรบก็ขอสงบศึก แล้วถามฉันว่าตกลงจะไปกินข้าวอีกมั๊ยผมหิวแล้ว ฉันก็บอกไปโดยไม่คิด “ไป ! ฉันก็หิว - -+”
นักรบขับพาฉันมากินอาหารที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยน G เมื่อเข้าไปในร้านก็พบว่านักรบจองโต๊ะติดระเบียงที่ชั้นสองไว้แล้ว แหม ! ตาลากมกเนี่ยก็มีรสนิยมเหมือนกันนะเนี่ย ...อย่าได้ใจยัยมีนคนเจ้าชู้ก็แบบนี้ทุกคนแหละ ในหนังสือ ‘ผู้ชายอันตราย’ บอกไว้ -..- ชื่อหนังสือเหมือนหนังบู๊ หลังจากสั่งอาหารไปสองสามอย่างฉันกับนายนั่งรบก็นั่งคุยกันแกมทะเลาะกัน
“วันถ่ายซิทคอมวันแรกห้ามมาสาย !” ฉันว่า
“ไม่รู้สิ ^^” นักรบตอบแล้วยิ้มกวนๆ
“ไม่รู้บ้านป้านายสิ” ฉันตอบกลับ
“ถ้าอยากให้ผมมาตรงเวลา ..คุณก็ไปปลุกผมที่คอนโดสิ” นักรบบอก
“ใช่เรื่อง ?”
“งั้นผมไปสาย ~”
“ฉันไม่ใช่ผู้จัดการส่วนตัวนายนะ !” ฉันเถียงกลับ
“ก็ไม่ใช่ไงครับ ^^” นายนี่มันกวนมากไปแล้ว อย่าให้แม่ตบนะ หึ ! - -
“ไม่อ่ะ ยังไงก็ไม่ทำ ;p”
แชะ ! แชะ ! เสียงกดชัดเตอร์จากที่ไหนสักแห่งดังขึ้นทำให้ฉันและนักรบรู้ว่ากำลังโดนถ่ายรูปจากพวกปาปารัสซี่ เป็นข่าวๆแน่ๆถ้ารูปกระจายออกไป TOT แล้วรูปที่ถ่ายหน้าฉันจะอ้วนมั๊ยเนี่ย (ยังจะกังวล)
“ทำไงดีอ่ะนักรบ” ฉันถามนักรบที่เอาเมนูขึ้นมาบัง และฉันที่อยู่ในสภาพเอาแจกันมาบังหน้า
“ฉันนับหนึ่งถึงสามแล้ววิ่งนะ” นักรบบอก
“1-2 ...3” หลังจากสิ้นเสียงของนักรบ ฉันออกวิ่งทันทีนักรบวิ่งตามมาทีหลังเพราะจ่ายเงินค่าอาหารอยู่
หมับ ! นักรบที่วิ่งตามหลังมาจับมือฉันแล้วพาฉันวิ่งโดยที่มีเสียงฝีเท้าของปาปารัสซี่คนนั้นวิ่งตามมา ฉันกับนักรบวิ่งมาไกลจากที่จอดรถมากและตอนนี้ฉันก็เริ่มเหนื่อยแล้ว
“แฮก แฮกๆ นาย นาย แฮกๆ ฉันเหนื่อยแล้ว” ฉันบอกนักรบขณะที่ฝีเท้าฉันเริ่มลดความเร็วลง นักรอบหันมามองฉันแว๊บนึงแล้วอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขน
“ตา แฮกๆบ้า ! ปล่อยนะ” ฉันประท้วงและทุบออกนักรบ
“ผมเจ็บนะ !” นักรบว่า
“แล้วมาอุ้มฉันทำด๋อยอะไรเล่า” ฉันถาม
“ก็เธอเหนื่อยไม่ใช่เหรอไง” นักรบตอบ
“เพราะฉันเหนื่อย ?” ฉันทวนคำ
“อย่าถามมาก เดี๋ยวผมก็ปล่อยคุณลงซ่ะนี่ !” นักรบบอก
“อย่านะ ! ”
นักรบวางฉันลงที่พุ่มไม้ข้างๆทางแล้วเขาก็เข้ามาหลบกับฉัน เราสองคนหลบไปได้สักพักก็แน่ใจแล้วว่าหลบปาปารัสซี่พ้นแล้ว ฉันหันหน้าไปขอบคุณนายนักรบที่ยอมอุ้มฉัน
“ขะ …” ฉันพูดไม่ทันจบก็ต้องหยุดพูดเพราะเมื่อหันไปหานายนักรบก็พบว่าใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน เขาจ้องหน้าฉัน ฉันจ้องหน้าเขา ...
ตึกๆ ๆ ท่ามกลางความเงียบฉันก็ได้ยินเสียงก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของฉันดัง ให้ตายสิทำไมฉันถึงรู้สึกดีแบบนี้นะ พระเจ้าค่ะลูกอยากหยุดเวลานี้ไว้ได้มั๊ยค่ะ ฉันนึกในใจ
“ไปขึ้นรถแล้วกลับกันเถอะ” นักรบพูดทำลายความเงียบ
“อืม” ฉันพูด
นักรบเดินจูงมือฉันมาถึงลาดจอดรถแล้วเปิดประตูให้ฉันก่อนเขาจะไปนั่งที่นั่งคนขับ นักรบออกรถทันทีระหว่างทางกลับบ้านฉันกับเขาเราต่างคนต่างเงียบ ด้วยความอึดอัดในใจฉันจึงกดเปิดวิทยุในรถเขาฟัง
เธอไม่ใช่คนที่ฉันเฝ้ารอ เธอไม่ใช่คนที่ฝัน [1]
แต่ความจำเป็นทำให้เราใกล้กัน ไม่รู้จะทำยังไง
มองทีไรก็ไม่ค่อยถูกชะตา
ตลอดเวลารู้สึกไม่ชอบด้วยซ้ำไป
แต่พอวันนึงซึ่งไม่รู้ว่าวันไหน
ลืมปิดประตูหัวใจซะงั้น
อยู่ๆก็มีแต่เธอมาปรากฏตัวในหัวใจ
อยู่ๆไม่รู้ทำไม ถึงคิดถึงเธอได้ทั้งวัน
จากที่ไม่ชอบ ก็กลายเป็นใช่
กลายเป็นคำตอบของใจฉัน
ความผูกพันเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นไม่ลดเลย ฉันรักเธอจัง ~
OMG ! เพลงที่ดันเปิดมาเจอดันเป็นเพลงแนวหวั่นไหวๆอีก อีสถานีวิทยุบ้าเปิดเพลงอื่นไม่เป็นรึไง มีนอยากตาย TT
“ปิดเหอะเนอะๆ” ฉันพูดแล้วกดปิดวิทยุทันที
เมื่อเสียงเพลงจากวิทยุเงียบลงความเงียบก็เกิดขึ้นทันที เราสองคนนั่งเงียบกันมาตลอดทางทำไมเขาไม่ชวนคุยว่ะ อึดอัดอกจะแตก ! ฉันประท้วงอยู่ในใจพอรู้ตัวอีกทีก็ถึงหน้าบ้านแล้ว ฉันลงจากรถแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้านแต่เสียงของนักรบก็ดักการกระทำของฉันทันที
“เธอไปปลุกฉันด้วยนะพรุ่งนี้ที่คอนโด ...ไม่สิไปปลุกผมทุกๆวันที่มีคิวถ่ายซิทคอมเลยนะ ^^”
“อืม ...ได้แล้วฉันจะไปปลุก” ฉันพูดแค่นั้นแล้วเดินเข้าบ้านทันที
“ฝันดีนะครับมีน ~” นายนักรบตะโกนมา
เมื่อเข้ามาในบ้านฉันก็รีบเดินขึ้นบันได้และเข้าห้องทันทีเพราะกลัวคนในบ้านจะมาเห็นว่า ฉันหน้าแดงด้วยความเขินกับสิ่งที่นักรบพูด ทำไมนะฉันถึงตอบตกลงไปปลุกเขาที่คอนโดทุกครั้ง แล้วทำไมนะฉันต้องหน้าแดงกับคำพูดของเขา พระเจ้าค่ะไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร ...ตอบลูกที ><
Hello >0<
ตอนที่ 5 แล้วนะจ๊ะ ...ขอย้ำมีนคือนางเอกของเรื่องไม่ใช่นางร้าย TOT
ฝากมีนเข้าไปในหัวใจนักอ่านหน่อยนะ -////-
ผมตั้งใจเขียนเรื่องนี้มากกกกกก (ก.ไก่ลากยาวถึงโลกหน้า) หวังว่านักอ่านทุกคนคงชอบ
อ่านแล้วติชมหรือแนะนำหน่อยสิ ผมอยากได้กำลังใจนะ
ป.ล ขอเตือน ! ระวังจะรักนักรบนะจ๊ะ แอร๊ยยยย ~
ความคิดเห็น